Ogród japoński został założony w latach 1909-1913 wokół dawnego stawu Ludwiga Theodora Moritza-Eichborna w obrębie obecnego Parku Szczytnickiego, jako jedyny egzotyczny ogród prezentowany na Wystawie Ogrodniczej w 1913 r. Wystawa ta stanowiła część Wystawy Stulecia. Po zakończeniu wystawy ogród pozostawiono w nowym kształcie, zabrano jednak wypożyczone oryginalne elementy kamienne, w dużej mierze decydujące o japońskim charakterze ogrodu. W 1995 r. opracowano projekt renowacji ogrodu pod kierunkiem prof. Ikui Nishikawy z Tokio. Następnie w latach 1996-1997, przy współpracy ambasady Japonii oraz ogrodników z Wrocławia i Nagoi, przeprowadzono prace przywracające ogrodowi japoński charakter. Dwa miesiące po uroczystym otwarciu, w lipcu 1997 podczas powodzi stulecia, ogród znajdował się przez trzy tygodnie pod wodą. Zniszczenia były tak duże, że konieczna stała się kolejna renowacja. Ponowne otwarcie nastąpiło w październiku 1999 r. Ogród ten to połączenie kilku typów ogrodów japońskich: publicznego, wodnego, związanego z ceremonią picia herbaty i kamienistej plaży. Kompozycję ogrodu wyznacza przejście od bramy głównej Sukiyamon przez most prosty na stawie Yumedono Bashi, rozwidlające się dalej na dwie ścieżki. Jedna ścieżka prowadzi brzegiem stawu od łagodnej żeńskiej kaskady Onnadaki do gwałtownej kaskady męskiej Otokodaki, a druga przez łukowy most Taiko Bashi do pawilonu herbacianego Azumaya. Zgromadzone w ogrodzie kamienne dekoracje powstały w XVIII i XIX wieku i pochodzą ze zlikwidowanych dawnych ogrodów japońskich. Ogród stanowi unikatowy w Europie, żywy fragment japońskiej kultury i ulubione miejsce wrocławian i turystów.
