Szczegóły

Opublikowano: 08 listopad 2015

Zamek królewski to olbrzymi kompleks zamkowy, dawna siedziba królów czeskich, położony w dzielnicy Pragi, zwanej Hradczanami, rozciągającej się na wzgórzu nad Wełtawą. Zamek królewski został założony w IX wieku, od 1918 roku jest siedzibą prezydenta Czech. Przez wieki był rozbudowywany, od niewielkiej warowni z drewnianymi umocnieniami i wałami ziemnymi, aż po kamienne fortyfikacje, z kościołami i bazylikami we wszystkich stylach architektonicznych. Obecnie rozciąga się na powierzchni 45 hektarów, otaczając trzy wewnętrzne dziedzińce. Główne wejście do Zamku Praskiego wiedzie z rynku na Hradczanach. Z pierwszego dziedzińca wchodzi się przez Bramę Macieja na drugi dziedziniec, gdzie znajduje się przepiękna barokowa fontanna. Stamtąd turysta trafia na trzeci dziedziniec, a zarazem centrum kompleksu zamkowego, z katedrą św. Wita i Bazyliką św. Jerzego. Warto wejść na taras stumetrowej nieomal Wielkiej Wieży katedry, skąd rozpościera się przepiękna panorama miasta. Katedra św. Wita została całkowicie ukończona w 1929 roku. Obecnie przechowywane są w niej czeskie klejnoty koronacyjne, a w podziemiach katedry znajdują się grobowce czeskich królów. Katedra uważana jest za symbol duchowy państwa, jest największym kościołem Pragi.

Szczegóły

Opublikowano: 08 listopad 2015

Kościół świętych Marcina i Małgorzaty – kościół w Kłobucku, główna część zespołu klasztornego kanoników regularnych. Wzniesiony w pierwotnej formie na przełomie XII i XIII wieku. Od tego czasu wielokrotnie, trawiony przez pożary, odbudowywany a także poddawany przebudowom. Jest on najważniejszym zabytkiem Kłobucka, umiejscowiony jest w sąsiedztwie kłobuckiego rynku. Obecnie utrzymany jest w stylu gotyckim z elementami baroku. Dla osób wybierających się na Jasną Górę- polecam odwiedzic to miejsce. Znajdziemy tam wiele ciekawych eksponatów historycznych. Legenda głosi, że Kościół ten jest połączony tunelem z Jasną Górą. Zachęcam do odwiedzania tego miejsca.

Szczegóły

Opublikowano: 08 listopad 2015

Zacznijmy może od samego miasta, Kłobuck jest średnim co do wielkości miastem położonym 15km od Częstochowy w woj. Śląskim. Pałac w Kłobucku – jest to zabytkowa rezydencja, położona w Kłobucku, na osiedlu Stare Zagórze. Wzniesiona w 1795, w stylu neogotyckim. Pałac jest otoczony parkiem. Pałac został wybudowany dla pruskiego ministra Christiana von Haugwitza w latach 1795-1800. Do początku XX wieku stanowił on siedzibę właścicieli majątku ziemskiego Zagórze. Jego kolejnymi właścicielami byli: Benedykt Lemański, Guido Henckel von Donnersmarck i książę Aleksander Michajłowicz Romanow. Został gruntownie przebudowany pod koniec XIX wieku. Po I wojnie światowej posiadłość przeszła na własność Skarbu Państwa. W dwudziestoleciu międzywojennym w zamku znajdowała się Szkoła Leśników, a w latach 1952-1972 siedziba Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Następnie w pałacu miał siedzibę zakład odzieżowy Dom Mody "Elegancja". Obecnie pałac jest remontowany- trwają negocjacje pomiędzy właścicielem a burmistrzem miast co do stworzenia w nim hotelu wraz centrum konferencyjnym.

Szczegóły

Opublikowano: 07 listopad 2015

Na prawym brzegu Wisły lśni najcenniejsza i najpiękniejsza dawna rezydencja magnacka - zamek w Baranowie Sandomierskim. Ten imponujący obiekt architektury renesansowej jest jednym z najlepiej zachowanych w Europie.

Szczegóły

Opublikowano: 30 październik 2015

Zamek w Ząbkowicach Śląskich – renesansowa budowla wzniesiona w latach 1522–1532 na miejscu gotyckiego zamku obronnego, obecnie w ruinie.Pierwotny zamek gotycki został zbudowany w XIV wieku. Najstarsze zapiski o warowni w Ząbkowicach pochodzą z 1321 r. W 1335 przetrwał oblężenie czeskich wojsk, jednak już w następnym roku został zastawiony Luksemburgom przez Bolka II, a ostatecznie sprzedany wraz z miastem przez syna Bolka – Mikołaja Małego. W czasie wojen husyckich został zniszczony, po czym już przez nowych właścicieli zmodernizowany i umocniony. W połowie XV stulecia stał się własnością synów króla czeskiego Jerzego z Podiebradów. Zaatakowany przez mieszczan wrocławskich, świdnickich i nyskich został w 1468 uszkodzony. W 1489 oblegany był przez kilka miesięcy przez króla węgierskiego Macieja Korwina, zdobyty, pozostał w jego posiadaniu do 1490.W latach 1522 (lub 1524)–1532 Karol I, książę ziębicki, rozebrał częściowo pozostałe mury i zbudował zamek w stylu renesansowym. Nowa rezydencja zawierała w sobie pozostałości starej warowni, co można zaobserwować na południowej ścianie zrujnowanego obecnie zamku. Wybrzuszenie na tej ścianie stanowi linię murów dawnej gotyckiej budowli. Budowniczym tego obiektu z dobrze zamaskowanym systemem obronnym był Benedykt Rejt. Zamek założono na planie kwadratu, obronę murów można było prowadzić flankowym ostrzałem dzięki dwóm narożnym, trójkondygnacyjnym bastejom umiejscowionym po przekątnej. Pomieszczenia mieszkalne, oświetlone zewnętrznymi oknami, znajdowały się na wyższych piętrach. Szczyty murów miały dekoracyjną attykę, która osłaniała posterunki straży, a jej okienka były strzelnicami. Nad głównym wjazdem na dziedziniec, od wschodniej strony, była umieszczona tarcza herbowa fundatora zamku, a poza tym nie było tam żadnych dekoracji. Surowy portal z ciosanego kamienia zakończony ostrołukiem nawiązywał do gotyku. Nad bramą wznosiła się wysoka wieża zakończona attyką. Obok znajdowała się nieco węższa furtka dla pieszych. Nad wejściem umieszczono dodatkowe stanowisko straży z otworem strzelniczym. Oprócz wieży bramnej była jeszcze mała kolista wieżyczka po północno-wschodniej stronie murów. Dziedziniec zamku zdobiły renesansowe krużganki. Po oblężeniach, szturmach i zniszczeniach w następnych wiekach został ostatecznie opuszczony w 1728, a stan jego jeszcze pogorszył pożar z 1784. W okresie międzywojennym na zamku działało muzeum regionalne i schronisko turystyczne. Obecnie jest utrzymywany i konserwowany jako tzw. trwała ruina. W grudniu 2013 r. zakończył się II etap prac remontowych, obejmujących zabezpieczenie korony murów skrzydła wschodniego i południowego oraz zabezpieczenie południowo-wschodniej bastei.

Szczegóły

Opublikowano: 30 październik 2015

Do dziś nie można z całą pewnością stwierdzić, kiedy dokładnie powstała Krzywa Wieża ani w jakim celu ją zbudowano. Jedna z wersji głosi, że jest ona pozostałością dawnego zamku, który miał istnieć tu jeszcze przed lokacją miasta. Najniższa część wieży , zbudowana jest do wysokości około 10 metrów z kamienia. Część ceglana została przebudowana dopiero na przełomie XIV i XV wieku, równolegle z budową kościoła p.w. św. Anny. Dawne wejście do wieży jest położone na poziomie I piętra. Do wnętrza budowli pierwotnie można się było dostać jedynie po drabinie, lub zewnętrznych schodkach. Pomieszczenie wewnątrz budowli, znajdujące się na poziomie przyziemia, dostępne tylko od góry mogło służyć jako loch głodowy. Obecnie loch głodowy jest w większości zasypany gruzem. Inną koncepcję przedstawia niemiecki historyk i architekt Kurt Bimler. Twierdzi, że usytuowana w najniższym punkcie starego miasta wieża służyła jako brama miejska. Trzecia wreszcie wersja podaje, że wieża została zbudowana jako miejska dzwonnica. Taką rolę pełniła ona zresztą od XV wieku aż do czasów II wojny światowej. Nowy dzwon zawieszono na Krzywej Wieży w 1444 roku. W 1507 roku została ona połączona z kościołem p.w. św. Anny za pomocą krytego ganku, który ułatwiał dzwonnikowi przemieszczanie się z kościoła do dzwonnicy. W 1522 roku ludwisarz Wolf Spittel wykonał kolejny dzwon, którego uroczyste poświęcenie i zawieszenie odbyło się 7 czerwca 1523 roku. Pod koniec XVI wieku ganek rozebrano, ponieważ na skutek przechylenia budowli konstrukcja popękała i groziła zawaleniem. Nie wiadomo dokładnie, dlaczego wieża uległa pochyleniu. Z dokumentów źródłowych wynika, że nastąpiło to późną jesienią 1598 roku. Powszechnie uważa się, że przyczyną mogły być wstrząsy tektoniczne, które odnotowano 15 września 1590 roku. Być może owe wstrząsy osłabiły stabilność budowli. Nie wyklucza się również, że przyczyną pochylenia było rozmoknięcie gruntu, które spowodowało osiadanie fundamentu. Obecnie odchylenie wieży od pionu wynosi 2,12 m. Warto dodać, że podczas pomiarów dokonanych w 1977 stwierdzono, że odchylenie wynosi 1,98 m.W 1858 roku, podczas wielkiego pożaru miasta jej górna część uległa zniszczeniu. Po pożarze władze miasta miały zamiar zupełnie rozebrać obiekt, by jego ruiny nie zagrażały bezpieczeństwu sąsiednich domów. Ostatecznie jednak, po wykonaniu ekspertyzy budowlanej zdecydowano, że nadpalona część wieży zostanie odbudowana. Wtedy właśnie otrzymała zwieńczenie w kształcie jaskółczych ogonów. Po odbudowie wysokość wieży wynosi 34 m. Od strony południowej dobudowano również niewielką wieżyczkę ze spiralną klatką schodową. Prace zostały ostatecznie zakończone 11 października 1860 roku.Na kopule wieży umieszczono gałkę z krzyżem, w której złożono okolicznościowe pismo sporządzone przez ówczesnego proboszcza Johannesa Grundeya oraz medal wybity przez miasto po wielkim pożarze. Kilka dni później powieszono trzy nowe dzwony, wykonane przez ludwisarza Hoberga z Piławy Górnej.W roku 1863 na wieży zawieszono nowy zegar, wykonany przez zegarmistrza Hoffmanna z Oławy.W końcu II wojny światowej wiszące na wieży dzwony zdjęto i najprawdopodobniej przetopiono.W okresie powojennym obiekt był niezgospodarowany. Dopiero w końcu lat sześćdziesiątych dzięki staraniom Józefa Glabiszewskiego wieża po niewielkim remoncie została przystosowana do ruchu turystycznego.W niszach wieży znajdowały się dwa obrazy na desce, wykonane przez nieznanego artystę. Od strony wschodniej była to kopia Madonny Sykstyńskiej Rafaela, od strony zachodniej Koronacja Matki Boskiej. Obrazy zostały zdjęte w latach dziewięćdziesiątych i po konserwacji są przechowywane w miejskim ratuszu. We wnękach, dzięki staraniom Klubu Miłośników Ziemi Zabkowickiej, umieszczono kopie obrazów. Obecnie Krzywa Wieża pełni funkcję punktu widokowego. W grudniu 2007 zakończył się gruntowny remont ścian zewnętrznych obiektu, dzięki czemu wieża odzyskała dawną świetność.

Szczegóły

Opublikowano: 29 październik 2015

Rynek stanowi centralny punkt miasta od XIII w. do dziś. Był przez stulecia głównym placem handlowym, przez który przebiegał też główny trakt komunikacyjny. Zanim w latach 60. XX w. wyłączono ze starego miasta ruch kołowy, na Rynku był postój dorożek, a później taksówek i autobusów. Domy wokół Rynku, posadowione na średniowiecznych działkach, pochodzą w większości z przełomu XIX i XX w. Bogactwem zdobień wyróżnia się kamienica „Pod Sową". Ratusz, w swej głównej części z wieżą (54 m. wys.), powstał w XV w., na co wskazuje odsłonięta spod tynku wnęka na fasadzie. Odbudowany został po pożarach w 1582, 1627 i 1651 r. Obecną postać klasycystyczną otrzymał w wyniku przebudowy pod koniec XVIII w. Gotycko - barokowy charakter zachowała tylko wieża, zwieńczona wysmukłym hełmem, nieco przechylonym w wyniku wymiany elementów konstrukcyjnych jego podstawy w 1801 r.

Szczegóły

Opublikowano: 29 październik 2015

Kościół św. Jakuba jest jedną z najznakomitszych budowli gotyckich na ziemiach polskich i należy do zabytków klasy światowej. O jego wyjątkowych walorach artystycznych świadczy m.in. niezwykle udane nadanie prostokątnemu chórowi sugestywnej iluzji zamknięcia wieolobocznego poprzez specyficzną formę sklepienia prezbiterium i ukośne ustawienie przypór zewnętrznych. Wspaniały wielopłaszczyznowy wschodni szczyt prezbiterium, o bogatej dekoracji maswerkowej, jest zaliczany do najlepszych osiągnięc tego typu. O niepowtarzalnym i oryginalnym charakterze świątyni decyduje ponadto bogactwo dekoracji, forma detali i użycie różnobarwnie glazurowanej cegły. Również i inne rozwiązania architektoniczne, jak np. zastosowanie wewnątrz sklepienia gwiaździstego, należy uznać za niezwykle twórcze, a w tych wymiarach najwcześniejsze w środkowo-wschodniej Europie; dopiero z Torunia motyw ten przechodzi do zachodnich Niemiec. Również wiele niezwykłych zabytków wyposażenie wnętrza zajmuje ważne miejsce w historii sztuki polskiej. Kamień węgielny pod budowę kościoła położył w 1309 r. biskup chełmiński Herman. Fakt ten został upamiętniony wyjątkowym napisem na dekoracyjnym fryzie z gotyckich glazurowanych płytek żółtych i zielonych, który obiega prezbiterium z zewnątrz, jak i wewnątrz. Fundatorem kościoła byli Krzyżacy, chcąc poprzez wyjątkową formę, wysokie walory artystyczne i zdobność świątyni - nawiązujące do swoich indywidualnych preferencji - zaznaczyć swój prestiż, a jednocześnie kształtować w mieszkańcach miasta ich tożsamość i wspólną więź. Świątynia ta nieprzerwanie od momentu powstania pełni funkcję kościoła parafialnego dla Nowego Miasta Torunia (w latach 1557-1667 była to parafia protestancka). Przez kilka wieków stanowiła także kościół klasztorny dla pobliskiego konwentu cysterek-benedyktynek.Od 1408 r. w tym kościele działał wikariat Towarzystwa Jaszczurczego, na wpół tajnej antykrzyżackiej organizacji rycerstwa Ziemi Chełmińskiej; tutaj odbywali swoje tajne narady przeciw Krzyżakom.

Szczegóły

Opublikowano: 29 październik 2015

Kościół wzniesiony został w tym samym czasie co zamek i włączony w system obwarowań miejskich. Jest jednym z nielicznych w Polsce zabytków łączących funkcje sakralne z obronnymi. Początkowo była to budowla jednonawowa, na przełomie XIV i XV w. kościół gruntownie przebudowano na świątynię trzynawową. Po pożarze w 1500 r. dobudowano prezbiterium. Jest ono odchylone w stosunku do osi nawy głównej, co jest osobliwością architektoniczną na skalę europejską. Niewątpliwą atrakcją jest pochodzące z 1515 r. kryształowe sklepienie wykonane przez mistrza Matza z Gdańska. Ciekawostką świątyni są dwie pojedyncze cele więzienne znajdujące się w przyziemiu wieży zachodniej. Związana jest z nimi legenda o skazańcu. Bazylika posiada także wiele innych cennych zabytków m.in. ambonę z 1594 roku oraz organy z 1721r. wykonane przez organmistrza Jana Mosengela z Królewca. W zbiorach kościoła znajdują się obrazy św. Marcina i św. Tomasza oraz płyty nagrobne. Natomiast empora przeznaczona została na salkę muzealną. Znajduje się tam dokumentacja fotograficzno-historyczna, przedstawiająca przedwojenne wyposażenie kościoła. W okresie letnim z wieży kościoła zobaczyć można panoramę Kętrzyna i okolic. Nadanie kościołowi tytułu Bazyliki w 1997 r. świadczy o bogactwie historycznym i kulturalnym świątyni.

Szczegóły

Opublikowano: 28 październik 2015

Po opanowaniu przez Krzyżaków Pomorza w XIV wieku postanowili zbudować w Chojnicach twierdzę nie do zdobycia, zbudowali mury wysokie na 7-9 metrów i grube na 1,5 do 2,5 metra. Na całość tego kamienno-ceglanego pierścienia składały się trzy bramy i 24 baszty. Dodatkowym zabezpieczeniem dla miasta były jeziora i fosa. Każda brama była wyposażona w most zwodzony, a baszty posiadały różne kształty m.in. czworoboczne, okrągłe i sześcioboczne pełniły funkcje składów amunicji oraz strzelnicze. W XVIII wieku mury częściowo rozebrano i posłużyły jako budulec ścian nośnych kolegium jezuickiego, z czasem rozbierano kolejne mury oraz bramy Gdańską i Młyńską, a na ich miejsce powstawały budynki mieszkalne. Obecnie najlepiej zachowane mury obronne znajdują się przy ulicach Sukienników, Grobelnej i Wałowej do Młyńskiej. Najbardziej okazałym elementem murów obronnych jest oczywiście Brama Człuchowska, w której znajduje się siedziba Muzeum Historyczno-Etnograficznego, zachowały się także baszty: Wronia, Kurza Stopa oraz Szewska i Dom Szewski, w każdej z baszt znajduje się placówka muzealna, m.in. Galeria Współczesnej Sztuki Polskiej, na samym końcu trafiamy na Basztę Więzienną. Znajduje się w niej Galeria Twórczości Janusza Jutrzenki-Trzebiatowskiego.

Szczegóły

Opublikowano: 28 październik 2015

Barokowy, zbudowany w latach 1691-97 przez architektach Tylmana van Gameren, z wykorzystaniem murów poprzedniej budowli z XVI w., przebudowany ok. 1720-72 - architekci: Jan Zygmunt Deybel, Jakub Fontana i Jan Henryk Klemm, powtórnie w latach 1837-41, architekt Hipolit Rumbowicz, odbudowany w latach 1945-62; złożony z dwupiętrowego korpusu z dwoma skrzydłami od ogrodu, ujętego od frontu narożnymi wieżami zwieńczonymi barokowymi hełmami, oraz piętrowych oficyn połączonych z korpusem parterowymi galeriami. Pałac Branickich, to jeden z najciekawszych zabytków Białegostoku, jedna z najlepiej zachowanych rezydencji magnackich epoki saskiej na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej i cenny zabytek architektury późnobarokowej. Zamek z prawdziwego zdarzenia, murowany, gotycko-renesansowy wzniósł w Białymstoku na polecenie Piotra Wiesiołowskiego budowniczy królewski Hiob Bretfus. Zamek posiadał dwie kondygnacje, dostępu broniła fosa i umocnienia ziemne. Syn Piotra – Krzysztof Wiesiołowski został marszałkiem wielkim litewskim. Zmarł bezpotomnie w 1637 roku. W testamencie zapisał swoje dobra skarbowi Rzeczypospolitej. Wdowa po nim otrzymała w zamku jednie dożywocie.W okresie potopu szwedzkiego w białostockim zamku przebywała chorągiew litewska podległa Januszowi Radziwiłłowi. Jednak żołnierze wypowiedzieli mu posłuszeństwo i pod dowództwem pułkownika Korotkiewicza przeszli na stronę królewską podporządkowując się Pawłowi Sapieże.Za zasługi położone przez Stefana Czarnieckiego w wojnie ze Szwedami, Sejm Rzeczypospolitej nadał mu dobra białostockie. Czarniecki przekazał następnie Białystok wraz z zamkiem swojej córce Katarzynie Aleksandrze, żonie Jana Klemensa Branickiego stolnika koronnego. Od tego czasu zamek stał się siedzibą rodową Branickich herbu Gryf.Stefan Mikołaj Branicki, ojciec hetmana wielkiego koronnego Jana Klemensa Branickiego, zlecił przekształcenie pałacu w barokową rezydencję Tylmanowi z Gameren. Ten pochodzący z Utrechtu w Holandii inżynier wsławił się wcześniej m.in. budową pałacu Krasińskich w Warszawie i rezydencji Michała Radziejowskiego w Nieborowie. Trwająca w latach 1691 - 1697 przebudowa zmieniła całkowicie oblicze pałacu. Między innymi jedna z baszt została wykorzystana jako klatka schodowa. W drugiej baszcie usytuowano komnaty. Podczas kolejnej przebudowy podwyższono boczne oficyny, postawiono jońską kolumnadę, wiele rzeźb. Obok parku francuskiego założono park angielski.Dalszej rozbudowy pałacu dokonano już na polecenie Jana Klemensa Branickiego i jego żony Izabeli z Poniatowskich. Z dawnej wojennej przeszłości zamku obecnie widoczne są jedynie zarysy bastionu nie opodal stawu. Krąży również legenda o podziemnym przejściu między zamkiem i wieżą stojącego w pobliżu kościoła farnego, który w XVII wieku również był przystosowany do obrony. Hetmanostwo Braniccy utworzyli w Białymstoku jeden z najświetniejszych dworów w ówczesnej Polsce. Skupili wokół siebie wielu znakomitych artystów, poetów, ludzi nauki. Tu przez wiele lat przebywała polska poetka okresu baroku Elżbieta Drużbacka, tu tworzył poeta Franciszek Karpiński. Obok nich malarze Antoni Herliczka, Sylwester August Mirys. Działał też teatr, orkiestra dworska i zespół baletowy, na gościnne występy przyjeżdżały włoskie aktorki. Na dworze często przebywali polscy królowie August II, III i Stanisław August, cesarz Austrii Józef II. Później, już po wygaśnięciu rodu Branickich herbu Gryf, przed rewolucyjną zawieruchą schronił się w "wersalu podlaskim" przyszły król Francji Ludwik XVIII. W 1754 roku hetman założył przy pałacu był pierwszą w Polsce uczelnię wojskową - Wojskową Szkołę Budownictwa i Inżynierii. Następnie mieściła się tu Szkoła Akuszeryjna. W okresie zaboru rosyjskiego Pałac został zdewastowany. Po pierwszej wojnie światowej pałac był siedzibą Urzędu Wojewódzkiego, a podczas wojny polsko-bolszewickiej pałac był siedzibą Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski. W czasie II wojny światowej prawie doszczętnie zburzony, odbudowany w latach 1946-1960, nawiązując do stanu z XVII wieku, jednak pośpiech z jakim przeprowadzono odbudowę, nie pozwolił na zebranie pełnej dokumentacji, odbudowa jest więc niezbyt wierna. Obecnie ma tu siedzibę rektorat Akademii Medycznej w Białymstoku.

Szczegóły

Opublikowano: 27 październik 2015

Barokowo-klasycystyczny Pałac Gzichowski wybudowany przez Kazimierza Mieroszewskiego na początku XVIII w (około 1702-1718) jest typową siedzibą szlachecką tego okresu wzorowaną na pałacach francuskich. Ród Mieroszewskich był jednym z potężniejszych w dawnym Księstwie Siewierskim, do dnia dzisiejszego możemy podziwiać cztery zachowane dwory i pałace tej rodziny: w Mysłowicach, Siemianowicach, Zagórzu i właśnie w Gzichowie. Barokowo-klasycystyczny Pałac wybudowany przez Kazimierza Mieroszewskiego na początku XVIII w (około 1702-1718) jest typową siedzibą szlachecką tego okresu wzorowaną na pałacach francuskich. Historia pałacu Podczas II wojny światowej pałac zajęła firma Sosnowitzer Bergwerks und Hutten A.G., a w 1945 r zabytek przejęła Spółdzielnia Rolnicza gospodarująca w nim do lat 50-tych. Po renowacji pałacu, od 1958 r do lat 70-tych utworzono tu Dom Kultury. Od połowy lat 60-tych czyniono starania o rozpoczęcie kompleksowej renowacji całego zespołu pałacowo-parkowego. Wreszcie w marcu 1982 r Muzeum Zagłębia zaprezentowało stylowe XVIII i XIX-wieczne wnętrza. Zespół pałacowo-parkowy Jednopiętrowy pałac posiada na osi głównej rozległą sień z trzema arkadami na ścianie zachodniej. W części środkowej znajdują się drzwi prowadzące do ogrodu, w bocznych – schody na piętro. We wnętrzach zachowały się XVIII-wieczne polichromie. Pałac był niejednokrotnie upiększany i rozbudowywany, w efekcie czego ma niejednolity charakter stylowy. Oprócz wnętrz zachowało się otoczenie – od strony wschodniej rozległy podjazd prowadzący do wejścia głównego, a od zachodu stary park z początku XVIII w z zachowanymi kamiennymi rzeźbami Bachusa i Flory wykonanymi przez J.L. Webera w 1718 r. Najstarsze drzewa w parku liczą ponad 150 lat. Dziedziniec przed pałacem otaczają oficyny dworskie i zabudowania gospodarcze zbudowane na przełomie XVIII i XIX w. Od 1982 r wewnątrz pałacu mieści się muzeum, w którym można zwiedzić kilka wystaw stałych i wystawy czasowe. Na parterze eksponowana jest wystawa „Dzieje Ziemi Zagłębiowskiej” o charakterze archeologiczno-historycznym ukazująca zabytki pisane i kultury materialnej od paleolitu do początku XX w. Również na parterze prezentowana jest interesująca wystawa etnograficzna „Zagroda chłopska w Zagłębiu”. Jednopiętrowy pałac posiada na osi głównej rozległą sień z trzema arkadami na ścianie zachodniej. W części środkowej znajdują się drzwi prowadzące do ogrodu, w bocznych – schody na piętro. We wnętrzach zachowały się XVIII-wieczne polichromie. Pałac był niejednokrotnie upiększany i rozbudowywany, w efekcie czego ma niejednolity charakter stylowy. Oprócz wnętrz zachowało się otoczenie – od strony wschodniej rozległy podjazd prowadzący do wejścia głównego, a od zachodu stary park z początku XVIII w z zachowanymi kamiennymi rzeźbami Bachusa i Flory wykonanymi przez J.L. Webera w 1718 r. Najstarsze drzewa w parku liczą ponad 150 lat. Dziedziniec przed pałacem otaczają oficyny dworskie i zabudowania gospodarcze zbudowane na przełomie XVIII i XIX w. Na piętrze obejrzeć można stylowe wnętrza – obrazy, meble czy porcelanę. Jedna z wystaw obejmuje także akwarele i obrazy olejne słynnego będzińskiego artysty – Samuela Cyglera. Wystawy czasowe natomiast dotyczą różnych przejawów życia tej ziemi na przestrzeni wieków. Pałac czynny codziennie oprócz poniedziałków. Wtorek, Czwartek, Piątek - 9:00 - 16:00 Środa, Sobota, Niedziela - 9:00 - 17:00 Dniem, w którym można zwiedzić pałac bezpłatnie jest czwartek.

Szczegóły

Opublikowano: 27 październik 2015

Będący niegdyś siedzibą Wielkich Książąt Litewskich oraz centrum politycznym i kulturalnym państwa odbudowany zamek, zwany Pałacem Władców, dziś jest prawdziwym symbolem odrodzenia państwowości Litwy. Jest to muzeum o charakterze rezydencji historycznej.W XIV wieku państwo litewsko-polskie było największym państwem w Europie. Tu się toczyła wielka historia, rozwijała się dyplomacja, kwitła architektura. Pierwsza wzmianka o przebywaniu w gotyckiej rezydencji na Zamku Dolnym wielkiego księcia litewskiego Witolda pochodzi z 1413 roku.Około 1530 roku Zygmunt Stary rozszerzył rezydencję na Zamku Dolnym i wybudował pałac renesansowy. “Według zamysłu budowniczych pałac musiał dorównać rezydencji królewskiej w Krakowie, ponieważ wtedy Litwa, podobnie jak w czasach Witolda, ścigała się z Polska o palmę pierwszeństwa”, pisze Tomas Venclova w książce “Opisać Wilno”.Wiek XVI-XVII był okresem rozkwitu pałacu. Tu była przechowywana Metryka Litewska, tu redagowano Statut Litewski, odbywały się sądy. Tu spędził lata młodzieńcze Zygmunt August (1548-1572), tu jako dziewięcioletni chłopiec został Wielkim Księciem Litewskim.Władca uczynił z pałacu rezydencję królewską, zgromadził ogromna bibliotekę (4000 tomów), zbiory obrazów, broni. Obok pałacu założono ogród, który stał się świadkiem romantycznej historii miłosnej Zygmunta Augusta i Barbary Radziwiłłówny. W murach zamku gromadzono drogie gobeliny. Gobelin stal się nieodzownym elementem wystroju wnętrza pałacu i był obiektem pożądania Zygmunta Augusta, a zebrana przez niego kolekcja tkanin dekoracyjnych upiększała koronacje, uczty weselne, święta państwowe i spotkania dostojnych gości. Kolekcjonowano dzieła sztuki, meble oraz książki.Od połowy XVII wieku w Dolnym Zamku działał zawodowy teatr królewski. Wystawiał on włoskie komedie, opery i balety nawiązujące do wątków mitologicznych oraz do tematyki religijnej. W 1636 roku wystawiono tu pierwsza operę Marca Scacchiego “It ratto di Helena” – o wiele lat wcześniej niż w teatrach Francji, Anglii i Hiszpanii.W 1655 roku podczas potopu szwedzkiego, po zajęciu stolicy przez wojska Aleksego I Michajlowicza (ros. Алексей Михайлович), pałac zrabowano i zdewastowano. Pożary w stolicy Wielkiego Księstwa Litewskiego trwały wówczas 17 dni. Po rozbiorze Rzeczpospolitej Obojga Narodów w ramach polityki zacierania dawnej państwowości w latach 1799-1801 wyburzono mury pałacu. W drugiej połowie XIX wieku obszar pałacu wyrównano, a na jego miejscu powstał park.W 2001 roku Sejm Republiki Litewskiej podjął decyzje o odbudowie pałacu książęcego, będącego jednym z elementów Zamku Dolnego. Celem odbudowy miało być przybliżenie historii i dziedzictwa kulturowego, prowadzenie działalności edukacyjnej i reprezentacyjnej.Ogromnym zwolennikiem odbudowy Pałacu był były premier i prezydent Litwy s.p. Algirdas Brazauskas, który miał nadzieję, że Pałac uzupełni wiedzę o kulturze Litwy i obudzi uczucia patriotyczne narodu.

Szczegóły

Opublikowano: 27 październik 2015

Kościół św. Piotra i Pawła (lit. Šv. Petro ir Pauliaus bažnyčia) jest najcenniejszą perłą w koronie barokowych zabytków Wilna. Pierwszy kościół został wzniesiony na miejscu pogańskiej świątyni bogini miłości Mildy dzięki wsparciu ówczesnego działacza wojskowego i krzewiciela chrześcijaństwa w pogańskiej Litwie Piotra Gosztowta (lit. Petras Goštautas).Stare podanie głosi, że pewnego razu hetman Pac, wyszedłszy ze swego pałacu, wstąpił do prawie zrujnowanego kościółka. Wśród kupy gruzów ujrzał krucyfiks z figurą Chrystusa, którego ręce i nogi były połamane, a twarz miała smutny wyraz. Widok ten zrobił na hetmanie ogromne wrażenie. Podniósł z ziemi krucyfiks i zabrał go do swego pałacu. Cztery razy widział sen, w którym widziany w kościółku Jezus obiecywał, że za okazaną Mu litość Bóg pomoże stłumić bunt wojska litewskiego. Pod wpływem tych snów Pac rozpoczął budowę kościoła.Kościół na Antokolu, oddalony od ówczesnego miasta, otoczono ze względów bezpieczeństwa murem. Miał zaćmić wszystkie dotychczasowe fundacje wielmożów litewskich i zachwycić wiernych. Drewnianą makietę przyszłego kościoła przywiózł z Krakowa do Wilna architekt Jan Zaor. Kamień węgielny założono 29 czerwca 1668 roku.Uwagę przykuwa ambona w kształcie łodzi Piotrowej (wykonana na początku XIX w.) oraz wiszący pod kopułą oryginalny kryształowy żyrandol w kształcie łodzi żaglowej (wykonany w 1905 roku z brązu przez mistrzów łotewskiej Lipawy). Dziwi natomiast skromny ołtarz główny, a w zasadzie jego brak – jego miejsce zastępuje obraz Franciszka Smuglewicza “Pożegnanie św. Piotra z Pawłem” i ustawione przed nim cztery figury proroków (autorstwa profesora uniwersytetu wileńskiego Kazimierza Jelskiego).Ołtarz wykonany dla tego kościoła trafił do innej świątyni w Boćkach na Podlasiu. W prezbiterium kościoła umieszczono popiersie Michała Kazimierza Paca z wieńcem laurowym na głowie.Kościół św. Piotra i Pawła w Wilnie jest trójnawową bazyliką z transeptem. Nawy boczne zajmuje ciąg kaplic. Po lewej stronie – kaplice królowych, św. Augustyna i Matki Bożej Łaskawej, a po prawej – kaplica Rycerzy, św. Urszuli i Pana Jezusa. Niezwykłą pamiątką jest wielki bęben litewski (litaur) przywieziony przez hetmana Paca z wyprawy.

Szczegóły

Opublikowano: 27 październik 2015

Baszta Giedymina (lit. Gedimino pilies bokštas) – baszta zachodnia Zamku Górnego w Wilnie, który wzniesiono w stylu gotyckim na Górze Giedymina w 1409 za panowania księcia Witolda. Murowany zamek z trzema basztami zastąpił drewnianą warownię, która istniała już w XIV wieku za panowania Giedymina. W roku 1419 zamek spłonął, lecz został odbudowany. Od czasów Aleksandra Jagiellończyka w Zamku Górnym mieściła się ludwisarnia, a w lochach więzienie. Zygmunt II August odnowił zamek, w którym umieścił swoją bibliotekę. W 1655 zamek zdobyli Rosjanie. Z biegiem czasu popadł w ruinę. Do naszych czasów zachowała się jedynie wieża, zwaną Basztą Giedymina. W 1830 na ocalałym zrębie baszty zbudowano drewnianą nadbudówkę na telegraf optyczny, którą usunięto około 1930 roku. W latach 1938-1939 polscy konserwatorzy zabezpieczyli wieżę w celu przeprowadzenia renowacji i odtworzyli trzecią murowaną kondygnację. W dniu 20 września 1939 roku Rosjanie zrzucili z wieży polską flagę i pozwolili 27 października wywiesić zamiast niej flagę litewską. Około godziny 11 w dniu 13 lipca 1944 roku po "Operacji Ostra Brama", w trakcie której wypędzono Niemców z Wilna, żołnierze AK pchor. Jerzy Jensz "Krepdeszyn" i kpr. Artur Rychter "Zan", zawiesili na wieży biało-czerwoną flagę, którą jednak szybko usunęli nowi okupanci wywieszając flagę czerwoną. W trakcie działań wojennych częściowo zniszczona została najwyższa, trzecia, kondygnacja. W czasach Litewskiej SRR kolejny remont wieży przeprowadzono w latach 1948-1950. Od 1990 roku na szczycie wieży powiewa flaga Litwy.Ekspozycja na Baszcie Zamku Giedymina zapoznaje z makietami zamków wileńskich z drugiej połowy XIV – początku XVII w., z ówczesnym uzbrojeniem, materiałami ikonograficznymi dotyczącymi dawnego Wilna. Na Baszcie urządzony został punkt widokowy. Roztacza się stąd wspaniała panorama Wilna.U podnóża Góry Giedymina znajduje się wyciąg, którym można wjechać na szczyt. Dolna jego stacja mieści się na dziedzińcu Muzeum Narodowego, na który można trafić od strony Wilii. Trasę długości 71 metrów wyciąg pokonuje w ciągu 35 sekund, cały zaś proces wjazdu trwa około minuty. Podczas wjeżdżania przed oczyma zwiedzających otwiera się wspaniała panorama miasta z Wilią w tle. Na wjazd i zjazd obowiązuje ten sam bilet.Grafika;https://static.lovetotravel.pl/galery/th/th1_2886_wilno_baszta_gedymina.jpg

Szczegóły

Opublikowano: 27 październik 2015

Zamek w Mirze położony jest nieopodal miasteczka, na terenie otoczonym fosami. Zamek został wzniesiony z cegły z użyciem kamienia. Mury miały do 3m grubości i 13m wysokości. Elewacje zdobiły blendy łukiem półkolistym. Wzdłuż dwóch jego boków, po stronie północnej i wschodniej, stał budynek pałacowy. Zamek powstawał w kilku etapach. W pierwszej fazie istniały mury obronne, następnie koło XVI wieku powstał budynek mieszkalny. Następnie został on nadbudowany do trzech kondygnacji, otrzymał wnętrza o charakterze pałacowym. Zamek był wielokrotnie zniszczony w latach 1655 i 1705 przez szwedzkie wojska, w roku 1812 został spalony przez oddziały rosyjskie. Kilkakrotnie zmieniał właścicieli, aż do momentu gdy został zakupiony przez Mikołaja Światopełka-Mirskiego. Obecnie trwają prace badawcze oraz roboty budowlane mające na celu rekonstrukcję całego pałacu.

Szczegóły

Opublikowano: 23 październik 2015

Ratusz Staromiejski w Pradze znajdujący się na Rynku Staromiejskim jest najciekawszym budynkiem i główną atrakcją tego miejsca. Z zewnątrz wygląda on jak kilka przyległych do siebie budowli o znacznie różniącym się wyglądzie. Przez to aż trudno uwierzyć, że mają one jedno, wspólne wnętrze. Jego budowa rozpoczęła się w 1338 roku, kiedy rajcy miejscy zajęli jedną z narożnych kamienic (dziś znajduje się ona pod wieżą). Niedługo później rozpoczęto budowę wieży (dzisiaj dostępna jest dla turystów i roztacza się z niej piękny widok na stolicę Czech), której najniższe kondygnacje zdobi kaplica. Pod kaplicą umieszczonych jest dwadzieścia siedem białych krzyży upamiętniających straconych po bitwie pod Białą Górą. Straceni zostali przywódcy powstania przeciwko władzy Habsburgów. Następnie przyłączano kolejne kamienice łącząc ich wnętrza. Zegar z wieży ratuszowej jest najbardziej znanym na świecie zegarem astronomicznym i wielu turystów odwiedza Rynek Staromiejski w Pradze właśnie dla niego. W 1548 roku ratusz powiększono o kolejną kamienicę, a w latach 30. XIX wieku dobudowano nawet północne skrzydło. Niestety tej wspaniałej budowli nie ominęły wojenne zniszczenia i całe wspomniane wcześniej skrzydło uległo zniszczeniu. Nigdy nie zdecydowano się na jego odbudowę, zaś jego brak jest doskonale widoczny nawet dla osób nie znających historii ratusza. Nietypowość tak wyglądu, jak i historii Ratusza Staromiejskiego w Pradze sprawia, że rokrocznie wielu turystów obiera go za jeden z pierwszych punktów zwiedzania miasta. Dodatkowa możliwość podziwiania zjawiskowego zegara astronomicznego tylko potęguje chęć odwiedzenia tej niezwykłej budowli. (źródło informacji https://bambinidipraga.pl)

Szczegóły

Opublikowano: 23 październik 2015

Praski zegar astronomiczny lub praski Orloj – średniowieczny zegar astronomiczny, znajdujący się na południowej ścianie Ratusza Staromiejskiego (czes. Staroměstská radnice) w Pradze. Skonstruowany w 1410 roku jest jednym z najbardziej znanych zegarów astronomicznych na świecie i popularną atrakcją turystyczną. Według starej legendy Orloj jest dziełem mistrza Hanusza. W obawie, aby mistrz Hanusz nie zbudował podobnego zegara w innym mieście został on na rozkaz praskich radnych uwięziony i oślepiony. Według legendy mistrz Hanusz, który domyślał się kto wydał ten okrutny rozkaz zniszczył część zegara tak, że przez następnych 100 lat nikt nie był w stanie go naprawić. Staromiejski Orloj służy jako astronomiczny zegar i kalendarz. Jego części wskazują położenie ciał niebieskich a także słońca i księżyca. Kalendarz jest ozdobiony obrazkami miesięcy i znaków zodiaku namalowanych przez sławnego mistrza Józefa Manesza. Najciekawsza jest jednak górna część zegara, gdzie w dwóch okienkach pojawiają się na początku każdej godziny figurki dwunastu apostołów ze świętymi symbolami. Razem z nimi zaczynają się również poruszać inne figury, które przedstawiają śmierć uderzającą w dzwon, umarłego oglądającego się w lustrze, skąpca z workiem pieniędzy w ręce oraz Turka wyrażającego alegorię rozkoszy. Z figurką śmierci związana jest jeszcze jedna legenda, według której zatrzymanie rzeźby będzie zwiastowało ciężkie czasy. Każde przedstawienie kończy pianie złotego koguta.

Szczegóły

Opublikowano: 22 październik 2015

Twierdza Boyen wzniesiona w latach 1844-1856 jest doskonale zachowanym przykładem pruskiej szkoły fortyfikacyjnej. Położona na zachód od Giżycka, na wąskim przesmyku pomiędzy dużymi jeziorami Niegocin i Kisajno, stanowiła główne ogniwo w łańcuchu umocnień zamykających od wschodu dostęp na teren państwa pruskiego. Zbudowana została na obszarze liczącym ok.100ha i stanowiła bardzo ważny obiekt strategiczny Prus Wschodnich.Do twierdzy prowadzą dwie drogi od strony Giżycka i Kętrzyna oraz cztery bramy wjazdowe: dwie główne Giżycka, Kętrzyńska, pomocnicze specjalnego przeznaczenia Wodna (wyposażona w podnoszony most zwodzony), Prochowa (obok dzisiejszego amfiteatru) Twierdza otoczona jest kamienno-ceglanym murem o długości 2303m. z wewnętrzną powierzchnią 100 ha. Narożniki muru skazamatowano tworząc małe przykryte ziemią schrony dla żołnierzy. Fosa otaczające twierdzę była sucha i od strony przeciwskarpy opatrzona kratą forteczną. Doskonale zachowane formy ziemne - wały, skarpy, pochylnie i place ćwiczeń czynią całość doskonale broniącą przed nieprzyjacielem. Stan zachowania substancji zabytkowej twierdzy, schrony i.budynki, ocenia się na poziomie dobrym. Potwierdza to, że Twierdza Boyen należy do najlepiej zachowanych XIX-wiecznych założeń obronnych w Polsce.Obecnie teren twierdzy poprzecinany jest licznymi oznakowanymi ścieżkami spacerowymi. Znajduje się tu schronisko młodzieżowe dla ok.200 osób, jak również działa tu Towarzystwo Miłośników Twierdzy Boyen. Co roku, w okresie letnim, na terenie amfiteatru znajdującego się obok bramy Prochowej, odbywają się liczne imprezy połączone z koncertami, takie jak Szanty w Giżycku i szereg innych.

Szczegóły

Opublikowano: 22 październik 2015

Zamek wznoszono jeszcze przed lokacją miasta od ok. 1348 r. Skrzydło północne ukończone w końcu XIV w., południowe z 30-metrową wieżą w poł. XV w., w skrzydle tym zorganizowano w XVI w. Kaplicę Św. Anny (obecnie sala kromerowska). Barokowe skrzydło z lat 1756-58. Fosa zamkowa osuszona w XIX w., groblę do zamku usypano w 1845 r. wykorzystując do tego celu usuniętą ziemię z międzymurza zamkowego.Zamek był w latach 1397-1772 siedzibą kanonika-administratora dóbr kapitulnych. Zajęty przez polskie oddziały w wojnach z Krzyżakami w 1410 i 1414 r. W wojnie trzynastoletniej zamek stanął po stronie Związku Pruskiego, następnie kanonicy oszukani przez Krzyżaków zdecydowali się wpuścić zaciężne oddziały, przypłacając tę decyzję wygonieniem z zamku. Stanowisko administratora zajmował w Olsztynie w latach 1516-19 i 1520-21 Mikołaj Kopernik, organizując w styczniu 1521 r. jego obronę w trakcie wojny z Zakonem Krzyżackim. Po I rozbiorze Polski przekazany w użytkowanie gminie ewangelickiej. Generalny remont i regotyzacja pod kierownictwem pruskiego ministra ochrony zabytków Ferdynanda von Quasta w latach 1865-71. W trakcie przebudowy w latach 1909-11 wzniesiono łącznik pomiędzy północnym a wschodnim skrzydłem, przeznaczony na mieszkanie prezydenta rejencji, na dziedzińcu wybudowano pseudogotycką klatkę schodową a w salach reprezentacyjnych obniżono poziom podłóg o 1,2 m. We wnętrzach zamkowych zorganizowano w 1921 r. Muzeum Regionalne prezentujące wystawy etnograficzne i sławiące zwycięstwo plebiscytowe Niemiec w dniu 11 lipca 1920 r. Po II wojnie światowej gospodarzem jest Muzeum Warmii i Mazur. Na dziedzińcu zamkowym od 1974 r. na początku lipca odbywają się Spotkania Zamkowe „Śpiewajmy Poezję”.

Szczegóły

Opublikowano: 21 październik 2015

Zamek został wybudowany przez biskupa Jana I z Miśni w połowie XIV wieku,ale jego pierwszymi mieszkańcami byli Krzyżacy. W 1780 roku część obiektu zamieniono w więzienie.W roku 1806 i 1807 pożar zniszczył średniowieczną budowlę.Została odbudowana w 1822 roku,a w miejscu starych murów został urządzony kościół luterański.Podczas okresu międzywojennego miejsce to pełniło funkcję muzeum,a dzisiaj odwiedzając to miejsce zobaczymy nowoczesny hotel. Autorzy książki pt.Polskie zamki i Pałace, dany zamek przedstawiali w następujący sposób: Zamek można porównać do kobiety pełnej sprzeczności-raz był niezdobytą warownią, a chwile potem zmienił się w wytworną rezydencję.Dziś w jego murach pamiętających zdobywców i zwyciężonych jest nowoczesny hotel. Zwiedzanie zamku jest możliwe po wcześniejszym potwierdzeniu telefonicznym.

Szczegóły

Opublikowano: 21 październik 2015

Zamek powstał na początku XV wieku dzięki księciu mazowieckiemu Januszowi I Starszemu.Miał bronić przeprawy przez Liwiec.W 1549 roku przebudowę twierdzy zleciła osobiście królowa Bona Sforza.Po przejściu wojsk szwedzkich w XVII wieku zostały z zamku tylko kamienie.W 1792 roku na zgliszczach wybudowano dwór,który został zniszczony pół wieku później.Po II wojnie światowej zamek i dwór ponownie odbudowano i od 1963 roku mieści się w nim muzeum z okazałą kolekcją militariów,portretów oraz obrazów batalistycznych.

Szczegóły

Opublikowano: 20 październik 2015

W samym sercu Mazur znajdują się porośnięte lasem ruiny kwatery głównej Adolfa Hiltera. Zamaskowane miasteczko w lesie - 200 budynków: schrony, baraki, 2 lotniska, elektrownia, dworzec kolejowy, urządzenia klimatyzacyjne, wodociągi, ciepłownie, dwie centrale dalekopisowe. W 1944r. mieszkało tu ponad 2000 osób. 20 lipca 1944 roku pułkownik hrabia Claus Schenk von Stauffenberg dokonuje tu nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera. Tu decydowano o wykorzystaniu jeńców w niemieckim przemyśle zbrojeniowym i budowie nowych obozów koncentracyjnych. Tu wcielano w życie plan budowy Tysiącletniej Rzeszy. Tu podejmowano zbrodnicze decyzje, dotyczące losów wielu narodów Europy. Tu pracowali i przebywali m.in.: Adolf Hitler, Hermann Goring, Heinrich Himmler, Martin Bormann, Wilhelm Keitel, Joseph Goebbels, Dr Fritz Todt, Albert Speer i inni. W dawnym budynku Gwardii Przybocznej, mieści się hotel i restauracja - idealne miejsce dla zwiedzających okoliczne atrakcje oraz doskonała baza wypadowa dla szukających wypoczynku w Mazurskich lasach.

Szczegóły

Opublikowano: 19 październik 2015

Zamek ten jest budowlą gotycką ,która pochodzi z drugiej połowy XIV wieku.Pierwotnie, zamek ten był obiektem trzyskrzydłowym, zbudowanym wokół dziedzińca, na planie kwadratu. Otoczono go murem obronnym z trzema basztami oraz bramą wjazdową od strony miasta. W północnym skrzydle umieszczony był refektarz, kaplica oraz mieszkania krzyżackiego urzędnika - prokuratora. W zamku oraz w folwarku, który do niego przylegał mieściły się m.in.: kuchnia, browar, młyn, piekarnia, spichlerz, spiżarnia, zbrojownia, prochownia, kaplica a także więzienie. Za czasów pruskich istniała już na tych terenach osada nazywająca się Rast, o której mamy pierwszą wzmiankę z 1329 r. Początkowo na nowopodbitym terytorium stanęła drewniano ziemna strażnica. Wiele takich strażnic powstawało w pierwszej fazie obecności Zakonu w Prusach. Warownie krzyżackie w początkach swego istnienia służyły ochronie zdobytego już obszaru i stanowiły bazy dalszej ekspansji na wschód. Z nich też organizowano osadnictwo na danym terenie. W Kętrzynie ustanowiono prokuratorię, która podporządkowana była komturii w Bałdze, z krótką przerwą gdy funkcjonowała komturia w Rynie. Pierwszą drewniano-ziemną warownię dwukrotnie najechały wojska litewskie książąt Olgierda i Kiejstuta w latach 1345 i 1348. Murowany zamek zaczęto stawiać od połowy XIV wieku. W podobnym też czasie miasto otrzymało przywilej miejski od komtura Bałgi Henniga Schindenkopf w roku 1357. W latach 1911-1912 miasto wykupiło obiekt, przeznaczając część pomieszczeń na mieszkania, przez co sztucznie przybyło w murach prostokątnych okien. W tym samym czasie znajdowało się tu także biuro niemieckiej 3 Brygady Piechoty. W końcu lat 30. XX wieku przeprowadzono w zamku nieznaczne prace konserwatorskie. Przed drugą wojną światową znajdował się tu urząd finansowy i mieszkania urzędników. Na początku lat 40. przebudowano zachodnią część piwnic znajdujących się pod skrzydłem północnym, z przeznaczeniem na schron przeciwlotniczy. Pod koniec stycznia 1945 r. wojska radzieckie zajęły miasto i spaliły większą część staromiejskiej zabudowy miasta oraz zamku. Zamek odbudowano w latach 1964-1966 staraniem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Olsztynie ze środków Ministerstwa Kultury i Sztuki. Przywrócono mu gotycki charakter dzięki podwyższeniu dachów, skrzydeł południowego i wschodniego oraz dodaniu jednego piętra z gotyckimi szczytami i spadzistym dachem w skrzydle północnym. Nie nawiązywano już jednak do przedwojennego kształtu, ale przeprowadzono jego regotyzację, nawiązującą do jego wyglądu z czasów panowania Albrechta Hohenzollerna. Skorzystano z rysunków i dokumentacji stworzonej przez Conrada Steinbrechta. Odbudowano w pierwotnej wysokości skrzydło północne i odtworzono gotyckie ozdobne szczyty. Obecnie wewnątrz zamku mieści się Biblioteka Miejska oraz Muzeum Regionalne im. Wojciecha Kętrzyńskiego, a w piwnicach skrzydła północnego ma siedzibę bractwo rycerskie. W zbiorach muzeum znajdują się m.in. kolekcja obrazów, rzeźb, a także mebli zabytkowych pochodzących z okresu od XV do XIX wieku.Zamek został wybudowano pomiędzy rokiem 1360 a 1374 w pobliżu wcześniejszej drewnianej strażnicy. Przeznaczono go na siedzibę prokuratora krzyżackiego. Cechowały ją umiarkowane walory obronne i skromny program użytkowy - około 1410 zamkowy arsenał składał się z siedmiu dział na kule kamienne oraz z niewielkiej ilości lekkiej broni strzeleckiej i kusz.[1] W 1410 roku pruski rycerz Johart z burmistrzem Hermannem Barddyne poddali miasto i zamek wojskom polskim Władysława Jagiełły, jednak w następnym roku zamek wrócił w ręce Zakonu. W początku XV w. zamek otoczono dodatkowym murem obronnym o szerokości 2 metrów. W 1454 po wybuchu wojny trzynastoletniej zbuntowani mieszkańcy Kętrzyna zdobyli zamek i utopili krzyżackiego prokuratora, Wolfganga Sauera, w stawie. Zakonowi jednak udało się odbić zamek w 1461 r., a cech szewców był ukarany brakiem możliwości zasiadania jego członków w radzie miejskiej, zakaz trwał aż to panowania Albrechta Hohenzollerna jako księcia Prus. Następnie przekazali zamek wojskom polskim, które posiadały go do 1461 roku. Po sekularyzacji Prus, zamek stał się siedzibą starosty i wkrótce, w latach 1528-1529 roku, został przebudowany. Nastąpił też szereg prac mających na celu przystosowanie zamku do nowych funkcji. W ich wyniku powstała np. druga brama i wykusz nad główną bramą z 1528 r. Kolejna przebudowa nastąpiła w latach 1559-1566. W 1622 roku na dziedzińcu wzniesiono niewielką cylindryczną klatkę schodową. Wykonano też kilka prac nad wnętrzami, m.in. sklepienia żebrowe w kuchni i browarze. Poprzez drugą przebudowę z XVII w. silnie zaingerowano w średniowieczny wyraz budowli rozbierając górną kondygnacje skrzydła północnego razem z ozdobnymi szczytami przez co zrównano wszystkie 3 skrzydła. Rozbiórkę zewnętrznych fortyfikacji rozpoczęto w I połowie XVIII w.. 15 grudnia 1797 w zamku wybuchł pożar, który zniszczył część budowli.

Szczegóły

Opublikowano: 16 październik 2015

W 1975 r. społeczeństwo regionu kłobuckiego oraz młodzież harcerska okolicznych Hufców ZHP dla uczczenia poległych żołnierzy Wołyńskiej Brygady Kawalerii wzniosło pomnik usytuowany w sąsiedztwie niemego świadka Bitwy - Kościoła pw. Św. Apostołów Szymona i Judy Tadeuszana. Pomnik ten jest symbolem bohaterskiej i patriotycznej walki żołnierza polskiego w obronie ojczyzny. Twórcą pomnika jest artysta rzeźbiarz Gabryjel Hajdas. Corocznie w początkach września odbywają się pod pomnikiem w Mokrej uroczystości patriotyczne upamiętniające bohaterstwo żołnierzy września.Bitwa pod Mokrą – jedno z pierwszych starć zbrojnych Wojska Polskiego podczas drugiej wojny światowej, które miało miejsce 1 września 1939 roku w pobliżu wsi Mokra, 5 km na północ od miasta Kłobuck, 23 km na północny zachód od Częstochowy. Wołyńska Brygada Kawalerii pod dowództwem płk. Juliana Filipowicza powstrzymywała przez cały dzień niemiecką 4 Dywizję Pancerną gen. Reinhardta, wspieraną przez lotnictwo, m.in. bombowce nurkujące Stuka. Zródło grafiki:https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTE0pi-cISvju-eMwtSvGXjcCt7V2g6slFVoeNgB943O8--wSdPHw

Szczegóły

Opublikowano: 15 październik 2015

W 1187 zbudowano pierwszy kościół (najprawdopodobniej drewniany) w miejscu, gdzie dziś stoi bazylika katedralna. Konsekracji dokonał ówczesny biskup kamieński Zygfryd. Była to trzecia z kolei świątynia chrześcijańska w mieście Szczecinie. Za fundatora uważa się bogatego mieszczanina Beringera z Bambergu, który prawdopodobnie traktował nową świątynię jako wotum za dzieło misyjne ewangelizacji Pomorza, dokonane przez jego słynnego rodaka – Ottona z Bambergu, zwanego "apostołem Pomorza”. W roku 1220 lub1221 w kościele pochowany został książę pomorski Bogusław II. W II poł. XIII w. powstała trzynawowa, bezprzyporowa, gotycka, ceglana bazylika o szerokości 25 m, długości 30 m i wysokości naw bocznych 8,5 m. Kościół posiadał pięcioboczne prezbiterium z ambitem, obok którego znajdowała się wolnostojąca kaplica. U drugiego krańca korpusu nawowego powstały dwie wieże. Przez lata świątynia była wielokrotnie przebudowywana. W 1534 kościół stał się świątynią protestancką na mocy decyzji sejmu trzebiatowskiego. Ostrzał artyleryjski podczas oblężenia miasta przez wojska brandenburskie w 1677 wywołał pożar kościoła. Zniszczeniu uległa wieża, sklepienia korpusu oraz część gotyckiego wyposażenia katedry. Na przełomie XVII/XVIII w. odbudowano katedrę po pożarze oraz wyposażono jej wnętrze w nowe barokowe sprzęty (w 1711 powstał nowy, ogromny – sięgający niemal do sklepienia – ołtarz główny projektu Erharda Löfflera). Pod koniec XIX w. rozpoczęto generalną renowację świątyni. W jej ramach powstał (1894) nowy, smukły hełm o wysokości 119 m wieńczący katedralną wieżę, kościół wyposażony został w instalację elektryczną i grzewczą. W trakcie prac doszło do katastrofy budowlanej – zawaleniu uległ dobudowywany hełm wieży. W 1944 w wyniku bombardowania katedra uległa bardzo poważnemu uszkodzeniu (całkowicie zniszczony dach korpusu nawowego i hełm wieży oraz północna elewacja budowli). Ucierpiało bardzo również wyposażenie budowli. W latach 1947–1949 tymczasowo zabezpieczono kościół przed dalszą destrukcją – przykryto prezbiterium sklepieniem i wzniesiono ściany oddzielające go od praktycznie nieistniejącego korpusu nawowego. Między 1972 a 1974 odbudowano katedrę. Do podjęcia decyzji o odbudowie przyczyniło się zwłaszcza przekazanie świątyni na własność Kościołowi katolickiemu oraz decyzja papieża Pawła VI o powołaniu w dniu 28.06.1972 diecezji szczecińsko-kamieńskiej. Autorami projektu odbudowy zostali szczecińscy architekci: Stanisław Latour i Adam Szymski. Projekt zakładał odbudowę świątyni w jej historycznym kształcie, z wyjątkiem elewacji północnej, której nadano nowoczesną formę. Z powodu poważnego naruszenia murów wieży, nie zdecydowano się na odbudowę wieńczącej jej hełmu. W 1983 papież Jan Paweł II podniósł kościół do rangi bazyliki mniejszej. W 2007 rozpoczęła się przebudowa zwieńczenia wieży w celu przywrócenia jej dawnej sylwetki. 12 stycznia 2008 na wieży postawiono strzelisty hełm , w którym znalazły się punkty widokowe. Po odbudowie wieży, katedra mierzy 110,18 m i jest drugim pod względem wysokości budynkiem w Szczecinie oraz drugą co do wysokości świątynią w Polsce (po bazylice w Licheniu – 141,5 m). 23 października 2009 w Bazylice Archikatedralnej spoczął drugi ordynariusz diecezji, pierwszy Metropolita Szczecińsko-Kamieński Arcybiskup senior Marian Przykucki. W dniu 7 maja 2010 w krypcie szczecińskiej katedry został pochowany, zmarły 1 maja 2010, arcybiskup Zygmunt Kamiński. 8 października 2010 na dachu katedry zainstalowana została nowa sygnaturka, była przygotowywana od jesieni 2009; ma ona 18 metrów. Na ścianach Katedry zgromadzono kilka epitafiów pochodzących z Pomorza Zachodniego: Epitafium feldmarszałka von Weyhera z 1680, Epitafium kapitana Teofila Michaelisa, zmarłego w 1709 r., Epitafium Adama Reinharda v. Maltzana, ok. 1689, z kościoła w Ulikowie. W szczecińskiej bazylice katedralnej znajduje się wiele tablic pamiątkowych. Poszczególne tablice poświęcone są: abp Kazimierzowi Majdańskiemu, abp Jerzemu Strobie, Carlowi Loewe, prymasowi Augustowi Hlondowi, lotnikom litewskim, Stefanowi Kwileckiemu, prymasowi Stefanowi Wyszyńskiemu, papieżowi Janowi Pawłowi II, Janowi Szyrockiemu, papieżowi Janowi Pawłowi II,

Szczegóły

Opublikowano: 15 październik 2015

Cerkiew św. Mikołaja mieści się przy skrzyżowaniu ulic Zygmunta Starego i Starzyńskiego, w sąsiedztwie Parku Żeromskiego. Budynek wzniesiono na planie krzyża greckiego. Wnętrze cerkwi może pomieścić ok. 500 wiernych. Świątynia ma 26 m długości, 16 m szerokości i ok. 25 m wysokości. Nakryta jest kulistą kopułą pokrytą złoconą blachą. Na wieży cerkiewnej zamontowano sześć dzwonów, które zostały odlane w zakładzie Felczyńskich, zaliczanym do najsłynniejszych w Polsce pracowni ludwisarskich. Cztery największe dzwony mają swoje imiona. "Św. Mikołaj" waży 700 kg, nieco mniejsze są "Św. Jan", "Maria Magdalena" i "św. Nadzieja". Dwa dzwony imion nie mają a najlżejszy bezimienny waży zaledwie ok. 30 kg. Warto je zobaczyć, a tym bardziej posłuchać. Dzwony w cerkwi spełniają ważne zadanie, są bowiem jedynym źródłem dźwięku, jaki można wykorzystywać w liturgii, poza ludzkim głosem. Dzwon w cerkwi obwieszcza święta, zwiastuje dobrą nowinę. Dawniej ostrzegał też ludzi przed niebezpieczeństwami.

Szczegóły

Opublikowano: 14 październik 2015

Drugi z średniowiecznych kościołów w centrum miasta stoi na placu Dam, tuż obok Pałacu Królewskiego. Decyzja o budowie Nowego Kościoła zapadła pod koniec XIV w, gdy Oude Kerk nie był już wystarczający dla powiększającej się populacji Amsterdamu. Kościół konsekrowano w roku 1408, a w ciągu następnych dziesięcioleci do pierwotnego budynku dostawiano kolejne nawy i kaplice, co było zwyczajem w ówczesnym budownictwie sakralnym. Gotycka fasada Nieuwe Kerk jest wzorowana na dokonaniach gotyku francuskiego i, mimo licznych zmian dokonywanych na jej obliczu przez stulecia zniszczeń, renowacji i upiększeń, jej dzisiejszy wygląd dzięki pracom dokonanym przez restauratorów w latach 1959 – 1980 jest bliski oryginału. Wnętrza skrywają organy z 1655 roku, autorstwa Jacoba van Campena, imponujące witraże ściany północnej na których odmalowano ważne sceny z historii miasta i grobowce kilku zasłużonych admirałów. W Nieuwe Kerk odbywają się koronacje królewskich głów (ostatnia, królowej Beatrycze, w roku 1980) i ceremonie zaślubin członków rodziny królewskiej. Poza tym budynek pełni dziś funkcje kulturalne, organizowane są tu wystawy i koncerty, nie odprawia się nabożeństw.

Szczegóły

Opublikowano: 14 październik 2015

Począwszy od średniowiecza w wielu miastach północnej Europy w pobliżu miejskich rynków istniały publiczne budynki gdzie oficjalnie, pod odpowiednim nadzorem ważono towary, które zmieniały swojego właściciela. Jako że nie istniały jeszcze międzynarodowe standardy pomiarów, instytucja Miejskiej Wagi pełniła bardzo ważną funkcję. Waga w Amsterdamie uchodzi za jedną najstarszych i najsłynniejszą na świecie. Budynek stojący przy dzisiejszym Nowym Rynku (Nieuwmarkt) ukończono w roku 1488 i był on ówcześnie częścią murów obronnych okalających Amsterdam, a dokładnie pełnił funkcję jednej z bram – Bramy Św. Antoniego. Gdy, pod koniec XVI w. mury znikły z powierzchni miasta stale powiększającego swe terytorium, a teren wokół bramy przekształcono w miejski rynek, jej budynek adoptowano na potrzeby Wagi. Swego czasu część górnej kondygnacji zajmował również cech chirurgów i z tego okresu pochodzi dzieło Remrandta Lekcja Anatomii dr Tulpa, ukazujące medyków przy pracy. Dziś w Wadze mieści się restauracja i siedziba Towarzystwa Wag Miejskich

Szczegóły

Opublikowano: 14 październik 2015

Amsterdam to miasto kanałów, których jest w mieście ponad 600. Dawniej stanowiły one oczywiście doskonałą drogę transportową dla ludzi i towarów, dziś jest to duża atrakcja turystyczna i zdecydowanie przyjemniejszy klimat w upalne lato. Po niektórych kanałach można popływać statkiem pasażerskim przeznaczonym głównie dla turystów. Wizyta w Amsterdamie nie jest kompletna, jeśli nie korzysta się z kanałów. Są one symbolem o wielkiej wartości kulturowej i historycznej. W 2010 roku Komitet Światowego Dziedzictwa zdecydował się wciągnąć je na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Pomimo, ze każdy kanał ma swoje niepowtarzalne piękno na szczególna uwagę zasługują: kanał The Golden Bend, panorama obejmująca piętnaście mostów z miejsca na rogu ulic Leidsestraat i Vijzelstraat po stronie nieparzystej, most Magere Burg oraz trasy wycieczkowe po kanałach.

Szczegóły

Opublikowano: 14 październik 2015

Jest to gotycka brama miejska znajdująca się na Starym Mieście w Wilnie, wzniesiona w latach 1503–1514. Wraz z przylegającym do niej fragmentem muru obronnego stanowi jedyną pozostałość dawnych fortyfikacji miejskich; od strony wewnętrznej bramy znajduje się kaplica Ostrobramska z obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej Królowej Korony Polskiej (Matki Boskiej Miłosierdzia), klasycystyczna, wzniesiona w 1829; stanowi zamknięcie ulicy Ostrobramskiej.Bramę zbudowano w stylu późnogotyckim między 1503 a 1514. Była to budowla wzniesiona na planie niemal kwadratu (11,2×10,8 m) o grubości murów dochodzącej do 2 m. W przyziemiu umieszczono sklepiony krzyżowo przelot bramny otwarty na północ i południe otworami zamkniętymi łukiem odcinkowym. Wnęka w elewacji południowej jest wyższa i zawiera szczelinę służącą do opuszczania kraty zamykającej dodatkowo wejście. Wnętrze bramy jest podzielone stropem na dwie kondygnacje. Górną kondygnację bramy wieńczy wysoka, pełna attyka, dekorowana wykonanym w narzucie tynkowym reliefowym fryzem, budowanym z elementów niderlandzkiego ornamentu okuciowego. Kompozycja na ścianach północnej i południowej składa się z dwóch aedicul ujętych obeliskami i połączonych wolutami. Pomiędzy nimi umieszczono owalny medalion, podtrzymywany przez wpięte gryfy i wypełniony płaskorzeźbą jeźdźca Pogoni litewskiej.

Szczegóły

Opublikowano: 14 październik 2015

Pierwsza świątynia karaimska w tym miejscu stanęła w końcu XIV w., obecna po raz ostatni była przebudowana w pierwszej połowie XIX w., gdyż zniszczyły ją wojska francuskie w 1812 r. Kienessa trocka jako jedyna była czynna w czasach sowieckich na całym terytorium Związku Radzieckiego. Wystrój wnętrza jest bardzo skromny, kienesę zdobią ornamenty roślinne i geometryczne. Ołtarz zawsze znajduje się w stronie południowej. Kobiety i mężczyźni modlą się osobno. Kapłanem karaimskim jest hazzan.

Szczegóły

Opublikowano: 14 październik 2015

zamek położony na jeziorze Galwe na Litwie w miejscowości Troki. Obiekt jest w znacznym stopniu rekonstrukcją z 2 poł. XX wieku. Zamek został wzniesiony w XIV–XV w. przez wielkiego księcia litewskiego Kiejstuta i jego syna Witolda, który w 1430 zmarł na zamku. Troki były w tym okresie ważnym ośrodkiem Wielkiego Księstwa Litewskiego. Począwszy od XVII w. zamek popadał w ruinę. Przed II wojną światową polscy historycy sztuki rozpoczęli zabezpieczanie obiektu, a w latach 1951–1961 zostały w nim podjęte prace rekonstrukcyjne, które nadały mu obecny kształt. Zamek jest dziś ważną atrakcją turystyczną Litwy. Charakterystyczny układ symetrycznego zespołu dwóch połączonych naprzeciwległych budynków i wieży wjazdowej na osi dziedzińca zdradza inspirowanie się projektanta Zamku Górnego w Trokach gotyckimi zamkami z terenu Mazowsza, takimi jak: Borysławice, Liw, Łowicz.Wkrótce po bitwie pod Grunwaldem zamek zaczął tracić swoje znaczenie wojskowe. Dawna twierdza została przekształcona w rezydencję książęcą i bogato udekorowana wewnątrz. Do Trok przyjeżdżali zagraniczni posłowie, w 1414 zamek opisał flamandzki podróżnik Guillebert de Lannoy.. W zamku kilkakrotnie gościł Władysław Jagiełło, zaś Witold zmarł na terenie zamku w 1430. Dziesięć lat później w twierdzy został zamordowany jego brat Zygmunt. Pod rządami Zygmunta Starego i Zygmunta Augusta obiekt został przebudowany w stylu renesansowym i przeszedł kolejne prace adaptacyjne w celu przekształcenia w letnią rezydencję. Czasowo pełnił również funkcję więzienia. W czasie wojen z Moskwą został zrujnowany, a z odbudowy zrezygnowano.W XIX w. powstały pierwsze plany rekonstrukcji zamku. W 1822 r. Wincenty Smokowski w jednej z sal pierwszego piętra znalazł i przerysował dwanaście fragmentów malowideł i opublikował w „Atheneum” z 1841, t. V. W 1888 Imperialna Komisja Archeologiczna dokonała dokumentacji pozostałości zamku, a w 1905 władze carskie zdecydowały się na konserwację ruin i częściowe odrestaurowanie zamku.Po I wojnie światowej Troki znalazły się na terytorium II Rzeczypospolitej. Prace konserwatorskie rozpoczął polski konserwator zabytków Stanisław Lorentz, po wizytacji zamku w maju 1929 roku z Juliuszem Kłosem i Janem Borowskim, w czasie której podjęto decyzję o natychmiastowej potrzebie podjęcia działań w celu zachowania istniejących pozostałości zamku. Na pozyskanie środków do konserwacji Stanisław Lorentz zaciągnął prywatną pożyczkę, na wielką ówcześnie sumę 10 000 złotych w Banku Gospodarstwa Krajowego[. Zakres prac na zamku Lorentz określił w „Wiadomościach Konserwatorskich” i miały one mieć początkowo jedynie charakter konserwatorski i nie przewidywały odbudowy z uwagi na brak ikonografii umożliwiającej rekonstrukcję obiektu. Po ustąpieniu Lorentza ze stanowiska konserwatora, jego następcy: Ksawery Piwocki w latach 1936-1938, i Witold Kieszkowski w latach 1938-1939 zmienili zakres prac i rozpoczęli prace rekonstrukcyjne, w czasie których dokonano odbudowy wieży południowo-wschodniej, przesklepienia piwnic i sali na pierwszym piętrze oraz konserwacji pozostałości pałacu książęcego. Plan odbudowy przygotował i prace nadzorował architekt Jan Borowski, przy współpracy prof. Juliusza Kłosa. Po II wojnie światowej prace były kontynuowane etapami przez Litwinów – w roku 1946, w latach 1951-1952 i w 1961. Zamek po odbudowie reprezentuje styl gotycki (według domniemanego stanu z XV wieku).

Szczegóły

Opublikowano: 13 październik 2015

Opactwo Westminsterskie (ang. Westminster Abbey; nazwa oficjalna The Collegiate Church of St Peter, Westminster - Kolegiata św. Piotra w Westminsterze) – najważniejsza, obok katedry w Canterbury i katedry św. Pawła w londyńskim City, świątynia anglikańska. Opactwo począwszy od Wilhelma Zdobywcy (1066) jest miejscem koronacji królów Anglii, z wyjątkiem Edwarda V i Edwarda VIII, którzy nie byli koronowani. Od XIII wieku opactwo to również miejsce pochówku królów i zasłużonych osób. Według legend pierwsza świątynia powstała w roku 616 na miejscu, które nazywano wówczas Thorney Island. Datę powstania pierwszego klasztoru należy jednak przenieść w okolice roku 800. Prawie 250 lat później Edward Wyznawca, który z powodów politycznych nie mógł dotrzymać ślubów udania się na pielgrzymkę do Rzymu, w zamian za zwolnienie z tych ślubów, zgodnie z sugestią papieża, miał przebudować opactwo. Przebudowa miała miejsce w latach 1045-1050 (w stylu romańskim), a nowe opactwo konsekrowano 28 grudnia 1065 (na tydzień przed śmiercią króla, który został tam pochowany). W roku 1066 odbyła się pierwsza koronacja w Opactwie Westminsterskim. Jako pierwszy został tam koronowany Wilhelm Zdobywca. Od tamtego czasu prawie wszystkie koronacje mają miejsce w Opactwie. W roku 1220 Henryk III dobudował Lady Chapel, a 25 lat później rozpoczął gruntowną przebudowę całego opactwa w kształcie, który zachował się do dziś. Następna poważna przebudowa miała miejsce za Henryka VII w wieku XVI w stylu gotyku angielskiego. W roku 1534 Henryk VIII przejął opactwo w czasie swojej walki z Kościołem katolickim, a w roku 1540 zlikwidował opactwo benedyktyńskie. Maria I Tudor wskrzesiła opactwo na kilka lat, ale potem Elżbieta I ponownie je zlikwidowała. Dwie zachodnie wieże, w stylu neogotyckim, dzieło Nicholasa Hawksmoora, ucznia Wrena, dobudowano dopiero w roku 1745. Dalsza przebudowa i renowacja miała miejsce w XIX wieku.

Szczegóły

Opublikowano: 12 październik 2015

Wspaniale prezentujący się zamek w Będzinie leży przy ruchliwej drodze nad Czarną Przemszą. Obecny wygląd zawdzięcza XIX-wiecznej przebudowie w duchu romantyzmu i powojennej rekonstrukcji. Warownia składa się zamku górnego i rozległego przedzamcza z pozostałościami murów obwodowych i nieistniejącą już dziś bramą wjazdową (jej szczątki odkryli archeolodzy w latach 1954-58) poprzedzoną mostem zwodzonym. Na zamku górnym stoi budynek mieszkalny czyli przebudowana czworoboczny wieża mieszkalno-obronna oraz ponad 20-metrowa (pierwotnie 30 m) okrągła baszta - stołp. Na jej szczycie znajduje się punkt widokowy z lunetą. Rozciąga się z niej rozległy widok na całą okolicę. Dawniej spełniała ona różne funkcje: latarni oświetlającej drogę flisakom, więzienia dla skazańców, a podczas wojny ostatniego punktu obrony. Zamek otacza fosa oraz wysoki podwójny mur obwodowy. Pomiędzy murami prowadzi ścieżka z ławkami, są tam też reflektory, które ładnie oświetlają zamek nocą. Zewnętrzne mury wsparte są szkarpami, a wewnętrzne zwieńczone podobnie jak baszta blankami. Od południowego wschodu przez fosę biegnie coś co wygląda jak jedna ściana mostu z arkadami, ale w rzeczywistości jest to ozdoba wybudowana w XIX wieku na dawnym miejskim murze obronnym. We wnętrzu zamku od 1956 r. funkcjonuje Muzeum Zagłębia z bardzo bogatą kolekcją dawnej broni. Jest też ekspozycja związana z historią Będzina i innych zamków na szlaku Orlich Gniazd. Muzeum zarządza także nieodległą rezydencją Mieroszewskich, którą można zwiedzać razem z zamkiem. Poza tym na dziedzińcu warowni znajduje się stylowa karczma rycerska, a obok zamku grodzisko. W planach dyrekcji muzeum jest odbudowa przedzamcza (zamku dolnego) z bramą i mostem zwodzonym. Zrewitalizowane Wzgórze Zamkowe stało się miejscem poznawania, rekreacji, zabawy i odpoczynku połączonych z obcowaniem z "żywą historią" - sąsiedztwem Będzińskiego Zamku, Podziemi oraz ścieżką dydaktyczną oraz zrekonstruowanymi półziemiankami. Przy rewitalizacji Wzgórza Zamkowego wykorzystano charakter krajobrazowy parku, zachowano historyczny układ alejek, utworzono 15 „magicznych miejsc” w formie kręgów z których każdy przeznaczony do odpoczynku, ma nieco odmienny charakter.

Szczegóły

Opublikowano: 11 październik 2015

Baszta Siedmiu Płaszczy (niem. Siebenmantelturm), jedyna z zachowanych średniowiecznych baszt usytuowanych w murach miejskich Szczecina. Została wybudowana prawdopodobnie przed 1462 roku jako baszta jednostopniowa o dwóch kondygnacjach. Czas powstania baszty w drugiej połowie XV wieku potwierdza też analiza układu cegieł, ich wymiarów oraz kształt, a także rozmieszczenie otworów strzelniczych. Porównując dokumentację ikonograficzną oraz zachowane baszty z tego okresu przyjmujemy, że początkowo posiadała zakończenie krenelażowe (blanki) i była zwieńczona stożkiem. W czasach pruskich nie została zburzona, jak pozostałe średniowieczne umocnienia, gdyż w międzyczasie znalazła się wewnątrz kwartału mieszkalnego, co umożliwiło jej adaptację na pomieszczenia gospodarcze dla budynku Frauenstraße Nr. 910 (w latach 1811-1850). Po 1850 roku na szczycie baszty nadbudowano pomieszczenia mieszkalne i baszta stała się oficyną budynku przy Frauenstraße 910 (w latach 1857-1908 Frauenstraße Nr 51, po 1908 Frauenstraße Nr 47). W takim stanie przetrwała aż do bombardowań alianckich w nocy z 16/17 sierpnia 1944 roku. Resztki ruin wokół baszty rozebrano w 1956 roku i zachowane mury baszty zostały odsłonięte. W połowie lat sześćdziesiątych XX wieku opracowano dokumentację techniczną, sporządzono projekt odbudowy i przystąpiono do prac budowlanych. Jej odbudowa polegała na częściowej rekonstrukcji uszkodzonych elementów średniowiecznej wieży oraz dobudowaniu na górnym pomoście krenelażu oraz stożka, odtworzonych w oparciu o sztychy przedstawiające dawne widoki miasta.

Szczegóły

Opublikowano: 11 październik 2015

Brama Portowa – brama miejska Szczecina, zbudowana w stylu barokowym w latach 1725-1727 według projektu holenderskiego projektanta fortyfikacji Gerharda Corneliusa van Wallrawe (autora m.in. przebudowy twierdzy kłodzkiej i magdeburskiej). Jest jedną z dwóch (obok Bramy Królewskiej) zachowanych do czasów współczesnych bram, będących pozostałością dawnych fortyfikacji pruskich. Zewnętrzna ściana bramy została ozdobiona przez francuskiego rzeźbiarza Bartholome Damarta. Umieszczono tu tarczę z monogramem króla Fryderyka Wilhelma I, fundatora tego obiektu. W attyc tablica ze złoconym napisem w języku łacińskim, który informuje o prawach państwa brandenburskiego do Pomorza i Szczecina, ponieważ Fryderyk Wilhelm w 1719 kupił Szczecin od Szwedów za dwa miliony talarów: Nad inskrypcją znajduje się panorama miasta wraz z Viadrusem (bogiem rzeki Odry). Powyżej widnieje owalna tarcza z herbem Prus, zwieńczona królewską koroną. W latach 1976 - 2013 wewnątrz Bramy Portowej mieścił się sklep w z wyrobami artystycznymi Cepelia. Obecnie (2015) wewnątrz Bramy mieści się teatr kameralny. W latach 1902-1932 przed Bramą Portową stała fontanna z neobarokowym pomnikiem bogini Amfitryty dłuta berlińskiego rzeźbiarza Reinholda Felderhoffa. W czasie II wojny światowej w obawie przed zniszczeniem zdemontowano zdobione szczyty bramy i ukryto w Lesie Arkońskim , a samą bramę obsadzono bluszczem i tak przetrwała wojnę. Zdobione szczyty i ozdoby odnaleziono w roku 1957 i z powrotem zamontowano na bramę. Właściwa nazwa bramy to Brama Berlińska, ponieważ przez tę bramę prowadziła droga ze Szczecina do Berlina. Nazwa Brama Portowa została nadana przez Polaków po 1945 r., aby nie kojarzyła się z niemieckim miastem. Nie ma ona uzasadnienia historycznego, a bramy o nazwie Portowa nigdy nie było w Szczecinie. Brama Portowa (Berlińska) znajduje się w rejestrze zabytków (nr rej. A-790 z 11.06.1954).

Szczegóły

Opublikowano: 09 październik 2015

Wały Chrobrego (do 1945 roku Hakenterrasse = Taras Hakena) – taras widokowy o długości ok. 500 m w Szczecinie na skarpie wzdłuż Odry. Słynne założenie urbanistyczno-architektoniczne współtworzące, wraz z Gmachem Głównym Muzeum Narodowego w Szczecinie, Zamkiem Książąt Pomorskich i katedrą pw. św. Jakuba, nadodrzańską sylwetę miasta, widoczną z głównych tras dojazdowych od wschodu biegnących przez mosty i wiadukty. Zaprojektowane i wzniesione według koncepcji Wilhelma Meyera-Schwartau w latach 1902-1921 z inicjatywy nadburmistrza Hermanna Hakena, na cześć którego został taras pierwotnie nazwany. Zespół tarasów widokowych Wały Chrobrego znajduje się w rejestrze zabytków nieruchomych

Szczegóły

Opublikowano: 05 październik 2015

Święta Lipka (niem. Heiligelinde) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim, w gminie Reszel.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Znajduje się tutaj jedno z najbardziej znanych w Polsce sanktuariów maryjnych. Świętolipska bazylika pw. Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny wraz z obejściem krużgankowym i klasztorem jest jednym z najważniejszych zabytków baroku w północnej Polsce.Początki kultu Matki Boskiej w Świętej Lipce sięgają XIV w. Według ustnie przekazywanej informacji więziony w lochach kętrzyńskiego kościoła skazaniec dzięki interwencji Matki Bożej wyrzeźbił w drewnie Jej figurkę z Dzieciątkiem. Po wykonaniu rzeźby został uwolniony, a figurkę zawiesił na lipie przy drodze z Kętrzyna do Reszla. Rzeźba Matki Bożej z Dzieciątkiem zasłynęła cudami. Z czasem wokół lipy wybudowano kaplicę; nie wiadomo, jak ona wyglądała. Kaplicę obsługiwali księża krzyżaccy z Kętrzyna. Najstarszą udokumentowaną informację o Świętej Lipce znaleziono w aktach kapituły płockiej – zapis z 1473 informujący, że ludzie chodzą na odpusty do Prus, nie precyzujący bliżej, czy w Świętej Lipce jest kaplica. Natomiast z przywileju wielkiego mistrza krzyżackiego Johanna von Tieffena z 1491 wydanego dla karczmarza w Świętej Lipce już jednoznacznie wynika, że kaplica tam była. Do Świętej Lipki przybywały wówczas liczne pielgrzymki. Przybył tu także ostatni wielki mistrz krzyżacki w Prusach Zakonnych Albrecht. Kaplica w Świętej Lipce została zniszczona w czasie reformacji – według napisu w kościele było to w 1524. Aby odstraszyć pielgrzymów, na miejscu kaplicy postawiono szubienicę.

Szczegóły

Opublikowano: 05 październik 2015

Gmach wzniesiony na działce pomiędzy ulicami: Fredry (dawniej ul. Berlińska), Al. Niepodległości i Kościuszki (dawniej Wały Królewskie) w latach 1908–1910 w stylu neobarokowym z elementami stylu neoklasycznego, jako część Dzielnicy Cesarskiej.Budynek wzniesiono na potrzeby Komisji Kolonizacyjnej, powołanej przez Sejm Pruski z inicjatywy Otto von Bismarcka w 1886 w celu wykupu ziemi z rąk polskich i przekazaniu jej niemieckim osadnikom. Po wybuchu powstania wielkopolskiego przeniosła tu swoją siedzibę Naczelna Rada Ludowa, a później Urząd Osadniczy likwidujący kolonie utworzone przez Komisję Kolonizacyjną. Następnie budynek jako Collegium Medicum przejął Uniwersytet Poznański. W okresie okupacji hitlerowskiej w budynku mieściło się prezydium policji. Podczas wyzwalania miasta Poznania w styczniu i lutym 1945 o sam obiekt oraz w jego pobliżu toczyły się dość intensywne walki - ślady od odłamków do dziś widoczne są wewnątrz budynku. Po reformie szkolnictwa wyższego z 1950, która utworzyła akademie medyczne, większość budynku zajmował Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (w tym jego władze). Korzysta z niego również Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 2008 mieści się tu Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Po przeprowadzce wydziału na tyłach budynku powstała nowoczesna biblioteka dla studentów filologii klasycznej, słowiańskiej i polskiej. Jej uroczyste otwarcie nastąpiło 25 września 2009 roku.Na osi głównej znajduje się półokrągły ryzalit przykryty kopułą, która obecnie nieznacznie różni się od swojego stanu pierwotnego m.in jest niższa, bardziej przysadzista i posiada inne otwory okienne. Niegdyś elewację zdobiło 6 rzeźb ulokowanych na tamburze (miedzianej wówczas) kopuły: cystersa, Krzyżaka, mieszczańskiego Salzburczyka i Holendra oraz chłopów z Westfalii i Szwabii – „apostołów niosących niemiecką cywilizację na wschód” (usunięte dopiero w 1945). Godny uwagi jest hall główny o przeszklonym dachu, wyłożony różnobarwnym marmurem z obiegającą go wokół galerią. Wewnątrz hallu znajduje się popiersie Karola Marcinkowskiego.Na fasadzie znajduje się tablica upamiętniająca brawurową akcję poznańskich harcerzy, którzy w 1940 na kopule będącego wówczas siedzibą policji budynku wywiesili polską flagę.

Szczegóły

Opublikowano: 05 październik 2015

Budowla,którą każdy tursyta będący w Poznaniu musi widzieć. Budynek z niesamowitą tradycją jak i lokalizacją. Teraz trochę historii:zamek Cesarski w Poznaniu (niem. Königliches Residenzschloß) – najważniejsza budowla Dzielnicy Cesarskiej, powstała dla ostatniego cesarza niemieckiego i króla Prus Wilhelma II. Zamek został zaprojektowany przez Franza Schwechtena, jednak wiele elementów wprowadzono na życzenie Wilhelma II. Cesarz osobiście ustalił szczegółowy plan swojej nowej rezydencji.Budowę rozpoczęto w 1905 (pierwsze prace terenowe miały miejsce jeszcze w 1904), a już pięć lat później architekt osobiście wręczył klucze cesarzowi w dniu 21 sierpnia 1910 roku podczas jego wizyty w Poznaniu, zwanej Posener Kaisertage (cesarz był tu jeszcze drugi raz – przy okazji oddania do użytku kaplicy zamkowej – 27 sierpnia 1913). Koszt budowy był wysoki jak na ówczesne czasy i wyniósł 5 milionów marek. Jest to jeden z najmłodszych zamków w Europie. Zamek został wzniesiony na planie nieregularnego wieloboku w stylu neoromańskim, uważanym przez cesarza za najbardziej germański i reprezentujący świetność Świętego Cesarstwa. Nowa siedziba miała raz na zawsze potwierdzić przynależność Wielkopolski do Rzeszy. Znajdujący się w południowej części budynek główny składał się z dwóch skrzydeł – zachodniego, które było większe i mieściło pomieszczenia mieszkalne, oraz wschodniego, w którym mieściły się pomieszczenia reprezentacyjne. Na parterze zachodniej części znajdowały się pokoje marszałka dworu, ochmistrzyni oraz pozostałych członków świty cesarskiej. Pierwsze piętro zajmowały apartamenty pary cesarskiej i prywatna kaplica (zaprojektowana w stylu bizantyńskim przez Augusta Oetkena), znajdująca się w wieży. Wejście przeznaczone wyłącznie dla cesarza znajdowało się w zachodniej elewacji wieży skąd schody prowadziły bezpośrednio na pierwsze piętro. Sypialnię cesarza i cesarzowej łączył korytarz, w którym stały posągi czterech władców: Gerona, Ottona I, Fryderyka Barbarossy i Władysława II Śląskiego. Drugie piętro przeznaczone było dla następcy tronu (tzw. pokoje książęce). Większość pomieszczeń miała połączenie z foyer biegnącym dookoła wewnętrznego dziedzińca.Pierwszym i jedynym burgrabią (niem. – Schlosshauptmann) zamku (1906–1918) był pomorski ziemianin hrabia Bogdan Hutten-Czapski.W momencie zakończenia budowy zamek opisywały następujące liczby:585 pomieszczeń,wieża o wysokości 75 m,powierzchnia gmachu głównego – 25 127,10 m²,powierzchnia użytkowa – 13 501,31 m²waga tronu cesarskiego (podwójnego) – 3,5 tony.

Szczegóły

Opublikowano: 04 październik 2015

Jest to miejsce o bogatej historii,jednak oto najważniejsze informacje,które pozwalą Państwu na bliższe poznanie historii tego niezwykłego miejsca.Stary Rynek,czyli kwadratowy plac w Poznaniu, (gwarowo Stary), na Starym Mieście, wytyczony ok. 1253 roku. Centralne założenie miasta lokacyjnego. Długość boku wynosi około 141 m. Z każdego z boków wychodzą trzy ulice, z czego dwie skrajne z narożników. Każdą z pierzei podzielono pierwotnie na 16 równych działek. W centralnej części rynku umieszczono ratusz, wagę, sukiennice, kramy, ławy chlebowe, jatki, a później także arsenał i odwach. Jest trzecim rynkiem co do wielkości w Polsce i jednym z największych w Europie. Uznawany za jeden z najpiękniejszych w kraju. Rynek przez wiele lat stanowił centrum komunikacyjne miasta, a do 1945 tu mieściła się siedziba władz miasta. Odbudowany po II wojnie światowej przez Pracownię Staromiejską Miastoprojektu pod kierownictwem Floriana Rychlickiego. Funkcję handlową pełni od swego powstania do dziś.

Szczegóły

Opublikowano: 04 październik 2015

Pręgierz w Poznaniu – znajduje się przy południowo-wschodnim narożniku Ratusza w Poznaniu, nieopodal Fontanny Prozerpiny. Jest to ośmioboczna, późnogotycka kolumna, na głowicy której stoi postać kata w stroju rycerza z uniesionym mieczem, który symbolizuje tzw. "prawo miecza" (łac. ius galdii), czyli prawo do ferowania wyroku śmierci nadane Poznaniowi w 1298 przez Władysława Łokietka. W słupie tkwiły żelazne obręcze (kuny) do których przywiązywano skazańców.Pręgierz wzniesiono w 1535 roku finansując jego budowę z grzywien nakładanych na służące, mamki i szynkarki noszące przesadnie eleganckie stroje[a]: aksamity, adamaszki, atłasy, klejnoty ze złota, srebra i pereł, łańcuchy jedwabne i suknie o zbyt wielu fałdach. Miał 5,5 metra wysokości i był dziełem prawdopodobnie któregoś z włoskich rzeźbiarzy. Pręgierz służył do wykonywania kary chłosty oraz piętnowania, obcinania uszu, palców czy ręki do roku 1848, kiedy to 6 maja zarządzeniem pruskich władz zniesiono ich stosowanie.

Szczegóły

Opublikowano: 04 październik 2015

Kamienica Loitzów (niem. Schweitzerhof) - jeden z najbardziej znanych i najcenniejszych zabytków Szczecina z epoki późnego gotyku, jeden z niewielu budynków dawnego budownictwa mieszczańskiego w mieście. Kamienicę budowano stopniowo w latach 1539-1547 na polecenie bankierskiego rodu Loitzów (mi.n. Hans II i Anna Loitz). Po bankructwie rodziny Loitzów i ich ucieczce do Polski w 1572 kamienicę przejęli Książęta pomorscy. Po upadku Księstwa pomorskiego dom w połowie XVII w. stał się siedzibą szwedzkiego radcy Rosenhandta. W XVIII wieku dom przejęli bracia Dubendorf. Założyli w niej cukiernię zwaną odtąd Dworem Szwajcarskim. Dokonali oni dewastacji kamienicy. Poprzez wykonanie nadbudowy zniszczono ozdobne szczyty, zaś wnętrza pokryte drewnianymi, malowanymi i rzeźbionymi stropami podzielono na małe mieszkania czynszowe. Podczas II wojny światowej w roku 1944 w wyniku nalotu wnętrze kamienicy zostało doszczętnie wypalone. Odbudowano ją w 1955, od tego czasu mieści się tu Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych.

Szczegóły

Opublikowano: 04 październik 2015

Brama Królewska (do 1945 niem. Anklamer Tor ) – brama miejska Szczecina, znajduje się na pl. Hołdu Pruskiego (u zbiegu ul. Jana Matejki i pl. Żołnierza Polskiego). Powstała latach 1725-28 z okazji zajęcia miasta przez Prusy według projektu holenderskiego projektanta fortyfikacji Gerharda Corneliusa van Wallrawe (autora m.in. przebudowy twierdzy kłodzkiej i magdeburskiej) Podobnie jak Brama Portowa powstała na miejscu dawnych murów miejskich. Pierwotnie nosiła nazwę (niem.) Anklamer Tor od miasta Anklam (dawna polska nazwa Nakło nad Pianą), co spowodowało, że po wojnie jej nazwa tłumaczona bywała jako Anklamska lub Nakielska, od nazwy placu na którym się znajduje, nazywano ją również Bramą Hołdu Pruskiego. Ostatecznie jednak przyjęto obecną nazwę. Obiekt wchodził w skład systemu pruskich fortyfikacji Szczecina i łączył w sobie funkcje militarne z dekoracyjnymi. Na szczególną uwagę zasługują stworzone przez nadwornego rzeźbiarza króla pruskiego Fry-deryka Wilhelma I – Bartholome Damarata szczyty przedstawiające m.in. Marsa z mieczem i tarczą i Herkulesa z maczugą i skórą lwa oraz umieszczone nad przejazdem panoplium z tarczą z pruskim orłem, otoczoną łańcuchem Orderu Czarnego Orła i zwieńczoną królewską koroną. Brama przyozdobiona jest rzeźbionymi elementami oręża, zbrojami, tarczami i sztandarami – to nawiązanie do rzymskiej tradycji pochodów triumfalnych i wieszania zdobycznej broni na bramach miast. W czasie II wojny światowej w obawie przed zniszczeniem zdemontowano zdobienia ze szczytów bramy i ukryto w Arkońskim Parku Leśnym, a samą bramę obsadzono bluszczem i tak przetrwała wojnę. Zdobione szczyty i ozdoby odnaleziono w roku 1957 i z powrotem zamontowano na bramę. W 1994 roku przeprowadzono renowację Bramy. Niegdyś mieściła się tutaj galeria sztuki, a od 2000 – "Brama Jazz Cafe".Brama Królewska (Nakielska) znajduje się w rejestrze zabytków (nr. rej. A-791 z 11.06.1954).

Szczegóły

Opublikowano: 03 październik 2015

Rogalin jest wsią położoną w województwie wielkopolskim, podlega pod gminę Mosina.Wieś ta ma bardzo wiele atrakcji turystycznych,a jedną z nich jest piękny Pałac jak i przynależne do niego ogrody.Pałac w Rogalinie pochodzi z XVIII wieku.Warto pamiętać,że ten pałac stanowi oddział Narodowego Muzeum w Poznaniu.Dodatkową informacją jest to,że w wewnątrz czeka na nas wystawa malarstwa,gdzie można spotkać się z talentem J.Matejko czy też S.Wyspiańskiego.

Szczegóły

Opublikowano: 03 październik 2015

Wielka Fontanna Onufrego (Velika Onofrijeva česma), która na pierwszy rzut oka wcale nie przypomina fontanny. Jest to okrągła, dosyć spora budowla, którą w 1438 r. wzniósł Onofrio di -Giordano della Cava, żeby uczcić zakończenie budowy wodociągu, dostarczającego miastu wodę ze źródeł rzeki Dubrovački, odległych o 12 km. Pierwotnie była bogato zdobiona, ale po trzęsieniu ziemi w XVII w. uległa zniszczeniu. Z wielu interesujących ornamentów do dzisiaj zachowało się jedynie szesnaście rzeźbionych masek. Z ust tych masek wypływa woda. Podobno jeżeli ktoś umyje ręce pod wszystkimi szesnastoma kranami, obchodząc fontannę zgodnie z ruchem wskazówek zegara, spełni się jego życzenie.

Szczegóły

Opublikowano: 03 październik 2015

Zamek znajdujący się w Tossa de Mar nad wybrzeżem Costa Brava to średniowieczna budowla obronna. Pochodzi z XII i XIV wieku i jest obecnie jednym z niewielu zachowanych w dobrym stanie obiektów obronnych na wybrzeżu Katalonii. W roku 1931 zamek został uznany za zabytek historyczno-artystyczny dziedzictwa narodowego. La Vila Vella Tossa tak nazywana jest w języku katalońskim część starego miasta, która wybudowana była na szczycie klifu. To strategiczne położenie pozwalało kontrolować ruch morski oraz zmniejszyć ataki pirackie panujące w tym obszarze. Twierdza zajmowała 300 metrów kwadratowych. Składała się z kilku domów rozrzuconych wzdłuż krętych uliczek, gotyckiego kościoła pod wezwaniem San Vicente i zamku. Wciąż zachowane są ruiny kościoła oraz wiele starych domów, ale z zamku, który znajdował się w miejscu latarni morskie nie pozostało praktycznie nic. Na terenie zamku było 7 wież, z których najbardziej widoczne są Wieża Zegarowa (Torre del Reloj), znajdująca się przy wejściu, Wieża Codolar (Torre de Codolar) położona w Pałacu Gubernatora. Te wieże wyróżniają się ze względu na ich wysokość oraz architektoniczne elementy konsoli. Zamek najlepiej zwiedzać na piechotę. Jednak dla zmęczonych podróżników jest specjalny pociąg. W roku 1931 zamek został uznany za zabytek historyczno-artystyczny dziedzictwa narodowego.

Szczegóły

Opublikowano: 01 październik 2015

Rynek we Wrocławiu – średniowieczny plac targowy we Wrocławiu, obecnie centralna część strefy pieszej. Stanowi prostokąt o wymiarach 213 na 178 m, oraz powierzchni 3,8 ha. Jest to jeden z największych rynków staromiejskich Europy, z największym ratuszem w Polsce. Zabudowę otaczającą Rynek stanowią budynki pochodzące z różnych epok historycznych. Centralną część Rynku zajmuje blok śródrynkowy, składający się ze Starego Ratusza, Nowego Ratusza oraz licznych kamienic. Rynek tworzy układ urbanistyczny wraz z przekątnie przyległymi placem Solnym oraz placem wokół kościoła św. Elżbiety z wieżą o wysokości 91,5 m. Do Rynku prowadzi 11 ulic – po dwie w każdym narożniku (Świdnicka, Oławska, Eugeniusza Gepperta (dawna Zamkowa), Ruska, św. Mikołaja, Odrzańska, Kuźnicza, Wita Stwosza), ponadto przebity w XIV lub XV . Kurzy Targ po stronie wschodniej oraz wąskie ul. Więzienna i Przejście św. Doroty. Rynek powstał w związku z lokacją Wrocławia, wedle nowszych badań już za czasów Henryka Brodatego, między 1214 a 1232. Starsze publikacje twierdziły, że powstał dopiero w czasie powtórnej lokacji w 1241-1242. Z biegiem czasu wokół Rynku powstały kamienice patrycjatu, a około połowy XIV wieku utworzyły ciągłe pierzeje i nastąpiło utrwalenie podziałów własnościowych. W XIX w. przez Rynek poprowadzono linie tramwaju, najpierw konnego, a później także elektrycznego. Tramwaje kursowały przez Rynek do połowy lat 70. zeszłego stulecia, gdy przeniesiono je na Trasę W-Z. W latach 1996-2000 wyremontowano nawierzchnię Rynku, ostatecznie zamykając ruch samochodowy po jego wschodniej stronie, jak również odnowiono większość elewacji. Przy Rynku znajduje się obecnie 60 numerowanych posesji, przy czym niektóre budynki posiadają kilka numerów. Podziały działek przebiegają najczęściej inaczej niż dawne podziały lokacyjne na skutek wtórnych podziałów i scaleń. Każda działka posiada również swoją historyczną nazwę, zwykle związaną z atrybutem umieszczonym niegdyś na elewacji kamienicy lub losami miejsca, np. Pod Gryfami,

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Zamek w Rzeszowie – jeden z głównych zabytków miasta wybudowany w latach 1902–1906 na miejscu dawnego zamku Lubomirskich. Jest ulokowany pomiędzy aleją Pod Kasztanami, aleją Lubomirskich, ulicą Chopina, placem Śreniawitów oraz ulicą płk. Lisa-Kuli. Aktualnie stanowi siedzibę sądu okręgowego, do 1981 znajdowało się w nim także więzienie.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Rzeszowska studnia, znajdująca się w centralnym miejscu rzeszowskiego rynku stała się ulubionym miejscem spotkań dla przyjaciół i zakochanych.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Rzeszowski Ratusz – budynek magistratu miejskiego w Rzeszowie, położony na miejskim rynku. Został wybudowany, podobnie jak zamek, przez Mikołaja Spytka Ligęzę, najprawdopodobniej przed końcem XVI wieku.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Kościół św. Wojciecha i św. Stanisława w Rzeszowie − kościół farny w Rzeszowie. Znajduje się w centrum na Starym Mieście u zbiegu ulic 3 Maja i Kościuszki. Początki parafii rzeszowskiej sięgają roku 1363, kiedy najprawdopodobniej istniała tu mała drewniana świątynia św. Feliksa i św. Adaukta. Wspomina o niej Kazimierz Wielki w liście do papieża Urbana V. W wyniku pożaru i wojen z XV wieku kościół zdecydowano się odbudować. Z tamtego okresu pochodzi najstarsza część obecnej budowli - gotyckie, kamienno-ceglane prezbiterium (1427). Na początku XVI wieku kościół zabezpieczono murem. W XVII miasto spustoszył kolejny pożar, którego wynikiem były odbudowa i powiększenie świątyni w 1621 na polecenie Mikołaja Spytka Ligęzy. W 1754 zmieniono całkiem koncepcję architektoniczną i przebudowano ponownie świątynię w stylu barokowym. Z tego okresu pochodzi również charakterystyczna dzwonnica. W latach 1962-1965 oraz 1971-1972 świątynię odrestaurowano. Kościół to trójnawowa, masywna bryła z gotyckim prezbiterium i gotycko-barokową nawą główną i masywnymi barokowymi dobudówkami, kryjącymi kaplice. Tuż przy kościele znajduje się barokowa dzwonnica o wysokości 30,5 m, wzniesiona na planie kwadratu, przykryta hełmem i zwieńczona iglicą z aniołem. Wnętrze kościoła bardzo bogato zdobione pochodzi z XVIII wieku. Główny, jednokondygnacyjny ołtarz z kolumnami, z 1730 roku, usytuowany jest na podwyższeniu na całej ścianie prezbiterium. Centralny olejny obraz przedstawia ukrzyżowanego Chrystusa, zaś 2 boczne - patronów kościoła. Znajduje się tam jeszcze rokokowa ambona XVIII wieku i belka przed prezbiterium z krzyżem rzeźbiona w stylu regencji. Ołtarze boczne z obrazami olejnymi, barokowe również z XVIII wieku.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Budowa Panteão Nacional (Kościoła Santa Engrácia) trwała aż 284 lata. Nazywany jest Narodowym Panteonem mieszcząc cenotafy wielu portugalskich bohaterów: Vasco da Gamy, Henryka Żeglarza oraz Alfonsa de Albuquerqe. Jest tu także współczesny grobowiec słynnej wykonawczyni fado Amalii Rodrigues. Kopuła budynku jest charakterystycznym elementem nieba nad Lizboną, jednym z najbardziej charakterystycznych punktów orientacyjnych. Wnętrze, pokryte kolorowymi płytami marmurowymi jest bardzo przestronne. Windą można dostać się na szczyt gigantycznej kopuły, skąd rozciąga się panoramiczny widok na Alfamę i rzekę Tag. Budowę Igreja de Santa Engrácia rozpoczęto w 1681 roku, w 1712 roku prace wstrzymano, by dokończyć je dopiero w 1966 roku. Prace przy wznoszeniu panteonu trwały aż 284 lata. Stąd wzięło się portugalskie określenie "Obras de Santa Engrácia” oznaczające niekończące się, długo trwające prace.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Katedra Najświętszej Maryi Panny w Lizbonie (port. Sé de Lisboa) – katedra rzymskokatolicka w Lizbonie, stolicy Portugalii zbudowana w 1150 roku w stylu romańskim upamiętnia wyzwolenie miasta spod władzy Maurów. Budowla zajmuje miejsce, na którym w dawnej Lishbunie wznosił się główny mauretański meczet. Katedra posiada portal, ogromne rozetowe okna i dwie wieżyczki. Wnętrze świątyni w XVIII wieku z rozkazu króla Jana V wykończono w stylu rokokowym.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Casa dos Bicos została zbudowana w 1523 przez Bras de Albuquerque (1501-1581), syna pierwszego gubernatora Indii Portugalskich, Alfonso de Albuquerque. Bras de Albuquerque spędził kilka lat we Włoszech, gdzie był w stanie obserwować na żywo włoską architekturę renesansową, w tym prawdopodobnie Palazzo dei Diamanti w Ferrarze, który stał się pierwowzorem dla boniowania. Po powrocie do Portugalii Bras de Albuquerque zbudował Casa dos Bicos z fasadą tego typu, ale także oknami i portalami w stylu manuelińskim. Trzęsienie ziemi z 1755 zniszczyło fasadę główną i dwa górne piętra fasady od strony Ru Bacalhoeiros (obecna elewacja). Kamienica pozostała w rękach rodziny Albuquerque aż do XIX wieku, kiedy to została zakupiona przez handlarza dorszy. Stała się ona następnie przez lata jako magazyn dla Bacalhau. Około 1960 roku kamienica została wykupiona przez miasto Lizbona. W 1980 Casa dos Bicos została odrestaurowana i częściowo przebudowana. Dwa górne piętra elewacji zostały odbudowane na podstawie rysunków i obrazów przed 1755, które przedstawiały renesansową loggię na trzecim piętrze i okna w stylu manuelińskim. W Casa dos Bicos możemy zapoznać się z dokonaniami tego człowieka, który wyniósł język portugalski na wyżyny sztuki i odebrał w 1998 roku nagrodę Nobla. Fundacja José Saramago w Casa dos Bicos znajduje się od roku 2012. Ekspozycja dedykowana jest życiu i pracy pisarza. Zobaczymy tu prywatne listy, medal Nobla i prace tłumaczone na wiele języków. Oprócz ekspozycji w budynku znajduje się sklepik i biblioteka fundacji.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Święty Antoni (lepiej znany jako św. Antoni z Padwy) urodził się w Lizbonie, podobno dokładnie w miejscu gdzie dzisiaj stoi kościół pod jego wezwaniem (Igreja de Santo Antonio). Jest on patronem Lizbony, niezwykły jest ogromny kult, jakim darzą Świętego Antoniego Portugalczycy. Można usiąść na chwilę w kościele i zobaczyć, jak przychodzący tu ludzie dotykają obrazu Świętego Antoniego "na szczęście". Kościół odbudowany po zniszczeniu przez trzęsienie ziemi w 1755 roku. Znajdują się w nim płytki azulejos z XVII wieku przedstawiające życie św. Antoniego. Jest on nie tylko patronem Lizbony, ale także rzeczy zagubionych oraz nowożeńców.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Pierwsze fortyfikacje na wzgórzu zamkowym powstały jeszcze za czasów rzymskich, kiedy to Lizbona i okoliczne ziemie były pod panowienim Rzymu. Zamek, który możemy oglądać dzisiaj, został wzniesiony przez Maurów w X wieku i był pod ich panowaniem, aż do XII wieku, dokładnie do roku 1147, kiedy to zamek, jak i cała Lizbona, zostały odbite z rąk Maurów przez pierwszego króla Portugalii – Afonso Henriques – w ramach II krucjaty. Z tym wydarzeniem wiąże się legenda – rycerz imieniem Martin Moniz, zauważając, że jedne z wrót są otwarte, własnym ciałem uniemożliwił ich zamknięcie. Rycerz zginął, ale to umożliwiło zdobycie zamku. Od tego czasu zamek pełnił funkcję siedziby królewskiej, a w roku 1300 został on gruntownie przebudowany przez króla Dionizego I, w drugiej połowie XIV wieku zostały odnowione i poszerzone mury zamkowe, które objeły swoim zasięgiem również dużą część podzamcza. W tym czasie również zamek dostał swoją nazwę – zamek św. Jerzego – któa została mu nadana przez króla Jana I. Od tego czasu zamek pełnił funkcję siedziby królewskiej, a w roku 1300 został on gruntownie przebudowany przez króla Dionizego I, w drugiej połowie XIV wieku zostały odnowione i poszerzone mury zamkowe, które objęły swoim zasięgiem również dużą część podzamcza. W tym czasie również zamek dostał swoją nazwę – zamek św. Jerzego – która została mu nadana przez króla Jana I. Z początkiem XVI wieku zamek stracił na znaczeniu, a to za sprawą trzęsienia ziemi z 1531 roku, jak i za sprawą budowy nowej rezydencji królewskiej przez króla Manuela I. Świetność zamkowi postanowił przywrócić młody król Sebastian w 1569 roku, jednak plany te przerwała nagła śmierć króla. W czasie okupacji hiszpańskiej (1580 – 1640) zamek przeszedł szereg modernizacji, a w tym czasie były wykorzystywane m.in. jako koszary dla wojsk hiszpańskich. Zamek ponownie ucierpiał na skutek potężnego trzęsienia ziemi z 1755 roku, które to w dużym stopniu zniszczyło ówczesną Lizboną. Został on odbudowany dopiero w 1947 roku z polecenia dyktatora Salazara, który nakazał m.in. demontaż wszystkich dodanych przez wieki modyfikacji zamku i przywrócenie mu pierwotnego charakteru. Zamek Świętego Jerzego jest jedną z najpopularniejszych atrakcji turystycznych Lizbony, którą co roku odwiedzają tysiące turystów. Mimo to, nie jest to miejsce godne polecenia. Mury zamku, odbudowane przez Salazara, mają nieco ponad 60 lat. Z murów, na które można wejść, roztacza się piękny widok, jednak Lizbona obfituje w punkty widokowe, które oferują równie piękne widoki (na przykład Miradouro Nossa Senhora de Monte).

Szczegóły

Opublikowano: 28 wrzesień 2015

Amphitheatre w Arles jest najbardziej imponującym zabytkiem w tym mieście. Jest to dwupoziomowa budowla, powstała jeszcze w czasach rzymskich, a do dziś zachowana niemal w nienaruszonym stanie. Rozmiary amfiteatru, to 136 metrów długości i 109 metrów szerokości. Cała konstrukcja składa się ze 120 elementów łukowych, pochodzących z I wieku naszej ery. Amfiteatr jest zdolny pomieścić około 20 tysięcy widzów. Pierwotnie służył on do walk gladiatorów i wyścigów rydwanów. Dziś jest miejscem, w którym organizuje się koncerty letnie oraz walki byków. Wewnątrz budowla wyposażona jest w owalną arenę i miejsca dla publiczności umieszczone na dwóch tarasach. Budowla ma tez skomplikowany system odwadniający i specjalne klatki schodowe dla publiczności.

Szczegóły

Opublikowano: 27 wrzesień 2015

Pałac Tarnowskich, właśc. Zamek Tarnowskich w Dzikowie (obecnie dzielnica Tarnobrzega), Zamek Dzikowski – XV-wieczny zespół zamkowy głównej linii rodziny magnackiej Tarnowskich.

Szczegóły

Opublikowano: 27 wrzesień 2015

Atrakcja czekająca na nas w Irlandii,a dokładniej w okolicach Carlow. Zamek pochodzi z XIX wieku ,należał do rodziny Duccetów. Cała posiadłość ,która do nich należała była ogromnych rozmiarów-49km2. Wokół pozostałości po zamku są piękne miejsce na spacery -ogrody.

Szczegóły

Opublikowano: 26 wrzesień 2015

Zabytkowy budynek sukiennic znajdujący się w centralnej części Rynku Głównego w Krakowie. Sukiennice podlegały przez wieki wielu przemianom i ich obecny kształt w niczym nie przypomina dawnych sukiennic. Już w roku 1257 książę Bolesław Wstydliwy przy lokacji Krakowa zobowiązał się postawić kramy sukienne. Stanowiły one podwójny rząd kramów kamiennych, tworzących jakby uliczkę pośrodku Rynku. Sukiennice w tej postaci przetrwały do połowy XIV stulecia.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Po raz pierwszy wzmiankowana w 1208, obecny budynek wzniesiony został w latach 1333-1380. Wśród jego budowniczych wzmiankowany jest murator Wiland, zapewne syn wrocławskiego muratora o tym samym imieniu, działającego w XIII w. W XV w. dobudowano kaplicę, w latach 1892-1894 dokonano jego przebudowy na kościół neogotycki. Portal zachodni z lat 1338-1341 zdobił gotycki posąg kamienny NMP z Dzieciątkiem Jezus. Portal północny przedstawia pokłon Trzech Króli - rzadko spotykany w sztuce gotyku. Znajduje się tutaj również pentaptyk z XV w. ze scenami przedstawiającymi św. Annę Samotrzeć, św. Jadwigę oraz sceny Męki Pańskiej - najcenniejszy, zarazem jedyny, zabytek malarstwa gotyckiego, znajdujący się w kaplicy od strony północnej kościoła. Wewnątrz liczne epitafia, renesansowa ambona z lat 1586-1588, barokowy ołtarz, brązowa chrzcielnica w kształcie kielicha mszalnego z XIII w., pochodzące z XIV w. posągi apostołów, płyta nagrobna księcia brzeskiego i legnickiego Ludwika II i jego żony Elżbiety Brandenburskiej. 25 marca 1992 papież Jan Paweł II bullą Totus Tuus Poloniae Populus ustanowił kościół katedrą. W 1997 w katedrze przebywał papież Jan Paweł II. 10 kwietnia 2011 w przedsionku głównego wejścia do świątyni odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą ofiarom katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku. Na tablicy oprócz listy ofiar znajduje się zdanie: "Pan prezydent za życia i po śmierci był przez jednych ludzi poniżany i wyszydzany, ale dla wielu rodaków był nadzieją na odbudowę niepodległej i sprawiedliwej Polski".

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Stiftsgården, pałac w Trondheim zbudowany w latach 1774-1778 przez ambitną wdowę po członku Tajnej Rady Królewskiej, jest największym drewnianym pałacem w Skandynawii. W 1800 roku obiekt został sprzedany norweskiemu państwu, a obecnie jest oficjalną rezydencją królewską w Trondheim.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Papieska Bazylika Św. Antoniego w Padwie (it. Basilica Pontificia di Sant'Antonio di Padova) - największy kościół w Padwie. Wewnątrz znajduje się grób św. Antoniego Padewskiego (Antoniego z Padwy). Mimo licznych pielgrzymek wiernych z całego świata bazylika ta nie posiada statusu głównego kościoła w mieście. Przez mieszkańców Padwy Bazylika nazywana jest "Il Santo" (wł. święty). Za życia Św. Antoniego w miejscu tym znajdował się kościół Santa Maria Mater Domini, który dzisiaj pełni funkcję kaplicy Madonna Mora we wnętrzu Bazyliki. Obok kościoła w 1229 roku założony został zakon braci prawdopodobnie przez samego Świętego Antoniego. Po śmierci Św. Antoniego w 1231 r. w Arcelli na północy miasta, gdzie mieścił się Klasztor Sióstr Klarysek, ciało Antoniego, zgodnie z jego wolą, zostało przeniesione i pochowane w Santa Maria Mater Domini. Dzisiejszy zewnętrzny wygląd Bazyliki jest w głównej mierze efektem trzech rekonstrukcji dokonanych w latach 1238-1310. Pierwsza rozbudowa Bazyliki do formy prostego kościoła franciszkańskiego jedno-nawowego z krótką absydą została rozpoczęta w 1238 roku. Z czasem zostały dodane dwie boczne nawy. W końcowym efekcie kościół przeobraził się w podziwianą dziś przez nas konstrukcję. Wnętrze bazyliki, z uwagi na liczne rozbudowy, jest stosunkowo zróżnicowane. Stylowo Bazylika podzielona jest na dwie części: nawową i absydową, nie tylko przez obecność licznych fresków w transepcie, ale przede wszystkim z uwagi na odmienność typologiczną gotyku. Część nawowa jest przestronna, otoczona galerią, która okrąża również transept.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Most Westchnień (wł. Ponte dei Sospiri) - najbardziej znany most Wenecji, także jeden z najbardziej znanych na świecie. Został on zaprojektowany przez Antoniego Contino, zaś budowę ukończono w 1614 roku. Most łączy pomieszczenia I piętra Pałacu Dożów z budynkiem nowego więzienia (Prigioni Nuove) zbudowanym na przełomie XVI i XVII wieku. Obudowana konstrukcja jest przewieszona nad Kanałem Pałacowym. Wewnątrz mostu znajdują się dwa oddzielone od siebie korytarze. Celem zbudowania mostu było umożliwienie połączenia pomiędzy więzieniem a obradującym w Pałacu Dożów Trybunałem Kryminalnym. Przez most prowadzono skazańców do cel, gdzie mieli odsiedzieć swój wyrok. Most swoją sławę zawdzięcza XIX-wiecznym romantycznym pisarzom. Wedle ich wyobrażeń przechodzący tędy skazańcy mieli tęsknie wzdychać (stąd także nazwa mostu) do swych ukochanych pozostających na wolności i do "wolnego świata", który widzieli ostatni raz przed odbyciem kary; niektórzy - w ogóle ostatni raz w życiu. Wnętrze mostu jest udostępnione dla zwiedzających muzealne wnętrza Pałacu Dożów. Z zewnątrz można go oglądać m.in. płynąc gondolą lub z Ponte della Paglia.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Peterhof (ros. Петергоф), w latach 1944–1997 Pietrodworiec (ros. Петродворец) – miasto w północnej Rosji, w rejonie pietrodworeckim Petersburga, nad Zatoką Fińską. Zespół pałacowo-ogrodowy założony przez cara Piotra I. Wielki Pałac (1714-1721) został zaprojektowany przez Jeana-Baptiste'a Le Blonda. Został przebudowany za czasów carycy Elżbiety przez Bartolomea Rastrellego, który dodał drugie piętro oraz skrzydła zakończone pawilonami. Rastrelli starał się zachować wczesnobarokowe elewacje, gruntownie jednak zmienił wystrój wnętrz, dając upust swojemu upodobaniu do barokowych złoceń. Cesarzowa Katarzyna II około roku 1770 zleciła Jurijowi Feltenowi zmianę wystroju niektórych wnętrz, w tym sal Tronowej i Czesmeńskiej. Wielki Pałac stoi pośrodku parku, którego górna część stanowi park francuski z m.in. fontanną Neptuna wykonaną w 1658 roku w Norymberdze dla uczczenia końca wojny trzydziestoletniej. W 1782 roku została sprzedana carewiczowi Pawłowi. Park dolny, w stylu angielskim, dzieli Wielka Kaskada, upamiętniająca triumf Rosji nad Szwecją ukończona w 1724 r. Zdobi ją 37 złoconych posągów z brązu, 64 fontanny i 142 wodotryski. Interesującym przykładem sztuki wodnej są niektóre fontanny mechaniczne. Należy do nich fontanna Słońce, w postaci wysokiej kolumny ze złoconymi tarczami, z których wystrzeliwują 72 strumienie wodne na kształt promieni słonecznych. Woda do parku doprowadzana jest z oddalonych o 22 km Wzgórz Ropszyńskich, spływa ona potem do Kanału Morskiego i dalej do Zatoki Fińskiej. Wszystkie fontanny zużywają dziennie do 100 tys. m³ wody. W czasie II wojny światowej w Peterhofie siedzibę miał sztab niemieckiej armii, która przez blisko 900 dni oblegała Leningrad. W czasie odwrotu Niemcy zniszczyli budynki, podkładając w nich ogień, który spowodował wypalenie wnętrz pałacowych. Zniszczone zostały również ujęcia wodne. Po wojnie obiekty te odbudowano i odrestaurowano.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Zamek della Scala w Sirmione jest najbardziej znaczącym przykładem budowli obronnych nad Jeziorem Garda i rzadkim przykładem twierdzy wykorzystywanej jako port. W latach 13. i 14. wieku, miejscowość Sirmione była miastem granicznym usytuowany pomiędzy gruntami stanowiącymi własność dynastii Della Scala z Werony i majątku panów z Mediolanu. Zamek w Sirmione (13 wiek), z jego wieżami i murami zwieńczonymi blankami, odegrał kluczową, historyczną rolę w obronie Jeziora Garda. Dzięki strategicznej lokalizacji geograficznej jako placówki granicznej, Sirmione stał się kluczowym obiektem obrony i kontroli garnizonów rządzących dostojników, zachowując te funkcję aż do XVI wieku. Dziś jest otwarte dla publiczności, a dzięki nadzorowi zabytków architektury, został przywrócony do dawnej świetności. Tysiące turystów może przejść każdego dnia przez most zwodzony, by spacerować w cieniu murów zamkowych. Można wspiąć się na wieżę, by podziwiać panoramę dolnej części jeziora. Widać stąd stożkowy kształt półwyspu Sirmione. W miejscowości Sirmione, turyści mogą wybrać się na spacer wzdłuż wąskich uliczkach, które nadal zachowują średniowieczną atmosferę, wśród stoisk owocowych i kawiarni na świeżym powietrzu.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Pałac Sponza to jeden z nielicznych budynków Dubrownika, który przetrwał trzęsienie ziemi w 1667 r. Reprezentuje styl gotycki i renesansowy, co uwidacznia się w konstrukcji okien pałacu – te na pierwszym piętrze są gotyckie, a na drugim renesansowe. Współcześnie pałac jest siedzibą Archiwum Republiki Dubrownickiej (Arhiva Dubrovačke Republike; / www.dad.hr) gromadzącego dokumenty związane z miastem. Znajduje się tutaj wspaniała kolekcja manuskryptów (niektóre prawie tysiącletnie!) oraz wystawa pokazująca dzieje Dubrownika. Miejsce to powinien zwiedzić każdy zainteresowany historią turysta.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Pomnik Piotra I w Petersburgu (znany powszechnie jako Jeździec z Brązu, ros. Медный всадник) – pomnik Piotra Wielkiego,wykonany przez francuskiego rzeźbiarza Étienne Maurice Falconeta; nazwany Jeźdźcem miedzianym w jednym z ostatnich utworów napisanych przez Aleksandra Puszkina, który nawiązuje w poemacie właśnie do tego monumentu. Nazwa ta stała się popularna ze względu na dużą popularność poematu. Pomnik jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli Petersburga, podobnie jak Statua Wolności jest symbolem Nowego Jorku.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Sobór świętego Izaaka Dalmatyńskiego (ros. Исаакиевский собор) – największa prawosławna świątynia w Petersburgu oraz druga co do wielkości w Rosji (zaraz po Soborze Chrystusa Zbawiciela w Moskwie), wybudowana z polecenia cara Aleksandra I; mierzy 97,6 m szerokości, 111,2 m długości oraz 101,5 m wysokości; zwieńczona jest złoconymi kopułami (pokrytymi 100 kg czystego złota), z których największa posiada promień ok. 11 m. Może pomieścić 14 tys. wiernych Sobór św. Izaaka stanowi aktualnie jedną z największych atrakcji turystycznych Petersburga. Poza swoją imponującą wielkością i bogatym wystrojem architektonicznym, dysponuje jednocześnie jednym z najlepszych punktów widokowych w mieście – na szczycie znajduje się taras widokowy. We wnętrzu świątyni znajduje się muzeum. W 2015 eparchia petersburska zwróciła się do władz miejskich o przekazanie jej budynku soboru.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Monaster Smolny (Smolny Monaster Zmartwychwstania Pańskiego) – nieczynny żeński klasztor prawosławny w Petersburgu, założony na polecenie carycy Elżbiety Romanowej, funkcjonujący w latach 1744–1764. Monaster został usytuowany na placu, gdzie w okresie tworzenia przez Piotra I rosyjskiej floty wyrabiano smołę na potrzeby okrętów. Stąd pochodzi jego powszechnie używana potoczna nazwa. Caryca Elżbieta Romanowa zleciła budowę klasztoru prawdopodobnie dlatego, że miała zamiar sama wycofać się do niego, gdy podeszły wiek uniemożliwi jej spełnianie obowiązków państwowych. Kompleks budynków klasztornych zaprojektował Bartolomeo Rastrelli. W monasterze miało stale zamieszkiwać 200 mniszek, co sprawiło, że w 1764, po wprowadzeniu podziału klasztorów na klasy został on zakwalifikowany do najwyższej, pierwszej, przewidzianej dla największych liczebnie wspólnot. Jednak już cztery lata później klasztor został zlikwidowany (w 1764 pozostało w nim pięć mniszek), zaś jego zabudowania przejął Instytut Szlachetnie Urodzonych Panien. Według innego źródła klasztor formalnie istniał do 1822, gdy został zamknięty z braku sióstr. Zaprojektowany przez Rastrellego sobór nie został ukończony za jego życia (architekt zmarł w 1771); prace nad wykończeniem wnętrza obiektu trwały jeszcze po zlikwidowaniu klasztoru, dla którego był wznoszony, do 1835. Kontynuatorem tradycji Monasteru Smolnego jest powstały w 1849 Nowodziewiczy Monaster Zmartwychwstania Pańskiego. Współcześnie (2011) sobór Monasteru Smolnego jest użytkowany jako sala koncertowa. Budynki dawnego Instytutu Smolnego są w posiadaniu różnych instytucji.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Twierdza Pietropawłowska (ros.Pietropawłowskaja kriepost) – twierdza w Petersburgu, najstarsza budowla w mieście, założona przez Piotra I w roku 1703 na Wyspie Zajęczej, miała służyć do obrony przed Szwedami. Twierdza składała się z 6 bastionów, dwóch rawelinów oraz baszty. W murach znajdują się dwie bramy: Brama Piotrowska oraz Brama Newska. Wewnątrz budowli znajduje się sobór Świętych Piotra i Pawła (wybudowany w latach 1712–1733), który wieńczy 122-metrowa iglica. W soborze znajdują się krypty rosyjskich monarchów, m.in. św. Aleksandra II oraz św. Mikołaja II (pochowany w 1998 roku). Twierdza Pietropawłowska odgrywała rolę więzienia politycznego do 1917 roku. Więziono tu Tadeusza Kościuszkę (w Domu Komendanta), Seweryna Krzyżanowskiego, Juliana Ursyna Niemcewicza, Fiodora Dostojewskiego, Michaiła Bakunina, Maksyma Gorkiego, Piotra Kropotkina, Lwa Trockiego, Jana Kilińskiego, Mateusza Manterysa oraz Aleksandra Uljanowa, brata Włodzimierza Lenina. W październiku 1917 roku garnizon twierdzy przyłączył się do rewolucjonistów i umożliwił wydanie 100 tys. karabinów robotnikom.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Leuven to duże belgijskie miasto, liczące około 90 tysięcy mieszkańców, niezwykle bogate w zabytki i atrakcje turystyczne. Dodatkowym plusem miasta jest jego położenie nad rzeką Dijle. W centrum miasta przy Grotte Park znajduje się najpiękniejszy świecki budynek w Leuven – XV-wieczny Ratusz, zbudowany w stylu późnogotyckim. Przy placu można też podziwiać wiele starych domów mieszczańskich z ciekawymi barokowymi zdobieniami oraz XIV-wieczne sukiennice. Poza rynkiem ważny dla miasta jest też kompleks uniwersytecki.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Monaster św. Michała Archanioła, zwany też Monasterem Wydubickim, to klasztor męski, założony w latach 70-tych XI wieku. Z czasem budowy monasteru wiąże się legenda, która mówi, że po przyjęciu chrztu przez Kijów, mieszkańcy miasta niechętnie przyglądali się topieniu w Dnieprze słowiańskich bożków. Co więcej, modlili się otwarcie o ich powrót. W miejscu, gdzie jedno z takich bóstw chciało wypłynąć na brzeg, przezorni mnisi postanowili zbudować klasztor. Najstarszą budowlą klasztorną jest sobór, noszący to samo imię co cały kompleks klasztorny. Obecnie można w nim znaleźć pozostałości XII-wiecznych malowideł, oraz współczesną reprodukcję ikonostasu.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Sobór Mądrości Bożej, Sobór Sofijski (ukr. Софійський Собор) – cerkiew w Kijowie, wpisany na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO, obecnie muzeum państwowe. Pierwsze chrześcijańskie budowle sakralne miały istnieć w tym miejscu już w czasach panowania św. Olgi (945–947). Obecną świątynię zaczęto budować za panowania Włodzimierza I Wielkiego, 4 listopada 1011[1] w stylu bizantyjskim. Do XIII wieku była najważniejszą cerkwią miasta, pełniła funkcje katedry biskupiej, w tym metropolitalnej. Po najeździe Tatarów w 1240 roku została zrujnowana i opuszczona. W XVI wieku była już poważnie uszkodzona (nie posiadała dachów i kopuł). W XVII w. z inicjatywy metropolity Piotra Mohyły cerkiew została odbudowana w stylu barokowym przy udziale włoskiego architekta Octaviano Manciniego. Dzisiejszy kształt budynku pochodzi w większości z czasów rządów Iwana Mazepy (1687–1709). W XVIII wieku zbudowano dzwonnicę, bramę Zborowskiego, piekarnię, dom metropolity, bursę i inne zabudowania. W 1882 zburzono od strony zachodniej ganek z czasów Iwana Mazepy, zastępując go stylizacją neobizantyjską. W 1921 w soborze wszechukraiński sobór wyświęcił protoprezbitera Wasyla Lypkiwśkoho na Metropolitę kijowskiego i całej Ukrainy, głowę nowo utworzonego niekanonicznego Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Tego samego roku Narodowa Akademia Nauk Ukrainy utworzyła Komisję ds. cerkwi Mądrości Bożej, w celu ratowania soboru przed zniszczeniem przez władze, w ramach regularnej akcji ateizacji ZSRR. W 1934 w ramach akcji zamykania i burzenia świątyń w stolicy Ukrainy, cały zespół klasztorny Mądrości Bożej, razem z drugim głównym monasterem miasta, Ławrą Peczerską, zamieniono w muzeum. Rząd komunistyczny zakazał sprawowania liturgii w soborze. Zabrano złote i srebrne przedmioty liturgiczne, carskie wrota, ikony, kadzielnice, świeczniki, szaty i księgi liturgiczne. Pozłocony ikonostas, po zdarciu złota, spalono. We wrześniu 1941, według świadectw byłego dyrektora sofijskiego muzeum, Oleksego Powstenki, władze próbowały zaminować sobór i wysadzić go w powietrze. Nie zdążyli zrobić tego przed przyjściem wojsk niemieckich. Saperzy niemieccy oczyścili obiekt. W 1943 podczas niemieckiej okupacji Kijowa rozgrabiono eksponaty soboru-muzeum, część cennych ikon i archiwum fotograficznego wywieziono do Niemiec. Późniejsza propaganda starannie otaczała milczeniem niszczycielskie działania władzy radzieckiej. Aktualnie na jej terenie znajduje się muzeum, a o jej przejęcie stara się Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Złota brama w Kijowie (ukr.: Золоті ворота, Zołoti worota) – średniowieczna brama wjazdowa do kijowskiego grodu Jarosława. Nazwa ta została nadana również znajdującemu się w pobliżu teatrowi oraz stacji kijowskiego metra. Obecny budynek jest w większości rekonstrukcją powstałą w XX wieku. Brama była jedną z trzech bram miasta zbudowaną przez Jarosława I Mądrego[1] w połowie XI w. Budowlę tę rozpoczął wznosić Włodzimierz I. Teoretycznie więc Chrobry mógł swój miecz użyć do wyszczerbienia bramy. Określenie "złota" pojawia się w latopisach w XI w. Wzorowana na Złotej Bramie Konstantynopola. W czasie ataku na Kijów wojsk Batu-chana w 1240 roku cały atak poszedł na przeciwległą, położoną po drugiej stronie miasta bramę Lacką. Uległa częściowemu zniszczeniu rok później, podczas najazdu Mongołów. W źródłach pisanych brama pojawia się dopiero w roku 1499, tuż po nadaniu prawa miejskiego magdeburskiego Padołowi, ale jako komora celna. W roku 1545 bramy już nie było. W opisie Kijowa z roku 1594 brama nazwana jest "ruiną", taką relację pozostawił Erich Lassota von Steblau. Ryciny Abrahama van Westervelda z roku 1651, który towarzyszył księciu Radziwiłłowi w podróży, przedstawiają zrujnowaną bramę, ale z zachowanym jeszcze łukiem bramnym. W roku 1755 to, co pozostało z bramy zasypały władze rosyjskie. W roku 1834 bramę odkopano na nowo. Dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku zrekonstruowano zabytek. W 1982 roku została całkowicie odnowiona z okazji 1500-lecia Kijowa, jakkolwiek nie było żadnych dowodów dokumentujących jej oryginalny wygląd. Niektórzy historycy sztuki przekonywali, że należy wyburzyć nową konstrukcję i umożliwić zwiedzanie ruin oryginalnej budowli[potrzebne źródło]. W 1989 roku, wraz z rozbudową kijowskiego metra, w pobliżu bramy została oddana do użytku stacja Zołoti worota nawiązująca architektonicznie do kościołów Rusi Kijowskiej. W 1997 roku obok bramy odsłonięto pomnik Jarosława Mądrego.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Opera Kijowska, a właściwie Opera Narodowa Ukrainy im. Tarasa Szewczenki, to jedna z najstarszych tego typu instytucji na obszarze Ukrainy. Na przełomie XIX i XX w. artyści z Kijowa tworzyli jeden z najlepszych zespołów operowych na terenie Imperium Rosyjskiego. Zespół operowy w Kijowie został założony w 1867 r. z inicjatywy Ferdinanda Bergera. Władze miejskie przekazały nowoutworzonej trupie gmach Teatru Miejskiego, wzniesionego w 1856 r. według projektu I. Shtroma. Na inaugurację kijowski zespół zaprezentował „Askoldową Mogiłę” Alexey’a Verstovsky’ego. W ciągu następnych trzech dekad wystawiono tu kilka oper Piotra Czajkowskiego – „Eugeniusza Oniegina”, „Oprycznik”, „Mazepę” i „Damę pikową”, a także „Aleko” Siergieja Rachmaninowa, „Śnieżynkę” Nikołaja Rimskiego Korsakowa czy też „Nokturn” Mykoli Łysenko. W tym czasie na deskach opery występowały takie sławy jak O. Satagano – Gorchakova czy M. Agramov. W 1896 r., wskutek zaprószenia ognia, gmach Teatru Miejskiego doszczętnie spłonął. Dzisiejszy budynek Opery Kijowskiej zbudowany został w 1898 r. według projektu rosyjskiego architekta Wiktora Schrotera. Bryła opery otrzymała elegancki styl neorenesansowy, natomiast wnętrzu nadano styl klasyczny. Na inaugurację nowego gmachu wystawiona została opera „Życie za cara” Michaiła Glinki. W ciągu następnych dziesięcioleci trupa kijowska zaczęła przywiązywać większą wagę do dzieł rodzimych twórców i w ogóle do języka ukraińskiego, na który tłumaczono dzieła zagraniczne. Po I wojnie światowej, czyli w czasach, gdy Ukraina walczyła o swoją niezależność, wystawiono tu w języku ukraińskim m.in. „Halkę” Stanisława Moniuszki i „Traviatę” Giuseppe Verdiego. Swojej premiery na deskach kijowskiej opery doczekał się także „Złoty diadem” Borysa Latoszyńskiego czy „Noc Bożego Narodzenia” Mykoli Łysenko. Po II wojnie światowej Kijowianie mogli wysłuchać takich oper jak „Borys Godunow” Modesta Musorgskiego, „Wojna i pokój” Siergieja Prokofiewa czy też „Kniazia Igora” Aleksandra Borodina. W czasach radzieckich w Operze Kijowskiej pracowali znakomici dyrygenci i soliści. Wśród tych pierwszych warto wymienić przede wszystkim Konstantyna Simeonowa i Stefana Turczaka, natomiast wśród solistów m.in. Dmytra Hnatiuka, Larysę Rudenko czy też Borysa Hmyrię.

Szczegóły

Opublikowano: 23 wrzesień 2015

Gortyna (Gortis, Gortys, Γορτύν, Γορτυς) - pierwsze ślady Gortyny datuje się na okres minojski (3.000 r. p.n.e.). W III w. p.n.e. Gortyna podbiła Fajstos. Gortyna pod rządami Rzymian (69 r p.n.e.) stała się stolicą Krety i siedzibą pretora Krety i Cyrenajki. W tym okresie Gortyna była otoczona murem obronnym o obwodzie 10 km i upodobniła się do innych miast rzymskich: posiadała łaźnie, forum, teatr i pałac gubernatora. Od 330 r n.e. do 826 r. Gortyna znajdowała się pod rządami Bizancjum. W 824 r miasto zostało zaatakowane przez Saracenów (Arabów) i ograbione, zaś mieszkańcy opuścili miasto. Prace wykopaliskowe w Gortynie prowadzone są od 1884 roku. Archeolodzy odkryli pozostałości: -Akropolu z fragmentami fortyfikacji -Odeonu (teatru) z I w. n.e. z dwoma wejściami i posadzką z płyt marmurowych -Kodeksu Praw z 450 r p.n.e. wyrytego na dziesięciometrowej ścianie odeonu. Minojski kodeks cywilny i karny spisany w starym dialekcie doryckim dotyczył różnych dziedzin życia, z podziałem na cztery klasy: rządzących, ludzi wolnych, chłopów i niewolników. Z zapisów dotyczących niewolników i kobiet wnioskuje się, że mieli lepsze prawa w Gortynie niż w innych rejonach Krety. -Kościoła św. Tytusa z 500 r. n.e. - zniszczony przez Saracenów w 824 r., odbudowany w 965 roku i odnowiony w XIV wieku. -Świątyni Apolla Pytyjskiego zbudowanej w VII w. p.n.e. i wielokrotnie rozbudowywanej. -Świątyni Ateny z VII w. p.n.e. -Niewielkiej Świątyni poświęconej bóstwom egipskim -Pretoriatu (siedziby zarządcy regionu) z II w n.e. składającej się z części administracyjnej i prywatnej. Do zabudowań pretoriatu należały: bazylika, dziedziniec otoczony kolumnami, sala z apsydami. -Stadionu -Łaźni publicznych Gortyna była pierwszym miastem kreteńskim, który przyjął chrześcijaństwo. Według mitologii Zeus porwał Europę i zabrał ją do najładniejszego miejsca na Krecie. W tym właśnie miejscu powstała Gortyna. Informacje praktyczne: Wykopaliska miasta Gortyna zajmują rozległy teren. Wstęp na wykopaliska przy kościele Św. Tytusa i odeonu płatny 4 euro (czynne 8.00-15.00). Pozostałe części wykopalisk znajdują się wśród gajów oliwnych: częściowo ogrodzone a na część można wejść.

Szczegóły

Opublikowano: 21 wrzesień 2015

Najstarszy budynek publiczny w Bostonie (1713), który był siedzibą brytyjskich urzędników aż do Rewolucji. Przed budynkiem miała miejsce Masakra Bostońska w 1770 r. 18 lipca 1776 z balkonu odczytano Deklarację Niepodległości. W środku wystawa o historii Brytyjczyków w Bostonie.

Szczegóły

Opublikowano: 21 wrzesień 2015

Zespół klasztorny Kartuzów położony w Certosa di Pavia w Lombardii, ufundowany przez G.G. Viscontiego. Budowę rozpoczął w 1396 Bernard da Venezia, a 1491-1498 G.A. Amadeo i B. Briosco wybudowali fasadę kościoła, pokrytą zacierającą konstrukcję bogatą dekoracją rzeźbiarską z różnokolorowego marmuru. W skład założenia wchodzą erem, kościół i krużgankowe dziedzińce. Łączy cechy romanizmu lombardzkiego, gotyku i wczesnego renesansu.

Szczegóły

Opublikowano: 21 wrzesień 2015

Rumtek Klasztor nazywany również Centrum Dharmachakra, znajduje się w indyjskim stanie Sikkim w pobliżu stolicy stanu Gangtok. Wybudowany w połowie 1700 roku, Rumtek służył jako główna siedziba jednej z linii w buddyzmie tybetańskim. Kiedy Rangdziung Rigpe Dordże, 16 Karmapa (Karnapa to tytuł zwierzchnika jednej z 4 głównych szkół buddyjskich) przybył do klasztoru Rumtek w Sikkimie w 1959 roku po ucieczce z Tybetu, klasztor był w ruinie. Dzięki hojności i pomocy sikkimskiej rodziny królewskiej i miejscowych ludzi, klasztor został odbudowany i stał się jego główną siedzibą na uchodźstwie. Po czterech latach, budowa klasztoru została zakończona. W 1966 roku Karmapa oficjalnie zainaugurował nową siedzibę. Obecnie jest to największy klasztor w Sikkimie. Naprzeciwko tego budynku jest szkoła, Karma Shri Nalanda Instytut Wyższych Studiów buddyjskich. Po śmierci 16 Karnapy wybuch spór między jego następcami o klasztor. Obecnie żołnierze Indyjscy patrolują do klasztoru, aby zapobiec dalszej przemocy na tle religijnym.

Szczegóły

Opublikowano: 21 wrzesień 2015

Pierwsza wzmianka na temat La Boqueria pochodzi z 1217 roku kiedy bazar służył jako targowisko, na którym sprzedawano mięso oraz jego przetwory. Od 1470 r. bazar był miejscem sprzedawania oraz kupna świń z całej Katalonii. Wówczas bazar nazywał się Mercat Bornet jednakże w 1794 roku zmienionego jego nazwę na Mercat de la Palla. La Boqueria była w ówczesnych czasach jedynie bazarem pomocniczym, oficjalnie nie zarejestrowanym, którego zadaniem było odciążenie ruchu na głównym rynku targowym miasta - Plaça Nova. Na początku XIX wieku na La Rambla zaczęły powstawać liczne rzeźnie oraz sklepy rybne, co zwiększyło obrót towarami na La Boqueria. Widząc zaistniałą sytuację lokalne władze postanowiły zburzyć dotychczasowy budynek La Boqueria i wybudować nowy bazar wraz z halami targowymi. Prace budowlane ruszyły w 1840 roku pod nadzorem barcelońskiego architekta Mas Vilii. W czasie trwania budowy początkowe projekty budynku było często modyfikowane, a ostateczne zakończenie budowy odbyło się w 1853 roku. W 1911 roku zbudowano i otwarto do użytku nową halę targową do sprzedaży ryb, a w 1914 roku La Boqueria doczekała się metalowego dachu. Obecnie bazar La Boqueria jest jednym z największych miejsc handlowych w Barcelonie, a także jedną z atrakcji turystycznych Barcelony. Handluje się tu rybami i "owocami morza", mięsem i wędlinami, warzywami i owocami, w tym ich przetworami, przyprawami itp.

Szczegóły

Opublikowano: 21 wrzesień 2015

Tower Bridge – most zwodzony w Londynie (mylony niekiedy z sąsiednim Mostem Londyńskim, London Bridge) przeprowadzony przez Tamizę w pobliżu Tower of London, od której bierze swą nazwę. Jeden z najbardziej znanych obiektów w Londynie, zbudowany w stylu wiktoriańskim. Jego historia zaczęła się w roku 1872, kiedy to parlament angielski rozpatrzył projekt ustawy dotyczącej budowy drugiego mostu nad Tamizą. Mimo zastrzeżeń zgłaszanych przez zarząd zamku Tower of London ustawa została uchwalona. Postawiono jednak warunek, który został spełniony, styl mostu miał harmonizować ze stylem zamku. Architektem jego był Horace Jones, który zastosował modną podówczas konstrukcję: stalowy szkielet obłożony kamieniem w stylu neogotyckim. Most został ukończony w 1894. Jest mostem zwodzonym, umożliwiającym przepływanie statków oceanicznych do około 40,5 m wysokości powyżej poziomu wody. Charakterystycznym elementem mostu są dwie wieże główne, połączone u góry dwoma pomostami - kładkami dla pieszych - zawieszonymi 34 m nad jezdnią i przeszło 44 m nad oznaczeniem górnego poziomu w rzece. Środkową część mostu stanowią dwa podnoszone przęsła - urządzenia dźwigowe z przeciwciężarem. Są to dwa gigantyczne skrzydła, każde o wadze 1 200 ton, uniesione w górze, tworzące z płaszczyzną jezdni kąt 86 stopni. Obecna kolorystyka mostu istnieje od 1977 roku. Wtedy, w 25 rocznicę koronowania królowej Elżbiety II przemalowano go na kolory: niebieski, biały i czerwony. Pierwotnie most miał kolory w tonacji beżowej. Tower Bridge przecina Tamizę na wschodnim końcu Londynu. Od początku swojego istnienia uznawany był za arcydzieło ówczesnej inżynierii. Porównywano go ze słynną już wieżą Eiffla, zbudowaną pięć lat wcześniej. Potężny, ważący ponad 2000 ton napędzany parą mechanizm mostu, regulował otwarcie jego środkowej części. Umożliwiał przepływanie wielkich żaglowców (tall ships). Stary mechanizm mostu obecnie nie jest już używany. Zastąpiono go nowoczesnym elektrycznym urządzeniem. Jest jednym z najchętniej odwiedzanych londyńskich zabytków zaraz po Big Benie.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Twierdza Wisłoujście to miejsce wyjątkowe powstałe w XIV wieku. Swoją nazwę zawdzięcza położeniu, gdyż w dawnych czasach ujście Wisły znajdowało się bezpośrednio na północ od wieży. Wieża swoją historią sięga do czasów krzyżackich. Początkowo była to drewniana wartownia, którą następnie w roku 1482 zastąpiono konstrukcją murowaną. Twierdza początkowo pełniła funkcję kontrolną - głównie statków płynących po Wiśle. Jednak z biegiem lat nabrała charakteru militarnego. Została ona wzmocniona fortyfikacjami. Twierdza znalazła swe miejsce na wielu kartach historii. W 1577 oblegał ją bezskutecznie Stefan Batory, w czasie bitwy pod Oliwą (1627) ostrzeliwała szwedzką flotę, w 1734 atakowały ją wojska rosyjsko-saskie, w 1793 pruskie, 1807 – napoleońskie, a w 1814 znowu Prusacy. W latach 1622-1629 twierdza, zwana też Latarnią, stała się bazą polskiej floty wojennej, kotwiczącej pod osłoną dział twierdzy.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Zamek Moszna jest jednym z najpiękniejszych zamków w Polsce. Położony jest na Opolszczyźnie w miejscowości Moszna, która znajduje się w połowie drogi z Krapkowic do Prudnika.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Cobá – miasto Majów z okresu prekolumbijskiego na Półwyspie Jukatan. Znajduje się w stanie Quintana Roo w Meksyku. Zajmuje powierzchnię ponad 70 km2, a w okresie największej świetności była zamieszkana przez ponad 50,000 ludzi. Jest to miejsce stosunkowo mało wyeksplorowane przez archeologów; szacuje się, że na terenie Coby istnieje około 6,500 struktur, z czego odkrytych zostało jedynie kilkadziesiąt - resztę budowli porasta dżungla Główne obiekty w Cobá: Grupo Nuhoch Mul - grupa budowli zajmuje powierzchnię 2400 m2 i została zbudowana na naturalnym wzniesieniu. W skład grupy wchodzi najwyższa piramida zbudowana na Półwyspie Jukatan - Nuhoch Mul (42 m) - jedyna piramida, na którą można się wspinać Grupo Macanxoc Conjunto Pinturas

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Głównymi atrakcjami Tulum, 130 km na południe od Cancun, są ruiny budowli Majów i piękne plaże. Dobrze zachowane budowle Tulumu wznoszą się w pięknej okolicy. Ciemnoszare, stare mury stoją przy otoczonej palmami plaży, oblewanej turkusowymi wodami Morza Karaibskiego. Nawet w pochmurne sztormowe dni widok majestatycznych ruin na szczycie urwiska pozostawia niezatarte wspomnienie. Nie ma tu monumentalnych piramid ani niczego przypominającego architekturę Chichen Itza lub Uxmalu - obiekty, w których widać wpływy tolteckie, powstały bowiem u schyłku cywilizacji Majów. Dwukondygnacyjny budynek Templo de Las Pinturas powstawał etapami w latach 1400-1450. Jego wystrój należał do najokazalszych - wnętrze zdobiły płaskorzeźby, maski i kolorowe malowidła na ścianie (częściowo je odrestaurowano). Prawdopodobnie był to ostatni obiekt wzniesiony przez Majów przed przybyciem Hiszpanów. Kolumny, rzeźbienia, konstrukcja i stele na zewnątrz sprawiają, że stanowi jeden z najciekawszych zabytków. Najwyższym obiektem Tulumu jest wieża strażnicza (widać z niej Morze Karaibskie), nazwana przez Hiszpanów El Castillo (Zamek). Przy wejściu warto zwrócić uwagę na przypominające architekturę z Chichén Itzá kolumny - węże w stylu tolteckim. Nazwa Templo del Dios Descendente (Świątynia Zstępującego Boga) pochodzi od płaskorzeźby nad wejściem - wizerunku antropomorficznego, skrzydlatego stworzenia opadającego głową w dół. Prawdopodobnie ma on związek z kultem pszczół. Podobne postaci pojawiają się w innych miastach Majów na wschodnim wybrzeżu, również w Cobá. Odnowioną Templo de la Estela (Świątynia Steli), znaną również jako Świątynia Początkowej Serii, nazwano od znalezionej tu Steli 1 (obecnie w British Museum). Zapisano na niej datę z kalendarza Majów, odpowiadającą 564 r. n.e. ("początkowa seria" hieroglifów w napisie oznacza czas jej powstania). Odczytany napis był dużym zaskoczeniem dla archeologów, którzy do tej pory uważali, że Tulum powstał kilkaset lat później. Naukowcy sądzą, że Stela 1 została tu przeniesiona z oddalonej o 4 km na północ od Tankahu osady z okresu klasycznego. Przechodząc pod wspartym na kroksztynach łukiem na prawo od świątyni i skręcając w lewo, dochodzi się do miejsca, skąd widać morze. Nad głównym wejściem El Palacio (Pałac) widnieje piękna stiukowa płaskorzeźba Zstępującego Boga. Z Templo del Dios del Viento (Świątynia Boga Wiatru) roztacza się piękny widok na El Castillo nad morzem - zazwyczaj tłoczą się tu turyści, fotografujący niezwykły krajobraz.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Sobór Zaśnięcia Matki Bożej w Warnie – prawosławny sobór katedralny w Warnie, katedra metropolii warneńskiej i wielkopresławskiej Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego. Wzniesiona w II poł. XIX w. Po wojnie rosyjsko-tureckiej z lat 1877–1878, Bułgarzy, mieszkańcy Warny, zaprosili rosyjskiego księcia Aleksandra Dondukowa-Korsakowa na nabożeństwo w należącej do Egzarchatu Bułgarskiego cerkwi św. Michała Archanioła w Warnie. Rozczarowany wyglądem i stanem technicznym świątyni, rosyjski arystokrata obiecał pomoc przy wzniesieniu nowej. Pracami przygotowawczymi do budowy cerkwi zajęła się komisja, sformowana w listopadzie 1879 przez bułgarskiego metropolitę warneńskiego Symeona. Inwestycja została sfinansowana z prywatnych darów oraz z dotacji państwowej. Kamień węgielny pod budowę obiektu położył książę Aleksander I Battenberg 22 sierpnia 1880. Maryjne wezwanie świątyni wybrano, by upamiętnić osobę carycy Rosji Marii Fiodorowny; patronami ołtarzy bocznych zostali św. Mikołaj z Miry i św. Aleksander Newski. Projekt soboru wykonał architekt Maas z Odessy, który przyjął za wzór jedną z cerkwi w Peterhofie. Budowa cerkwi trwała sześć lat. Pierwsza Święta Liturgia w ukończonej świątyni miała miejsce 30 sierpnia 1886, jednak jeszcze w kolejnych latach trwały prace nad dekoracją wnętrza cerkwi. W 1901 car rosyjski Mikołaj II przekazał świątyni 42 niewielkie ikony i 3 większe wizerunki świętych, zaś trzy lata później – kolejne osiem ikon. W latach 1941–1943 do głównej bryły budynku dostawiono 38-metrową dzwonnicę. W latach 60. XX wieku w oknach świątyni pojawiły się witraże z wyobrażeniami Świętych Cyryla i Metodego oraz Świętych Klemensa i Angelariusza Ochrydzkich.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Grobowiec tracki w Swesztari (bułg. Свещарската гробница) – grobowiec wodza trackiego plemienia Getów, odkryty w 1982 roku w kurhanie w okolicach bułgarskiej wsi Swesztari w Obwodzie Razgrad. W 1985 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Grobowiec powstał najprawdopodobniej pod koniec IV lub na początku III wieku p.n.e. Składa się z przedsionka i trzech komór grobowych. W środkowej komorze odkryto dwa kamienne łoża, na których spoczywały niegdyś ciała trackiego wodza i jego żony. Ściany komory pokryte są rzeźbami kariatyd, wskazującymi na wpływy sztuki hellenistycznej, jednak ich silne, uniesione ramiona oraz długie suknie mogą też dowodzić inspiracji wizerunkami trackiej bogini-matki. Na jednej ze ścian odkryto także ślady starożytnego malowidła, przedstawiającego jeźdźca na koniu, składającego ofiarę z wieńca żeńskiemu bóstwu (według niektórych interpretacji jest to zmarły wódz składający ofiarę bogini-matce).

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Jeździec z Madary (bułg. Мадарски конник) – średniowieczny relief naskalny, wpisany w 1979 r. na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jest jedynym zabytkiem tego rodzaju w Europie. Znajduje się w pobliżu wsi Madara we wschodniej Bułgarii (okolice Szumenu). Relief, wykuty w pionowej skale na wysokości ok. 23 m przedstawia jeźdźca oraz biegnącego za nim psa; jeździec włócznią przeszywa lwa, który leży pod przednimi nogami konia. Wyobrażenie jeźdźca jest bardzo realistyczne i pozbawione w zasadzie zbędnych szczegółów. Cały relief jest przykładem wczesnobułgarskiej sztuki średniowiecznej. Powstanie reliefu wiąże się z imieniem bułgarskiego chana Terweła, i odnosi do początków VIII wieku. Płaskorzeźba ta przypomina triumfalne sceny reliefowe znane z irańskiej (czy szerzej: środkowoazjatyckiej) tradycji artystycznej. Greckie inskrypcje znajdujące się wokół reliefu opowiadają o czynach władców bułgarskich (Terweła, Kormisosza oraz Omurtaga) i ważnych wydarzeniach w okresie między VIII a IX wiekiem. Inskrypcje oraz drobne detale, utrwalone na reliefie potwierdzają datowanie zabytku oraz protobułgarskie pochodzenie reliefu. Ze względu na postępującą erozję zabytku (relief został wykuty w piaskowcu), w Madarze prowadzi się aktualnie prace konserwatorskie i zabezpieczające.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Kamienny Las (bułg. Побити камъни, Pobiti kamyni; Дикилиташ, Dikilitasz) – formacja skalna zlokalizowana w Bułgarii, na południowych krańcach Wyżyny Dobrudży, w pobliżu szosy E70 z Warny do Nowego Pazaru, około 18 km na zachód od Warny. Najbliższe wsie to Słynczewo i Straszimirowo. Formacja to zgrupowanie gładkich i foremnych, kamiennych kolumn z charakterystycznymi poprzecznymi pęknięciami (część jest wewnątrz pusta). Kolumny tworzą siedem grup większych i kilka mniejszych rozlokowanych na obszarze około 7 km². Grubość kolumn waha się pomiędzy 0,6, a 2,5 m, a wysokość dochodzi do 6 metrów. Obiekty są słabo osadzone w piasku, co sprawiło, że wiele z nich upadło samodzielnie lub zostało przewróconych przez miejscową ludność. Po upadku ukazują się zaokrąglone podstawy. Podczas badań naukowych nad genezą powstania kolumn formułowano różne teorie. W 1829 rosyjski archeolog W. Tieplakow sądził, że są to pozostałości budowli antycznych. Antropogenezę ostatecznie potem wykluczono. Najprawdopodobniejsza jest teoria S. Bonczewa z 1938 objaśniająca powstanie obiektów ewolucją powierzchniową. Dawniej na obecnych piaskach znajdowały się pokłady wapienia (do dziś zalega on jeszcze w wielu miejscach). Woda opadowa z dwutlenkiem węgla wsiąkając rozpuszczała wapień. Przenikał on do piasku w formie nacieków (kolumn) z dwuwęglanu wapnia. Z czasem piasek usunięty został dzięki wietrzeniu, a odporniejsze słupy wapienne zostały odsłonięte (stąd zaokrąglone ich podstawy).

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Dzwonnica św. Marka – najwyższa budowla Wenecji, wysoka na 99 metrów. Pierwsza konstrukcja została zbudowana już w na początku IX wieku, ale nie zachowała się. Obecną konstrukcję w pierwszej wersji wzniesiono pod koniec XI wieku, następnie została ona podwyższona w wieku XII; później była wielokrotnie przebudowywana, ostateczny kształt uzyskując w wieku XVI. Początkowo była to wieża obserwacyjna i latarnia morska. Później pełniła funkcję dzwonnicy, latarni, wiatrowskazu i wieży strzelniczej. W latach 1537 – 1549 Jacopo Sansovino dobudował do dzwonnicy Loggettę, miejsce spotkań elity weneckiej. Loggetta pełniła też funkcję budki strażniczej i była miejscem publicznych losowań loterii. W 1609 roku Galileusz zamontował na niej lunetę i zaprezentował jej działanie doży. 14 lipca 1902 r. wieża zawaliła się niszcząc jednocześnie Loggettę. W 1912 ukończono jej rekonstrukcję. Udało się także odtworzyć Loggettę. Wieża jest dostępna dla zwiedzających, wjazd umożliwia zainstalowana winda. Z platformy widokowej doskonale jest widoczny plac św. Marka, kopuły bazyliki św. Marka, pałac Dożów i wiele innych budowli. Widoczne są dachy domów, ale nie widać żadnego z kanałów.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Pałac Letni w Pekinie (Yiheyuan) – kompleks parkowo-pałacowy stanowiący miejsce letniego odpoczynku cesarzy chińskich z dynastii Qing, położony w Pekinie. Centralnym punktem Yiheyuanu jest Wzgórze Długowieczności (Wanshoushan, 60 m wysokości) oraz sztuczne jezioro Kunming, które zajmuje powierzchnię 2,2 km² (ok. 2/3 całego parku). Cały kompleks liczy 70 tys. m² zabudowanej przestrzeni z licznymi ogrodami, altankami, pawilonami, galeriami i klasycznymi rezydencjami (ponad 3 tys. obiektów). Nazwa Yiheyuan oznacza Ogród Pielęgnowania Harmonii. Głównym wejściem do Yiheyuanu jest brama wschodnia, za którą znajdują się dawne rezydencje Cixi. Największa z nich, Pałac Dobroczynności i Długowieczności (Renshoudian), służyła jako miejsce audiencji. Obok niego, nad brzegiem jeziora, wznosi się Pałac Nefrytowych Fal (Yulantang), w którym więziony był Guangxu. Następnie, kierując się wzdłuż brzegów jeziora, znajduje się kilometrowy, pokryty dachem ganek zwany Długim Korytarzem. Obiega on Górę Długowieczności, na której znajdują się najstarsze budowle kompleksu. Tam też, nad brzegiem jeziora, wznosi się składający się z kilku pawilonów Pałac Rozwianych Obłoków. U północnego stoku góry, przy bramie północnej, znajduje się kompleks jezior z zabudowaniami przypominającymi te z Suzhou. Długi Korytarz prowadzi do Marmurowej Łodzi (wybudowanej ironicznie przez Cixi za pieniądze przeznaczone na rozbudowę floty) i niewielkiej wysepki, na której wznoszą się Pawilon Oczyszczenia Serca i Wieża Powitania Wschodzącego Słońca. W granicach Yiheyuanu znalazła się także pochodząca z czasów dynastii Ming Świątynia Króla Smoka. W przeciwieństwie do reszty pałacu była ona ogólnodostępna. Położona jest na jeziorze i prowadzi do niej Most o Siedemnastu Przęsłach, którym w dni świąteczne podążali pielgrzymi, aby złożyć ofiary. W latach 50. XX wieku kompleks został odrestaurowany i udostępniony zwiedzającym. W grudniu 1998 UNESCO włączył Yiheyuan na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Kościół parafialny św. Romy w Lloret de Mar − zabytkowy kościół w centrum Lloret de Mar, przy pl. Kościelnym. Z powodu przesunięcia się centrum Lloret bliżej morza, na początku XVI wieku zdecydowano o budowie nowego kościoła, który przejmie funkcje dotychczasowej świątyni w głębi lądu. Kościół zbudowano między 1509 i 1522 rokiem jako świątynię jednonawową w stylu katalońskiego gotyku. Ponieważ w miejscu kościoła wcześniej składowano węgiel, świątynia była nazywana „Sa Carbonera”. Ponieważ wybrzeże było często najeżdżane przez muzułmańskich piratów i Turków, budowla pełniła częściowo funkcje obronne. Dzwonnica była otoczona przez mur z małą furtką, a wejście do świątyni było możliwe jedynie przez most zwodzony przerzucony nad głębokim rowem. Kolejne części świątyni dobudowano w XVI i XVII wieku, nadając całości charakter mieszanki stylów gotyckiego i renesansowego. Na początku XX wieku zdecydowano o przebudowie kościoła, którą kierował Bonaventura Conill i Montobbio. Utrzymał on styl gotycki jako bazę, dodając do niego elementy modernistyczne. Wygląd kościoła nawiązuje do architektury bizantyńskiej i muzułmańskiej. Prace budowlane zaczęły się w 1914 roku, a w 1920 roku została ufundowana szkoła parafialna. Dziełem Conilla i Montobbio są także dwie modernistyczne kaplice z 1916 roku: Najświętszego Sakramentu i baptysterium. Pierwsza z nich z mozaikową kopułą jest wyróżnikiem architektonicznym budowli. Obok kościoła znajduje się budynek parafialny w stylu modernistycznym. W 1936 roku, w czasie wojny domowej, kościół, jak większość budowli w mieście, został zniszczony, a jedyną ocalałą częścią była kaplica Najświętszego Sakrament.

Szczegóły

Opublikowano: 19 wrzesień 2015

Bazylika św. Ambrożego to druga, po Katedrze Narodzin św. Marii, najważniejsza budowla sakralna w Mediolanie. Jest to także jedna z najstarszych świątyń stolicy Lombardii i pierwowzór dla późniejszych, budowanych na północy Włoch kościołów romańskich. Bazylika św. Ambrożego (wł. Basilica di Sant’Amrogio) usytuowana jest przy Placu św. Ambrożego, w zachodniej części historycznego centrum. Pierwsza świątynia została tu wzniesiona w latach 379 – 386 z inicjatywy biskupa Mediolanu – św. Ambrożego. Wybrana dla budowli lokalizacja nie była przypadkowa – to właśnie tutaj grzebano wcześniej chrześcijan zamordowanych w czasie rzymskich prześladowań. Początkowo świątynia zwana była zatem Bazyliką Męczenników i dopiero po śmierci św. Ambrożego i złożeniu tu jego szczątków, otrzymała ona swoją dzisiejszą nazwę. W czasach średniowiecznych bazylika została kilkukrotnie przebudowana i rozbudowana. Pod koniec VIII w. arcybiskup Piotr zlecił budowę obok świątyni opactwa benedyktyńskiego. W I poł. IX w. rozbudowana została także sama bazylika, która wzbogaciła się o chór i kryptę. Ostateczny wygląd uzyskała świątynia pod koniec XI w., gdy z inicjatywy biskupa Anzelma została ona przebudowana w stylu romańskim (a dokładniej w jego wersji lombardzkiej). Bazylika św. Ambrożego to budowla trójnawowa, bez transeptu. Wejście do świątyni poprzedza atrium, czyli charakterystyczny dla architektury starochrześcijańskiej i romańskiej czworokątny dziedziniec otoczony krużgankiem. Po obu stronach surowej fasady z końca XI w. wznoszą się dwie dzwonnice – południowa Dzwonnica Mnichów (wł. Torre dei Monaci) z IX w. oraz północna Dzwonnica Kanoników (wł. Torre dei Canonici), z I poł. XII w. Dzwonnica Mnichów to konstrukcja prosta i surowa w wyglądzie, przypominająca raczej wieżę obronną, natomiast Dzwonnica Kanoników utrzymana jest w lombardzkim stylu romańskim, a jej dwa najwyższe piętra dodane zostały dopiero z końcem XIX w. Największym skarbem bazyliki jest pochodzące z IX w. cyborium ozdobione stiukami – prawdziwa perełka średniowiecznej sztuki zdobniczej. Pod cyborium znajduje się ołtarz św. Ambrożego, wysadzany drogimi kamieniami, srebrem i złotem, pod ołtarzem natomiast – relikwiarz św. Ambrożego. Poza cyborium koniecznie trzeba jeszcze zobaczyć w bazylice kaplicę Sacello di San Vittore, wzniesioną w IV w. i zwieńczoną złoconą kopułą ozdobioną mozaikami z V w. Pięknie prezentuje się także zdobiąca apsydę w nawie głównej, XIII – wieczna mozaika przedstawiająca Chrystusa Pantokratora.

Szczegóły

Opublikowano: 19 wrzesień 2015

Teatro alla Scala – najsłynniejsza scena operowa w Mediolanie i we Włoszech i jedna z najsłynniejszych na świecie. Gmach teatru zaprojektował w latach 1776-1778 architekt Giuseppe Piermarini. Na podstawie jego planów, w ciągu dwóch lat powstał gmach z klasycystyczną fasadą. W teatrze mieściło się ponad 3000 widzów, iluminowany był tysiącem świec, posiadał 5 wieńców lóż, z których każda była inna. Nazwa "Teatro alla Scala" pochodzi od nazwiska księżnej Beatrycze Reginy della Scala, żony księcia Bernabo Viscontiego, fundatora kościoła Santa Maria alla Scala zbudowanego w XIV wieku, który stał niegdyś na placu budowy nowego gmachu opery. Przedstawienie inauguracyjne (opera Salieriego L'Europa riconosciuta) odbyło się 3 sierpnia 1778 roku. Poczynając od końca XVIII wieku La Scala odgrywa rolę centrum sztuki operowej o znaczeniu międzynarodowym. Mieści 3600 osób. La Scala jest piątym wielkim budynkiem operowym, jaki został wybudowany w XVIII wieku we Włoszech. Wiele włoskich oper powstało z przeznaczeniem do wykonania na tej scenie, m.in. dzieła operowe takie jak Turek we Włoszech Rossiniego, Norma Belliniego, Lucrezia Borgia Donizettiego, Madame Butterfly i Turandot Pucciniego, Mefistofeles Arrigo Boito czy Nabucco, Otello i Falstaff Giuseppe Verdiego). W latach 2000-2004 przeprowadzono prace renowacyjne pod nadzorem Maria Botty, całość kosztowała 61,5 milionów euro. W czasie tych prac wzniesiono wysoką na 38 metrów wieżę sięgającą dodatkowo 16 metrów w głąb, a także dobudówkę w kształcie elipsy. 7 grudnia 2004 roku odbył się wieczór galowy zorganizowany z okazji ponownego otwarcia gmachu. W gali wzięło udział 2 tysiące osób, które płaciły nawet ponad 2 tys. euro za bilet.

Szczegóły

Opublikowano: 18 wrzesień 2015

Katedra w Monreale, obecnie w granicach miasta Palermo na Sycylii to doskonały obraz zawiłej historii wyspy. Została ona wybudowana w XII wieku w stylu określanym jako arabsko-bizantyjsko-normandzki. Styl ten jaka sama nazwa wskazuje jest wynikiem mieszania się wpływów bizantyjskich, normandzkich i arabskich. Katedra ta jest pod wezwaniem Matki Boskiej. Znajduje się pod kuratelą archidiecezji Monreale. Nosi honorowy tytuł papieski bazyliki mniejszej. W 2015 katedra została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Katedra ma 102 metry długości, 40 metrów szerokości i 32 metry wysokości, jest największą tego typu budowlą na wyspie. Wnętrze katedry podzielone jest na na trzy nawy rzędami kolumn o głowicach korynckich, przy czym nawa środkowa jest dwa razy szersza od bocznych. Podłoga i wewnętrzne mury katedry w dolnych partiach wykończone są platerowanym marmurem na wzór islamskich meczetów. Górne partie ścian pokrywają całkowicie bizantyjskie mozaiki. W katedrze znajdują się sarkofagi królów: Wilhelma I i Wilhelma II, w północnej części spoczywa Małgorzata z Nawarry (żona Wilhelma I) i jej synowie Roger oraz Henryk. Znajduje się tam też sarkofag króla Francji Ludwika IX.

Szczegóły

Opublikowano: 18 wrzesień 2015

Pałac Charlottenburg to symbol Berlina. Najpiękniejsza i największa zachowana rezydencja Hohenzollernów w stolicy została wzniesiona jako letnia siedziba pierwszej królowej Prus, Zofii Karoliny (Sophie Charlotte), której imieniem nazwano pałac i tamtejsze okolice. Następne pokolenia rozbudowywały i zmieniały kształt pałacu w zależności od stylu panującego w danych czasach. Dlatego w Pałacu Charlottenburg można podziwiać dzieła architektury wnętrz wielu epok: stary pałac z wytwornymi, pełnymi przepychu, barokowymi salami i słynnym gabinetem porcelany oraz nowe skrzydło, które kazał wybudować Fryderyk Wielki w 1742 roku. W słynnym ogrodzie pałacowym znajduje się mauzoleum królowej Luizy, belweder ze słynną kolekcją z królewskiej manufaktury porcelany oraz nowy pawilon. Dojazd: Metro linia U7, przystanek Richard Wagner Platz, S-Bahn przystanek Westend linie S-41, S-42, S-45 oraz S-46 oraz autobusy - linie M45, 109 oraz 309. Godziny otwarcia: kwiecień – październik 10:00 – 18:00, listopad – marzec 10:00 – 17:00, poniedziałki zamknięte. Ceny biletów: normalny 12 EUR, ulgowy 8 EUR Rekomendowany czas pobytu: 1-3 godziny Podpowiedzi: Zwiedzanie Pałacu możemy ograniczyć tylko do parku – oszczędzimy wówczas na biletach wstępu, jeśli zaś jesteśmy miłośnikami zwiedzania tego typu obiektów to możemy nabyć bilety Premium Tegaskarte – w cenie 19/14 EUR – dają one wstęp do wszystkich pałaców w ramach Fundacji SPSG – m.in. do poczdamskiego Pałacu Sanssouci.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Świątynia Diany (port. Templo de Diana). Stoją owe ruiny do dzisiaj w miejscu dawnego forum, przy placu Conde de Vila Flor (port. Largo Conde Vila Flor). Świątynię zbudowano ok. I w. na planie 24,60 x 14,19 m, poświęcając prawdopodobnie kultowi cesarza (być może Augusta). W późniejszych wiekach przebudowywano ją i wykorzystywano do celów niekoniecznie religijnych (np. mieściła się tam przez długi czas rzeźnia). Obecny stan pochodzi z XIX w., kiedy to świątynię oczyszczono ze średniowiecznych, "obcych" dodatków. Dzięki temu podziwiać dzisiaj możemy fragmenty dawnej struktury, w postaci 14 kolumn o korynckich kapitelach, na których wspierają się części architrawu, a całość spoczywa na oryginalnej podstawie.