Szczegóły

Opublikowano: 07 sierpień 2016

Basteja przy Baszcie Tkaczy w Stargardzie została wzniesiona w XVI w. z myślą o nowym sposobie obrony obwałowań miejskich, opartym o broń palną. Na ścianach zewnętrznych rozmieszczone zostały liczne otwory strzelnicze. Na górze budowli znajdowała się platforma do ustawiania armat. W XIX wieku basteja utraciła znaczenie militarne. Została podwyższona o jedno piętro i przystosowana do funkcji mieszkalnych. W 1945 roku basteja została zniszczona i przez kilka dekad pozostawała w ruinie. Została odbudowana w latach 1979 –1980, a jej wnętrze przystosowano do funkcji muzealnych. Basteja przy Baszcie Tkaczy jest jedną z trzech budowli tego typu w Stargardzie. Są one unikatem w skali Pomorza. Basteja, Kolegiata pw. NMP Królowej Świata i mury obronne rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 17 września 2010 została uznana za pomnik historii.

Szczegóły

Opublikowano: 07 sierpień 2016

Kolegiata pw. NMP Królowej Świata jest to najcenniejszy zabytek Pomorza Zachodniego i Środkowego, najwyżej sklepiony kościół w Polsce (32,5 m) i najpiękniejszy gotycki kościół ceglany. Budowę kościoła drewnianego rozpoczęto w 1292 roku. Świątynia w obecnym kształcie jest dziełem Henryka Brunsberga, który przebudował kościół na przełomie XIV i XV wieku. Kościół jest dwuwieżową bazyliką z wieńcem kaplic. Wieże zdobione tzw. blendą stargardzką. W kościele zachowały się oryginalne polichromie z XV wieku, witraże z XIX i pocz. XX wieku oraz piętnastowieczny ołtarz główny. Kolegiata pw. NMP Królowej Świata rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 17 września 2010 została uznana za pomnik historii.

Szczegóły

Opublikowano: 07 sierpień 2016

Mury obronne powstały w II połowie XIII w. na miejscu dawnych drewniano-ziemnych obwałowań. Nowy mur był ceglano-kamienny o wysokości do 6 m. W XV i XVI w. mury zmodernizowano, podwyższając je nadbudową z cegły. Wybudowano także 45 czatowni, 9 baszt o wysokości do 30 metrów oraz dobudowano dwie nowe bramy. Długość obwarowań miejskich wynosiła łącznie 2 260 m. W XIX większość obwarowań zlikwidowano, rozebrano część murów, zniwelowano wały, zasypano fosy. Do dziś pozostały odcinki murów liczące łącznie 1 040 m, 4 baszty i 3 bramy. Mury obronne miasta rozporządzeniem Prezydenta RP z 17 września 2010 r. uznane zostały za Pomnik Historii.

Szczegóły

Opublikowano: 07 sierpień 2016

Brama Wałowa w Stargardzie wznoszona była od XV do XVII wieku. Posiadała najbardziej rozbudowane przedbramie składające się z wysuniętego przed wały i mury obronne półkolistego barbakanu, bramy przedniej i bramy wewnętrznej. Zostało ono rozebrane w 1780 roku. Podczas II wojny światowej zniszczeniu uległy szczyty i dach, ich odbudowę rozpoczęto w 1960 roku. Nazwa bramy nawiązuje do istniejącego przed budową murów wału wokół dawnego grodu kasztelańskiego.

Szczegóły

Opublikowano: 07 sierpień 2016

Brama Pyrzycka w Stargardzie, pierwotnie w formie bezwieżowej wznoszona była na przestrzeni XIII – XV w. W połowie XV wieku została przebudowana na bramę szczytową. W II połowie XV wieku wzmocniono ją gardzielą i przedbramiem, które spłonęło w 1666 roku, a w 1790 roku ostatecznie je rozebrano. W XVIII wieku bramę przystosowano do funkcji mieszkalnych. Do dziś stanowi ona odwzorowanie dawnej świetności miasta.

Szczegóły

Opublikowano: 07 sierpień 2016

Ratusz w Stargardzie wznoszony był od połowy XIII w. To najokazalszy spośród średniowiecznych tego typu obiektów na Pomorzu. Wielki pożar w 1635r. strawił ratusz i wraz z nim również archiwum miejskie. Po tym kataklizmie powstał szczyt wschodni Ratusza. W końcu XIX w. regotyzowano bryłę budynku, wprowadzając nowe detale. Ratusz został zniszczony ponownie w 1945 r. Odbudowany w latach 1948 -1961 obecnie jest siedzibą Rady Miejskiej oraz niektórych wydziałów Urzędu Miejskiego.

Szczegóły

Opublikowano: 07 sierpień 2016

Brama Młyńska w Stargardzie zwana również Bramą Wodną lub Bramą Portową została zbudowana na początki XV w. Pierwotnie dwie wolnostojące wieże połączone były drewnianym mostem, który ostatecznie zastąpiono murowaną budowlą z przejazdem. Nazwa bramy nawiązuje do młyna, który do połowy XVIII w. wznosił się nad rzeką. Brama Młyńska od wieków stanowiła symbol miasta. Jej sylwetka przedstawiana była na pieczęciach oraz była jednym z elementów dawnego herbu miejskiego. Brama Młyńska stanowi unikat w skali europejskiej. Spichlerz został zbudowany z cegły w 1685 r. nad kanałem Młynówki. Jest jedynym tego typu zbytkiem na Pomorzu Zachodnim. Zboże skupowane w średniowieczu z terenu ziemi stargardzkiej i pyrzyckiej było dostarczane transportem lądowym i wodnym rzeką Iną. W XVIII w. w spichlerzu znajdowała się faktoria solna. W XIX w. ponownie składowano w nim zboże. W 1945 r. podczas bombardowania spichlerz został spalony, jego odbudowa nastąpiła w latach 1975 -1980.

Szczegóły

Opublikowano: 07 sierpień 2016

Baszta Morze Czerwone w Stargardzie to najokazalsza baszta miejska w Polsce, o wysokości 34 metrów, która wybudowana została około 1500 r. Nazwa baszty związana jest z krwawą potyczką w okresie wojny trzydziestoletniej. Inne legendy mówią i zrzucaniu skazańców, po których zostawały czerwone ślady. Podstawa baszty stanowiła kiedyś loch więzienny przebity w 1860 r. Baszta posiada trzy tarasy widokowe, z których rozciąga się wspaniały widok na Stargard i okolice.

Szczegóły

Opublikowano: 07 sierpień 2016

Kościół św. Ducha w Stargardzie to neogotycki kościół murowany, który powstał w latach 1874 -1877 jako czwarta świątynia w tym miejscu. Jest to kościół o kształcie salowym, przykryty drewnianym dwuspadowym dachem z charakterystycznymi dla zborów ewangelickich emporami, i zwróconym w stronę zachodnią prezbiterium. W czasie uroczystości Zielonych Świątek 20 maja 1945 r. odprawiona została tu pierwsza w Stargardzie msza święta z udziałem polskich osadników.

Szczegóły

Opublikowano: 05 sierpień 2016

Klasztor Panagia Spiliani położony jest na wysokości około 125 m, w drodze na górę Ambelos. Na jego terenie znajdują się dwie świątynie, kapliczka udekorowana ikonami oraz jaskinia, uważana za święte miejsce cudów i uzdrowień. Mury Klasztoru Panagia Spiliani, czyli Błogosławionej Panny Marii z Jaskini skrywają znalezioną w jaskini ikonę. Wiąże się z nią coroczna tradycja, kiedy to 15 sierpnia przez miasto przechodzi uroczysta procesja. To jedyny dzień w roku, w którym ikona zniesiona (po 130 stromych kamiennych schodach) na plecach wiernych prezentowana jest szerokiej publiczności.

Szczegóły

Anna

Opublikowano: 03 sierpień 2016

Zamek znajduje się niedaleko Füssen w południowej Bawarii w Niemczech Zamek został zbudowany dla króla bawarskiego Ludwika II Wittelsbacha. Neuschwanstein jest najsławniejszym spośród zamków Ludwika II i jedną z najbardziej znanych atrakcji turystycznych Niemiec. Wznosi się na szczycie stromego, skalistego wzgórza nad przełomem rzeki Pöllak. Neuschwanstein był pierwowzorem zamku Śpiącej Królewny w Disneylandach i scenografią dla wielu filmów.

Szczegóły

Opublikowano: 27 lipiec 2016

Przy wejściu do portu Kos, na Wyspie Kos znajduje się XIV-wieczna twierdza Joanitów wzniesiona w 1315 r. przez rycerzy Zakonu św. Jana z Jerozolimy, którzy władali wyspą w latach 1314-1523. Po roku 1523 twierdza, która już wcześniej służyła do kontroli wybrzeża Turcji i ochrony w czasach wypraw krzyżowych została przejęta przez Turków i do 1908 r. służyła jako koszary wojskowe. Zamek oddzielony był od wyspy fosą, jednak w latach 20. XX wieku fosę zasypano. W 1933 r. silne trzęsienie ziemi zniszczyło wszystkie wewnętrzne zabudowania twierdzy, zostały tylko mury zewnętrzne. Odrestaurowane mury obronne zostały udostępnione turystom.

Szczegóły

Opublikowano: 27 kwiecień 2016

Pałac zbudowano w latach 1893-1895 dla Generalnej Dyrekcji i Banku Hipotecznego Ziemstwa Pomorskiego, założonego w 1781 r. i udzielającego kredytów właścicielom majątków ziemskich. W stylu budynek nawiązuje do klasycystycznej fazy baroku. Elewacja zdobiona jest głębokim boniowaniem, część centralną podkreśla ryzalit, a wejście zdobi kolumnowy portyk. W zwieńczeniu widnieje gryf pomorski trzymający tarczę z inicjałami króla pruskiego Fryderyka II. W narożach portyku dwie postacie - po prawej ziemianina z pługiem, a po lewej rycerza z mieczem. W tympanonie widoczny jest dziewięciopolowy herb Pomorza. W głównej Sali posiedzeń zachowały się malowidła przedstawiające widoki i herby miast pomorskich. Na Miejskim Szlaku Turystycznym Szczecina Pałac Ziemiaństwa Pomorskiego oznaczony został numerem 32.

Szczegóły

Opublikowano: 25 kwiecień 2016

Budowę Czerwonego Ratusza prowadzono w latach 1875 - 1879 roku z przeznaczeniem na siedzibę władz miasta. Tutaj swoje urzędy sprawowali dwaj ważni dla historii miasta burmistrzowie - Herman Haken (1878 - 1907) i Friedrich Ackermann (1907 - 1931). Budynek ozdobiony balkonami, strzelistymi wieżyczkami, wieżami i herbem miasta należy do najładniejszych przykładów neogotyku w Szczecinie. Zaprojektowany od strony elewacji wschodniej taras i dwubiegowe schody miały na celu podkreślenie funkcji reprezentacyjnych gmachu. Od strony zachodniej fasada uzyskała równie okazały charakter. Nad głównym wejściem znajdują się cztery alegoryczne postacie symbolizujące wiedzę, rolnictwo, przemysł i gospodarkę morską. Do wnętrza ratusza prowadzi klatka schodowa zdobiona tralkami w formie ażurowych, ostrołukowych arkadek. Korytarz ma sklepienie krzyżowo-żebrowe. We wnętrzu znajduje się herb Szczecina z 1660 r. przeniesiony ze starego ratusza i wmurowany w ścianę. Zarząd Miasta mieścił się tutaj do roku 1945. Obecnie w Czerwonym Ratuszu swoje biura mają m.in. instytucje morskie. Na Miejskim Szlaku Turystycznym Szczecina Czerwony Ratusz oznaczony został numerem 41

Szczegóły

Opublikowano: 21 kwiecień 2016

U wylotu ulic Staromłyńskiej i Łaziebnej (na prawo od Pałacu pod Globusem) wznosi się Pałac Klasycystyczny, zwany również pałacem Bartza lub Velthusena, wybudowany w latach 1778-1787. Wystrój elewacji jest najdoskonalszym w Szczecinie przykładem architektury przełomu baroku i klasycyzmu. Przybyły do Szczecina w 1769 r. kupiec Georg Christian Velthusen miał w nim zarówno swoją rezydencję, jak i prowadził tu winiarnię oraz skład win. W latach 1874-1920 w pałacu mieściła się siedziba fabryki fortepianów G. Wolkenhauera. Następnie w budynku mieścił się bank "Girocentrale Pommern". Zbombardowany w 1944 r. pałac odbudowany w latach 1959-1966 i przeznaczono na siedzibę średniej Szkoły Muzycznej. Ozdobiony jest rzeźbami głów wybitnych kompozytorów polskich i zagranicznych. Akcentem odwołującym się do czasów Velthusena są widoczne w tympanonach obu elewacji putta zajęte winobraniem i transportem . Na Miejskim Szlaku Turystycznym Szczecina, Pałac Klasycystyczny oznaczony został numerem 28.

Szczegóły

Opublikowano: 21 kwiecień 2016

Kościół Garnizonowy pw. św. Wojciecha na pl.Zwycięstwa, to neogotycki kościół z elementami neoromańskimi z wieżą o wysokości 65,5 m zbudowano w latach 1906-1909 . We wnętrzu warto zwrócić uwagę na kamienny ołtarz i ambonę, obraz patrona świątyni św. Wojciecha, urny z prochami i ziemią z pól bitewnych Cedyni, Kołobrzegu, Podgajów i Siekierek. Na filarach nawy głównej znajdują się malowidła przedstawiające postacie czterech ewangelistów, a pod arkadami tablice z brązu przedstawiające orła i herby miast Polski zachodniej i północnej (7 herbów). Interesujący jest także witraż nad ołtarzem głównym przedstawiający śmierć św. Wojciecha i witraż nad chórem przedstawiający św. Cecylię. Obiekt wpisany do Wojewódzkiego Rejestru Zabytków pod numerem 391. Na Miejskim Szlaku Turystycznym Szczecina Kościół Garnizonowy pw. św. Wojciecha oznaczony został numerem 38.

Szczegóły

Opublikowano: 19 kwiecień 2016

Pałac Grumbkowa stojący przy Placu Orła Białego, zwany też Pałacem Pod Globusem, wzniesiono w stylu barokowym na pocz. XVIII w. na polecenie naczelnego prezesa i kanclerza Filipa Otto von Grumbkowa. W tympanonie umieszczono herb z gryfem pomorskim a pod nim głowę kobiety. Całość otoczono motywami roślinnymi, symbolami żeglarskimi i lekarskimi. Wierzchołek tympanonu ozdobiono globusem opartym na dwóch lwach. Pałac był siedzibą Naczelnego Prezydenta Prowincji Pomorskiej Filipa Ottona von Grumbkowa. Obecnie znajduje się w nim Akademia Sztuki w Szczecinie. Na Miejskim Szlaku Turystycznym Szczecina, Pałac Pod Globusem oznaczony został numerem 27.

Szczegóły

Opublikowano: 14 kwiecień 2016

Pomnik tego, urodzonego na Podolu, poety romantycznego, członka tajnej organizacji rewolucyjnej z okresu powstania styczniowego, wykonany został w 1901 r. wg. projektu rzeźbiarza Antoniego Popiela. Do końca II wojny światowej pomnik stał we Lwowie. Po wojnie przywieziony do Polski, od 1956 r. stoi w Szczecinie. Na cokole pomnika znajduje się spętana łańcuchami lira oraz dzieło Kornela Ujejskiego "Chorał", poświęcone powstaniu chłopskiemu w Galicji w 1846 r. Z tyłu widoczny jest napis "Narodzie mój, bądź szczęśliwy". Nieopodal dwa okazy dębu zimnozielnego (Quercus xturneri Pseudoturneri) oraz unikalny pomnik powielacza z 2011 roku, autorstwa Dorota Tołłoczko - Femerling i Piotra Pawelko. Pomnik upamiętnia 25-lecie powstania ruchu „Wolność i Pokój”, jednego z ważniejszych organizacji opozycyjnych wobec komunistycznej dyktatury. Pomnik posiada numer 39 na miejskim szlaku turystycznym Szczecina.

Szczegóły

Opublikowano: 14 kwiecień 2016

Położony jest w cieniu katedry, ale kryje w sobie wielkie ciekawostki. Ten jeden z najstarszych budynków Szczecina jest wart odwiedzenia i poznania jego historii. Wewnątrz można oglądać zabytkowe płyty nagrobne i fragment odsłoniętych fresków. Kościół przy ul. św. Ducha wraz z klasztorem zakonu franciszkanów został zbudowany z cegły na kamiennych fundamentach. Około 1300 roku rozpoczęto budowę prezbiterium, a w połowie XIV wieku korpus nawowy. Świątynia należy do najcenniejszych obiektów architektury gotyckiej Pomorza, posiada m.in. fragmenty średniowiecznych polichromii z 1 połowy XV w. Kościół ten jest jedynym zachowanym obiektem dawnego gotyckiego, franciszkańskiego kompleksu klasztornego. Kościół znajduje się na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego. Kościół posiada numer 5 na miejskim szlaku turystycznym Szczecina.

Szczegóły

Opublikowano: 01 marzec 2016

Nieodłącznym elementem krajobrazu szczecińskich ulic są żeliwne pompy. W Szczecinie są 123 miejskie pompy uliczne, z których 27 ma ponad sto lat i ma status zabytkowych. Pompy wyprodukowane w miejscowej firmie F. Poepckego, spełniały rolę zapasowego źródła wody dla mieszkańców miasta. Były bardzo przydatne w okresie II wojny światowej i w pierwszych latach po wojnie, kiedy to sieć wodociągowa nie była w pełni sprawna. Młodsze pompy pochodzą z lat 70-tych i zostały odlane w stoczni szczecińskiej. Żeliwne pompy, pomalowane na niebiesko, na dole mają herb miasta (Gryfa Szczecińskiego), na ich szczycie znajduje się żółta korona, a rolę kranu pełni pysk smoka, z którego wylatuje woda. Woda ze wszystkich pomp, po przegotowaniu jest zdatna do picia. W Berlinie stoją identyczne pompy, ale zamiast Gryfa szczecińskiego ozdobione są niemieckim niedźwiedziem. W 2000 roku szczecińskie pompy zostały wpisane do rejestru zabytków.

Szczegóły

Opublikowano: 01 marzec 2016

Stajnia książęca, w której obecnie znajduje się Instytut Filologii Uniwersytetu Szczecińskiego to zabytkowa budowla z około 1600 roku. Pierwotnie na piętrze mieścił się magazyn obroku. Część dolna służyła jako stajnia i ujeżdżalnia. Dawna stajnia posiada zabytkowy dźwig, którym wciągane było siano i słoma. Stajnia o budowie szachulcowej ma 32 metry długości i 12 szerokości. Na wschodniej ścianie znajduje się renesansowy niekompletny portal z I połowy XVII wieku, przeniesiony z zabudowań zamkowych w 1736 roku. U dołu portalu są muszle niszowe, natomiast w górnej części reliefy przedstawiające dwa herby pomorskie i herb Schleswigu-Holszteinu oraz Gryfa z książką i mieczem.

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2016

Zespół świątynny w Białymstoku, złożony z dwóch połączonych ze sobą budynków kościelnych: starego (z początku XVII wieku) oraz nowego (z początku XX wieku).

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2016

Kościół św. Rocha w Białymstoku – kościół-Pomnik Odzyskania Niepodległości znajduje się na wzgórzu św. Rocha w Białymstoku, na miejscu kaplicy św. Rocha i katolickiego cmentarza z 1839 r. (miejsca profanacji dokonanej przez Rosjan podczas powstania styczniowego).

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2016

Naprzeciwko rozległego Queen Victoria Building (okok Katedry Św. Andrzeja) czyli w samym sercu Central Business District znajdziecie budynek władz miasta czyli Sydney Town Hall.

Szczegóły

Opublikowano: 22 luty 2016

Jest to pomnik Alberta, męża królowej brytyjskiej Wiktorii, znajdujący się w parku Kensington Gardens w Londynie, dzieło architekta George'a Alberta Scotta.Gdy w 1861 r. zmarł książę Albert, powstała inicjatywa zebrania funduszy w celu jego upamiętnienia. Królową Wiktorię, wdowę po zmarłym Albercie, poproszono o dokonanie wyboru projektu. Powołany przez nią komitet zaprosił do konkursu kilku architektów, a królowa wybrała spośród nich ten, którego autorem był George Gilbert Scott. Królewskie Towarzystwo Sztuki zbierało fundusze w całym kraju, kwotę 50 000 funtów przyznał brytyjski parlament. W lipcu 1872 r. ukończono prace nad częścią pomnika (bez posągu księcia Alberta), a autor jego projektu został przez królową nobilitowany. Posąg Alberta został umieszczony wewnątrz dopiero w 1876 r. - figurę wykonał John Henry Foley. Koszt wykonania całości wyniósł 120 000 funtów.Pomnik wyrażać miał nie tylko podziękowanie za zasługi Alberta, ale także symbolizować potęgę brytyjskiego imperium. Kształt baldachimu wyraźnie nawiązuje do strzelistych gotyckich iglic ("krzyży Eleonory"), jakie król Anglii Edward I kazał wystawić w dwunastu miejscach, w których zatrzymywała się na noc trumna z ciałem jego żony Eleonory. Albert Memorial, wypełniony setkami zdobień i rzeźb, posunął jednak ideę krzyży Eleonory do granic niedorzeczności. Jednocześnie stanowi doskonały symbol architektury epoki wiktoriańskiej.

Szczegóły

Opublikowano: 22 luty 2016

Praskie Clementinum to zespół barokowych budynków należących dawniej do kolegium jezuickiego. Zlokalizowany jest na Starym Mieście w Pradze.

Szczegóły

Opublikowano: 16 luty 2016

XIV-wieczne fortyfikacje, wzniesione u podnóża góry starszej twierdzy (Alcazaba), z którą są połączone murami.

Szczegóły

Opublikowano: 16 luty 2016

Zlokalizowany w sercu Parku Retiro pawilon wykonany ze szkła i stali, wybudowany w 1887.

Szczegóły

Opublikowano: 05 luty 2016

„Cutty Sark” zbudowano w Szkocji w 1869 jako żaglowiec do przewozu herbaty z Chin. Był to w ówczesnych czasach najszybszy kliper, mogący w ciągu dnia przepłynąć 350 mil (ok. 650 km, średnia dobowa prędkość 15 w). Jak uważają niektórzy, był to też najpiękniejszy ze wszystkich żaglowców świata, ze swoim mocno wydłużonym bukszprytem i sześcioma piętrami żagli na grotmaszcie (prawie 3000 m² żagla, dł. całk. 85 m). Drewniana, trzymasztowa fregata o stalowym szkielecie kadłuba, zwodowany w Wlk. Brytanii w 1869 r. nazwana na cześć Nannie – wiedźmy z poematu Roberta Burnsa (1759-1796) „Tam O’Shanter” – bardzo atrakcyjnej młodej kobiety, ubranej jedynie w „cutty sark”, co w XVIII-wiecznym języku scots oznacza krótką koszulkę. Galion pod bukszprytem klipra przedstawia właśnie Nannie. W 1896 roku przeszedł pod banderę portugalską i dwukrotnie zmieniał nazwę i właściciela. Po utracie masztów w 1916 był otaklowany jako brygantyna. W 1923 r. kpt. Wilfred Dowman uratował kliper dla Anglii, odkupując go od Portugalczyków – nazwa klipra była wtedy na ustach wszystkich i był to dogodny moment do nadania takiej samej nazwy nowemu gatunkowi whisky wchodzącemu właśnie na rynek. Do dziś logo tej whisky przedstawia ilustrację Cutty Sark na żółtym tle. Whisky ta stała się jedną z najlepiej sprzedających się na świecie, a jej producent wspierał jedną z najbardziej znanych imprez żeglarskich świata – Cutty Sark Tall Ships’ Races

Szczegóły

Opublikowano: 04 luty 2016

Kamienne Sanktuarium – megalitycznego Beglik Tash, leży 5 km od Primorska w Bułgarii. W mediach nazywana jest ona bułgarskim Stonehenge. Przypuszcza się, że powstał on około XIV wieku p.n.e. i funkcjonował do około IV wieku n.e. Służył, jako świątynia, kalendarz astronomiczny i zegar słoneczny. Eksperci twierdzą, ze odbywały się tu rytuały na część Boga Słońca i Bogini Matki Ziemi, a także na część Boga Dionizosa. Cały kompleks złożony z 16 grup głazów robi wrażenie swoją wielkością i zmusza do zastanowienia się jak ludom bez maszyn mechanicznych udało się to wszystko tak ładnie poukładać. Beglik Tash jest najmłodszym, znaleziskiem tego typu. Wszystko za sprawą bułgarskiego komunisty Todora Żiwkowa. Tereny, na których leży sanktuarium należały do niego i były niedostępne aż do 1991 roku, a unikalność tego miejsca odkryto dopiero w 2003 roku.

Szczegóły

Opublikowano: 28 styczeń 2016

Renesansowy zamek położony na najwyższym wzniesieniu w Przemyślu-Wzgórzu Zamkowym. Jego początki sięgają bardzo zamierzchłych czasów gdyż jest to początek XI wieku kiedy to król Bolesław Chrobry zbudował w tym miejscu murowaną romańską rotundę oraz palatium.

Szczegóły

Opublikowano: 11 styczeń 2016

Perła Tybetu lśni pośród Himalajów, wznosząc się ponad stolicą państwa, na świętym wzgórzu Putuo. Ukryty przez całe wieki skarb, którego mury były świadkiem rozkwitu niepowtarzalnej kultury.Lhasa, tybetańska stolica, położona jest na wysokości 3600 m n.p.m. Jest to miejsce tak odległe i trudno dostępne, że do dziś wielu mieszkańców Zachodu nie ma o jego istnieniu zielonego pojęcia. Właśnie tutaj, na „dachu świata”, ponad tętniącym życiem bazarem i krętymi uliczkami, wznosi się majestatyczny pałac politycznych i duchowych przywódców Tybetańczyków, fort oraz miejsce pielgrzymek w jednym - Potala. Przy pierwszym spojrzeniu budowla zachwyca swoją wielkością. Całość wznosi się na wysokość 110 metrów i przy długości około 300 metrów wydaje się, jakby sama w sobie była górą. Nad jej stworzeniem pracowało w pocie czoła 7000 robotników. Powstała w XVII w. na miejscu zamku, który tysiąc lat wcześniej zbudował pierwszy król Tybetu – Soncen Gampo. Forteca była przez ten czas wielokrotnie niszczona i dopiero piąty dalajlama zarządził jej gruntowną przebudowę. Pałac dzieli się właściwie na dwie części. Pokryty wapnem Biały Pałac (Potrang Karpo) został ukończony w 1648 roku i ma charakter bardziej świecki. Znajdują się w nim również prywatne pomieszczenia dalajlamy. Czerwony Pałac (Potrang Marpo), ukończony 50 lat później, jest religijnym centrum Tybetu. W największym jego budynku – Sali Ofiary – znajdują się też groby 8 z 14 Dalajlamów. Najwspanialsza z zachowanych pagód należy do piątego dalajlamy. Stworzony z drewna sandałowego, pokryty złotem i mierzący 15 metrów wysokości grobowiec waży ponad 4 tony. Zdobią go m.in. diamenty, szafiry, perły, korale i lapis lazuli, łącznie przewyższające dziesięciokrotnie swoją wartością samo złoto. W skarbcach Potali nadal spoczywa bajeczny majątek dalajlamów – ceremonialne szaty z brokatu, stara chińska porcelana, naczynia zdobione emalią, piękna biżuteria i rzadkie klejnoty. Wnętrza mogą przyprawić niejednego o zawrót głowy. Dość powiedzieć, że znaleźć tu można 1000 bogato zdobionych komnat i prawie 200 000 bezcennych figurek. W Białym Pałacu mieszczą się kwatery mieszkalne, biura, seminarium i drukarnia, gdzie odbijano ręcznie rzeźbione drewniane bloki. Czerwony Pałac, który miejscem kultu pozostał do dziś, składa się z Sali Zebrań, kaplic, 10 000 relikwiarzy oraz ogromnych bibliotek z buddyjskimi pismami. Najważniejszym miejscem jest jednak położona w pobliżu głównego hallu Święta Kaplica (Phakpa Lhakhang). Znajduje się w niej XVII-wieczny posąg Bodhisattwy współczucia, Chenrezig. Bóstwo to zamieszkiwało według legendy jaskinię pod kaplicą. Nazywa się je czasem „Słuchający płaczów świata” lub „Kochające Oczy”. W 1950 roku, kiedy obecny – czternasty – Dalajlama miał 15 lat, na teren jego państwa wkroczyli Chińczycy. Jeszcze przez 9 lat pozwolono mu sprawować ograniczoną władzę. Po nieudanym powstaniu dalajlama zmuszony był jednak zbiec wraz z 80 000 swoich zwolenników do Indii. Od tamtej pory Tybet pozostaje pod kontrolą Chin.

Szczegóły

Opublikowano: 11 styczeń 2016

Mauzoleum Lincolna w Waszyngtonie, tzw. "Memoriał Lincolna" to ogromny posąg przedstawiający szesnastego prezydenta Stanów Zjednoczonych Abrahama Lincolna. Zbudowany na podobieństwo klasycznej greckiej świątyni, pomnik robi olbrzymie wrażenie. Przede wszystkim dzięki swoim niestandardowym wymiarom, stojąc na dole nie jesteśmy w stanie nawet dotknąć samej postaci Lincolna. Samo mauzoleum, w którym znajduje się posąg, jest zbudowane na planie prostokąta i otoczone 36-ma kolumnami, które mają symbolizować zjednoczone stany. Pomnik Lincolna znajduje się na odwrocie współczesnej pięcio dolarówki i jest obowiązkową według mnie atrakcją miasta Washington D.C.

Szczegóły

Opublikowano: 11 styczeń 2016

Most Brookliński jest najstarszym mostem Ameryki łączącym dwie dzielnice: Manhattan z Brooklinem. Jeden z najpopularniejszych symoli Nowego Jorku, często przedstawiany na pocztówkach, fotografiach i obecny w wielu filmach (np. "Transformers"). Most Brookliński ma 1,825 metrów długości, pasy ruchów dla mertra, samochodów, a także chodniki dla pieszych i rowerzystów. Zdecydowanie polecam przejść go na piechotę - z mostu roztaczają się niesamowite widoki, szczególnie nocną porą. Z pewnością będzie to udany spacer, który pozwoli Ci uchwycić wiele wspaniałych widoków. Wstęp na most jest oczywiście bezpłatny, a niedaleko mostu po stronie Brooklyńskiej, znajduje się mało znane turystom miejsce, gdzie można usiąść na ławce i zachwycać się widokiem panoramy Manhattanu.

Szczegóły

Opublikowano: 11 styczeń 2016

Semperoper - opera zlokalizowana w Dreźnie. Jej pierwszy budynek wybudowany został w latach 1838-1841 i spłonął 28 lat później. W latach 1871-1878 na jego miejscu powstał drugi budynek, zniszczony w czasie drugiej wojny światowej. Gmach opery w obecnej formie wzniesiony został w latach 1977-1985. Znajdują się w nim scena o wysokości 40 metrów, charakteryzująca się wyśmienitą akustyką, 300 miejsc stojących oraz 1712 miejsc siedzących, a także rzeźby przedstawiające Szekspira, Sofoklesa, Moliera, Eurypidesa, Goethego i Schillera, mieszczące się w niszach fasadowych. Wnętrza urządzone zostały w kolorach złotym, brązowym i czerwonym. Z operą związanych było w przeszłości wielu znanych artystów, w tym Ryszard Wagner i Ryszard Strauss.

Szczegóły

Opublikowano: 10 styczeń 2016

Ten rzeszowski bardzo charakterystyczny pomnik powstał w roku 1947. Upamiętnia on 10 bojowników ruchu oporu, którzy zostali zamordowani przez hitlerowców 11 lutego 1944 roku.

Szczegóły

Opublikowano: 07 styczeń 2016

Dom został zbudowany w latach 1572 – 80 przez Roberta Smythsona (najznakomitszy architekt epoki elżbietańskiej) w złotym kamieniu. Wznosi się na trzy kondygnacje okien do górnych balustrad i ozdobnych kominów. Nowa jest tu zarówno absolutna symetria elewacji, jak i klasyczna równowaga. Tereny składają się z parku, wytyczonego przez Capability Browna (rejs statkiem wokół Grilla Island, dostarczają widoków mieszkających tam hipopotamów i lwów morskich), ogrody kwiatowe, kolejki wąskotorowej, najdłuższego labiryntu na świecie (2,5 km ścieżek), zasadzonego w 1974 r., domku dla motyli, placu zabaw, Lustrzanego Labiryntu Króla Artura i Parku Safari. Pomysłem Sir Johna Thynne było, aby pokoje w Longleat wychodziły na park, a nie na wewnętrzne dziedzińce. W XIX w., po powrocie z wycieczki po Wenecji, Florencji i Rzymie, czwarty markiz rozkazał, aby dziewięć pokoi wzdłuż wschodniego i południowego frontu przemeblować w stylu włoskim. XVI-wieczny Great Hall na parterze, z pięknym sufitem udekorowanym herbem Sir Johna Thynne’a, mieści wspaniały kominek z filarami. Biblioteka, dzieło Johna Dibblee Crace’a, jest ozdobiona włoskimi meblami, marmurowymi framugami drzwi, inkrustowanymi drzwiami z orzecha i panelami sufitowymi. Czerwona Biblioteka szczyci się sufitowymi panelami trompie-l’oeil, przypominające renesansowe palazzi z Rzymu i Wenecji, podczas gdy pozłacany, kasetonowy sufit Niższej Jadalni jest wzorowany na pałacu Dodżów z Wenecji. W pokoju śniadaniowym obwieszonym żółtym adamaszkiem, portrety rodzinne spoglądają na krzesła w style Chippendale i stoły do gry. Sześć okien w korytarzu wzdłuż tyłu domu posiadają XVI – XVII-wieczne witraże, a ściany ozdabiają nowoczesne dzieła z kolekcji Wessex Lorda Bath. Jadalnia na piętrze, ze ścianami obitymi w skórę z Kordoby, prezentuje zastawę z porcelany miśniewskiej (ok. 1760), XVII-wieczną Długą Galerię na 27 metrów, masywny marmurowy kominek skopiowany z Pałacu Dodżów z Wenecj, obrazy głównie włoskie i różne francuskie meble z XVIII wieku. Apartamenty prezentują kolekcję odzieży, kredensów, angielskiej i kontynentalnej porcelany. Sufit salonu, zainspirowany przez sufit Biblioteki Św. Marka w Wenecji, jest ozdobiony w panele na modę Tycjana. Królewskie sypialnie zawierają elegancką przebieralnię z ręcznie malowaną, chińską tapetą, Pokoi Muzyczny posiada zloty sufit. Sypialnie Księcia Walii bierze swoją nazwę od portretu Henryka wiszącego nad kominkiem. Przyległe budynki obejmują rzeźnię (model domu), stajnie i kuźnię. Safari Park „Driver-in zoo” jest głównie słynne ze swoich lwów, ma także zagrody dla Wallami, żyraf, zebr, lam, dromaderów, wielbłądów, białych nosorożców, bydła z długimi rogami, Lendów, jeleni, rezusów, słoni indyjskich, kanadyjskich wilków i różnych gatunków tygrysów

Szczegóły

Opublikowano: 07 styczeń 2016

Avebury miejscowość na południu Anglii, nad rzeką Kenneth, gdzie znajduje się jedno z największych i najlepiej znanych w Europie stanowisk prehistorycznych, obejmujące 11,5 ha. Składa się z kolistego wału, usypanego z ziemi i kredy, o średnicy 425 m i wysokości 6 m, wyłożonego blokami kredowymi. Po wewnętrznej stronie wału przebiega fosa o głębokości 9 metrów, wzdłuż której ustawiono krąg z ponad 100 piaskowcowych kolumn, do 50 ton wagi każda. Megalityczny krąg otacza dwa mniejsze, niemal stykające się ze sobą kręgi, utworzone z około 30 pionowo ustawionych głazów. Do wnętrza założenia prowadzą cztery wejścia, umieszczone naprzeciw siebie. W obrębie głównego kręgu kamiennego, u południowego wejścia, stoi kamienny pierścień – ogromny kamień z naturalnymi otworami. Przez wnętrze wielkiego kręgu prowadzi droga zwana aleją Kennet, o szerokości 15 metrów, zbudowana z głazów, ustawianych parami wymiennie: kwadratowe „męskie” i małe „żeńskie” prowadzące do miejsca pochówku, zwanego jako Sanktuarium, wzniesionym na wzgórzu Overton, ok. 1,6 km na południowy wschód. Kręgi w Avebury zostały prawdopodobnie wzniesione około 2000 r. p.n.e., przez schyłkowo neolityczną ludność kultury Wessex.

Szczegóły

Opublikowano: 07 styczeń 2016

Wokół historii wzgórza oraz opactwa narodziło się tysiące legend i opowieści. Wzgórze Glastonbury i wzgórza Polden były kiedyś wyspami na bagniskach położonych połączonych z otwartym morzem kanałami przypływowymi, w okresie epoki żelaza wierzchołki wzgórz były zabudowane fortami otaczającymi siedliska ludzkie. Legendy mówią, że Józef z Arymatei przybył tutaj łodzią wraz z dzieciątkiem Jezus dlatego Glastonbury uważane jest za kolebkę chrześcijaństwa na wyspach. Przy wysiadaniu z łodzi uderzył swoim kosturem w ziemię, która nagle cudownie zakwitła jako Cierń z Glastonbury (Glastonbury Thorn). Natomiast według legendy o świętym Graalu, założycielem opactwa był Józef z Arymatei, który zebrał krew ukrzyżowanego Chrystusa do kielicha z ostatniej wieczerzy, a kiedy zakopał go w ziemi, wyrósł słynny Cierń z Glastonbury. Legendy o królu Arturze mówią iż Glastonbury jest legendarną wyspą Avalon. Wczesne walijskie opowieści łączą Artura z glastonburskim wzgórzem w kontekście spotkania, które odbył tam z celtyckim królem, Melwasem, na temat porwania żony Artura, Ginewry. Jako pierwszy uznał Glastonbury za Avalon znany kronikarz, Godfryd z Monmouth w 1133 roku. Inna legenda mówi, że śmiertelnie ranny Artur ukrył się na wyspie Avalon gdzie zmarł i został pochowany obok swojej żony. W 1191 r. na terenie starego cmentarza przykościelnego mnisi odkryli okazały grób. W trumnie z wydrążonego pnia spoczywały kości mężczyzny oraz kobiety o nienaruszonych „złotych włosach”. Obok grobu leżał ołowiany krzyż z napisem Tu leży pochowany sławny król Artur na wyspie Avalon. Współcześni naukowcy zarzucają mnichom sprytne fałszerstwo, ale w średniowieczu nikt nie kwestionował autentyczności znaleziska – ciała przeniesiono do klasztoru i w 1278 r. i sprawiono im okazały pochówek. Szczątki zaginęły podczas okresu Reformacji w Anglii. Kolejne legendy twierdzą, iż Glastonbury było miejscem, w które udał się Lancelot po śmierci króla Artura. Glastonbury Abbey Historia: Glastonbury Abbey zostało założone w IV lub V w. W 688 r. król zachodnich Sasów – Ine po wygnaniu Celtów z Sommerset dobudował dodatkowy kościół do tego, który już tam istniał. Dunstan, przeor Glostenbury powiększył i odbudował opactwo ale kolejny przeor, mianowany po podboju normańskim, uznał kościół za zbyt mały jak na najbogatsze opactwo w kraju i zaczął go ponownie rozbudowywać. Niestety nie zachowały się najstarsze fragmenty, mimo to można klasztor można uznać za pomnik z czasów pierwszej chrystianizacji wysp i bez wątpienia zasługuje na miano najstarszej budowli sakralnej Anglii. Dodatkowy prestiż uzyskało dzięki legendom o świętym Graalu jak również to, że pochowano tu trzech królów anglosaskich: Edmunda, Edgara i Edmunda Żelaznobokiego. O dawnej randze świadczy też rozmiar świątyni opackiej, która miała 180 m. długości. Pożar w 1184 r. całkowicie zniszczył klasztor. Później starano się odbudować ruiny ale zostały ponownie niszczone podczas reformacji kościoła w 1539 r. Ruiny rozciągają się na trawnikach, górując nad wysokimi drzewami. Kaplica Najświętszej Marii Panny (Lady Chapel) z kamienia z Doulting posiada narożną wieżę, ozdobne mury i okrągłe drzwi na stronę północną, wzbogacone przez rzeźbione figury Zwiastowania, trzech Króli i Heroda. Na wschodzie znajdują się ruiny ścian prezbiterium, za nimi kaplica Edgara, mauzoleum królów saksońskich. XIV-wieczna Kuchnia Przeora to jedyny budynek, który przetrwał w stanie nienaruszonym z czterema potężnymi paleniskami w narożach. Pomieszczenie ma kształt kwadratu z ośmiokątnym sufitem ze świetlikami, które służyły do odprowadzania dymu z pomieszczeń kuchennych. Cierń z Glastonbury rośnie na północ od opactwa. Krzew rósł pierwotnie na wzgórzu Wyrall ale został ścięty przez purytanów; katolicy wykopali go i to co zeń zostało, przenieśli w obecne miejsce. Co ciekawe krzew kwitnie tylko w okresie Świąt Bożego Narodzenia i w maj a przesadzony w inne miejsce marnieje. Glastonbury Poszukiwacze świętego Graala powinni wdrapać się na wierzchołek Glastonbury Tor (156m npm), na którym stoi zrujnowana wieża św. Michała (St Michael’s Tower) pozostałość po XIV-wiecznym kościele pod tym samym wezwaniem. Na górę prowadzi kilka dróg ale najlepiej wybrać Wellhouse Line. Na jej początku znajduje się Studnia Kielicha (Chalice well), na której dnie spoczywa święty Graal, a woda ma rdzawy kolor. Miasto to dwie główne ulice Magdalen Street otoczona atrakcyjnymi domkami z XVII i XIX w. oraz High Street, nad którą góruje XV-wieczny George and Pilgrims Hotel i XIV-wieczny Tribunal (oba budynki były kiedyś połączone opactwem). 40-metrowa wieża kościoła św. Jana Chrzciciela z ozdobnymi pinaklami jest najpiękniejsza w Sommerset.

Szczegóły

Opublikowano: 07 styczeń 2016

Zamek usytuowany jest w mieście Abergavenny, Monmoutshire, Walia. Zamek postawiono na naturalnym podwyższeniu, gdzie górował nad doliną, w której schodzą się dwie rzeki Usk oraz Gavenny. Wybór miejsca na budowę zamku był podyktowany częstymi najazdami. Dogodne do obrony położenie zostało zauważone już przez Rzymian, którzy wznieśli w tym miejscu fort. W 1075 roku dzięki Hemelin do Balun powstał normański fort stożkowy (motte-and-bailey). W 1233 roku zamek był własnością Richarda Marschala, trzeciego Barona Penbroke. W 1175 roku fort był świadkiem przerażającego morderstwa w Abergavenny. Henry Fitzmiles, 1. Baron Hereford został brutalnie zamordowany przez walijskiego lidera. Ze względu na brak bezpośredniego męskiego potomka zamek przeszedł w ręce siostrzeńca Williama de Braose, 3. Lord Bamber, który pomścił śmierć wuja Henry’ego. William, mimo, że działał w dobrej wierze, poniósł karę i zmarł podczas tortur. Zamek odziedziczył jego syn Willam de Braose, 4. Lord Bamber. W XIII i XIV wieku zamek należał do rodziny Hastngs. W czasie Wojny Domowej budowla została zruinowana. W XIX wieku ruinami zaopiekowało się Muzeum Abergavenny. Pierwszy Great Hall był prawdopodobnie drewniany, zamek posiadał dwie wieże, barbakan i metalową bramę spuszczaną.

Szczegóły

Opublikowano: 07 styczeń 2016

Ruiny średniowiecznego zamku usytuowane są na północ od wioski Raglan, w hrabstwie Monmouthshire, w Walii. Budowa zamku rozpoczęła się w 1435 roku dzięki Williamowi Thomasowi, który ożenił się z Elizabeth Bloet. Po ich śmierci rozbudowę zamku kontynuował ich syn William Herbert i to były najświetniejsze lata obiektu. W XVI wieku zamek na drodze dziedziczenia przeszedł w ręce markiza Worcester. Podczas Wojny Domowej obrócony w ruinę. W XVIII i XIX wieku był miejscem schadzek zakochanych, a także stąd pobierano budulec dla okolicznych wiosek. Główna część zamku przypomina prostokąt z wielkim holem w centrum i dziedzińcami po obu jego stronach. Każdy z nich otaczały wieże, w których znajdowały się apartamenty. Wejście do zamku prowadzi przez białą bramę z XVI wieku. Oryginalnie poprzedzała ją czerwona brama, po której dziś nie ma śladu. Wśród ruin można odnaleźć budynki z czasów Williama Herberta z około 1460 r. Ponad kaplicą i galerią widoczne są kominki, którymi w dawnych czasach ogrzewano komnaty. W okolicy wielkiego holu znajdowała się fontanna ze statuą przedstawiającą białego konia, do dziś zachował się niestety tylko cokół. W samym środku fosy stoi Żółta Wieża z Gwent, w której schronili się zarządcy budynku w czasie napadu. Widoki z wież dostarczają malowniczych widoków na otaczającą okolicę

Szczegóły

Opublikowano: 07 styczeń 2016

Na szczycie wzgórza dumnie stoi zamek, mimo, że zrujnowany wciąż przypomina o swojej sile z dawnych czasów. W 987 r. 17-letni król Edward, syn Edgara, odwiedzając swojego przyrodniego brata w zamku, został zamordowany przez macochę królową Aelthfryth. W 1001 r. kanonizowano go jako św. Edwarda, króla męczennika. Swój rozwój zamek zawdzięczał właścicielom, którzy dodali rowy obronne oraz zewnętrzne i wewnętrzne mury wokół zamku. Zamek był domem Sir Jonha Jankesa, głównego sędziego króla Karola I. Jego żona Lady Bankes dzielnie broniła zamku w latach 1643 – 45. Zamek upadł z powodu zdrady garnizonu, został złupiony i wysadzony w powietrze przez wojska parlamentu podczas Wojny Domowej. Od tego czasu pozostaje w ruinie. Z wysokiego pagórka, na którym stoi zamek, roztaczają się spektakularne widoki.

Szczegóły

Opublikowano: 07 styczeń 2016

Pałac w Wilanowie to jeden z najcenniejszych zabytków polskiego baroku. Zbudowany dla króla Jana III Sobieskiego w końcu XVII wieku i rozbudowany (skrzydła boczne) przez kolejnych właścicieli, reprezentuje charakterystyczne założenie przestrzenne łączące tradycję polskiego dworu z włoską willą wiejską i francuskim pałacem. Wnętrza pałacowe z oryginalnym wystrojem plastycznym i bogatym wyposażeniem reprezentują trzy epoki stylowe. Najstarsze, barokowe apartamenty królewskie mieszczą się w korpusie głównym. Styl wieku XVIII prezentują wnętrza w skrzydle południowym. Pomieszczenia urządzone przez Potockich w XIX wieku zajmują skrzydło północne. Galeria Obrazów zwana Muzeum, Gabinet Etruski, Lapidarium i Gabinet przed Galerią są częścią historycznego muzeum powstałego w 1805 roku. Na piętrze umieszczona jest Galeria Portretu Polskiego od XVI do XIX wieku z wizerunkami monarchów, przedstawicieli wielkich rodów magnackich, Polaków zasłużonych dla kraju oraz animatorów życia kulturalnego. Wśród prezentowanych dzieł znalazły się m.in. typowe dla rodzimego malarstwa portrety sarmackie, w tym bardzo charakterystyczne portrety trumienne. Bezpośrednią oprawę Pałacu stanowi dwupoziomowy ogród, łączący w harmonijną całość zróżnicowane stylowo części (ogród barokowy, romantyczny park angielsko-chiński, krajobrazowy park angielski, ogród neorenesansowy). Od wschodu ogrodu znajduje się jezioro, od południa potok z kaskadą. Park zdobią także liczne rzeźby, fontanny i mała architektura parkowa.

Szczegóły

Opublikowano: 06 styczeń 2016

Kościół Świętej Trójcy – kościół w Rzeszowie, znajduje się obecnie w centrum miasta przy ulicy Targowej. Jako Kościół Świętego Ducha (1469 - 1579) W 1469 roku na polecenie marszałka koronnego Rafała Pileckiego na peryferiach Rzeszowa, nieopodal Wisłoka kościółek Świętego Ducha oraz kompleks szpitalny i przytułek dla ubogich. Szpital funkcjonował do końca XVI wieku, w formie, jaką nadała mu fundacja Rafała Pileckiego. Ze względu na swoje strategiczne położenie szpital i kościół były narażone na liczne najazdy ruskich wojsk i wylewy rzeki. W 1566 roku kompleks został całkowicie zniszczony przez najeżdżające miasto wojska, jednak bez wahania podjęto się w 1605 roku jego odbudowę. Wszelkie wydatki pokrył ówczesny właściciel Rzeszowa - Kasztelan Sandomierski Mikołaj Spytek Ligęza. W 1579 kościół został poświęcony, jednak teraz otrzymał miano Świętego Krzyża. Jako Kościół świętego Krzyża (1579 - 1661) W 1657 budynek strawił pożar. Odbudowano go dopiero w latach 1638 - 1648 dzięki ofiarności rzeszowskiej społeczności kupieckiej. W 11 lat po ukończeniu budowy kościół zniszczyły i obrabowały wojska siedmiogrodzkie, którymi dowodził Jerzy Rakoczy. 12 czerwca 1661 roku Kościół został po raz trzeci odbudowany i poświęcony Świętej Trójcy. Jako Kościół Świętej Trójcy (1661 - do dzisiaj) Liczne pożary w mieście oszczędziły świątynię, jednak w 1720 roku wizytatorzy diecezjalni zastali ją w opłakanym stanie i stwierdzili, że nie nadaje się do użytku. 19 lat później na skutek umowy między prepozytem kościoła, Jerzym Ignacym Lubomirskim, właścicielem Rzeszowa i metropolitą przemyskim świątynie przeniesiono do Kościoła świętego Jerzego, jednak zmieniono jego nazwę na dotychczasową. Jednak budynek nie funkcjonował długo, ze względu na niechęć do niego ubogich i chorych. Lubomirski ufundował więc czwarty budynek w 1752 roku, który był oddalony od pierwotnego miejsca kilka metrów. Kościół przetrwał do 1763 lub 1779 (data sporna). W latach 1787 - 1792 podjęto się jego odbudowy. Kościół z tego okresu przetrwał do dziś, jednak zmieniło się jego przeznaczenie w latach 1793 - 1909 pełnił rolę kaplicy cmentarnej. Do 1971 roku pełnił funkcję kaplicy przedpogrzebowej dla pochówków na cmentarzu Pobitno. Od 1981 roku jest kościołem rektoralnym z funkcją kapelanii szpitalnej Szpitala Wojewódzkiego Nr 1 przy ul. Szopena. Od 2003 kościół jest współużytkowany przez grekokatolików. W 2012 r. restauracji poddano elewację kościoła.

Szczegóły

Opublikowano: 06 styczeń 2016

Pomiędzy rzeszowskim rynkiem a Starym Cmentarzem znajduje się niewielki skwer zwany „Ogrodem Dziadowskim”. Nazwa nawiązuje do autora "Dziadów", którego pomnik stoi na środku zieleńca.

Szczegóły

Opublikowano: 06 styczeń 2016

Ewangelicki kościół parafialny w Karpaczu w Karkonoszach, przeniesiony w 1842 z miejscowości Vang, leżącej nad jeziorem Vangsmjøsa w Norwegii zbudowany na przełomie XII i XIII wieku. W XIX w. kościółek Wang okazał się za mały i wymagał kosztownej naprawy. Postanowiono go sprzedać. Pieniądze były potrzebne do spłaty pożyczki zaciągniętej na budowę nowej świątyni. Dzięki staraniom zamieszkałego w Dreźnie norweskiego malarza, prof. Jana Krystiana Dahla, ten cenny zabytek architektury Wikingów został zakupiony za 427 marek przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV. Po sporządzeniu dokumentacji przez królewskiego architekta, obiekt rozebrano na części i w 1841 r. przewieziono w skrzyniach statkiem do Szczecina, a następnie do Muzeum Królewskiego w Berlinie. Król zrezygnował jednak z postawienia kościoła na Wyspie Pawiej koło Berlina i zaczął szukać miejsca, w którym świątynia mogłaby służyć nabożeństwom. Dzięki zabiegom hrabiny Fryderyki von Reden z Bukowca, wiosną 1842 roku, postanowiono przenieść kościółek w Karkonosze, aby mógł służyć ewangelikom, mieszkającym w Karpaczu i okolicach. Miejsce pod budowę podarował hrabia Christian Leopold von Schaffgotsch z Cieplic. Jest to zbocze Czarnej Góry (885m n.p.m.), znajdujące się w połowie drogi z dolnego Karpacza na Śnieżkę. 2 sierpnia 1842 r. król Fryderyk Wilhelm IV osobiście dokonał położenia kamienia węgielnego, a dwa lata później, 28 lipca 1844 r., nastąpiło uroczyste otwarcie i poświęcenie kościoła przy udziale króla i jego małżonki, księcia holenderskiego Fryderyka i wielu innych znanych osobistości. Kościół Wang został wzniesiony na wzór najlepszych przykładów skandynawskiego drewnianego budownictwa sakralnego i stanowi bezcenne dzieło dawnej sztuki nordyckiej. Świątynia wykonana jest z sosny norweskiej, która, nasycona żywicą, wykazuje niezwykłą trwałość.

Szczegóły

Opublikowano: 05 styczeń 2016

"Czerwony Ratusz w Berlinie – ratusz w Berlinie, neorenesansowy, wzniesiony w latach 1861–1869; siedziba burmistrza Berlina i rządu kraju związkowego Berlin." Czerwony Ratusz na żywo robi wrażenie, jest to bardzo duży budynek, który został w pełni zachowany. Znajduje się w dzielnicy Mitte, bardzo blisko Alexanderplatz. Więc jeżeli jesteśmy na najbardziej znanym placu w Berlinie, dwa kroki dzieli nas od niego. W okolicy znajduje się niewielki plac, z fontanną, ławkami i terenami zielonymi. Idealne miejsce do odpoczynku po zwiedzaniu miasta.

Szczegóły

Opublikowano: 04 styczeń 2016

Tiantan - Świątynia Niebios, to kolejny punkt obowiązkowy w Pekinie i kolejne miejsce na liście Unesco. Jak większość miejsc zbudowane na planie północ-południe zgodnie z feng shui. Kolejne miejsce gdzie maczał palce wielki budowniczy Pekinu Yongle. Najważniejsze punkty kompleksu to od południa Ołtarz Okrągły, Świątynia Cesarskie Sklepienie Nieba i Mur Echa ( już niestety brak dostępu do samego muru) i Czerwony Most łączący wcześniejszy Pawilon z Pawilonem Modlitwy o Urodzaj - najbardziej znana budowla kompleksu. Po prawej stronie jest wyście do parku w którym ćwiczą grę na instrumentach, sztuki walki, tańce, starsi i młodsi grają w karty, mahjonga, śpiewają itp.

Szczegóły

Opublikowano: 04 styczeń 2016

Wielki Mur Chiński to niesamowity zabytek, symbol potęgi Chin i jedyna budowla wzniesiona przez człowieka, która widoczna jest gołym okiem z kosmosu. Wznosi się na wysokość około 1000 m n.p.m., ściany wykonane są z płyt granitowych i mierzą 6,5 metra grubości u podstawy, 5,8 m w górnej części i są wysokie na 6,6 m.

Uważa się, że Wielki Mur rozciągał się od Shanhaiguan (nad zatoką Liaodong) do Jiayuguan w górach Nan Shan na długości ok. 2400 km.

Wielki Mur Chiński to jedno z tych miejsc które trzeba zobaczyć na własne oczy! 

Szczegóły

Opublikowano: 04 styczeń 2016

Gu gong - Zakazane Miasto, to kompleks zbudowany na początku XV wieku przez cesarza Yongle. Siedziba cesarzy z dynastii Ming i Qing. Od Yongle do Puyi (tego z filmu Ostatni Cesarz). Kompleks czerwono-złoty (złote dachówki). ograniczony placem Tiananmen i z drugiej strony Wzgórzem Węglowym. Otoczony czerwonym murem. Zwiedzanie odbywa się przeważnie od strony bramy Tiananmen. potem Brama Właściwej Postawy, Brama Południkowa i Brama Najwyższej Harmonii. Za tą ostatnią bramą znajduje się główny plac z trzema najważniejszymi budynkami Pałacami Najwyższej Harmonii, Środkowej Harmonii i Trwałej Harmonii. Wcześniej i później mnóstwo innych bram, pawilonów i pałaców. dalej jest miasto wewnętrzne z pałacami cesarzowej i konkubin. Jest tam też park. Kilka miejsc gdzie można coś zjeść i wypić, m.in. przesmaczne pierożki i śmieszne hot-dogi (kiełbasa "cynamonowa" wbita na patyk). Miejsce to jest wpisane na listę Unesco

Szczegóły

Opublikowano: 04 styczeń 2016

"Browar Mieszczański to XIX–wieczny obiekt z unikalną architekturą przemysłową . Od wielu lat stanowi alternatywne miejsce na kulturalnej mapie Wrocławia."

Szczegóły

Opublikowano: 03 styczeń 2016

Położone w regionie Basilicata miasteczko Craco przyciąga co roku rzesze turystów. Osada powstała w VIII wieku, zbudowana na zboczu wzgórza, pełniła funkcje militarne. Czas największej prosperity miasteczko przeżywało w XIII wieku – powstał tu wtedy uniwersytet, zbudowano zamek. W połowie XX wieku po serii powtarzających się trzęsień ziemi, w następstwie których utworzyło się duże osuwisko zagrażające życiu, mieszkańcy podjęli decyzję o opuszczeniu miasta i osiedleniu się w nowym miejscu - Craco Peschiera. Ostatni mieszkańcy opuścili miasteczko w 1991 roku. Miasto stopniowo ulega zniszczeniu, niezauważalnie osuwa się z wysokości 400 metrów.

Szczegóły

Opublikowano: 03 styczeń 2016

Sheikh Zayed Grand Mosque to architektoniczne dzieło sztuki jest jednym z największych meczetów na świecie o pojemności 40.000 wiernych. Składa się on z 82 kopuł, ponad 1000 kolumn, posiada pozłacane 24 karatowym złotem żyrandole i największy na świecie ręcznie tkany dywan. Główna sala modlitewna jest zdominowana przez jeden z największych na świecie żyrandoli o średnicy mierzącej 10 metrów, wysokości 15 metrów i wadze dwunastu ton. Pierwszą ceremonią meczetu był pogrzeb Szejka Zajida, którego imię nosi świątynia, został on tu też pochowany. Błyszczące baseny otaczające meczet, wzmacniają jego piękno. Promieniujące w słońcu kolory biały i złoty w nocy pełnią funkcję oświetlenia odbijając światło Księżyca, wyznaczając jego fazy.

Szczegóły

Opublikowano: 03 styczeń 2016

Największy Budda wykonany z brązu znajduję się w mieście Kamakura w Japonii. Posąg pochodzi prawdopodobnie z 1252. Odlew jest pusty w środku i można wchodzić do wnętrza. Do XIX w. posąg stał wewnątrz świątyni, ale została ona zniszczona przez tsunami. Posąg jednak ocalał i stoi obecnie na świeżym powietrzu.

Szczegóły

Opublikowano: 03 styczeń 2016

Buddyjski klasztor Taktsang to jedno z najświętszych miejsc w Bhutanie (Azja). Klasztor, ulokowany na niedużym występie skalnym, nad 800-metrowa przepaścią nad dnem doliny Paro, sprawia wrażenie zawieszonego na skale. Nazwa oznacza "Gniazdo Tygrysa". Według legendy oświecony mistrz buddyzmu Padmasambhava przybył w to miejsce na grzbiecie tygrysa i stąd wzięła się nazwa. Wiekowa budowla spłonęła w 1998 r. i to, co teraz można podziwiać, to z dużym trudem odtworzony dawny klasztor. Do klasztoru można dostać się pieszo bądź na grzbiecie muła, ale wnętrza nie obejrzymy - jest ono niedostępne dla turystów. Wyzwaniem jest już samo dostanie się do Bhutanu. O wizę do tego kraju niełatwo i można ją kupić tylko łącznie z pakietem turystycznym, obejmującym zakwaterowanie i wyżywienie, do tego ceny w Bhutanie są wysokie i nie wszystkie hotele mogą przyjmować cudzoziemców, a bez przewodnika nie można poruszać się po kraju.

Szczegóły

Opublikowano: 03 styczeń 2016

Najstarsze opactwo w Anglii pochodzi z 1128 r. Obiekt położony był nad brzegiem rzeki Wey i powstał z inicjatywy ówczesnego biskupa Winchester. Opactwo zamieszkiwało 70 mnichów. Również i to opactwo podzieliło los, który spotkał inne katolickie budowle w Anglii, zostało doszczętnie zniszczone zgodnie z rozporządzeniem Henryka VIII. W 1536 r. pozostawało tutaj już tylko 13 zakonników. Ruiny były natchnieniem dla Waltera Scotta, który napisał powieść „Waverley”. Dziś ruiny znajdują się pod opieką Englisch Heritage i są udostępnione do zwiedzania.

Szczegóły

Opublikowano: 03 styczeń 2016

Malownicze miasteczko położone u stóp grzbietu Hog’s Back. Dzieje sięgają VII w., a nazwa pochodzi od anglosaskiego Fearnhamme, oznaczającego dosłownie ”porośniętą paprociami, podmokłą łąkę”. Zabudowa starówki powstała głównie w XVIII w., gdy miasto przeżywało swój złoty wiek, związany z zyskowną uprawą chmielu. Warto przespacerować się główną ulicą Castle Street, gdzie okazałe budynki dają architektoniczne świadectwo bogactwu z dawnych lat. Pierwszy zamek prawdopodobnie miał kamienną wieżę i ogromne podziemia. Został wybudowany przez biskupa Winchester – Henry’ego de Blois, wnuka Wilhelma Zdobywcy, w pierwszej połowie XII w. Zburzony na polecenie Henryka II w 1155 r. i odbudowany na przełomie XII i XIII w. na murach dawnego zamku. Zamek stanowił rezydencję dostojników kościelnych do początku 1927 r., przez ten czas dodano do zamku wiele ciekawych budynków. Obiekt znajduje się pod opieką angielskiego towarzystwa English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 03 styczeń 2016

Czasy miasta sięgają V w., gdy po ustąpieniu Rzymian z Brytanii powstałą osada saska na zbiegu dróg handlowych, które przecinały kredowe wzgórza North Downs przez szczelinę utworzoną przez rzekę Wey. Strategiczne położenie spowodowało w XI w. budowę zamku, a kolejne stulecia przyniosły profity ze szczególnego położenia na ważnym szlaku komunikacyjnym. Miasto rozkwitło zwłaszcza w XVII w. jako punkt etapowy na trasie Londyn-Portsmouth i jednocześnie jako bardzo ważny port żeglugi śródlądowej. Centrum skupia się wokół głównej ulicy High Street. W krajobrazie miasta wyróżnia się XVII-wieczny ratusz (zwiedzanie z przewodnikiem wtorki i czwartki, 14.00 i 15.00, bezpłatnie), w którego fasadzie znajduje się 300-letni, pozłacany zegar. Wytworna ceglana brama wiedzie do położonego w górze ulicy Abbot’s Hospital z 1916 r. – dawnego przytułku dla osób w podeszłym wieku, odznaczającego się potężnym dziedzińcem. Zachowane wnętrze z dębowym belkowaniem i flamandzkie witraże można zwiedzać tylko w towarzystwie przewodnika w soboty o 14.00 i 15.00. Grób Lewisa Carrolla autora „Alicji w krainie czarów” i „Po drugiej stronie lustra” pochowanego pod prawdziwym nazwiskiem Wielebny Charles Lutwidge Dodgos znajduje się na stary cmentarzu Mount Cementary po drugiej stronie rzeki. Zamek Zamek, początkowo jako drewniany gród stożkowy (motte-and-bailey), powstał w 1006 r. W XI w. postawiono kamienną replikę poprzedniej budowli dodając silną ale nie bardzo wysoką wieże, która zachowała się do dziś. W XII w. Król Jan bez Ziemi podpisał w nim przywilej zwany Magna Carta (Wielką Księgą Swobód), czym bardzo wsławił się w dziejach Anglii. W zamku pracował rząd i sąd oraz znajdowały się pomieszczenia królewskie. Król Henryk III uznał zamek za jeden z najbardziej luksusowych w całej Anglii. Po jego śmierci w 1272 r. zamek zaczął popadać w ruinę. Dopiero w 1611 r. warownię kupił jeden z handlowców z Guildford – Francis Carter, który bez powodzenia próbował przerobić ją na prywatną rezydencję. W 1630 r. zawalił się dach i pietra. Od 1885 r. zamek znajduje się w rękach Guildford Borough Cancil, który przemienił ruiny zamku i jego otoczenie w ciekawy ogród z klombami kwiatów, które dostarczają spektakularnych, sezonowych kolorów. W 2003 r. warownię poddano gruntownemu remontowi i renowacji. Rzeźba zatytułowana „Alicja po drugiej stronie lustra” upamiętnia pisarza Lewisa Carrolla, częstego gościa w Guildford. Godziny zwiedzania: codziennie Cennik: bezpłatnie Tel: +44 1483 444715 Katedra Nowoczesna anglikańska katedra zaprojektowana przez Sir Edwarda Maufe’a i zbudowana w latach 1936-61, spogląda na miasto ze wzgórza Stag Hill, wyglądając nocą jak rozświetlona latarnia morska. W 1976 r. nakręcono tutaj głośny horror Richarda Donnera „Omen”. Godziny zwiedzania: codziennie, 8.30 – 17.30 Tel: +44 1483565287 Email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. Website: www.guildford-cathedral.org Muzeum Pamiątki po Lewisie Carrolu oraz ogrodniczce i pisarce Gertrude Jekyll, są tutaj włączone do działu historii miasta, które prezentuje życie wcześniejszych mieszkańców Guildford dzięki eksponatom, które po sobie pozostawili, a są to: paleolityczne siekiery, nakrycie głowy rzymskiego kapłana, saskie monety i biżuteria, XVII-wieczne szkło oraz weneckie wyszywanki. Godziny zwiedzania: pon – sob, 11.00 – 17.00; Cennik: bezpłatnie; Tel: +44 1483444750 Email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.; Website: www.guildfordborough.co.uk;

Szczegóły

Opublikowano: 03 styczeń 2016

Pałac usytuowany jest niedaleko Oxford, a cała posiadłość mieści się na ponad 2.000 akrów wyjątkowo malowniczych terenów. Ogromna barokowa budowla oszałamia rozmachem, umiłowaniem symetrii i skomplikowaną symboliką. Sylwetka budowli ma romantyczny, prawie średniowieczny charakter, z szeregiem wieżyczek, pinakli i ukrytych kominów. Wielki podwórzec (137 m długości) wygląda jak scena z szeregiem kolumnad, wieży i arkad, doprowadzających oko do głównej fasady z imponującym portykiem. Przeważają tu symbole militarnej działalności i patriotyzmu – trofea wojenne, centurioni stojący dumnie na parapecie a nad wejściem do podwórca nieszczęsny galijski kogut pożerany przez wzniosłego angielskiego lwa. Szereg wspaniale ozdobionych pokoi kontynuuje monumentalny styl. Cały parter wraz z dwudziestometrowym hallem, to imponująca galeria sztandarów, kamiennych popiersi i portretów sławnych wojskowych, a tkaniny zdobiące poszczególne gabinety wskrzeszają zwycięskie bitwy. W Great Haal (20 m wysokości) sufit jest pomalowany w alegorie zwycięstwa Marlborough. Apartamenty są umeblowane oryginalnymi meblami, wiele z nich najwyższej jakości. Są tam portrety namalowane przez Reynoldsa, Romneya, Van Dycka i Sargenta. Obszerny salon posiada wspaniale pomalowaną kolumnadę, otwartą, jak się wydaje, do nieba, pełną postaci reprezentujących cztery kontynenty. Główna oś parku biegnie przez ten pokój, kończąc swój bieg iglicą kościoła w Bladon. Biblioteka, ze wspaniałym stiukowym sufitem, biegnie przez całą długość zachodniego frontu (55 m). W kaplicy znajduje się majestatyczny, marmurowy grobowiec pierwszego księcia. Dzięki najnowocześniejszej technice, udało się ożywić postaci i miejsca sprzed 300 lat oraz pozwolić zwiedzającym wirtualnie uczestniczyć w najważniejszych wydarzeniach z życia sławnej rodziny. Automatycznie otwierane i zamykane drzwi potęgują dramaturgię akcji zapraszając nas od razu do mrocznych wnętrz. Ruchome manekiny, zwrócone tyłem do turystów, patrzą do „luster”, monitorów komputerowych, z których odbijają się twarze aktorów wcielonych w głównych bohaterów tej historii. Iluzja obcowania z żywymi ludźmi jest nieodparta. Rolę głównego narratora i naszego przewodnika pełni wieloletnia służąca księżnej Sary, małżonki Johna Churchilla. Sam John Churchill, w czasie wojen o sukcesję hiszpańską, wsławił się niezwykłym męstwem odniósłszy zwycięstwo nad armią francuską pod Blenheim, miejscowości leżącej w Bawarii nad Dunajem. Jak powiedział potem jego prześwietny potomek, Sir Winston Churchill, zmienił on losy ówczesnego świata, gdy 13 sierpnia 1704 roku zniweczył marzenia Ludwika XIV o panowaniu nad Europą. Właśnie wtedy królowa Anna ofiarowała Johnowi posiadłość, the Manor of Woodstock i tytuł księcia Marlborough. Pałac miał być nie tylko nagrodą wdzięcznej monarchini, lecz przede wszystkim pomnikiem zwycięstwa i gloryfikacją narodu angielskiego. Również główny architekt i wielki wizjoner, John Vanbrugh, nosił się z ambicjami prześcignięcia samego pałacu w Wersalu, chcąc w ten sposób podkreślić wyższość zwycięzców nad przegranymi. Trudno powiedzieć, czy zrealizował swoje plany, natomiast niepohamowana wyobraźnia twórcy stała się powodem jego osobistej klęski. Vanbrugh był bardziej dramatopisarzem niż architektem. Jego śmiałe projekty z trudem udawało się zrealizować, zwłaszcza gdy księżna popadła w niełaskę na dworze w skutek prowadzonych przeciw niej intryg. W dodatku po śmierci królowej Anny całkowicie wstrzymano wszelkie dotacje z braku jakiegokolwiek formalnego dokumentu królewskiego. Ostatecznie nieszczęsny architekt porzucił pracę, dotknięty do żywego kolejną awanturą z księżną, znaną skądinąd z bardzo „temperamentnego” charakteru. Prawdopodobnie Księżna Sarah w ciągu całego życia wytoczyła 400 procesów. Ostatecznie pałac, nieco w skromniejszej formie, ukończono po 15 latach budowy. Po śmierci Johna Churchilla, z braku męskiego potomka, właścicielką posiadłości została najstarsza córka Henrietta, czyniąc prawdziwą rewolucję w angielskim prawodawstwie (zwyczajowo dobra rodzinne dziedziczył zawsze najstarszy, męski potomek rodu). Z kolei, George Spencer, czwarty tytularny książę, zasłynął jako uzdolniony astronom, czym zaskarbił sobie przyjaźń samego króla, Georga III. Niestety następny potomek uszczuplił beztrosko majątek sprzedając między innymi rodzinnego Boccaccia i 4000 woluminów z książęcej biblioteki. Kolejni spadkobiercy również wyprzedawali po trosze bezcenne zbiory. Dzieło zniszczenia zakończył siódmy tytularny książę wyprzedając całą resztę wyposażenia pałacu, która i tak nie pokryła wszystkich długów. Tak więc Charles Richard John, dziewiąty spadkobierca, odziedziczył kompletnie zrujnowaną posiadłość. Aby zapobiec katastrofie ożenił się z bogatą Amerykanką, córką magnata kolejowego. Nie pozostawiwszy złudzeń swej wybrance co do powodów swojego wyboru, spożytkował wniesione wiano na ponowne urządzenie opustoszałego pałacu. Zrealizował też swoje marzenie i udekorował wnętrza ślepo wzorując się na wystroju Wersalu, czego ostatecznie bardzo żałował. Przyszła księżna, Consuelo, gorąco namawiana przez matkę do małżeństwa, otrzymała tak pożądany przez Amerykanów tytuł szlachecki i uratowała pałac przed całkowitym upadkiem. Niestety, w 1906 roku małżeństwo zakończyło się rozwodem. Książę nie marnował czasu i powtórnie ożenił się z inną Amerykanką, dawną przyjaciółką Consuelo. Jego nowa żona zasłynęła wśród potomnych jako ekscentryczna pani domu. Między innymi, po ślubie wprowadziła zwyczaj jadania kolacji z mężem trzymając rewolwer przy swoim nakryciu. Sir Winstona Churchilla narodził się w 1874 roku. Jego rodzice, nie należący do głównej linii spadkobierców, bywali jedynie gościnnie w Blenheim Palace. Do tej pory w tym samym pokoju przechowuje się pamiątki po wielkiej osobistości: pukiel włosów w złoconej ramce, batystową niemowlęcą koszulkę oraz wiśniowe papucie i piżamę w tym samym kolorze ze złotymi monogramami. Prócz wystawy upamiętniającej biografię słynnego męża stanu, można obejrzeć serię urzekających pejzaży jego autorstwa oraz martwą naturę, przedstawiającą kolekcję butelek z ulubionymi trunkami. W Blenheim Palace są też i polskie akcenty. Potężne drzwi wejściowe hallu posiadają oryginalny zamek, produkowany jedynie w Warszawie. Natomiast w bogatej kolekcji porcelany z Sèvres i Meissen znalazła się także waza ofiarowana kolejnemu właścicielowi przez króla polskiego. Szczegółowy skądinąd przewodnik nie podaje którego, jednak wszystko wskazuje na to, że ofiarodawcą był Stanisław August Poniatowski. Stary park myśliwski ze wspaniałymi drzewami i zagroda dla jeleni (15 m długości), został przejęty na początku XVIII w. przez królewskich ogrodników. Włoski Ogród na wschód od pałacu i spektakularny Ogród Wodny na zachód od pałacu są nowoczesne, podobnie jak symboliczny labirynt trofeów, dział i trąbek w ogrodzie obmurowanym, lecz mają coś z ducha formalnych alei i geometrycznych klombów, które zostały usunięte przez Lancelota Capability Browna, największego angielskiego architekta krajobrazu. Przekształcony park jest jego arcydziełem, dostarczając panoramy – od bramy Woodstock – czegoś co określa się jako „najpiękniejszy widok w Anglii”. Rozległe trawiaste stoki, szlachetne zagajniki drzew, okrągły zarys jeziora, które przecina Grand Bridge, które łączą się i stanowią wspaniałą oprawę pałacu. Ogromna Dorycka Kolumna (41 m wysokości) z pomnikiem pierwszego księcia z symbolem zwycięstwa w reku, tworzy punk centralny nowej osi, która od północnej strony Pałacu biegnie od bramy Ditchley (3 km). Odok jeziora znajduje się miejsce gdzie kiedyś stał dwór Woodstock, dawno już wyburzony, ale zachowała się Studnia Pięknej Rozamundy, pozostałość po faworycie Henryka II. W dole rzeki wodna inżynieria Browna kończy się Wielką Kaskadą, gdzie maleńka rzeczka Glyme pieni się, aby w końcu osiągnąć swoje stare koryto. W Pleasure Grounds ( tereny położone najbliżej domu) znajduje się labirynt, dom skrzydełkowy i inne ekspozycje.

Szczegóły

Opublikowano: 03 styczeń 2016

Pierwsze budynki na terenie dzisiejszego Hampton Court należały do rycerzy zakonu św. Jana – zgrupowania założonego w XI wieku. Począwszy od 1236 roku znajdowała się tutaj ich farma i spichlerz. Pierwsze lokale mieszkalne pojawiły się dopiero w XIV wieku i szybko zyskały sobie popularność wśród bogatych gości, którzy odwiedzali znajdujące się nieopodal Hampton królewskie pałace Sheen i Byfleet. Wkrótce jednak, na skutek upadku posiadłości Byfleet i związanego z tym spadku zainteresowania Hampton, zakon zmuszony został rozpocząć wynajmowanie apartamentów. Pierwszym długoterminowym lokatorem był Giles Daubeney – przyszły Lord Chamberlain króla Henry VII. Za jego sprawą w posiadłości zaczęły wówczas gościć ważne osobistości – włączając króla i królową, którym Hampton bardzo przypadł do gustu. Po Daubeney’u pałac przejął Thomas Wolsey – arcybiskup Yorku i bliski współpracownik Henryka VIII, który niejednokrotnie gościł słynnego władcę w Hampton. To właśnie Wolsey zbudował ów ogromny kompleks pałacowy, który dał początek dzisiejszej bryle. Już wtedy pałac składał się z ponad 1000 pokojów. Gdy Henryk VIII zerwał stosunki z kościołem katolickim po słynnej odmowie udzielenia mu rozwodu, Wolsey stracił pałac. Hampton trafił w ręce królewskie, w których pozostaje do dziś. W ciągu zaledwie 10 lat Henryk VIII wydał 62 000 funtów (suma odpowiadająca dziś 18 milionom funtów) przebudowując i rozbudowując Hampton Court. Pałac stał się jednym z najnowocześniejszych i najbardziej wyrafinowanych w Anglii. Nowymi dodatkami były m.in. kuchnie o powierzchni 3 344 metrów kwadratowych, kaplica oraz ogromny pokój jadalny, korty tenisowe oraz ogrody i tereny łowne o powierzchni ponad 1100 akrów. Kolejni władcy także pałali wielką sympatią do pałacu – regularnie wizytowała go m.in. Elżbieta I. Karol I Stuart zbudował nowy kort tenisowy i nakazał wykopanie rzeki Longford, aby zasilić nowe fontanny w przypałacowych ogrodach oraz sprowadził bogatą kolekcję sztuki – zwłaszcza obrazów i rzeźb, a jego następca – Karol II – dobudował apartamenty w południowo-wschodniej części budynku – zupełnie inne w charakterze od gotyckiej architektury Henryka VIII. Pod koniec XVII wieku pałac przebudowano w bardzo dużym stopniu w stylu eleganckiego baroku, dodając wewnątrz m.in. nietuzinkowe kominki i kolorowe sufity. W 1737 roku rodzina Jerzego II jako ostatnia z królewskich używała całego pałacu. W 1760 roku tysiące pokojów pałacu podzielono na mniejsze apartamenty (zwykle 12 – 14 pokojowe, choć zdarzały się i takie z 40 pokojami ), w których zamieszkiwali Ci, którzy szczególnie zasłużyli się dla Korony i kraju. W 1838 młoda królowa Wiktoria rozkazała otworzyć pałac dla publiczności – tak pozostało do dziś. W 1986 pożar poważnie uszkodził dużą część królewskich apartamentów, jednak po 6 latach nieustających prac udało się je odrestaurować do dawnej świetności. Na odwiedzających (od otworzenia pałacu dla publiczności przez królową Wiktorię było ich w sumie ponad 55 milionów) czekają setki pięknych, iście królewskich pokojów wypełnionych dziełami sztuki sprowadzanymi przez kolejnych właścicieli (obrazy Breugla, Cranacha, Holbeina, Tintoretta i Tycjana). Podczas zwiedzania nie można pominąć pięknie dekorowanej kaplicy, liczącej sobie ponad 450 lat, Wielkiego Holu – największego i ostatniego średniowiecznego holu, w którym u początku XVII wieku swe sztuki wystawiał Szekspir oraz wspaniałych kuchni Tudorów – zaprojektowanych dla przygotowywania posiłków dla ponad 600 osób równocześnie (są to największe kuchnie tego typu w Anglii) oraz Privy Garden – przywróconego do wyglądu z XVII wieku, w którym należy zajrzec do Dolnej Oranżerii gdzie umieszczono cykl obrazów Andrei Mantegny „Triumfy Cezara”. Do dziś świetnie się trzyma zasadzona w 1768 r. Wielka Winorośl, co roku wydająca ponad 300 kg owoców. Ponadto zamek posiada cały zastęp duchów – podobno straszą tu żony Henryka VIII a także sam król Henryk VIII.

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Wzmianki o pierwszym właścicielu ziemskim pochodzą z 1137r. i mówią o Lambercie de Scoteni. Nastepnie Roger Asburnham zbudował zamek otoczony fosą w dolinie rzeki Bewl, który podobnie jak zamek Bodiam posiadał okrągłe wieże w każdym rogu. Do naszych czasów zachowała się już tylko wieża Ashburnham. Przez następne 350 lat zamek zwany Starym Zamkiem (Old Castle) należał do katolickiej rodziny Darrell, która przebudowała go w 1580r. Kolejny właściciel Edward Hussey a następie jego wnuk, również Edward, wybudowali Nowy Zamek na tarasie położonym 25 m ponad Starym Zamkiem i w ten sposób stworzyli wspaniały wiktoriański dom w elżbietańskim stylu. Taras oparty był na zboczu z piaskowca w którym odkryto odciski stóp dinozaurów sprzed 100,000,000 lat. Ogród (311 hektarów) stylizowany na Pisturesque z mnóstwem rododendronów i azalii, dodatkowo ruiny Starego Zamku dodaje smaku i uznawany jest za najbardziej romantyczny w Anglii. Po śmierci Edwarda Hussey’a III w 1970 r. zamek przekazano w ręce National Trust.

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Od 1552 r. dom należy do rodziny Sydneyów, sławny poeta wywodzący się z rodu – Sir Philips Sydney nazwał tę okolicę Dąb Sydneyów (The Sydney Oak). Henryk VIII uważał Penshurst za wspaniałe miejsce do polowań, rodziny Churchillów i Spencerów również rozmiłowały się w posiadłości. Wewnątrz na uwage zasługuje Barons Hall z XIV w. zwieńczony autentycznym, wysokim na 18 m dachem o więźbie z drewna kasztanowca. Wielki taras jest punktem centralnym ogrodów z odcinanymi żywopłotami i stanowi wspaniały przykład stylu elżbietańskiego. Znajduje się tutaj szlak przyrodniczy, muzeum rolnicze i czarujące Muzeum Zabawek z kukiełkami, końmi na biegunach i XIX-wiecznymi lalkami.

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Obok elżbietańskiego dworu Sissinghurt Castle od lat 20. XX w. istnieje jeden z najbardziej popularnych i najwspanialszych ogrodów w całej Anglii. Postał on dzięki staraniom Victorii Caskville-West – arystokratki, poetki i powieściopisarki. Ogród jest znakomicie skomponowany formalnie – kwiaty rozrastają się bez graniczeń, i kolorystycznie – całość podzielona jest na strefy biało-szarą, żółto-pomarańczowo-czerwoną itd. Po środku stoi ceglana wieża, mieszcząca pracownie Victorii. Ogromna popularność tego jakże małego zakątka (ok. 2 ha) sprawie, że w lecie panuje tu wielki tłok , a wykupując bilet wstępu turyści mają prawo do 30 min pobytu. Godziny zwiedzania: 15 marca – 27 października: 11.00 – 18.30, pon, wt, pt, sob, niedz 27 października – 1 listopada: 11.00 – 16.00, pon, wt, pt, sob, niedz Cennik: Dorośli: £9.80 Dzieci: £4.90 Rodzinny: £24.50 Grupowy: £7.80 Adres: Sissinghurst, koło Cranbrook, Kent TN17 2AB

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Wzniesiony na planie zwanym przez angielskie źródła „różą Tudorów”. Wybudowany przez Henryka VIII w latach 1539-40 jako fort obronny w czasie najazdów katolickiej Francji i Hiszpanii. Był to największy z trzech fortów postawionych w tym obszarze zwanym Downs. Pozostałe z fortów to: Walmere – dziś rezydencja Lorda Warden; Sandown – zniszczony w XIX w. Wewnątrz zamku znajduje się okrągła wieża po dach wypełniona bronią, wokół wieży jest sześć okrągłych bastionów, które górują nad zewnętrznymi murami. Zewnętrzne bastiony oryginalnie posiadały na dachu miejsce na cztery armaty i na trzy w pokojach poniżej. Łączna liczba broni, którą mógł pomieścić zamek to 66 armat i 53 sztuki broni palnej. Bastionu użyto dopiero w czasie Wojny Domowej w 1648 r. Wszystkie trzy zamki przeszły w ym czasie pod panowanie parlamentarzystów i doznały dość poważnych zniszczeń. Naprawione w latach 20tych XVIII w. (zamek Deal przebudowany w bardziej komfortowym stylu). Zamek spełniał rolę obronną w czasie wojny Napoleońskiej w 1815 r. Aktualnie zamek znajduje się pod opieką angielskiego stowarzyszenia English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Zbudowany przez Henryka VIII około 1540 r. jako część przybrzeżnego muru artyleryjskiego zwanego Downs skierowanego przeciw katolickiej Francji i Hiszpanii. Zamek zbudowany na planie „róży Tudorów” naszpikowany był zarówno armatami jak i bronią palną. Został oblężony podczas Wojny Domowej i przeszedł pod panowanie parlamentarzystów. W 1708 r. zamek zaczął spełniać nową rolę – stał się siedzibą Lorda Walmer. Budynek został przekształcony w elegancki dom z ogrodem, w którym w ciekawy sposób wykorzystano pozostałości z poprzednich wieków jako ozdobniki domu. Gośćmi zamku byli: William Pitt the eYuonger, książe Wellington, Sir Winston Churchill i królowa Elżbieta. Aktualnie jest pod opieką angielksiego towarzystwa English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Świetnie zachowany przykład normańskiej wolno stojącej wieży, która przetrwała prawie w nienaruszonym stanie zachowując swoja oryginalna wysokość. Powstał prawdopodobnie około 1080 r. dzięki biskupowi Rochester – Gundulfowi. Nazwa pochodzi od kaplicy św. Leonarda, która znajduje się w pobliżu. Wieża pod opieką Towarzystwa English Heritage. Godziny zwiedzania: codzienne (aby obejrzeć wewnątrz należy umówić się telefonicznie pod numerem: 01732 870872 Cennik: FREE Adres: w pobliżu West Malling, A228

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Ruiny małego XII-wiecznego normańskiego zamku położonego na wzgórzu, z którego roztacza się wspaniała panorama okolicy. Godziny zwiedzania: codziennie cennik: FREE Adres: 5 mil na południow-zachód od Maidstone, A274

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Jest najlepiej zachowanym dworem otoczony fosą w Anglii. Został postawiony w 1340 r. ale jego pierwszy budowniczy nie został jeszcze poznany, pierwsze wzmianki o jakimkolwiek właścicielu mówią o Sir Thomasie Cawne. Każdy z następnych pozostawiał po sobie ślad w postaci przebudowy ścian, zmiany umeblowania i nowych obrazów. Podczas wędrówki po budynku można podziwiać wspaniały Grat Hall w XIV w., Starą i Nową Kaplicę, która jest najbardziej interesująca historycznie, gdyż posiada sufit ze sklepieniem beczkowym z 1470 – 80 r. Do zwiedzania udostępniona jest również biblioteka, korytarz dla służby, pokój dozorcy i krypta (najmniej zmienioną od XIV w.).

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

W miejscu starożytnego fortu powstał w 1087 r. zamek wybudowany przez biskupa Rochester – Gandulfa (jednocześnie architekta katedry w Rochester i Tower of London). Wielokrotnie przebudowywany, niszczony i znów odbudowywany aż do XVI w. Od tego czasu pozostaje w ruinie. Dziś zamek wywołuje spore wrażenie swoją masywną, surową sylwetką co jednocześnie pozwala ocenić ogrom jego konstrukcji.

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Jest drugą najstarszą katedra w Anglii. Została ufundowana prze biskupa Justusa w 604 r. a następnie przebudowana przez biskupa Gundulfa w 1080 r. Wielokrotnie przebudowywana. Dzięki temu procesowi można podziwiać zarówno wspaniałą normańską architekturą w nawach i krypcie, jak i styl gotycki, który jest doskonale widoczny na XIV-wiecznych drzwiach do biblioteki ( są to najstarsze zachowane drzwi w Anglii). Koniecznie należy obejrzeć w połowie zachowany fresk z XIII w. ukazujące Koło Fortuny jako kierat. Na północnej stronie znajduje się wieża Gandulfa z 1100 r., a na południowej ruiny XII-wiecznych krużganków. W XIII w. Rochester było znanym miejscem pielgrzymkowym. Pątnicy przybywali do grobu Williama of Perth – szkockiego piekarza, który zastał tam zamordowany. Jego ciało złożono w katedrze, po pewnym czasie odkryto brak śladów rozkładu, uznano to za cud. Dzisiaj pielgrzymi, którzy przybywają do Rochester, wciąż wspinają się na schody (Pilgrim Steps) prowadzące do kaplicy, zapalają świeczki i modla się do Williama of Perth.

Szczegóły

Opublikowano: 02 styczeń 2016

Budynek parlamentu w Budapeszcie (Országház) – jeden z symboli stolicy Węgier i całego kraju. Położony nad Dunajem, w dzielnicy Peszt, jest jednym z największych gmachów parlamentów narodowych na świecie. Jego budowa trwała 17 lat. Ma 268 m długości, do 123 m szerokości, a wysokość kopuły wynosi 96 m. W 691 pomieszczeniach znajdują się siedziny praktycznie wszystkich instytucji rządowych. Zachwyt budzi nie tylko rozmiar budowli, ale także przepięknie zdobiona fasada, z mnóstwem elementów. Najpiękniej budynek prezentuje się z drugiej strony Dunaju, szczególnie wieczorem, kiedy jest wspaniale oświetlony. Parlament jest udostępniony do zwiedzania. Przy budynku znajduje się Kossuth Lajos ter. Na placu stoją pomniki Franciszka II Rakocziego i Lajosa kossutha. Obok mieści się Muzeum Etnograficzne. Fasada budynku ma 125 m długości, a wejścia do środka chroni sześciokolumnowy portyk. Warto zwrócić uwagę na posąg nad głównym wejściem, który przedstawia Oświecenie w rydwanie ciągniętym przez trzy konie. Obok znajdują się figury będące uosobieniem Prawa i Prawodawstwa.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Przypuszczalnie najstarszy kościół w Anglii. W 597 r. witano w nim św. Augusta. Prawdopodobnie zbudowano go na fundamencie rzymskiej willi, na którym już pod koniec panowania rzymskiego nad Brytanią wznosiła się świątynia chrześcijańska. Sam wygląd budynku nie zdradza tak długiego rodowodu, gdyż w średniowieczu został poważnie przekształcony. Wewnątrz znajduje się normańska chrzcielnica i „Okno Trędowatego” z tyłu nawy. W 1988 r. kościół wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Wybudowane przez św. Augustyna w 597 r. spełniało rolę miejsca pochówku najważniejszych postaci wczesnego okresu chrystianizacji Anglii: pierwszego biskupa Canterbury – św. Augustyna oraz nawróconego króla Kentu Ethelberta i jego żony Berty. Dziś opactwo znajduje się w ruinie, gdyż w przeszłości było dwukrotnie burzone – podczas najazdu Normanów i w okresie kasaty klasztorów w Anglii. W 1988 r. ruiny wpisano no Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Aktualnie znajduje się pod opieką towarzystwa English Heritage. Opactwo znajduje się poza murami miasta i często jest pomijane przez turystów. Dodatkowo można zwiedzić muzeum i przeżyć interaktywną podróż w czasie.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Pierwsza kaplica w Anglii wybudowana w stylu franciszkańskim w 1267 r. Mnisi opuścili Greyfriars po wstąpieniu na tron Henryka VIII. Wstęp jest darmowy ale wszelkie datki mile widziane. Można umieścić swój wpis w księdze gości.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Szpital został ufundowany w XII w. przez arcybiskupa Canterbury i służył jako kwatera dla pielgrzymów do grobu św. Tomasza Becketa. W XVI w. podzielił los rozwiązanych klasztorów i przez wiele lat był schronieniem dla żołnierzy, mieszkańców, i uczniów. Od 400 lat spełnia rolę przytułku dla ubogich i dom starców. Budynek wybudowany jest z czarnego krzemienia. Podziwiać można XIV-wieczne drzwi, które wiodą do holu. Dodatkowo obejrzeć można kryptę, refektarz i kaplicę z XII w. Wokół szpitala znajduje się piękny ogród.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Wybudowany w style motte-and-bailey (gród stożkowy). Był jednym z trzech zamków królewskich w Kent (zamek w Rochester i w Dover) wybudowanych w 1066 r. zaraz po bitwie w Hastings na drodze z Dover do Londynu. Początkowo drewniany, potem kamienny. Rozbudowany przez Henryka I. Prze wiele lat spełniał swoje zadanie. Dopiero w XIX w. został zaadoptowany jako magazyn. W tym czasie zapadło się również piętro i zamek popadł w ruinę.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Stanowi najważniejszy zabytek Canterbury – usytuowana w samym centrum miasta nosi tytuł Mother Church Of The Church of England and Seat Of The Primate of All England (Kościół Macierzysty Kościoła Anglii i siedziba prymasa Anglii). Historia katedry sięga 597 r., kiedy to św. Augustyn przybył do Anglii i postawił tutaj pierwszy kościół w 602 r. Budowla spłonęła w 1067 r., odbudowana przez biskupa Lanfranca. Dopiero w latach 1390 – 1410 proboszcz Thomas Chillenden i architekt Henry Yevele nadali świątyni ostateczny wygląd. W 1504 r. ukończono pracę nad dzwonnicą Bell Harry. Ostatecznie prace budowlane i wykończeniowe zostały zamknięte w 1540 r. na rozkaz Henryka VIII. Również Wojna Domowa nie oszczędziła budowli. W czasie II wojny światowej zniszczeniu uległa biblioteka ale katedra przetrwała. Całe pokolenia ludzi przyczyniły się do powstania wspaniałej, wybitnej budowli, która zachwyca do dnia dzisiejszego. W 1988r. została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Do katedry prowadzi droga otoczona wieloma średniowiecznymi zabytkami. Christ Church Gate zbudowana na początku XVI w. i ozdobiona współczesną rzeźbą Chrystusa, stanowi główne wejście do świątyni. Ciemne, trochę mroczne wnętrze wydaje się nie mieć końca. Każda kolumna, kamienna postać, sklepienie sufitu czy witraże posiadają wielką wartość. Na uwagę zasługują rzeźby nagrobne w kaplicy Trójcy Świętej ulokowanej za ołtarzem głównym. Znajdują się tam grobowiec króla Henryka IV i królowej Joanny z Nawarry oraz posąg Czarnego Księcia czyli księcia Walii Edwarda. Należy obejrzeć Ołtarz Ostrza Miecza, czyli to, co pozostało z sanktuarium Tomasza Becketa zniszczonego przez Henryka VIII. W tym miejscu 29 maja 1982 r. wspólnie modlili się Jan Paweł II i arcybiskup Runcie. Tutejsza XII-wieczna krypta zaliczana jest do najwartościowszych tego rodzaju budowli romańskich w Anglii. Oglądając katedrę z zewnątrz można podziwiać Wielkie Krużganki i kapitularz.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Wielka późnośredniowieczna rezydencja jest uznawana za jedną z najpiękniejszych w Anglii. Wybudowana w stylu jakobińskim i Tudorów stoi na szczycie pagórka, otoczona dużym parkiem pełnym jeleniami. Dom został zbudowany ok. 1456 r. przez Thomasa Bourchiera – arcybiskupa Canterbury, a następnie powiększony przez Henryka VIII, aby w 1603 r. trafić do rodziny Sackville, która ponownie go rozbudowała. Budynek posiadał 7 dziedzińców (co odpowiada liczbie dni tygodnia), 52 klatki schodowe (liczba tygodni w roku) i 365 pokoi (ilość dni w roku) – interesujące?? Knole było miejscem gdzie ogromną część swojego życia spędziła Vita Sackville-West. Wewnątrz podziwiać można pokoje ozdobione wspaniałymi fryzami, sufitami, boazerią i kominkami, we wszystkich pomieszczeniach znajdują się ozdobne meble i piękne obrazy, głownie portrety rodzinne z XVII i XVIII w. Tuż za Wielką Klatką Schodową można zobaczyć naturalnej wielkości rzeźbę nagiej piękności Gianetty Baccelli, stojącą w lobby. W Dressing Room’ie znajduje się drugi co do starszeństwa klawikord zrobiony w Anglii (ok. 1622 r.). Z zewnątrz budynek zachwyca ogromem gontów, pinakli, kominów i blanków. Park znajduje się tutaj od 500 lat. Początkowo mały ogród wypełniony lawendą i drzewami owocowymi stworzony przez arcybiskupa Bourchier, przebudowany i powiększony przez Henryka VIII do 24 akrów powierzchni. Wielokrotnie przekształcany teraz wypełniony, zacisznymi ścieżkami, skwerami, ciekawymi okazami drzew, krzewów i kwiatów. Od 1922 r. obiekt pod opieką National Trust. Ogród stanowi własność prywatną Lorda Sackville i jest udostępniany do zwiedzania tylko w środy od kwietnia do września.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Na granicy hrabstw Kent i Sussex stoją ruiny dawnego zakonu Norbertanów (Premonstratensi). Zakon został ufundowany przez Roberta Thornham w XII w. i był jednym z dwóch domów w Anglii, który podlegał bezpośrednio pod Promontre we Francji. Wybudowany z okolicznym żółtawych kamieni (o złotym odcieniu) bogato dekorowany wewnątrz, co była rzadko spotykane w norbertańskich kościołach. Kościół był wielokrotnie przebudowywany przez wieki. W XV w. teren został sprzedany przez Henryka VIII a w roku 1714 trafił w ręce Sit Johna Pratt’a. Do tej pory ruiny są uważane za jedne z romantyczniejszych w Anglii. Aktualnie pod opieką English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Dopiero po rzymskiej inwazji z 43 r. n.e. założono miasto zwane Venta Bulgarum. Po wycofaniu się Rzymian miasto podupadło, aż do momentu, kiedy saksoński król, Cewall z Wessex zbudował tutaj kościół w 648 r. i stworzył biskupstwo w 662 r. Po 878 r. Alfred Wielki skonsolidował swoją obronę Wessex przeciwko Duńczykom przez założenie szeregu obronnych miast, których Winchester był największy. W czasie najazdu normańskiego miasto nabrało już takiej ważności, że Wilhelm I został koronowany najpierw tutaj, a dopiero później w Londynie. Wilhelm zbudował zamek w południowo-zachodnim krańcu miasta i w 1070 r. założył nowa katedrę. W XII w. Winchester ustąpił Londynowi miejsca jako ulubionej rezydencji królewskiej. Podczas wojny domowej normański zamek został w dużej części zniszczony, katedra została uszkodzona, a miasto złupione przez wojska parlamentu. W okresie restauracji, miasto podniosło się z ruin i w 1682 r. Karol II zlecił Wrenowi zbudowanie wielkiego pałacu, lecz budowa została wstrzymana w roku śmierci monarchy (1685 r.). Katedra Otoczona trawnikami katedra stoi na tym samym miejscu co VII-wieczny kościół, którego fundamenty odkryto w latach 60. XX w. Biskup Winchester, św. Swithin, został pochowany przy zachodnim krańcu kościoła. Padał ulewny deszcz w dniu, kiedy jego szczątki zostały przeniesione do nowego kościoła (1093 r.), mimo że on wyraźnie prosił, aby pochowano go na otwartym powietrzu. Dało to początek legendzie, że jeśli będzie padał deszcz w dzień św. Swithina (15 lipca) to będzie padał przez następne 40 dni. William Walkelyn podniesiony do godności biskupiej przez Wilhelma I, rozpoczął budowę nowej katedry w 1079 r., W 1202 r. zrekonstruowano wschodni kraniec, na początku XIV w. przebudowano normański chór w style angielskiego gotyku, a nawa i fronton zachodni zostały odbudowane w latach 1346 – 1404. Pol dalszych przeróbkach nawy, kaplicy Lady Chanel i prezbiterium w latach 1468 – 1528, powstał najdłuższy gotycki kościół w Europie (169 m). Kiedy w 1652 r. parlament podjął decyzje o rozburzeniu katedry (splądrowanej podczas wojny domowej), ale została ona ocalona dzięki petycji obywateli miasta. Na początku XX w. wschodni koniec, zbudowany na bagnistym terenie, zaczął się zapadać, co spowodowało pęknięcie ścian. Katedrę ocalił nurek, William Walter, który w latach 1906- 12 wzmocnił podstawę katedry cementem. Na zewnątrz. Zbudowane głównie z kamienia z Isle of Wright ściany katedry, z przysadzistą, normańską wieżą sprawiają duże wrażenie. Wnętrze. Biskup William z Wykehem (1324 – 1404) przebudował normańskie filary w wysoką nawe z broszami o sklepieniem z krótkim żebrem, łukami w stylu angielskiego gotyku i oknami w krużgankach. Szczególnie warte uwagi są: zachodnie okno, grobowiec Jane Austen, Xii-wieczna chrzcielnica z marmuru z Tournai i jakobińska ambona. Kaplica Grobu Świętego posiada piękne malowidła ścienne z XIII w. Stelle chóru z prezbiterium ozdobione są znakomitymi mizerykordiami, marmurowy grobowiec „bezbożnego” króla Wilhelma Rufusa (zm. 1100 r.). kamienne figury przy ołtarzu, wznoszące się na trzy kondygnacje pochodzą z XVI w. VII-wieczna „Biblia z Winchester” jest klejnotem w bogatej kolekcji rękopisów i książek w bibliotece. W południowej nawie bocznej znajduje się grobowiec Jane Austen – słynnej pisarki.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Winchester College. Założony w 1382 r. przez biskupa Wiliama z Wykeham, aby kształcić 70 biednych studentów, 16 chórzystów i 10 uczniów niskiego pochodzenia. Warto obejrzeć hall, kaplicę z XV-wieczną wieżą została odbudowana w XIX w. ale zachowała swe średniowieczne drewniane sklepienie. War Cloister upamiętnia uczniów kolegium, którzy zginęli w dwóch wojnach światowych.

Szczegóły

Opublikowano: 01 styczeń 2016

Ruiny średniowiecznego zamku, niegdyś najwspanialszego zamku biskupiego w Anglii, zamieszkiwane były przez biskupów oraz starsze duchowieństwo z Winchester. Wiele z tego co można dziś zobaczyć jest dziełem Williama Wykaham – biskupa z 1367 r. Dodatkowo w XIX-wiecznym wiejskim domu można obejrzeć wystawę poświęconą biskupstwu z Winchester.

Szczegóły

Opublikowano: 31 grudzień 2015

Kopalnia "Guido" założona została w 1855 roku przez hrabiego Guido Henckel von Donnersmarcka i przyjęła nazwę od jego imienia.W 1922, po podziale Śląska, kopalnia "Guido" wraz z kopalnią "Delbrück" pozostały po stronie niemieckiej, wchodząc w skład państwowego koncernu "Preussag"[2]. Po wyeksploatowaniu złóż węgla kopalnia "Guido" straciła na znaczeniu. W 1928 r. szyb "Guido" został unieruchomiony, a "Kolejowy" przestał pełnić funkcję szybu wydobywczego. Pozostał natomiast szybem zjazdowym dla załogi i materiałów (w sąsiedztwie powstał obszerny plac drzewny). Na poziomie 170 zostały natomiast zainstalowane urządzenia odwadniające, które wkrótce przejęły odwadnianie trzech kopalń: "Bielszowice", "Makoszowy" i samego "Guido". Po II wojnie światowej stała się nieczynnym rejonem kopalni "Makoszowy". W 1967 r. zakład przekształcono w kopalnię doświadczalną "M-300". W 1982 na terenie dawnej kopalni uruchomiono skansen, który działał do roku 1996. W czerwcu 2007 wznowiono ruch turystyczny[3][4]. Po otwarciu poziomu 320 kopalnia składa się z dwóch poziomów o odmiennym charakterze ekspozycji. Na poziomie 170 metrów jest przedstawiona m.in. historia śląskiego górnictwa i metody wydobycia węgla z przełomu XIX i XX wieku. Na poziomie tym funkcjonuje też kaplica. W klimat epoki i charakterystykę pracy górników wprowadzają efekty audiowizualne (np. rozmowy górników, trzeszczenie stropów). Poziom 320 metrów ma, jak już opisano, charakter współczesnego górnictwa. Wycieczki oprowadzają przewodnicy w cenie biletu. 14 czerwca 2007 roku nastąpiło uroczyste otwarcie dla turystów poziomu 170 metrów w Zabytkowej Kopalni. 4 grudnia 2008 roku nastąpiło otwarcie poziomu 320.

Szczegóły

Opublikowano: 31 grudzień 2015

Pałacyk Tielscha nigdy nie był rezydencją rodziny właściciela fabryki porcelany, pełnił rolę biurowca jego firmy. Nie jest znana dokładna data jego wybudowania, ale najprawdopodobniej wzniesiono go w latach 70-tych XIX wieku. Jego powierzchnia użytkowa to około 1500 metrów kwadratowych. Obecnie pałacyk jest własnością prywatną. Od roku 2007 obiekt jest remontowany.

Szczegóły

Opublikowano: 31 grudzień 2015

Wielu mężczyzn mawia: "dużo wydaję bo mam stary samochód i młodą, piękną żonę". Pomijając kwestie automobilowe, książę na Książu i Pszczynie, Jan Henryk XV von Hochberg mógłby się zgodzić z częścią powiedzonka poświęconą żonom. Dysponując budżetem jednego z możniejszych rodów Europy, w latach 1911-1913 zbudował w pobliżu zamku w Książu palmiarnię. Podobno po to, by mieć pod ręką zawsze świeże naręcza kwiatów dla żony, a na książęcy stół egzotyczne owoce i warzywa. Palmiarnia w Lubiechowie wyróżnia się wśród palmiarni europejskich wysokością centralnej kopuły sięgającej 15 m! Z galerii spacerowej można spoglądać na 120-letnie palmy daktylowe a także na położony w oddali Wałbrzych i otaczające go góry. W palmiarni warto zobaczyć krzewy kawowca i bananowca. Owocują mandarynki i cytryny. Pokaźne rozmiary osiągają kolczaste wilczomlecze, agawy, aloesy i opuncje. Ściany dla pnączy i tunele tworzące urocze zaułki wymurowano z brył porowatego tufu sprowadzonego dla książęcej satysfakcji prosto ze stoków sycylijskiej Etny.

Szczegóły

Opublikowano: 31 grudzień 2015

Książ pod Wałbrzychem to jeden z największych zamków w Europie, trzeci pod względem wielkości w Polsce i największy na Dolnym Śląsku. Założony został w latach 1288-1291 przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I Surowego. Po licznych zmianach i przebudowach ma dziś ponad 400 pomieszczeń i jest niezwykłą mieszanką różnych stylów. Trudno się więc dziwić, że ten ulokowany na wysokim skalnym cyplu w zakolu Pełcznicy zamek nazywany był niegdyś "Perłą Śląska". Dwanaście tarasów (jakiż z nich widok!) zajmuje obszar ponad 12 ha. W rozległym parku stoją m.in. ruiny Starego Książa, który powstał w końcu XVIII w. jako romantyczna budowla udająca stare gotyckie zamczysko. Zamek z przyległymi dobrami należał przez wieki do potężnego rodu Hochbergów. Stąd w Książu bywali najwięksi ówczesnego świata, książęce pary, następcy tronów, magnaci. Był tu John Quincy Adams, późniejszy prezydent Stanów Zjednoczonych, a także podejrzliwy car Mikołaj I, który po parku jeździł wyłącznie krytym powozem, a słynne tarasy zwiedzał w towarzystwie ochrony. Utrzymanie zamku kosztowało rocznie pół miliona dolarów. Pięcioosobowa rodzina zamieszkująca Książ żyła z pracy 9 tys. ludzi, wśród których było 5 tys. górników. Mimo tego Hochbergowie popadli w kłopoty finansowe. Książę był zmuszony udostępnić rezydencję turystom. Rocznie przyjeżdżało tu 80 tysięcy osób. W 1939 r. lasy i folwarki Hochbergów przejął za długi skarb państwa, a w 1941 r. władze III Rzeszy skonfiskowały zamek. Paramilitarna organizacja Todta zabrała się za przerabianie rezydencji na kwaterę główną Hitlera. W 1945 r. reszty zniszczenia dokonali radzieccy żołnierze. Dzisiaj Książ udostępniony jest do zwiedzania, ale tylko nieliczne wnętrza zachowały dawny wygląd. Wspaniała bryła zamku i kapitalne położenie plasują go wśród najpiękniejszych tego typu miejsc w Polsce. Wypielęgnowane tarasy ze strzyżonymi krzewami, kwietnymi rabatami i fontannami przypominają najlepsze lata zabytku. Przy rozległym parku można zwiedzać Państwowe Stado Ogierów z krytą ujeżdżalnią o powierzchni 800 m2. W całości została zbudowana z drewna modrzewiowego.

Szczegóły

Opublikowano: 30 grudzień 2015

Do niedawna niewielkie, ale robiące wrażenie ruiny zamku położone na dość stromym wzniesieniu. Warownia była doskonale dopasowana do ukształtowania terenu. Ocalał tylko górny zamek a konkretnie część mieszkalna z pozostałościami baszty na północno-wschodnim narożu. Widać piękne mury z otworami okiennymi. Nie zachowało się w ogóle sklepienie. Kiedyś do zamku prowadził most zwodzony ponad suchą fosą, a całość otaczały mury z blankami. Od strony południowej do budynku zamkowego przylegała druga mniejsza baszta z kopułą. Natomiast poniżej od tej strony stała czworoboczna wieża bramna broniąca przedzamcza (obecnie została zrekonstruowana wraz z murem obwodowym). Z zamku rozciąga się rozległy widok na całą okolicę, dobrze widać także sąsiedni zamek w Mirowie. Kilka lat temu ruiny zaczęły zmieniać swoje oblicze, ponieważ kupił je senator Lasecki i przeprowadzał powolną odbudowę. Dziś zamek jest już w pełni zrekonstruowany, częściowo na podstawie fantazji autora projektu, ponieważ pierwotny wygląd budowli nie jest znany. Można już także zwiedzać wnętrza. Idąc z Bobolic 1,5 km na wschód koło skałek, dojdziemy do zamku w Mirowe, po drodze mijając jaskinię.

Szczegóły

Opublikowano: 30 grudzień 2015

Dwór powstał około 1760 roku prawdopodobnie dla Józefa Zabłockiego. Wzniesiony został na planie prostokąta z narożnymi alkierzami. Budynek parterowy z mieszkalnym poddaszem, orientowany „na godzinę jedenastą”, tj. z elewacją frontową zwróconą na południe, z lekkim odchyleniem na wschód. Dwór zbudowano w oparciu o konstrukcję szkieletową z modrzewia, wypełnioną gliną, na dębowej podwalinie z fragmentami murowanymi z cegieł: kominy i półokrągły ryzalit salonu. Korpus główny dworu przykryto dachem łamanym w typie mansardy. Alkierze nakryto dachami kopulastymi. Do 1902 roku dwór pokryty był gontem, później czarną dachówką. W 1983 roku przywrócono pokrycie dachu gontem. W 2 poł. XIX do drzwi wejściowych prawdopodobnie dobudowano drewnianą werandę, przez co dodatkowo podkreślono symetrię budynku. Dwór był otynkowany. Wejście główne prowadziło przez werandę i sień do reprezentacyjnego owalnego salonu, położonego centralnie. Po prawej i lewej stronie sieni i salonu umieszczono po dwa pokoje. W szczytowych partiach budynku, w różnym okresie wzniesiono po dwa alkierze (frontowe i ogrodowe) wraz z przybudówkami międzyalkierzowymi. Wnętrze zakomponowano w sposób regularny i symetryczny. W dwóch rzędach pomieszczeń (traktach) poprowadzono komunikację wewnętrzną w układzie amfiladowym. Zabiegową klatkę schodową umieszczono w sieni. Pomieszczenia drugiej kondygnacji powtarzają symetryczny plan parteru. Obecny wygląd dworu jest konsekwencją przebudowy przeprowadzonej w 1902 roku. Zmieniono wtedy kształt alkierzy ogrodowych i dobudowano niewielkie alkierze frontowe. Stała ekspozycja pt.: ”Mała siedziba ziemiańska w Wielkopolsce”, pod względem funkcjonalnym powtórzyła dawny układ. Pomieszczenia ekspozycyjne wyposażone są w meble, przedmioty codziennego użytku i obrazy z XVIII, XIX i początku XX wieku, oddając realia mieszkania z przełomu XIX i XX wieku. W sąsiedztwie dworu znajduje się oficyna pochodząca prawdopodobnie z połowy XIX wieku. Mieściła kiedyś kuchnię, pokoje gościnne i biuro.

Szczegóły

Opublikowano: 30 grudzień 2015

Dziewięć mil na północ od Hastings, nad rzeką Rother znajduje się klasyczny, potężny, kwadratowy zamek z bębnowymi wieżami (60 stóp/18 metrów) na rogach, masywnymi murami obronnymi i szeroką fosą. Został zbudowany w latach 1385-88 przez Edwarda Dallyngrigge w obronie przed inwazją francuską. W owych czasach był uznawany za najnowocześniejszą budowlą militarną. W XV lub XVI wieku zamek został zdemolowany, prawdopodobnie podczas wojny domowej (doszczętnie zniszczony dach). Przez następne 250 lat budynek popadał w ruinę aż do początków 20 w. kiedy to zamkiem zainteresował się Lord Curzon brytyjski arystokrata i polityk. Dzięki niemu zamek został częściowo wyremontowany. Aktualnie obiektem opiekuje się organizacja The National Trust.

Szczegóły

Opublikowano: 30 grudzień 2015

Zamek powstał w 1386 r. dzięki staraniom sir Richardowi Abberbury. Postawiony na wzgórzu tuż nad rzeką Lambourne, jedną milę od Newbury budził respekt swoją potęgą. Budowla posiadała okrągłe wieże w każdym rogu, a najbardziej zachwycającą częścią była trzy kondygnacyjna wartownia z dwiema pobocznymi okrągłymi wieżami, które górowały nad pozostałą częścią zamku. Podczas Wojny Domowej zamek mocno ucierpiał. Wokół jego bryły stworzono wały ziemne. Dziś o dawnej świetności zamku mówią dwie wieże – pozostałość wartowni. Ruiny znajdują się pod opieką angielskiego towarzystwa English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 30 grudzień 2015

Wykopaliska przemawiają za tym, że zamek o powierzchni około 32000 m2 został wybudowany ok. 7 lub 8 wieku p.n.e. Budynek prawdopodobnie był otoczony dwoma wałami ziemnymi z wejściami po wschodniej i zachodniej stronie. Oryginalny rów obronny był w kształcie litery V z dwoma szańcami od frontu i z tyłu, w późniejszym okresie pokryte głazami. Do dziś zachowały się jedynie wały naziemne, po których można urządzić sobie leniwy spacer.

Szczegóły

Opublikowano: 30 grudzień 2015

Kluczowe wydarzenia w historii 1288 - 1292- pierwsza pisemna wzmianka o zamku Fürstenstein (dziś: Książ). Budowa jednego z wielu zamków obronnych księcia świdnicko- jaworskiego Bolka Surowego. Do roku 1392 Piastowie Świdniccy mają zamek Fürstenstein w swoim panowaniu, potem na mocy traktatu sukcesyjnego zamek przechodzi pod panowanie korony czeskiej. 1497 Władysław Jagiellończyk sprzedaje zamek swojemu kanclerzowi Johannowi von Schellenberg. 1508 dobra książańskie należą do Johanna von Haugwitz. 11 czerwca 1509 Johann von Haugwitz przekazuje zamek i sąsiadujące z nim dobra Konradowi I von Hochberg (zamek pozostaje w rękach rodziny von Hochberg aż do jego konfiskaty przez nazistów) 5 kwietnia 1605 Konrad III von Hochberg otrzymuje od cesarza Rudolfa III dziedziczne prawo do zamku w miejsce dzierżawy. Zamek staje się dziedziczną własnością rodu von Hochberg. 1705 - 1742 Konrad Ernest Maximilian von Hochberg zajmuje się przebudową zamku. Powstają wówczas reprezentacyjne skrzydło barokowe, Dziedziniec Honorowy i budynki przedzamcza (oficyny, łaźnia i budynek bramny, posterunek i biblioteka). Na Wzgórzu Topolowym zbudowany zostaje także pawilon letni, który w II połowie XIX wieku staje się rodzinnym mauzoleum. 1789 - 1833 Jan Henryk VI zagospodarowuje najbliższe otoczenie zamku. Na terenie parku zamkowego wg projektu Christiana Wilhelma Tischbeina powstają budynki i sztuczna ruina na średniowiecznym fundamencie, tak zwany Stary Książ. 1848 Hochbergowie otrzymują tytuł książęcy. 1907- 1938 Jan Henryk XV przeprowadza ostatnią wielką przebudowę zamku. W latach 1908- 1923 powstają dwa neorenesansowe skrzydła - zachodnie i północne. Wieża osiąga wysokość 47 m. i jest zwieńczona kulistym hełmem z latarnią. Zamkowe tarasy otrzymują swoją dzisiejszą formę. 8 grudnia 1891 Jan Henryk XV poślubia w Londynie Marię Teresę Corwallis West- księżniczkę Daisy, jedną z najbardziej interesujących postaci w historii zamku. 1941 Zamek jest skonfiskowany przez reżim nazistowski. Synowie Daisy i Jana Henryka XV walczyli przeciw Hitlerowi: Jan Henryk XVII w armii brytyjskiej, Aleksander w wojsku polskim. W czasie II wojny światowej przechowywano w Zamku Książ zbiory Królewskiej Biblioteki Pruskiej z Berlina. 1943 Do Zamku Książ wkracza nazistowska paramilitarna organizacja „Todt“, prowadzone są intensywne prace, przypuszczalnie przygotowywano tu jedną z głównych kwater Hitlera. W tym czasie powstają podziemne tunele pod zamkiem, długie na ok. 1 km. Historycy mają różne zdania na temat przeznaczenia podziemi pod zamkiem oraz tuneli, które w tym samym czasie budowane były w Górach Sowich. Do sierpnia 1946 W zamku stacjonują wojska radzieckie Do roku 1956 Zdewastowany zamek niszczeje 1956- 1962 Zamek jest zabezpieczany przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z Wrocławia 1974 Rozpoczynają się kompleksowe prace remontowe 1991 Właścicielem zamku zostaje Gmina Wałbrzych. Budynkiem zarządza Zamek Książ w Wałbrzychu Sp. z o.o. Wnętrza dzisiejszego zamku różnią się zdecydowanie od bogatych wnętrz z czasów dawnych właścicieli – Hochbergów. Dziś komnat Książa nie zdobią już cenne gobeliny, nie ma bogatych zbiorów porcelany chińskiej, ani portretów rodziny książęcej w złoconych ramach. Zniknęły wytworne, niezwykle wartościowe meble, dzieła sztuki o wysokiej wartości artystycznej., gromadzone od setek lat zbiory muzealne. Komnaty, halle, gabinety i salony zdobione niegdyś malarstwem mistrzów, dziś sprawiają wrażenie surowych.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Zamek postawiony na niewielkim wzniesieniu z zakolu rzeki Coquet. Wybudowany w XII w. w stylu „motte-and-bailey” przez hrabiego Henryka, syna Dawida I, króla Szkocji. W 1157r. Henryk II odebrał Northumberland Szkocji ale budowlę upatrzyła sobie rodzina Percy (najpotężniejsza rodzina kontrolująca północ Anglii) i nabyła go w 1332 r. W roku 1573 zamek trafia w posiadanie króla Henryka VIII. Późniejsze próby odzyskania zamku przez rodzinę Percy przyniosły falę nieszczęść. Konflikt katolickiej rodziny Percy z protestancką królową Elżbietą, a w 1572 r. egzekucja siódmego hrabiego i splądrowanie zamku przez służby królowej. Od tego czasu zamek skazany na zagładę po dzień dzisiejszy pozostaje w ruinie. Pod opieką English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Dramatycznie a jednocześnie przepięknie położony zamek na skraju skały wulkanicznej nad morzem. Thomas, hrabia Lancaster, siostrzeniec króla Edwarda II budował go w latach 1313 – 1325. Odizolowane położenie zamku odzwierciedlało niepokój Thomasa względem szkockiego najazdu. Dodatkowo król, pod wpływem swojego faworyta Piers Gaveston, pozostawał w niezgodzie ze Szkotami. Aby wprowadzić spokój na tamtejszych terenach grupa lordów zamordowała Gavestona. Król przeprosił Thomasa (wtedy już barona) ale ten kontynuował rebelię przeciwko królowi. Został stracony w 1322 r. W 1362 r. John Grunt, czwarty syn Edwarda III odziedziczył zamek. Przebudował go odsuwając główne budynki nieznacznie od skarpy. W czasie Wojny Dwóch Róż (1455 – 1485) zamek należał do róży Lancaster. Uległ rozległemu zniszczeniu i od tego czasu pozostaje w ruinie.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Spośród wielu fortyfikacji tego terenu przygranicznego, zamek Alnwick jest najpotężniejszy. Jest również drugim (pierwszym jest Windsor) największym zamieszkiwanym zamkiem na terenie Anglii. W 1096 r. normański baron Ovo de Vescy rozpoczął budowę zamku. W roku 1309 został zdobyty przez rodzinę Perscy, najpotężniejszą rodzinę w regionie i był w ich rękach od tamtej pory. Choć odnowiono go w XIX w. jego podstawowe cechy pozostają nienaruszone. W otoczeniu rzeki Aln stanowi ideał potężnej średniowiecznej fortecy. Miejsce to zostało użyte w dwóch pierwszych seriach filmu „Harry Potter”. Podejście od strony miasta jest chronione przez potężną, XIV-wieczną bramę i barbakan, blanki są bronione przez XVIII-wiecznych kamiennych rycerzy. Potężne mury okalają szerokie trawniki zewnętrznego i wewnętrznego podwórca. Są one oddzielone potężną basztą, przebudowaną przez czwartego diuka w połowie XIX w. Magnacki gotyk podwórza ukrywa szereg pokoi w style renesansowym, bogato umeblowanych przez włoskich projektantów i rzemieślników. Z tarasu wychodzącego na północ rozciąga się piękny widok na rozległe parki z licznymi fontannami należące do zamku. Zostały one zaprojektowane w ZVIII w. przez Lancelota Capability Browna i są ożywione kilkoma fantazyjnymi budynkami, takimi jak niby zamek w Rateugh Crags (4 km na północny wschód).

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Fort w Ravenglass powstał około 120 r. i był dla Rzymian bardzo ważną bazą, którą zwali GLANNAVENTA. Ruiny w niewielkim stopniu przypominają o wielkości rzymskiego fortu, dziś zwanego zamek Walls. Jest to największa z budowli rzymskich w Anglii. Cały kompleks zajmuje powierzchnię 12 x 30 m, ściany mają około 4 m wysokości a „pomieszczenia” zawierają wszystko od gorącej sauny po zimny basen. Ravenglass było regionalnym punktem zaopatrywania na północny-zachód łącznie z Hard Knott Pass aż po rzymski fort w Ambleside. Rzymianie stacjonowali w Ravenglass przez 300 lat i posiadali garnizon, który składał się z tysiąca żołnierzy. Aktualnie pod opieką English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Położony w malowniczym miejscu niedaleko rzeki Lowther, w niedużej odległości (ok. 1,5 mili na zachód) od Shap. Opactwo zostało wybudowane w 1199 r. przez Norbertan znanych jako Białe Kanony od koloru ich habitów. Budynki zniszczone przez Henryka VIII w 1540 r. Od tego czasu pozostaje w ruinie. Z kamieni z opactwa zbudowano zamek Lowther a później Shap Market Haal. Z klasztoru prowadzi ścieżka do małej kaplicy (Keld Chanel). Obiekt jest pod opieką English Heritage. Ruiny można zwiedzać codziennie, bezpłatnie.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Furness Abbey był jednym z najbogatszych cysterskich opactw w Anglii (przegrywał jedynie z klasztorem w York). Ulokowane w spokojnej dolinie strzeliste ruiny z czerwonego kamienia pokazuję swoją wielkość i dostojeństwo od prawie 700 lat. Korzystają z audio-zwiedzacza (audio-tour) lub wyczerpującego przewodnika można urządzić sobie wspaniały spacer wokół budynków klasztoru: kościoła, północnej i południowej wieży i nawy, krużganków, dormitorium i kuchni. W XIV w. dla ochrony klasztoru wybudowano zamek Piel na wyspie Walney oraz zamek Dalton, który był wykorzystywany przez klasztor jako centrum administracyjne i gmach sądu. Klasztor posiadał kanał z wodą, która zaopatrywała kuchnię i toalety. Można obejrzeć wystawę przedstawiającą życie w klasztorze. Obiekt pod opieką English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Za czasów rzymskich zwany Mediobogdum. Znajduje się w Lake District National Park. Fort został zbudowany między 120 a 138 r. n.e. i spektakularnie górował nad doliną. Z zabudowań pozostały tylko niewysokie murki, z których planu można wyróżnić spichlerz, koszary i dom komendanta. Łazienka podzielona na trzy pomieszczenia znajdowała się poza głównymi murami. Płaski teren stanowił najprawdopodobniej miejsce do defilad. Fort znajduje się pod opieką English Heritage. Dostępny cały rok, bezpłatnie.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Klasztor Wetheral ufundowany w 1106 r. przez Opactwo w York. Są to tylko pozostałość z kompletnego budynku, stanowi je wieża, które znajdowała się przy głównym wejściu do kompleksu. Od XV w. w ruinie. Wewnątrz znajdowały się komnaty, które prawdopodobnie zapewniały zakwaterowanie dla gości i podróżników. Budynek znajduje się pod opieką English Heritage.