Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Quinta da Regaleira jest zaskakującym i tajemniczym miejscem, wpisanym na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Jest to świat pełen symboli i metafor. Oprócz pięknego pałacu istnieją tu fascynujące ogrody, pełne podziemnych przejść, labiryntów i grot. Wybierając się do Quinta da Regaleira warto wziąć ze sobą latarkę. Swój kształt zawdzięcza włoskiemu architektowi Luigiemu Maniniemu. Pomysłodawcą i finansującym, budowę był milioner António Augusto de Carvalho Monteiro, który odziedziczył fortunę i pomnażał ją handlujac kamieniami szlachetnymi w Brazylii. Antonio był miłośnikiem neomanuelińskiego stylu, który szczególnie podobał mu się w Hotel Palácio do Buçaco, zaprojektowanym przez Maniniego. Dlatego też jego zaprosił do prac w swojej posiadłości. Teren o powierzchni 4 hektarów został sprzedany António Augusto Carvalho Monteiro w 1892 roku, prace budowlane rozpoczęły się w 1904 roku, a projekt został ukończony w 1910 roku. Quinta został sprzedana Waldemarowi d’Orey w 1949 roku, który rozpoczął odnawianie pałacu i ogrodów. W 1988 posiadłość kupiła firma Shundo Sanko z grupy Aoki Corporation. Câmara Municipal de Sintra (Urząd Miasta Sintry) w 1997 roku przejął ten cenny zabytek i aktualnie Quinta da Regaleira jest dostępna dla zwiedzających i odbywają się tu różne inicjatywy kulturalne. W Quinta da Regaleira znaleźć możemy różne style: romantyczny, gotycki, renesansowy, manueliński. Wszystko miało tu religijne i również alchemiczne znaczenie. Właściciel rezydencji był masonem, otoczenie miało być przedstawieniem boskiego i ziemskiego porządku, obrazem kosmosu. Znajduje się tu Studnia Wtajemniczenia składająca się z dziewięciu segmentów, co nawiązuje do dantejskiego zejścia do piekieł. Każdy segment ma piętnaście schodów. Fundamenty tej przedziwnej budowli znajdują się kilkanaście metrów pod poziomem parku. Park ozdabiają fantazyjne budowle, w tym kaplica, w której znajduje się krzyż templariuszy oraz mnóstwo rzeźb.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Klasztor jest jednym z najstarszych zabytków gotyckich w Portugalii i szczyci się największym gotyckim kościołem w kraju. Opactwo założono w 1153 r. w związku z przybyciem do Portugalii w 1138 r. zakonu cystersów. Jest on także dziękczynieniem za zwycięską bitwę i zdobycie mauretańskiej twierdzy Santarém. Kościół wzorowany był na świątyni we francuskim Clairvaux. Cystersi w milczeniu oddawali się pracy i modlitwie, stosując regułę św. Bernarda, nakazującą odrzucenie zbytku, przywilejów i ostentacji.Budowę zespołu zakończono w 1223 r., niemniej później przez sześć stuleci następowała rozbudowa klasztoru. Budowla wpisana jest na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Poczynając od końca XVI wieku cystersi zaczęli gromadzić dzieła sztuki i literatury, dzięki czemu zostało zgromadzone w kompleksie klasztornym wiele wspaniałych rzeźb i jednego z najwspanialszych księgozbiorów w całej Portugalii. Podobno w szczycie rozwoju w klasztorze przebywało 999 mnichów! W późniejszym czasie zostali zdziesiątkowani przez zarazę, jednak z czasem życie klasztorne znów się odrodziło i wiek XVIII był czasem ponownego rozkwitu. W 1810 opactwo złupili Francuzi. W 1834 roku, po ogłoszonej przez władzę portugalskie kasacie zakonów, Alcobacę opuszczono. Kompleks słynie z nastrojowych wnętrz sprawiających, jakby zwiedzający przeniósł się do czasów średniowiecza. Jest to przykład wczesnogotyckiej architektury, jednak przez znawców określany mianem wyjątkowej. Niestety obecnie nie jest udostępnione do zwiedzania całe opactwo, jednak to co można zobaczyć i tak zapiera dech w piersiach. Główne wejście prowadzi przez gotycki portal do kościoła. Po przekroczeniu progu kościoła oczom ukazuje się niesamowite, wnętrze i strzeliste kolumny niczym do nieba (106 m długości i 20 m wysokości, licząc od wewnątrz). To największa świątynia w Portugalii. Dominuje tu prostota i czysta forma. Na głównym ołtarzu jest tylko jeden krucyfiks i posąg Chrystusa. Największą atrakcją są przepięknie rzeźbione grobowce króla Pedro I i Ines de Castro, tragicznej pary kochanków sprzed wieków. Wykute w wapieniu nagrobki, umieszczone po przeciwnych stronach transeptu, to mistrzowska klasa rzeźb i fryzów dobrana odpowiednio do tragicznej historii zakochanej pary. Działo się to w XIV wieku. Pedro był synem króla Alfonsa IV. Zakochał się bez pamięci w dwórce, córce prostego galicyjskiego szlachcica pięknej Ines de Castro. Ojcu nie odpowiadało ani pochodzenie, ani narodowość hiszpańskiej wybranki syna. On jednak postawił na swoim, odbył się potajemny ślub, pojawiły się dzieci. Mimo to król postanowił zniszczyć ten związek – polecił zamordować Ines. Alcobaca - Kościół Santa Maria Da Victória - Grobowiec Króla Pedra IGdy dwa lata później Pedro objął tron nadszedł czas zemsty. Kazał ekshumować ciało ukochanej, ubrał ją w purpurowy, królewski płaszcz, włożył jej koronę i zmusił winnych zbrodni szlachciców do całowania rozkładającej się już dłoni królowej. W nocnym kondukcie odprowadzono jej zwłoki do kościoła, gdzie pochowano ją uroczyście we wspaniałym białym grobowcu. Po drugiej stronie król kazał po śmierci złożyć swoje ciało w taki sposób, aby w dzień zmartwychwstania kochankowie mogli natychmiast spojrzeć sobie prosto w oczy… Na tyłach prezbiterium zbudowano barokową zakrystię. Z wcześniejszej renesansowej zachowano rzeźbione manuelińskie wejście i sklepiony przedsionek. W tej części kościoła mieści się też królewski panteon, w którym warto zwrócić uwagę na stylizowany grobowiec królowej Beatriz – matki Piotra I. Z frontowej części kościoła bocznym wejściem przechodzi się do kasy biletowej i krużganków króla Dionizego, zwanych Krużgankami Ciszy. Wybudowane na początku XIV wieku, dwieście lat później powiększył się o górną kondygnację. Dziedziniec otaczają eleganckie arkady a uroku dodają drzewka pomarańczowe i pięknie przycięte żywopłoty. W północnym narożniku żywopłotów ukryty jest piękny, ośmioboczny lawaterz. Z krużganków przechodzi się do kapitularza, a następnie do do skrzydła północnego, dormitorium, kuchni i refektarza. Warto zwrócić uwagę, że w dormitorium wykorzystano naturalne nachylenie terenu, jednak harmonię wnętrza zburzyły dobudowane podczas renowacji w latach 40. XX wieku schody. Olbrzymie XVIII-wieczne kuchnie są całkowicie wyłożone kaflami i mają dwa potężne ruszty, na których można było piec jednocześnie 7 wołów! Warto zwrócić uwagę na kurki w kształcie medalionów. Z kuchnią związana jest ciekawa jest historia.Tutaj zakonnicy mogli… łowić ryby. Przepływający niedaleko strumień został skierowany do wnętrza kuchni, tak by dostarczał zawsze świeżych ryb. Niestety, dziś wody tutaj już nie ma. Po sąsiedzku do kuchni znajduje się refektarz z pięknie rzeźbioną amboną umieszczoną w niszy. Tam jeden z braci odczytywał Biblię w czasie, gdy inni jedli w milczeniu. Obecnie stoi tam XVIII-wieczny posąg Matki Boskiej z Dzieciątkiem, przeniesiony z ołtarza podczas remontu w latach 40-tych XX wieku. Warto też odwiedzić Salę Królów, której nazwa pochodzi od zgromadzonych tu posągów wszystkich królów panujących w Portugalii aż do rządów Józefa I. Niebieskie XVIII-wieczne azulejos przedstawiają oblężenie Santarem, ślubowanie króla Afonso I Henriquesa i założenie klasztoru, czyli skrót założycielskiej historii opactwa. Obecnie część kompleksu zajmuje dom opieki społecznej.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Klasztor Matki Boskiej Zwycięskiej (port. Convento de Santa Maria da Vitória), zwany często Klasztorem w Batalha, to jeden najwspanialszych przykładów architektury i sztuki gotyku w Portugalii. W roku 1983 wpisany został na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Budowę zespołu klasztornego zainicjował król Jan I, w podzięce za pomoc Matki Boskiej i zwycięstwo w bitwie pod Aljubarrotą. Budowę rozpoczęto w roku 1385. Trwała blisko 150 lat i kolejni władcy odciskali na klasztorze swoje ślady, dobudowując nowe budynki lub przebudowując istniejące. Wraz z klasztorem powstała miejscowość Batalha (port. batalha – bitwa). W 1388 roku klasztor został oddany dominikanom, którzy zachowali go aż do likwidacji zakonów religijnych w roku 1834. Wielki projekt architektoniczny, jakim była budowa klasztoru, służył przede wszystkim demonstracji królewskiej potęgi. Stał się symbolem zapoczątkowanej przez Jana I dynastii Aviz i nowej epoki w historii Portugalii. Klasztor uważany jest za wzorcowy przykład połączenia architektury angielskiego gotyku i elementów rodzimego stylu manuelińskiego. Kościół – trójnawowa bazylika z transeptem. Ma 80 metrów długości i jest jednym z największych kościołów gotyckich w Portugalii. Elewacje bardzo bogato zdobione, elementy konstrukcyjne zwieńczone zdobionymi pinaklami. Kaplica Fundatora (Capela do Fundador) – budowla przyległa do kościoła, którą Jan I ufundował jako miejsce wiecznego spoczynku dla siebie, królowej Filipy Lancaster, oraz swoich następców. Budowę ukończono w roku 1434, rok po śmierci Jana I. Po ukończeniu przeniesiono tam ciała pary królewskiej i złożono w sarkofagu w centralnej części kaplicy. Pod ścianami kaplicy znajdują się groby potomków Jana I, między innymi Alfonsa V, Jana II i księcia Henryka Żeglarza. Krużganek Królewski Krużganek Królewski (Claustro Real) – zwany również Krużgankiem Jana I, przylegający do północnej nawy kościoła dziedziniec z bogato zdobionymi krużgankami. Górne części łuków wypełnione są wspaniałymi maswerkami o różnorodnych, skomplikowanych wzorach. Kapitularz – przylegający do wschodniego boku krużganka kapitularz ukończono w XV wieku. Zbudowany jest na planie kwadratu i sklepiony pojedynczym sklepieniem z szesnastu żeber. Od roku 1924 w kapitularzu znajduje się Grób Nieznanego Żołnierza upamiętniający portugalskich żołnierzy poległych w czasie pierwszej wojny światowej. Stary Refektarz – położony jest przy zachodniej części dziedzińca. Obecnie znajduje się w nim muzeum wojskowe. Niedokończone Kaplice Niedokończone Kaplice (Capelas Imperfeitas) – zwane również Panteonem Edwarda I. Monumentalna rotunda, której budowę rozpoczął w roku 1434 król Edward I, miała być miejscem pochówku władcy. Budowy nigdy nie dokończono, ostatecznie porzucono ją w roku 1533 z przyczyn dziś nieznanych. Szczątki Edwarda I i Eleonory Aragońskiej przeniesiono do Niedokończonych Kaplic dopiero w XX wieku. Krużganek Alfonsa V (Claustro D. Alfonso V) – dobudowany za panowania Alfonsa V krużganek znacznie zwiększył liczbę klasztornych pomieszczeń. Jest to jeden z pierwszych piętrowych krużganków wybudowanych w Portugalii. Jego styl, prosty, wręcz surowy, stanowi kontrast dla wybudowanego wcześniej, bogato zdobionego Krużganka Jana I. W przyległych budynkach znalazły się między innymi: spiżarnia, mały refektarz, magazyn drewna i oliwy, warsztaty, a na piętrze dormitoria, szpital, archiwum i biblioteka. Dziś znajdują się tu pomieszczenia muzeum klasztoru. Nie wszystkie budynki klasztoru się zachowały. W roku 1808 i 1810 klasztor był zajmowany przez wojska napoleońskie. Został splądrowany, a w roku 1810 podłożono ogień. Spłonęły dormitoria i biblioteka. Zniszczonych budynków nigdy nie odbudowano, a w czasie prac restauracyjnych rozebrano pozostałości ścian. Nie zachował się też kościółek Santa Maria-a-Velha, zwany również Starym Kościołem (Igreja Velha), który służył dominikanom w czasie, gdy trwały jeszcze prace przy budowie klasztoru.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Na północnych obrzeżach Starego Miasta Guimarães wznosi się zamek z X wieku. Zamek był pierwotnie twierdzą, chroniącą mieszkańców miasta przed atakami Maurów i Normanów. W XII wieku - po rozbudowie przez Alfonsa I Zdobywcę - była to pierwsza siedziba portugalskich królów. W dziesiątym wieku, wdowa po Hrabim Hermenegildo (lub Mendo) Gonçalves, hrabina Mumadona Day zakłada Portucalense rząd i ze środków buduje klasztor Santa Maria (ok. roku 950), a na wysokiej skale, zamek, nazwany zamkiem S. Mamede (pomiędzy 950 i 957 r).Budowa tego zamku była koniecznością, by bronić nowo wybudowany klasztor i mieszkańców miasta. Budowa tego zamku była także sposobem pokazania siły przed innymi panami feudalnymi. Pierwsza wzmianka w znalezionych dokumentach o Castel S. Mamede Monasterio de Guimarães pochodzi z 4 grudnia 968, i jest pierwszym znanym odniesieniem o tej fortyfikacji.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Pierwsze wzmianki o kaplicy w tym miejscu pochodzą z roku 1373, kiedy to znajdowała się tam kaplica pod wezwaniem Świętego Krzyża, a która została przebudowana w wieku 15. i 16. W roku 1629 na miejscu kaplicy został wybudowany kościół dla pielgrzymów, który został dedykowany Dobremu Jezusowi. Kościół posiadał sześć kaplic, które były dedykowane Pasji Chrystusa. Budowa obecnego Sanktuarium Bom Jesus do Monte w Bradze rozpoczęła się w roku 1722 pod patronatem arcybiskupa Bragi – Rodrigo de Moura Telles. To właśnie w tym czasie wybudowana pierwszą część słynnych schodów, z kaplicami dedykowanymi Drodze Krzyżowej. Arcybiskup sfinansował częściowo również drugi segment słynnych schodów, które mają kształt zygzaku i są dedykowane pięciu zmysłom (wzrok, zapach, słuch, dotyk, smak), które symbolizuje pięć różnych fontann. Na końcu schodów znajduje się barokowy kościół wybudowany w roku 1725. W kolejnych latach wybudowano trzy ośmioboczne kaplice na terenach za kościołem (na Terreiro dos Evangelistas). Znajdują się tam również cztery fontanny poświęcone czterem ewangelistom, które zostały ukończone w 1760 roku. W latach 80. 18. wieku arcybiskup Gaspar z Bragancy zdecydował o dokończeniu schodów prowadzących do kościoła i dodania do nich trzeciego segmentu, a następnie wybudowania nowego kościoła. Stary kościół został rozebrany, a na jego miejscu wybudowana nowu kościół w stylu neoklasycystycznym według projektu architekta Carlosa Amarante. Budowa nowego kościoła rozpoczęła się w roku 1784, a w wieku 19. została całościowo ukończone jego wnętrze. Nowy kościół w Sanktuarium Bom Jesus do Monte w Bradze został konsekrowany w 1834 roku. W kolejnych latach tereny obok kościoła zostały zamienione w park, a w roku 1882, aby ułatwić dojazd do sanktuarium wybudowano windę Elevador do Bom Jesus, która była pierwszą windą na Półwyspie Iberyjskim, a która jest cały czas w użyciu. Dolna część słynnych schodów z licznymi kaplicami i fontanną tworzy Drogę Krzyżową, środkowa część symbolizuje pięć zmysłów człowieka (po portugalska ta część nazywa się Escadaria dos Cinco Sentidos ), a ostatnia, najwyższa część to symbole trzech cnót: Wiary, Nadziei i Miłości (Escadaria das Tres Virtudes po portugalsku). Pielgrzymi często pokonują schody na kolanach, przy czym po drodze spotykają program teologiczny wykładający sens materialnego świata z siłami duchowymi, a w tym samym czasie spotykają sceny męki pańskiej. Nowy kościół w Sanktuarium Bom Jesus do Monte w Bradze został wybudowany przez architekta Carlosa Amarante i był jednym z pierwszych neoklasycystycznych kościołów w całej Portugalii.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Maria Pia (Ponte Maria Pia) – żelazny most kolejowy nad rzeką Duero w Portugalii, nazwany tak na cześć królowej Marii Pii Sabaudzkiej, żony króla Ludwika I. Łączy Porto z Vila Nova de Gaia. Zbudowany w 1877 roku przez firmę Gustave Eiffel, według projektu inż. Teofila Seyriga. Budowa trwała od 1 stycznia 1876 do 4 listopada 1877. To pierwsze w historii połączenie kolejowe obu brzegów rzeki Duero dopiero w roku 1991 zostało wycofane z użycia. W ostatnim okresie jego funkcjonowania szybkość pociągu nie mogła przekroczyć 20 km/godz. i to ze znacznymi ograniczeniami ciężaru. Zalecany przez konstruktorów okres eksploatacji mostu został znacznie przekroczony. W roku 2009 przeprowadzono na moście szereg prac konserwacyjnych. Nikt nie ma wątpliwości co do wielkiej wartości historycznej obiektu, jednakże w dniu dzisiejszym nie spełnia on żadnej użytecznej funkcji.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Pałac Narodowy Sintra (port: Palácio Nacional de Sintra, zwany również Palácio da Vila, Pałac Miejski) – pałac znajdujący się w miejscowości Sintra, w dystrykcie Lizbona, w Portugalii. Obecnie mieście się w nim muzeum historyczne. Jest najlepiej zachowanych średniowiecznym pałacem królewskim w Portugalii. Był mniej lub bardziej zamieszkały nieprzerwanie co najmniej od początku XV wieku do końca XIX wieku. Jest to ważna atrakcja turystyczna i jest częścią obszaru krajobrazu kulturowego Sintry, znajdującego się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Od 1910 jest Pomnikiem Narodowym.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

omiędzy dwoma szczytami skalnymi, nad miastem Sintra, wznosi się wspaniały Zamek Maurów (Castelo dos Mouros). Budowla wzniesiona została na przełomie VIII i IX wieku przez Arabów. W 1147 roku twierdza została zdobyta przez Alfonsa I oraz walczących z nim krzyżowców. Od tego momentu zamek stał się siedzibą wielu władców, m.in.: Ferdynanda I Pięknego czy Sancho I Kolonizatora. Po dobudowaniu Pałacu Królewskiego, zainteresowanie zamkiem zmalało, a w XVI wieku został on opuszczony. W 1755 roku miało miejsce trzęsienie ziemi, które wywołało bardzo duże szkoły. Ucierpiał również Zamek Maurów. W XIX wieku, Ferdynand II – mąż Marii II, postanowił podjąć prace rekonstrukcyjne na ruinach zamku. Dzięki temu powstrzymał dalsze niszczenie obiektu. Powstało wówczas wiele miejsc widokowych oraz ścieżek spacerowych, dzięki którym turyści mają teraz dogodne miejsce do zwiedzania. Z historycznego centrum Sintry dojedziemy tu samochodem (ok. 10 min.) lub rowerem (ok. 20 min.). Możemy także wybrać się pieszo, taki spacer zajmie nam mniej niż godzinę. W pobliżu murów zamkowych zobaczymy zbiornik na wodę oraz ruiny meczetu. Z zamku rozpościera się wspaniały widok na Sintrę oraz okoliczne miasteczka. Zaledwie kilkaset metrów od Zamku Maurów, na wzgórzu Palacio, znajduje się równie imponujący Pałac Pena. Wstęp do zamku Wstęp do zamku jest płatny. Bilet normalny kosztuje około 6 euro, dzieci w wieku 6-17 lat oraz seniorzy płacą 5 euro, natomiast dzieci do lat 6 mogą wejść za darmo. Warto zaopatrzyć się w Lisbon Card - wtedy wstęp jest za darmon Jeśli chcemy zwiedzić Zamek Maurów i Pałac Pena, możemy kupić jeden bilet, kosztuje on 14 euro. Zamek Maurów czynny jest w sezonie letnim codziennie od 9:30 do 20:00, natomiast w sezonie zimowym od 10:00 do 17:00.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Świątynia Białego Konia – świątynia buddyjska znajdująca się w mieście Luoyang w Chinach. Jest to najstarsza buddyjska świątynia w kraju. W roku 64 cesarz Ming z dynastii Han wysłał na zachód poselstwo celem zapoznania się z naukami buddyzmu. Wróciło ono do Chin trzy lata później, a wraz z nim przybyli dwaj indyjscy mnisi, Kaśjapa Matanga i Dharmaraksza. Mnisi przyprowadzili z sobą białego konia, objuczonego torbami zawierającymi buddyjskie sutry i figurki. W 68 roku z rozkazu cesarza w Luoyangu (ówczesnej stolicy Chin) wzniesiono pierwszą w Chinach buddyjską świątynię, którą na pamiątkę białego konia towarzyszącego mnichom nazwano Świątynią Białego Konia; indyjscy mnisi zamieszkali w niej, tłumacząc święte teksty na język chiński. Świątynia w ciągu wieków przechodziła wielokrotne przebudowy; jej obecny wygląd został ukształtowany w czasach dynastii Ming i Qing. Położona na obrzeżach miasta, około 12 kilometrów od jego centrum świątynia skryta jest wśród wiekowych drzew. Przed jej wejściem znajduje się ogrodzony płotem staw rybny. Cały kompleks obejmuje powierzchnię 34,000 m².

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Kościół Pamięci Cesarza Wilhelma, zwany popularnie kościołem Pamięci – świątynia ewangelicka położona w Berlinie przy Breitscheidplatz, w pobliżu ulicy Kurfürstendamm w dzielnicy Charlottenburg. Cesarz Wilhelm II postanowił zbudować kościół, by stworzyć religijne miejsce pamięci swojego dziadka Wilhelma I. Rozpisany konkurs na projekt świątyni wygrał królewski radca budowlany i członek Berlińskiej Akademii Budowlanej Franz Schwechten. Koszty budowy wyniosły 6,8 miliona marek w złocie. Pieniądze wyłożyły głównie niemieckie prowincje. Kamień węgielny położono 22 marca 1891 r., a poświęcenie nastąpiło 1 września 1895 r. Kościół został zniszczony podczas bombardowania w listopadzie 1943 r. Początkowo planowano wewnątrz ruiny wznieść szklaną świątynię. Rozpisany konkurs architektoniczny wygrał w marcu 1957 r. Egon Eiermann, który zaproponował usunięcie zrujnowanego kościoła i budowę na jego miejscu nowego. Projekt spowodował publiczną debatę. W jej wyniku pozostawiono 68 metrową ruinę głównej wieży jako symbol antywojenny. Do niej dobudowano wg projektu Eiermanna ośmiokątną nawę, sześciokątną dzwonnicę, czworokątną kaplicę i kruchtę. Architekt zaprojektował także wyposażenie: ołtarz, ambonę, chrzcielnicę, świecznik, lampy i ławki. Szklane ściany składające się z 30 000 elementów są dziełem francuskiego artysty Gabriela Loire. 17 grudnia 1961 r. kościół poświęcił biskup Otto Dibelius. W 1987 r. świątynia otrzymała krzyż wykuty z żelaza, pochodzącego z więźby dachowej zburzonej katedry z Coventry jako symbol pojednania

Szczegóły

Opublikowano: 16 wrzesień 2015

To główne miejsce kultu sikhów położone w Indiach w rejonie Pendżab. Świątynia znajduje się na środku małego zbiornika i wchodzi się do niej przez most. W świątyni znajduje się święta księga, święta dla wszystkich wyznawców sikhizmu. Wstęp do świątyni mają również osoby innego wyznania.

Szczegóły

Opublikowano: 16 wrzesień 2015

Montserrat – klasztor benedyktyński, położony w masywie górskim Montserrat w Katalonii, 40 km na północny zachód od Barcelony znany z kultu figury Matki Boskiej, tzw. "Czarnulki" (La Moreneta). Usytuowany jest na zlepieńcowych formacjach skalnych, w trzech czwartych drogi na szczyt, ok 1000 m n.p.m. Drugi co do ważności, zaraz po Santiago de Compostela ośrodek pielgrzymkowy w Hiszpanii i ośrodek nacjonalizmu katalońskiego. Malownicza góra na której znajduje się klasztor jest najwyżej położonym miejscem na równinie katalońskiej i z tego powodu była odwiedzana przez ludzi chcących zobaczyć z jej szczytu wschód słońca. Ze szczytu widać całą Katalonię. Klasztor jest wciąż czynnym klasztorem benedyktyńskim i najważniejszym ośrodkiem religijnym w Katalonii. Już w XIX wieku stał się miejscem przechowywania dorobku kultury katalońskiej. W 1920 w gmachu bazyliki powstało muzeum (Museo de Montserrat). Obecnie muzeum posiada obrazy wielu znanych hiszpańskich malarzy, takich jak El Greco, Pablo Picasso, Dali i zagranicznych (Caravaggio, Degas, Monet, Tiepolo) i posiada 300 tys ksiąg. Sczerniała od palonych przez setki lat świec figura Matki Boskiej znajduje się w niszy, nad ołtarzem głównym bazyliki. Badania radiowęglowe wykazały, iż pochodzi z XII wieku. Klasztor jest odwiedzany przez turystów, pielgrzymów i młode małżeństwa proszące o pomyślność dla związku. Największe pielgrzymki mają miejsce 27 kwietnia i 8 września.W Montserrat działa również 50-osobowy chłopięcy chór gregoriański, jeden z najstarszych w Europie, zwany Escolania de Montserrat. Jest to ważny ośrodek turystyczny regionu Barcelony. Można się do niego dostać dwiema liniami kolejki linowej i zębatej (jedna z nich przejeżdża obok Świętej Groty (obecnie jest tam kaplica z XVII w.) i prowadzą do niego cztery oznakowane szlaki. W pobliżu znajduje się chroniony park górski. Na górze działają dwie linie kolejki zębatej, jedna z nich prowadzi do pustelni Sant Joan, skąd w 15 minut można dojść na szczyt.

Szczegóły

Opublikowano: 15 wrzesień 2015

Gmach Opery wzniesiono przy ulicy Świdnickiej w latach 1839–1841 wg projektu Carla Ferdinanda Langhansa, z nowoczesną sceną i widownią na około 1600 miejsc. Po pożarach (w 1865 i 1871), budynek przebudowano podwyższając widownię i nadscenium, dostawiono pawilon malarni i rozbudowano portyk oraz ozdobiono z zewnątrz malowidłami. Odbudową z 1865 kierował Karl Lüdecke, a tą z 1871–1872 Karl Schmidt. W 1871 postawiono także na krawędzi dachu rzeźby muz wykonane ze sztucznego piaskowca (obecnie stoją tam odlewy z zaginionych oryginałów wykonane na początku XXI wieku). Po 1945 usunięto zniszczone pociskami figury muz oraz z przyczyn politycznych zdjęto z fasady nieuszkodzone popiersia artystów niemieckich: Beethovena, Goethego, Mozarta i Schillera oraz skuto freski Schmidta z zewnętrznej ściany. W 1954–1956 rozbudowano południową część budynku. Gruntowna modernizacja rozpoczęła się w 1997, a zakończyła w 2006. W bardzo bogato zdobionym wnętrzu zachowało się większość zdobień z XIX wieku, m.in.: plafon z portretami kompozytorów, główny żyrandol (przerobiony z gazowego na elektryczny) oraz loża cesarska. Sumaryczna powierzchnia złocona prawdziwym złotem wynosi 10 tysięcy m², a powierzchnia kryształowych luster 200 m².

Szczegóły

Opublikowano: 15 wrzesień 2015

Stary Ratusz we Wrocławiu – późnogotycki budynek na wrocławskim Rynku, jeden z najlepiej zachowanych historycznych ratuszy w Polsce, zarazem jeden z głównych zabytków architektonicznych Wrocławia. Ratusz znajduje się w południowo-wschodnim narożu bloku śródrynkowego (tretu). Dwu-kondygnacyjny, podpiwniczony, trójtraktowy budynek na planie wydłużonego prostokąta z wieżą i kilkoma przybudówkami powstał w kilku etapach budowlanych na przestrzeni około 250 lat (od schyłku XIII w aż po wiek XVI). Współcześnie Ratusz mieści oddział wrocławskiego Muzeum Miejskiego— Muzeum Sztuki Mieszczańskiej, stanowiąc niejako jego główny eksponat. Ratusz można zwiedzać od środy do soboty w godzinach 10.00-17.00, w niedzielę od 10.00-18.00. W środę wstęp jest bezpłatny. W piwnicach Ratusza znajduje się Piwnica Świdnicka, jeden z najstarszych lokali gastronomicznych w Europie.

Szczegóły

Opublikowano: 14 wrzesień 2015

Manneken pis (Siusiający chłopiec) - symbol Brukseli, figurka-fontanna, wykonana z brązu, przedstawiająca nagiego, sikającego chłopca. Jak mówi jedna z legend, chłopiec był synem jednego z królów belgijskich. Podczas polowania w lasach znajdujących się (niegdyś) wokół Brukseli, malec zaginął. Król rozkazał przeszukać wszystkie pobliskie lasy, jednak nikt nie mógł dziecka odnaleźć. Dopiero po kilku dniach, gdy wszyscy stracili już nadzieję na odszukanie królewicza, pewien leśniczy, bardzo spragniony, usłyszał szemrzący strumyczek. Odsunął gałęzie, wstrzymujące go od źródła wody, i zobaczył nagiego, sikającego chłopca. Inna legenda mówi, że w XIV wieku Bruksela została zaatakowana i była oblegana. Najeźdźcy chcąc zdobyć miasto zaplanowali, iż podłożą materiały wybuchowe w murach miasta i dostaną się łatwo do środka. Jednak mały chłopiec imieniem Juliaanske, szpiegując agresorów, odkrył miejsce, gdzie zaraz miał nastąpić wybuch. Widząc co się dzieje, oddał mocz na palący się lont, czym uratował miasto. Figura z XV wieku wykonana początkowo w kamieniu została skradziona, tak jak późniejsze jej wersje. Ostatecznie w 1619 figurę wykonał z brązu flamandzki rzeźbiarz barokowy Jerôme Duquesnoy (ojciec François Duquesnoy). Figura często ubierana jest w stroje ofiarowane przez stowarzyszenia kulturalne, rzemieślnicze, regiony oraz oficjalne delegacje państwowe. Do czerwca 2007 Manneken Pis otrzymał 789 różnych strojów, które przechowywane są w Muzeum Miasta Brukseli. W Brukseli są też rzeźby sikającej dziewczynki i pieska.

Szczegóły

Opublikowano: 14 wrzesień 2015

Catedral de Santiago to prawdziwa perełka architektury gotyckiej, która przez wielu uważana jest za najpiękniejszą przedstawicielkę tego stylu architektury w całym Kraju Basków. Położona jest ona w malowniczym punkcie starego miasta na placu Plaza Santiago, w dzielnicy Siete Calles (Siedem Ulic). Nazwa rejonu wzięła się do siedmiu wąskich uliczek, przy których znajdują się bary i restauracje serwujące przekąski tapas i lokalne przysmaki. Katedra została zbudowana w XIV wieku, pod wezwaniem św. Jakuba Wielkiego. Prace wykończeniowe trwały aż do XVI wieku. Catedral de Santiago znajduje się w bliskim otoczeniu kamienic i budynków miejskich, zajmując obszar 100 metrów kwadratowych. Ma 51,5 m długości oraz 22,3 m szerokości. Została postawiona na ruinach dawnej świątyni, pochodzącej jeszcze z pierwszych lat istnienia miasta Bilbao. Katedra św. Jakuba jest najwyższym (i najbardziej strzelistym) budynkiem starego miasta Bilbao. W roku 1819 kościół otrzymał rangę bazyliki, a w 1949 mianowany został katedrą. Na mocy bulli Quo Commodius z 1949 roku wydanej przez papieża Piusa XII w Bilbao ustanowiona została diecezja Budynek jest siedzibą diecezji. Pierwszy prałat został mianowany w 1950 roku i został nim Casimiro Morcillo Gonzalez. W roku 1931 katedra została uznana za historyczne i artystyczne dziedzictwo Hiszpanii. Msze niedzielne w katedrze odprawiane są w dwóch językach – hiszpańskim i baskijskim. Obecny kształt elewacji oraz wieża pochodzą z XIX wieku, kiedy to katedra została przebudowana. Prace wykonywane były po powodzi z 1983 roku, która spowodowała zniszczenia w konstrukcji katedry. Odbudowa zniszczeń i renowacja budowli trwała aż do 2000 roku. Wszystkie te zabiegi przyniosły jednak wyjątkowy efekt – katedra prezentuje się w chwili obecnej doskonale. Przebudowę nadzorował architekt Severino de Achúcarro, który fascynował się stylem neogotyckim. Samo dziedziniec kościoła zachwyca wszystkich, którzy się tu pojawią. Północne drzwi Catedral de Santiago – Puerta del Angel – zostały postawione w XVI wieku i odrestaurowane w XX wieku. Nazwę wzięły od ołtarza, który niegdyś znajdował się w budynku i poświęcony był postaci Michała Archanioła. Na drzwiach znajdują się płaskorzeźby inspirowanymi lokalną sztuką.

Szczegóły

Opublikowano: 14 wrzesień 2015

Palácio da Pena budowany został w latach 1839-1850. Stanął na miejscu XV-wiecznego klasztoru Hieronimitów. Pomysłodawcą był Ferdynand von Sachsen-Coburg – mąż portugalskiej królowej Marii II, a jego twórcą niemiecki baron Wilhelm von Eschweg. Pałac wygląda jak sen pijanego cukiernik - pełno wielobarwnych wieżyczek, kopułek, balkoników i przesadzonych ozdób, nieprawdopodobna ilość misternie zaprojektowanych drobnych detali, bajkowe kafelki, liczne smoki oraz straszny potwór morski strzegący Łuku Trytona. Pałac stoi na szczycie wzgórza, z którego rozciągają się zapierające dech w piersiach widoki.

Szczegóły

Opublikowano: 14 wrzesień 2015

Romańsko - gotycka bazylika znajdująca się w regionie Umbria w środkowych Włoszech. Znana jest dzięki temu, że jest to miejsce pochówku świętego Franciszka oraz z fresków Giotta ozdabiających ściany kościoła

Szczegóły

Opublikowano: 14 wrzesień 2015

Kościół Bożego Ciała i klasztor Dominikanów we Lwowie, jeden z najwspanialszych barokowych zabytków Lwowa. Według tradycji pierwsi dominikanie mieli przybyć do Lwowa już ok. 1234 za rządów książąt z dynastii Romanowiczów. Drewniana świątynia, sięgająca być może lat 90. XIII w. miała spłonąć podczas wojen o Ruś Czerwoną prowadzonych po 1340 przez króla Kazimierza Wielkiego. Formalnej fundacji konwentu dominikanów dokonał w 1378 namiestnik króla Węgier i Polski, Ludwika książę opolski Władysław. Zbudowano wówczas ceglany kościół, utrzymany w tzw. typie kazimierzowskim, z krótkim dwunawowym korpusem, o sklepieniu wspartym na jednym filarze i z wydłużonym prezbiterium. Na dachu zbudowano sygnaturkę. Po pożarze w 1407 nakładem Mikołaja Benko i Anny z Żabokruków kościół został odbudowany w stylu gotyckim razem z gmachami klasztornymi. Z tamtych czasów być może pochodzi czarny krucyfiks z ołtarza głównego i otoczona kultem figura Matki Boskiej Jackowej, wykonana w alabastrze (XIV w.) Za przypuszczalnego autora zespołu uważa się mistrza Niczko (Mikołaja) z Krakowa. Od 1458 klasztory ruskie dominikanów wchodziły w skład polskiej prowincji zakonu. W 1511 kościół spustoszył pożar. Dzieło odbudowy wspomógł arcybiskup Bernard Wilczek.W 1527 kościół spłonął w czasie wielkiego pożaru, który pochłonął cały gotycki Lwów. Na początku XVII w. w klasztorze żyło ponad stu zakonników. Od 1612 Lwów stal się ośrodkiem nowo utworzonej prowincji ruskiej. Przy konwencie działały cztery bractwa – Imienia Jezus, Różańcowe, św. Anny i III zakonu. W latach 1749-1751 wzniesiono kaplicę rodową Potockich pw. Matki Boskiej Jackowej. Była to pierwsza wykończona część świątyni. Znajdująca się w kaplicy alabastrowa figurka Madonny z Dzieciątkiem, pochodząca według tradycji z Kijowa i zabrana stamtąd przez św. Jacka w obliczu zagrożenia ze strony Tatarów, powstała prawdopodobnie w XIV/XV w. w Europie Zachodniej i została sprowadzona do Lwowa na zamówienie dominikanów. Budowla kościoła odznacza się jednolitością stylu i zharmonizowaniem całości założenia. Wewnątrz eliptyczna kopule wspiera osiem par kolumn z bogato zdobionymi kapitelami (ornament muszlowy i motyw hostii w glorii). Pary kolumn są także umieszczone wewnątrz tamburu. Pomiędzy kolumnami są wejścia do kaplic bocznych. Nad kolumnami, u podstawy tamburu znajduje 18 wspomnianych wyżej, drewnianych figur świętych reguły augustiańskiej, ustawionych parami na postumentach. Rzeźby te należą do czołowych osiągnięć lwowskiej rzeźby doby rokoka. Powyżej rzeźb znajduje się balustrada, której ustawiono kamienne wazony. U podstawy kopuły znajdują się cztery bogato oprawione okulusy. Wystrój wnętrza ma charakter rokokowy (rzeźby, ołtarze) lub neorokokowy (ambona, prospekt organowy, niektóre ołtarze)

Szczegóły

Opublikowano: 14 wrzesień 2015

Cerkiew znajduje się na Starym Mieście, na północ od rynku. Cerkiew została budowana na ruinach rzymskokatolickiego kościoła pw. Trójcy Przenajświętszej oo. trynitarzy, który spłonął w wyniku bombardowania miasta przez Austriaków w czasie Wiosny Ludów w 1848. Plac z ruinami kościoła został w 1849 podarowany ruskiemu towarzystwu ”Matyca Ruska”. Po przebudowaniu klasztoru w latach 1851-1864 urządzono w nim ”Narodnyj Dim”. W 1906 w wyniku kolejnej przebudowy w stylu klasycystycznym przez Sylwestra Hawryszkewycza powstała obecna cerkiew. Nowa świątynia została re-konsekrowana 29 kwietnia 1906 jako cerkiew greckokatolicka pod wezwaniem Przemienienia Pana Naszego Jezusa Chrystusa (w skrócie: Przemienienia Pańskiego). Re-konsekracji dokonali: metropolita lwowski Andrzej Szeptycki, biskup przemyski Kostiantyn Czechowycz oraz biskup stanisławowski, błogosławiony Grzegorz Chomyszyn. W pierwszej poł. XX wieku parafia przy cerkwi Przemienienia Pańskiego stała się jednym z głównych ośrodków ukraińskiego ruchu narodowego. 29 października 1989, po upadku sowieckiego imperium parafia Przemienienia Pańskiego była pierwszą odrodzoną parafią ukraińskiego kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. We wnętrzu świątyni, przy zachowaniu większości ocalałego wystroju wprowadzono daleko idące zmiany wynikające ze specyfiki obrządku wschodniego. Wystroju dopełniają obrazy K. Ustjanowicza.

Szczegóły

Opublikowano: 14 wrzesień 2015

Hala Stulecia, Hala Ludowa – hala widowiskowo-sportowa znajdująca się we Wrocławiu, w dzielnicy Śródmieście, na osiedlu Zalesie, w parku Szczytnickim. Wzniesiona w latach 1911–1913 według projektu Maxa Berga, w stylu ekspresjonistycznym. Kiedy w Prusach obchodzono setną rocznicę zwycięstwa pod Lipskiem wojsk koalicji antyfrancuskiej nad armią Napoleona Bonapartego, we Wrocławiu z tej okazji zorganizowano Wystawę Stulecia. Tereny wystawowe zaplanowano w miejscu nieczynnego toru wyścigowego, na skraju Parku Szczytnickiego. Max Berg, ówczesny architekt miejski zaproponował budowę olbrzymiej hali wystawowej w nieużywanej do tej pory na taką skalę technologii żelbetonowej. Kopuła Hali Stulecia ma rozpiętość 65 metrów, a bryła budynku jest wysoka na 42 metry. Główną salę widowiskową otaczają kuluary. Na widowni i płycie może się zmieścić nawet 10 tys. osób. W roku 1913 r. na terenach wystawowych powstały także Pawilon Czterech Kopuł według projektu Hansa Poelziga oraz Pergola dziś otaczająca multimedialną fontannę. Obecnie jest to jedno z ulubionych miejsc spacerów wrocławian i turystów. Hala Stulecia od lat jest miejscem wydarzeń sportowych, koncertów, do lat 90. XX wieku działało tu kino Gigant, regularnie swoje przedstawienia prezentuje Opera Dolnośląska. W 1997 r. w Hali Stulecia odbył się Kongres Eucharystyczny z udziałem Jana Pawła II, a latem 2012 r. w gruntowanie wyremontowanym gmachu zorganizowano Międzynarodowy Kongres Kultury. Od 2006 r. Hala Stulecia jest na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego.

Szczegóły

Opublikowano: 13 wrzesień 2015

Świątynia Lingyin (Klasztor Odosobnienia Dusz) – chiński klasztor buddyjski szkoły chan, położony w prowincji Zhejiang, jest największym klasztorem Gór Wulin. Klasztor ten został założony w 326 r, co czyni go jednym z najstarszych w Chinach. Znajduje się w Hangzhou i położony jest na zachód od jeziora Zachodniego pomiędzy górami Feilai i Beigao. Założycielem klasztoru był indyjski buddysta Huili, któremu góra przypominała jedną z gór w Indiach. Początkowo była to mała świątynia, jednak z czasem przeznaczono większy teren na jej rozbudowę. W 771 roku ukończono rozbudowę klasztoru, który stał się bardzo popularny. Pod koniec dynastii Tang, w czasie prześladowań buddyzmu, klasztor został zniszczony. Dopiero w okresie Pięciu Dynastii, założyciel państwa Wuyue (907-978), nakazał mistrzowi chan Yongmingowi Yanshou (904-975) odbudować klasztor. Posługiwano się wówczas nazwą "Nowy klasztor Lingyin". Składał się wtedy z dziewięciu piętrowych budynków, osiemnastu sal zgromadzeń w pawilonach i siedemdziesięciu dwóch sal. Przebywało w nim 3000 mnichów w 1300 sypialniach w dormitoriach. Gdy Hangzhou działało jako stolica władcy Gaozong i Xiaozong często odwiedzali klasztor, troszcząc się o jego sprawy i wykonując kaligrafie. Po II wojnie światowej klasztor był wielokrotnie odnawiany. Ucierpiał w czasie rewolucji kulturalnej, ale uniknął całkowitego zniszczenia dzięki opiece premiera Zhou Enlaia. Obecnie jest jednym ze 142 głównych klasztorów Chin.

Szczegóły

Opublikowano: 13 wrzesień 2015

Meteory wzniesiony w górę masyw skał z piaskowca i zlepieńca w środkowej Grecji na północno-zachodnim krańcu równiny tesalskiej w okolicy miasta Kalampaka. Skały osiągają wysokość do 540 m n.p.m. Na szczytach skał umiejscowiony jest zespół prawosławnych klasztorów (monastyrów). Legenda głosi, że św. Atanazy, założyciel Wielkiego Meteora , najstarszego monastyru, wzniósł się na szczyt na skrzydłach orła. Tak czy inaczej, założył on pierwszy klasztor w 1336. Było to podczas wojen Bizancjum z Serbią i klasztory były dobrym, bo niedostępnym, schronieniem. Ukrywał się tu m.in. Jan Paleolog – następca tronu serbskiego. Okres świetności klasztory przeżywały za panowania osmańskiego sułtana Sulejmana Wspaniałego (1520–1566). Monastyry gromadziły wtedy ogromne skarby, czerpiąc zyski z posiadłości ziemskich w Tesalii, Wołoszczyźnie i Mołdawii. Od XVIII w. klasztory zaczęły podupadać (głównie na skutek kłótni opatów oraz erozji nieumiejętnie budowanych i konserwowanych budynków). W sumie wybudowano 24 klasztory (każdy na innej skale). Współcześnie tylko sześć klasztorów jest zamieszkanych i toczy się w nich normalne życie monastyczne. Są to cztery klasztory męskie i dwa żeńskie: Obecnie część z monastyrów udostępniona jest dla zwiedzających i dla ich wygody wybudowano schody i pomosty. Aby zwiedzić klasztory, należy mieć odpowiedni strój: długie spodnie dla mężczyzn, spódnica zakrywająca kolana i zakryte ramiona dla kobiet.

Szczegóły

Opublikowano: 13 wrzesień 2015

Kolumna Adama Mickiewicza we Lwowie znajduje się na Placu Mickiewicza, na Starym Mieście we Lwowie, neoklasycystyczny, wzniesiony w latach 1902–1904 według projektu Antoniego Popiela, odsłonięty 30 października 1904. Komitet budowy pomnika powstał w roku 1897. Na początku roku 1898 rozpisano konkurs na projekt pomnika. Z inicjatywy członka komitetu, Adama Krechowieckiego, wprowadzono warunek, aby pomnikowi nadać kształt kolumny. Z 28 projektów konkursowych jury z udziałem m.in. Cypriana Godebskiego wybrało projekt Antoniego Popiela przedstawiający postać Mickiewicza u stóp kolumny oraz unoszącego się nad nim skrzydlatego geniusza. Kolumnę wieńczył znicz. 16 listopada 1899 Antoni Popiel przedstawił ostateczną wersję projektu. Pomnik został usytuowany na Placu Mariackim, w pobliżu figury Matki Boskiej. Granitowy trzon kolumny sprowadzono ze Zjednoczonego Królestwa Włoch. Ze względu na trudne warunki geologiczne (płynąca pod ziemią rzeka Pełtew) pomnik posadowiono na trzynastu palach. Brązowe elementy pomnika zostały odlane w wiedeńskich zakładach Teodora Serpeka. Budowa został ukończona 25 października 1904. Wysokość pomnika wyniosła 21 m, figury Mickiewicza 3,30 m. Płomień znicza u szczytu kolumny został pozłocony.

Szczegóły

Opublikowano: 13 wrzesień 2015

Czarna Kamienica we Lwowie nazywana też Lorencowiczowską lub Anczowską od nazwisk pierwszych właścicieli. Kamienica w Rynku pod nr. 4, renesansowa, wzniesiona w latach 1588–1589 według projektu Piotra Barbona. Twórcą charakterystycznej elewacji był prawdopodobnie Andrzej Podleśny. Przebudowana w 1596 (podwyższona o dwie kondygnacje) i 1884, jeden z najcenniejszych zabytków polskiej architektury XVI w.; w latach 1926–1940 mieściła Muzeum Historyczne Miasta Lwowa, w tym od 20 listopada 1938 Muzeum Historyczne Obrony Lwowa. Od 1940 mieści ukraińskie Muzeum Historyczne we Lwowie. Kamienica została zbudowana dla poborcy ceł, Włocha Tomasza Albertiego. Wkrótce przeszła ona w ręce aptekarskiej rodziny Lorencowiczów, następnie – bogatego patrycjusza Marcina Nikanora Anczowskiego. Od 1926 stanowi własność miasta, które umieściło w niej muzeum historyczne miasta Lwowa. Fasada kamienicy pokryta jest diamentową rustyką z piaskowca, który poczerniał ze starości lub – według innych źródeł – został pomalowany na czarno; stąd pochodzi nazwa kamienicy. Czarna kamienica jest uważana za jeden z najcenniejszych zabytków budownictwa mieszczańskiego z epoki renesansu.

Szczegóły

Opublikowano: 13 wrzesień 2015

Rynek we Lwowie to plac który ma kształt prostokątny i wymiary 142 x 129 m. Z każdego narożnika Rynku wychodzą po dwie ulice. Jest więc on podobny do Rynku warszawskiego i wrocławskiego, a różny od Rynków poznańskiego i krakowskiego. Centralną część placu zajmował blok śródrynkowy, którego południową ścianę stanowił Ratusz. Po zawaleniu się wieży ratuszowej w 1825 r. cały blok rozebrano i postawiono nowy Ratusz. Dookoła Rynku wznoszą się 44 kamienice prezentujące wszystkie style od renesansu po modernizm. W czterech narożnikach rynku znajdują się studnie-fontanny z początku XIX wieku dłuta prawdopodobnie Hartmana Witwera lub Schimsera. Przedstawiają postacie mitologiczne: Neptuna, Dianę, Amfitrytę, Adonisa. Przed Ratuszem stał pręgierz, przy którym wykonywano wyroki. Figura stojąca na jego szczycie znajduje się obecnie w Kamienicy Królewskiej. Lwowski kamieniczny wieniec rynkowy daleko odbiegł od jednolitości stylowej, a w obrębie pojedynczych objektów nieraz przechowały się znamiona architektoniczne kilku epok. Najrzadsze są pozostałości gotyckie (I. 2, 6, 16, 17, 21, 24, 25, 28, 45) albowiem żywiołowy pożar w 1527 r. pozostawił z gotyckich budowli lwowskich głównie ich części dolne. Wówczas to znikły szczytowe domy i arkadowe podcienia a odbudowy dokonano głównie wedle smaku epoki hołdującej renesansowi i stąd przewaga tego stylu w najdawniejszych, zachowanych okazach lwowskiego budownictwa mieszczańskiego. Średniowieczne kondygnacje dolne przetrwały i renesansowe nadbudowy i w dalszym rozwoju budownictwa lwowskiego służyły nadal za podstawę dla kamienic wieków późniejszych, wystrzelających w górę barokową, rokokową lub empirową fasadą. I stąd to rzadka jest jednolitość stylowa rynkowych domów lwowskich, przedstawiających częstokroć nawarstwienie przebudówek i przeróbek architektonicznych, widocznych zarówno we wnętrzu kadłuba budowli, jak w fasadzie i ornamentyce. Nie obniża to jednak zabytkowej wartości budowli, albowiem historyczne pomieszanie stylów różnych epok w dawnych domach nie tworzy dysharmonji, lecz jest historycznym a czasem i artystycznym dowodem ich przemian architektonicznych. W 1998 roku Rynek wraz z całą starówką został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.

Szczegóły

Opublikowano: 13 wrzesień 2015

Pierwszy ratusz został zbudowany prawdopodobnie w latach 1372-1378 z kamienia, ale posiadał drewnianą wieżę, która spłonęła w czasie pożaru w 1381 roku. Najdawniejsze akta miejskie świadczą o istnieniu ratusza od 1382 r. Już wtedy był ozdobiony dziełami sztuki. Według przypuszczeń Władysława Łozińskiego, po stronie zewnętrznej ratusza został umocowany obraz "Wjazd Chrystusa do Jerozolimy", odrestaurowany w 1408 roku przez malarza Lukasa Molera. Centralną część budynku wieńczyła kamienna płaskorzeźba, przedstawiająca Matkę Boską. Po rekonstrukcji ratusza w końcu XV wieku płaskorzeźbę pozostawiono. W latach 1489-1491 zamiast starego zachodniego skrzydła dobudowano nowe kamienne oraz wieżę. Rekonstrukcję prowadzono pod kierunkiem architekta Hansa Stechera (w niektórych materiałach zwanego Blecherem). O autorstwie architekta świadczył napis, zachowany na fasadzie wieży. Nowo odbudowany ratusz, prawdopodobnie, wyglądał imponująco - nazywano go Pałacem pretoriańskim. Czworościenna wieża została ukończona w roku 1504, w tym czasie zamontowano też nowy zegar, który automatycznie wydzwaniał godziny. Zegar został ozdobiony przez malarza lwowskiego Johanesa. Wieżę wieńczył krużganek dla trębacza oraz nakrycie dachówkowe. W ciągu XVI wieku wieża dwukrotnie płonęła w straszliwych pożarach, które ogarnęły całe miasto, w latach 1527 i 1571. Kilkakrotnie wieża podlegała renowacji: w latach 1532-1540 prowadził ją budowniczy miejski Masz, a w 1557-1571 architekci Jan Lis i Szczęsny Trembaczyk (którzy równocześnie dobudowali nowe, wschodnie skrzydło ratusza). Nie szczędząc kosztów na nowo pomalowano zegar. Zegar nie tylko reglamentował codzienne życie Lwowiaków, ale był również emblematem miasta. Zainstalowany w 1574 roku nowy zegar stworzyli mistrz Melchior Thyl i malarz Wojciech. Bicie zegara, które niosło się nad miastem oraz wieżę "o którą ścierały się chmury" poetycko opiewał w "Roksolanii" (1590) Sebastian Klonowicz. 14 lipca 1826 roku wieża runęła, niszcząc znaczną część obiektu i grzebiąc pod swoimi gruzami 8 osób. Zachowany opis dowodzi, że współwinnymi tragedii byli najwybitniejsi fachowcy wchodzący w skład specjalnej komisji, która rano, w dniu upadku wieży, przeprowadziła jej oględziny techniczne. Wszyscy orzekli, a nawet sporządzili opinię na piśmie, że wprawdzie wieża jest w złym stanie, ale nic jej nie grozi w najbliższym czasie i nie trzeba podejmować nadzwyczajnych środków ostrożności oprócz zamurowania pęknięć. W latach 1827-1835 postawiono nowy ratusz według projektów Józefa Markla i Franciszka Treschera. 2 listopada 1848 roku, w wyniku bombardowania Lwowa przez Austriaków, ratusz spłonął. Odbudowa trwała rok, nieznacznie zmieniając pierwotny projekt – usunięto z wieży kopułę. Przed I wojną światową planowano przebudować obiekt w stylu polskiego renesansu, jednak planów tych nie zrealizowano.

Szczegóły

Opublikowano: 13 wrzesień 2015

Kaplica wybudowana dla lwowskiej rodziny kupieckiej należy do najbardziej znanych przykładów późnorenesansowej architektury mieszczańskiej Lwowa. Wnętrza kaplicy są bardzo bogato zdobione. Kaplica Boimów, właściwie kaplica Trójcy Świętej i Męki Pańskiej – manierystyczna grobowa kaplica lwowskiej rodziny kupieckiej Boimów, usytuowana obok katedry łacińskiej. Jej fundatorem był pochodzący z Transylwanii Jerzy (György) Boim, kupiec i rajca miejski, sekretarz króla Stefana Batorego. Kaplica została wzniesiona na terenie cmentarza obok Katedry Łacińskiej w latach 1609-11 i konsekrowana w roku 1615. Służyła początkowo za mauzoleum rodu Boimów i mieściła 14 grobowców. Otaczający kaplicę cmentarz został zlikwidowany w XVIII wieku. Kaplica pełniła początkowo funkcję mauzoleum rodziny Boimów; wewnątrz znajdowało się 14 grobowców. Do XVIII wieku budynkiem zarządzała rodzina Boimów; następnie przeszedł on pod zarząd Katedry Łacińskiej. Od 1969 r. kaplica stanowi oddział Lwowskiej Galerii Obrazów. Kaplica przez długie lata nie była poddawana renowacji; niszczała. Obecnie zbierane są fundusze na przywrócenie jej dawnej świetności.

Szczegóły

Opublikowano: 12 wrzesień 2015

Świątynia Nefrytowego Buddy to świątynia buddyjska tradycji chan, znajdująca się w Szanghaju. Obecnie mieszka w niej 70 mnichów. Została wzniesiona w 1882 roku jako miejsce przechowywania dwóch figur Buddy, przywiezionych z Birmy przez mnicha Huigena. Świątynia została zniszczona podczas rewolucji Xinhai, figury Buddów przetrwały jednak szczęśliwie zniszczenie. Budynek świątyni odbudowano w latach 1918-1928. Podczas rewolucji kulturalnej świątynię zamknięto, ocalała jednak szczęśliwie od zniszczenia gdyż na jej drzwiach mnisi wywiesili portrety Mao Zedonga. Ponownie otwarta została w 1980 roku. Świątynię zbudowano w stylu nawiązującym do architektury okresu Song. Składa się na nią kilka symetrycznie ułożonych budynków o żółtych ścianach zewnętrznych. m.in. Pawilon Leżącego Buddy w którym przechowywane są dwie figury Buddów oraz Wieża Nefrytowego Buddy, wewnątrz której umieszczono ponad 7000 zwojów z sutrami. W pozostałych pawilonach znajdują się liczne buddyjskie rzeźby i obraz.Z dwóch znajdujących się w świątyni figur jedna przedstawia Buddę w pozycji siedzącej, druga leżącego na prawym boku. Obydwie pokryte są białym nefrytem. Budda siedzący ma 190 centymetrów wysokości i waży 205 kilogramów. Ozdobiony jest szmaragdem oraz agatem. Budda leżący ma długość 96 centymetrów. W 1988 roku buddyści z Singapuru podarowali świątyni 4-metrową replikę leżącego Buddy.

Szczegóły

Opublikowano: 12 wrzesień 2015

Twierdza Kłodzka na Zamkowej Górze, zwanej obecnie Górą Forteczną (369 m.n.p.m.), powstała na miejscu prastarego, warownego grodu. Gród miał duże znaczenie strategiczne. Usytuowany był bowiem przy szlaku kupieckim wiodącym z południa Europy na północ. W kronikach Kosmasa przeczytać można, że kłodzki gród stał już w roku 981. Z biegiem lat gród przeistoczył się w zamek, który wielokrotnie był niszczony i przebudowywany. Od roku 1459 zaczął pełnić funkcje obronne. W tym okresie nastąpił także znaczny rozwój terenów wokół zamku. Pod zamkiem powstały dwa podgrodzia, które były zalążkiem przyszłego miasta. W roku 1769 rozebrano definitywnie zamek, a w jego miejscu powstał donżon, centralne dzieło obronne twierdzy, otoczone łańcuchem bastionów, redut, kleszczy i fos wewnętrznych. W donżonie znajdują się trzy poziomy z kazamatami i magazynami o głębokości dochodzącej do 20 metrów. W kazamatach znajdowała się zbrojownia, apteka, laboratorium oraz szereg pomieszczeń dla załogi. Na terenie dawnego zamku dolnego powstały bastiony: Wysoki, Dolny, Widokowy, Alarmowy oraz Kleszcz Tumski. Warownia otoczona jest suchymi fosami o głębokości 10 metrów. Najcenniejsze dzieło nowożytnej architektury obronnej w Polsce, zachęca do odwiedzenia swoją tajemniczością i ogromem. Zobaczyć tu można ogromne bastiony i komnaty oraz wraz z przewodnikiem przejść podziemnym chodnikiem minerskim. Z tarasu widokowego rozciąga się wspaniały widok na Kłodzko i całą Kotlinę.

Szczegóły

Opublikowano: 12 wrzesień 2015

Zamek Książąt Pomorskich – renesansowy zamek usytuowany na Wzgórzu Zamkowym w Szczecinie, w sąsiedztwie Odry, historyczna siedziba rodu Gryfitów, władców księstwa Pomerania. Początki dzisiejszego zamku sięgają 1346 roku, kiedy Barnim III, łamiąc przywileje szczecińskiego patrycjatu rozpoczął wznoszenie na wzgórzu zamkowym tzw. kamiennego domu. Obok kamiennego domu stanęła kaplica św. Ottona oraz tzw. duży dom z wieżą więzienną. Obecnie na zamku działają instytucje kultury: centrum kulturalne pn. „Zamek Książąt Pomorskich”, obejmujące salę koncertową im. Bogusława I, sale wystawowe, kino „Zamek” , Teatr Krypta i kabaret Piwnica Przy Krypcie, stałe wystawy wnętrz, oraz Opera na Zamku. Oprócz centrum „Zamek Książąt Pomorskich” funkcjonuje sala ślubów Urzędu Stanu Cywilnego i dwie restauracje. Na Zamku organizowane są koncerty, wystawy artystyczne i historyczne, spotkania literackie i naukowe, a na dziedzińcu imprezy kulturalne oraz koncerty. Na zamku odbyły się koncerty wielu znakomitych wykonawców muzyki jazzowej i rozrywkowej m.in. Jan Garbarek, Chic Corea, Marcus Miller, Manhattan Transfer, Bobby mc Ferrin, Chris Botti, Paco de Lucia, Richard Bona, Gotan Project. Na wieży zamku można podziwiać wahadło Foucaulta − doświadczalny dowód na ruch obrotowy Ziemi, umieszczone tam z inicjatywy profesora Jerzego Stelmacha (Uniwersytet Szczeciński), w ramach cyklu obrazującego dziesięć najpiękniejszych eksperymentów z fizyki.

Szczegóły

Opublikowano: 12 wrzesień 2015

Zamek Castelvecchio - to jedna z najważniejszych budowli w Weronie, jest równocześnie najwybitniejszym przykładem architektury gotyckiej w mieście. Zamek wybudowany został na polecenie Cangrande II z rodu Scaligerich, w 2 połowie XIV wieku i oprócz funkcji mieszkalnych miał też pełnić rolę obronną. Położony jest nad rzeką Adige. Dawniej otoczony był fosą, która aktualnie jest sucha. Przez lata panowania rodów Scaligerów, Viscontich, a potem dominacji weneckiej, napoleońskiej i austriackiej zamek pełnił kolejno funkcję mieszkalną, magazynu broni, szkoły wojskowej, a także koszar. Budowla odnowiona została w latach 20 -tych i 60 - tych XX wieku. Od 1925 roku znajduje się tutaj muzeum miejskie. Warto je odwiedzić i zobaczyć zbiory obrazów, biżuterii i wielu innych przedmiotów. Wśród zbiorów Museo Civico di Verona znajdują się dzieła malarstwa XIV-XVIII w., głównie szko-ły werońskiej, m.in. Stefana da Verona, Pisanella, Giovanniego Belliniego, Tintoretta czy Tiepola.

Szczegóły

Opublikowano: 12 wrzesień 2015

Wielka Pagoda Dzikich Gęsi to buddyjska pagoda położona w mieście Xi’an w prowincji Shaanxi w Chinach. Wzniesiona została w 652 roku, w czasach dynastii Tang, składała się pierwotnie z pięciu kondygnacji. Pagoda została przebudowana w 704 roku, w okresie panowania cesarzowej Wu Zetian, a podczas rządów dynastii Ming odnowiono jej ceglaną fasadę zewnętrzną. Jedną z wielu funkcji pagody było przechowywanie sutr i figurek Buddy przywiezionych do Chin z Indii przez buddyjskiego tłumacza i podróżnika Xuanzanga.

Szczegóły

Opublikowano: 12 wrzesień 2015

Pełna nazwa to Bazylika archikatedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Lwowie – jeden z najstarszych kościołów Lwowa, znajdujący się przy południowo-zachodnim narożniku lwowskiego rynku. Trójnawowy gmach w stylu gotyckim o długości 67 m i szerokości 23 m zbudowany na przełomie XIV i XV wieku według planów architekta miejskiego Piotra Stechera. Siedziba lwowskich arcybiskupów obrządku łacińskiego. Budowę świątyni rozpoczęto za czasów króla Kazimierza III Wielkiego w 1370 roku. Prezbiterium zasklepiono w 1404 roku, nawę w 1474. Kościół został poświęcony w roku 1405 przez biskupa przemyskiego Macieja Janinę – początkowo nie miał rangi katedry, stał się nią dopiero w 1412 roku, kiedy Lwów stał się siedzibą biskupią. Po wielkim pożarze Lwowa w roku 1527 runęło sklepienie katedry. 1 kwietnia 1656 roku w tej katedrze, przed cudownym obrazem Matki Boskiej Łaskawej złożył śluby lwowskie król Jan II Kazimierz, a 21 października 1677 chrzest w katedrze otrzymał król Polski Stanisław Leszczyński. W latach 1765–1772 za rządów arcybiskupa Wacława Sierakowskiego dokonano gruntownej restauracji katedry, usuwając wiele starych gotyckich i renesansowych grobowców, epitafiów i ołtarzy, otynkowano ściany i filary gotyckie, nadając świątyni charakter późnobarokowy z domieszką rokoka. Dookoła kościoła możemy podziwiać piękne kaplice. Wewnątrz Katedry Łacińskiej widnieje unikalny Obraz Matki Bożej Łaskawej zwany także Śliczną Gwiazdą miasta Lwowa. Namalowany w 1598 roku temperą na deseczkach sosnowych o grubości 1 cm, o wymiarach 61,2x43,7 cm przez mieszczanina lwowskiego Józefa Szolc-Wolfowicza jako epitafium dla zmarłej wnuczki Katarzyny Domagaliczówny, został zawieszony na ścianie prezbiterium od strony cmentarza katedralnego. Nazwany był też obrazem Matki Bożej „Murkowej”. W roku 1776 obraz został oficjalnie uznany przez Kościół za cudowny. Wartymi obejrzenia są przepiękne witraże wykonane w końcu XIX wieku.

Szczegóły

Opublikowano: 11 wrzesień 2015

Pałac Potockich we Lwowie został wybudowany w stylu neorenesansowym dla członka jednego z najpotężniejszych rodów XIX-wiecznej Europy. Dzisiaj mieści w sobie oddział Lwowskiej Galerii Sztuki. Jest też lwowską rezydencją prezydenta Ukrainy. Pałac wzniesiono w latach 1888-1890 dla Alfreda Józefa Potockiego (w latach 70. XIX w. namiestnika Galicji). Był oficjalną własnością rodziny Potockich do 1940 r., kiedy to został skonfiskowany przez władze Ukraińskiej SRR. Ostatni dziedziczny właściciel rezydencji zmarł na uchodźstwie we Francji w 1958 r. Wcześniej na tym terenie był rozległy ogród, w którym znajdowało się kilka niewielkich budynków. Zostały zburzone ok. 1820 i wówczas rozpoczęła się tu budowa klasycystycznego pałacu według projektu Ignacego Chambreza. Był to prostokątny, dwukondygnacyjny budynek nakryty mansardowym dachem, posiadał symetryczną fasadę z centralnym ryzalitem oraz poddasze zwieńczone balustradą. Na wysokości pierwszej kondygnacji elewacja posiadała boniowanie, a powyżej drugiej naroża ozdobione były sześcioma parami jońskich pilastrów. Pałac ten stał w tym miejscu do 1860, a następnie został zburzony. Po wojnie pałac pełnił różne funkcje; od 1972 r. odbywały się w nim śluby. W latach 2001-2002 pałac przeszedł renowację. Dzisiaj mieści galerię sztuki oraz rezydencję prezydencką.

Szczegóły

Opublikowano: 11 wrzesień 2015

Opactwo Bellapais, obecnie to zrujnowany klasztor augustiański we wsi Belapais w okolicach Kirenii w granicach Cypru Północnego. Opactwo zostało wzniesione przez augustianów sprowadzonych na Cypr po objęciu władzy na wyspie przez francuską dynastię Lusignanów. Pierwsze prace budowlane podjęto już w kilka lat po przybyciu zachodnich władców, w 1198, jednak większa część kompleksu została wzniesiona w latach 1267–1284. W 1359 do istniejących już budynków dobudowano gotycki refektarz, Fundatorami klasztoru byli królowie Cypru Hugo III i Hugo IV. Obiekt reprezentuje styl gotycki typowy dla okresu rządów Lusignanów na Cyprze. Klasztor stał się ważnym ośrodkiem pielgrzymkowym po otrzymaniu relikwii Krzyża Świętego. Zostały one z niego skradzione w czasie najazdu genueńskiego w 1373, gdy splądrowany został cały skarbiec wspólnoty. Opactwo i poziom moralny żyjący w nim mnichów podupadły; z czasem cały kompleks zabudowań klasztornych popadł w ruinę. Po przejęciu władzy na Cyprze przez Turków obiekty przejął Cypryjski Kościół Prawosławny, co nie uratowało klasztoru przed opuszczeniem i ruiną. Prace remontowane w zniszczonym opactwie podjęto dopiero w latach 60. XX wieku. W maju każdego roku w ruinach opactwa odbywa się festiwal muzyki poważnej.

Szczegóły

Opublikowano: 11 wrzesień 2015

Zamek św. Hilariona to majestatyczna twierdza w północnej części Cypru, znajdująca się na wysokiej skale (732 metry n.p.m.) w malowniczej scenerii gór Kyreni. Jego historia sięga czasów wczesnego średniowiecza, kiedy to przybyły z Palestyny św. Hilarion założył pustelnię. Po śmierci został tu pochowany, a jakiś czas później wokół jego grobu Bizantyjczyczy wznieśli kościół wraz z klasztorem. W XI wieku na rozkaz władców wywodzących się z dynastii Lusiganów świątynia przekształcona została w warowny zamek. Obecnie Zamek św. Hilariona to jedna z największych i najlepiej zachowanych warownych twierdz w górach północnego Cypru. Cały kompleks składa się z trzech pasów umocnień (dolnego, średniego i górnego) oddzielonych od siebie, długimi stromymi podejściami. Ze szczytu twierdzy rozpościera się przepiękna panorama okolicy oraz wybrzeża. Warownia ta także stanowiła inspirację dla Walta Disneya, w czasie kręcenia bajki zatytułowanej "Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków".

Szczegóły

Opublikowano: 08 wrzesień 2015

Mostar położony jest w południowo-zachodniej części Bośni i Hercegowiny, przy drodze wiodącej z Dubrownika do Sarajewa. Miasto leży na wysokości ok. 60 m n.p.m., na równinie Mostarsko polje, na obu brzegach rzeki Neretwy. Nazwa miasta pochodzi od słowa 'mostari' - 'strażnicy mostu'. Najważniejszym zabytkiem miasta jest XVI-wieczny kamienny Stary Most, wybudowany w 1566. W czasie wojny w byłej Jugosławii , w dniu 9 listopada 1993 roku pod ostrzałem chorwackich czołgów zawalił się Stary Most. Od zakończenia wojny w 1995 roku miasto jest odbudowywane, głównie przy pomocy finansowej UNESCO i Unii Europejskiej. Zniszczenia i ślady wojny są jednak wciąż wyraźnie widoczne. Stary Most pieczołowicie odtworzono i odbudowano, by w dniu 23 lipca 2004 roku dokonać jego uroczystego otwarcia. W lipcu 2005 Stary Most i jego najbliższe otoczenie zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Szczegóły

Opublikowano: 08 wrzesień 2015

Katedra św. Jakuba w Szybeniku, w Chorwacji to jeden z najpiękniejszych przykładów zarówno gotyku, jak i renesansu. I zarazem harmonijnego połączenie tych – zdawałoby się – niemożliwych do pogodzenia stylów. Plany jej budowy zaczęły się już od 1298 roku, natomiast budowę katedry ukończono dopiero w 1555 r. Do budowy nie użyto ani grama zaprawy murarskiej. Wszystkie kamienie zostały tak ściśle połączone, że utworzyły całość bez konieczności kładzenia jakiejkolwiek spoiny. Warto też zwrócić uwagę na figurę archanioła na szczycie kopuły. To wiatrowskaz, obracający się zgodnie z kierunkiem wiatru, co jest bardzo istotne w porcie morskim. Szybenicka katedra jest największym na świecie kościołem zbudowanym wyłącznie z kamienia. Do budowy nie użyto ani jednej cegły. Wszystko jest w szarej tonacji naturalnego kamienia, bez żadnych tynków. Kamienie użyte do budowy pochodzą m. in. z wysp Brač i Krk. Z tej pierwszej pochodził też budulec pałacu Dioklecjana w Splicie. A później – także materiał do budowy waszyngtońskiego Białego Domu. W 2001 roku Katedra św. Jakuba w Szybeniku została wpisane na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO jako modelowy przykład połączenia w jedną całość elementów gotyku i renesansu.

Szczegóły

Opublikowano: 08 wrzesień 2015

Wieża Bębna w Xi’an wzniesiona została w 1380 r. Nazwa wieży pochodzi od dużego bębna umieszczonego wewnątrz. W przeciwieństwie do Wieży Dzwonu, w której bito w dzwony o świcie, z Wieży Bębna dźwięki dobywały się o zachodzie słońca, aby zasygnalizować koniec dnia. Zdarzało się, że uderzano w bębny, w celu zaalarmowania okolicznych mieszkańców o grożącym im niebezpieczeństwie. Obecnie wieża składa się z dwóch kondygnacji, a jej wysokość wynosi 34 m. Na pierwszym piętrze budowli mieści się sala, w której znajdują się 24 mniejsze bębny. W 1996 roku zamontowano w wieży nowy bęben – największy w Chinach. W środku wieży znajduje się muzeum bębnów. Niektóre z eksponatów pochodzą sprzed tysięcy lat. Drugie piętro wieży pełni funkcję tarasu widokowego, z którego rozciąga się widok na miasto.

Szczegóły

Opublikowano: 08 wrzesień 2015

Wielki Mur Chiński jeden z najwspanialszych i najbardziej rozpoznawalnych zabytków Chin to zbiorcza nazwa systemów obronnych składających się z zapór naturalnych, sieci fortów i wież obserwacyjnych oraz (w najbardziej strategicznych miejscach) murów obronnych z ubitej ziemi, murowanych lub kamiennych, osłaniających północne Chiny przed najazdami ludów z Wielkiego Stepu. Tradycyjnie przyjmuje się, że Wielki Mur rozciągał się od Shanhaiguan (nad zatoką Liaodong) do Jiayuguan w górach Nan Shan na długości ok. 2400 km. Obecnie większa jego część jest w złym stanie i porozrywana na kilkanaście odcinków o różnej długości (stopniowo odbudowywana); tylko niewielkie fragmenty są udostępnione turystom. W okolicach Pekinu jest 6 takich fragmentów: Badaling, Jinshanling, Simatai, Huanghua, Mutianyu.,Juyongguan. Są również fragmenty takie jak np. Jiankou, które z powodu zbyt złego stanu nie są udostępniane dla masowego ruchu turystycznego. Wielki Mur Chiński jest największą budowlą wzniesioną kiedykolwiek przez człowieka. Jego szerokość u podstaw wynosi ok. 6,5 m, zaś wysokość 9 m. Na górze mur ma 5,5 m szerokości - wystarczająco, aby mogła po nim maszerować piechota po 10 żołnierzy w szeregu albo kawaleria po 5 koni w szeregu. Szacuje się, że przy budowie muru zatrudniono w nieludzkich warunkach ok. 300 tysięcy robotników, tysiące z nich straciło przy tym swe życie. W zamierzeniach projektantów co 100 metrów miała być wieża strażnicza, razem ponad 40 tysięcy. Obliczono, że do budowy muru użyto 300 milionów m³ materiałów, co wystarczyłoby do zbudowania 120 piramid Cheopsa, lub do postawienia na całej długości równika dwumetrowego muru. Nazywany jest też "Murem 10 000 Li" (10 000 nie powinno być tutaj traktowane dosłownie i oznacza raczej "nieskończoną długość" muru). W 1987 roku Wielki Mur Chiński został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, a 7 lipca 2007 ogłoszono go jednym z siedmiu nowych cudów świata.

Szczegóły

Opublikowano: 08 wrzesień 2015

Zakazane Miasto to znajdujący się w centrum Pekinu, dawny pałac, będący przez 500 lat siedzibą cesarskiej dynastii Ming i Qing. Pałac otoczony jest murem obronnym o wysokości 8 m z wieżami przykrytymi charakterystyczną dla całego kompleksu żółtą dachówką oraz fosą o głębokości 6 m. Mury obronne mające bronić członków cesarskiej rodziny przed wrogami, jednocześnie powodowały ich głęboką izolację od wszystkich śmiertelników. Do Zakazanego Miasta mieli dostęp –poza najbliższą rodziną cesarza - najważniejsi urzędnicy i eunuchowie, a także konkubiny i strażnicy. Kompleks pałacowy zbudowano w latach 1406–1420, na polecenie cesarza Yongle z dynastii Ming na miejscu dawnego Chanbałyku, miasta stołecznego mongolskiej dynastii Yuan, a rozplanowano go wzdłuż głównej osi północ – południe. Na obszarze o długości 960 m i szerokości 760 m wzniesiono ok. 800 pałaców i wiele mniejszych pawilonów. Pałace sąsiadują tu z parkami i trzema sztucznymi stawami. Ten najbardziej interesujący z zabytków Chin, który w 1987 r. został wpisany na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO codziennie odwiedza prawie 60 tysięcy turystów

Szczegóły

Opublikowano: 07 wrzesień 2015

Zabytkowy kompleks zamkowy na Słowacji z przełomu XI i XII wieku jest zaliczany do największych tego typu w środkowej Europie.

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2015

Wieża Dzwonu wzniesiona w Xi’an w 1384 r., w czasie panowania dynastii Ming. Drewniana wieża jest największym i najlepiej zachowanych budynkiem tego typu w Chinach. Jej wysokość wynosi 36 m. Budowla stoi na murowanej, kwadratowej podstawie. Na każdej ze ścian podstawy widnieją duże, łukowate bramy. Wieża posiada trzy poziomy dachu i składa się z dwóch kondygnacji. Niegdyś z wieży rozlegały się dźwięki bijącego dzwonu, sygnalizujące początek dnia i czas otwarcia bram miasta. Dzwon na wieży informował także o grożących niebezpieczeństwach

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2015

Wielki Meczet w Xi’an jest jednym z najstarszych i najbardziej znanych meczetów w Chinach. Został zbudowany w 742 roku, w okresie rządów dynastii Tang (za panowania cesarza Xuanzonga) później był wielokrotnie odnawiany. Meczet nadal jest używany przez chińskich muzułmanów, stanowi też często odwiedzaną atrakcję turystyczną. W przeciwieństwie do większości meczetów z Bliskiego Wschodu i krajów arabskich, Wielki Meczet w Xi’an jest budowlą w typowo chińskim stylu architektonicznym. Nie posiada on ani kopuły, ani minaretów. Wyjątek stanowią niektóre arabskie napisy i zdobienia.

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2015

Katedra zbudowana została w 1192 roku ku czci patrona Irlandii, Świętego Patryka. Jest jedną z trzech katedr Kościoła Irlandii w Dublinie i jednocześnie największym kościołem w Irlandii, zwieńczonym 43-metrową iglicą. Znana również jako Katedra Narodowa wspólnoty anglikańskiej, jest otwarta dla wszystkich, nie tylko jako muzeum, ale również jako miejsce kultu. W latach 1844-1869 budynek został częściowo odnowiony, dzięki czemu zwiedzający mogą podziwiać neogotycką strukturę z domieszką starszych elementów architektonicznych. Na terenie katedry można znaleźć kilka ciekawych grobów i pomników, a w jej pobliżu znajduje się słynna studnia, gdzie, według tradycji, św. Patryk chrzcił nawróconych.

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2015

Warownia znajduje się w Kyrenii na Cyprze Północnym, w starej części miasta. Datowana jest na VI-VII w. W przekazach historycznych zaistniała w 1191 r., kiedy zdobył ją Ryszard Lwie Serce. W XIV w. warownia została zniszczona podczas walk genueńskich. Po przejęciu przez Wenecjan, została odbudowana i w tej formie zachowała się do dziś. W 1570 r. miasto skapitulowało przed admirałem Sadykiem Paszą. Jego grób można zwiedzać za bramą twierdzy. Później Brytyjczycy zamienili twierdzę w więzienie, a następnie w akademię policyjną. Od roku 1974 zamek jest dostępny dla zwiedzających jako muzeum. w którym znajduje się między innymi wrak starożytnego statku z czasów Aleksandra Macedońskiego. Zamek otwarty jest w godz. od 9 do 16:45 (latem do 18:45). Bilet wstępu kosztuje około 6 Euro. Dzieci do 12 roku życia – wstęp wolny.

Szczegóły

Opublikowano: 05 wrzesień 2015

Terakotowa Armia uznana za ósmy cud świata, od 1987 roku znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Została ona w 1974 r. przypadkowo odkryta na polu kukurydzy, podczas kopania studni przez okolicznych chłopów. Sukcesywnie udostępniana turystom. W miejscu wykopaliska, w 1994 r. zostało otwarte Muzeum Xi’an Terakotowej Armii Pierwszego Cesarza Qin. Szacuje się, że armia składa się z 8 tysięcy wojowników i 500 koni, z których część nadal jest zasypana w dołach. Figury wykonane zostały z dobrze oczyszczonej i wypalonej gliny, zwanej terakotą. Twarz każdego żołnierza różni się od pozostałych. Poszczególne figury różnią się rysami i wyrazem twarzy, budową ciała, postawą, a nawet napięciem mięśni. Można przypuszczać, że każda postać przedstawia prawdziwego wojownika, żyjącego w ówczesnych czasach. Głowy oraz korpusy rzeźb są w środku puste, natomiast nogi lite, co pozwala im na zachowanie pionu. Części wydobytych figur zaraz po znalezieniu była pokryta kolorami, które jednak po wyciągnięciu na powietrze poznikały. Najlepiej zachowane figury wyeksponowano w szklanych gablotach. W dołach nadal wykonywane są prace archeologiczne. Można tam też zobaczyć szereg fragmentów potłuczonych figur. Uważa się, że nie jest to całe znalezisko, ale pamięć o pogrzebanych żywcem otacza to miejsce lękiem przed zakłócaniem spokoju. Zgodnie z wierzeniami armia wojowników naturalnej wielkości miała chronić cesarza pochowanego w mauzoleum oraz pomóc mu zdobyć władzę w życiu pozagrobowym.

Szczegóły

Opublikowano: 05 wrzesień 2015

Las Pagód, to znajdujący się w kompleksie Klasztoru Shaolin cmentarz dla mnichów, którzy w jakiś sposób zasłużyli się w Klasztorze lub pełnili ważne funkcje. Cmentarz tworzy ponad 240 kamiennych lub ceglanych pagód budowanych od 791 do 1803 roku, od czasów dynastii Tang, przez dynastie Song, Yuan, Ming, Qing. Pagody posiadają nieparzystą (od 1 do 7) liczbę poziomów. Każda pagoda zwieńczona jest kwiatem lotosu będącym symbolem buddyzmu. Jest to największa tego rodzaju nekropolia w Chinach.

Szczegóły

Opublikowano: 05 wrzesień 2015

Klasztor Shaolin – świątynia buddyjska wybudowana w 495 roku, znajdująca się w Chinach, w prowincji Henan. Historyczny ośrodek buddyzmu mahajana i sekty chan, miejsce legendarne dla chińskich sztuk walki, obecnie ważny ośrodek turystyczny. Nazwa klasztoru pochodzi od nazwy góry Shaoshi, u podnóża której jest położony. Shaolin Si dosłownie oznacza „Świątynia w lasach Shaoshi”. Legenda głosi, że kiedy do klasztoru przybył indyjski misjonarz Bodhidharma zauważył, iż miejscowi mnisi są senni i chorobliwi. Wprowadził obowiązkową codzienną gimnastykę opartą na indyjskim tańcu wojennym imitującym ruchy wojowników w czasie walki, a także na ćwiczeniach indyjskiej jogi. Z tej gimnastyki – zgodnie z legendą – powstało całe bogactwo chińskich sztuk walki. Na terenie klasztoru można zobaczyć drzewa z widocznymi otworami, które powstały podczas treningów, po uderzeniach przez mnichów palcami w korę. Wokół klasztoru skupionych jest wiele prywatnych szkół sztuk walki. Przyjmowane są już 6-latki, które oprócz wielogodzinnych treningów, pobierają naukę czytania, pisania, literatury i matematyki. Starożytny klasztor zyskał ogólnoświatową sławę w drugiej połowie XX wieku, głównie dzięki filmom z gatunku kung-fu.

Szczegóły

Opublikowano: 26 kwiecień 2015

Buddyjska świątynia Zenkoji powstała w 642 r., a wokół niej wybudowano miasto Nagano. Świątynia ta wzniesiona została zanim Buddyzm podzielił się w Japonii na odłamy. Formalnie więc teraz należy do dwóch szkół: Tendai and Jōdoshū. Główny pomnik Buddy jest hibutsu czyli ukryty przed ludźmi. Tego posągu nie ogląda nikt, nawet kapłani. Strona: https://www.zenkoji.jp/ENGLISH/about/index.html

Szczegóły

Opublikowano: 26 kwiecień 2015

Zamek Matsumoto (松本城) zwany Zamkiem Kruków, z powodu czarnego koloru ścian. Zbudowano go w 1504 roku i używano do 1868. Został uznany za narodowy skarb Japonii. Jest jednym z pięciu zachowanych w oryginale zamków japońskich.

Szczegóły

Opublikowano: 09 wrzesień 2010

Nieodłączną częścią panoramy miasta jest wznoszący się prawie nad budynkiem opery Harbour Bridge. Ma on rozpiętość 495,6 metrów i został oddany do użytku 18 marca 1932 roku. Jest to jeden z największych mostów łukowych na świecie, a ze względu na formę otrzymał przezwisko „wieszak”. Odważni mogą spróbować wejścia na szczyt łuku – ta atrakcja cieszy się dużą popularnością wśród turystów, bo widok ze szczytu zapiera dech w piersiach.

Szczegóły

Opublikowano: 09 wrzesień 2010

Symbol miasta, jedyna zachowana część meczetu z czasów panowania kalifa Jakuba al-Mansura, budowana w II poł. XII wieku jako dziękczynienie po wygranej bitwie pod Alarcos. Meczet nigdy nie został ukończony, ponieważ pracę nad nim przerwał śmierć władcy w 1190 roku, istniejące już elementy zniszczyło trzęsienie ziemi w 1755 roku, po którym zachowały się jedynie podstawy kolumn i stojący do dziś minaret o wysokości 44m. Wieża uznawana jest za wzór marokańskich minaretów. Z ruinami graniczy Mauzoleum Mohammada V.

Szczegóły

Opublikowano: 08 wrzesień 2010

Vieux-Port de Montréal (Stary Port Montréalu) stanowił ważne ogniwo w handlu zagranicznym całego kontynentu. Po tym jak w latach 70. XX w. główne stocznie przeniosły się na wschód, teren zagospodarowano na użytek publiczny, tworząc sieć ścieżek rowerowych, narciarskich tras biegowych i alejek do uprawiania joggingu, a portowe hangary przekształcono w pawilony wystawowe. O popularności tego miejsca świadczy ilość turystów - ponad 7 milionów rocznie.

Szczegóły

Opublikowano: 08 wrzesień 2010

Quebec jest najpiękniej położonym i najbogatszym w zabytki miastem w Kanadzie. Otoczona masywnymi fortyfikacjami starówka, Vieux-Québec, jako jedyna w całej Ameryce Północnej, została wpisana w 1985 r. na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. To na wskroś francuskie miasto może się poszczycić piękną starówką pełną XVII- i XVIII-wiecznych kamiennych domów i kościołów, parków i skwerów. Wizytówka Québecu jest piękny hotel Château Frontenac. Będąc w mieście warto zobaczyć przepiękne sakralne zabytki: kościół NMP Zwycięskiej, bazylikę NMP z Québec oraz wielkie seminarium. Świadectwem militarnej przeszłości miasta pozostaje pole bitwy tzw. Pola Abrahama, które obecnie ma status historycznego parku narodowego oraz olbrzymia gwiaździsta cytadela – rozbudowywany od 1812 r kompleks 25 budowli, będący największą obsadzoną wojskiem fortecą w Ameryce Północnej.

Szczegóły

Opublikowano: 07 wrzesień 2010

Giza była dawnym miastem w starożytnym Egipcie, leżącym na lewym brzegu Nilu, około 20 km od Kairu. Obecnie jest to trzecie co do wielkości miasto w Egipcie (ok. 2,5 miliona mieszkańców) i wchodzi w skład aglomeracji Kairu. Giza słynie oczywiście z najbardziej imponujących budowli starożytności, powstałych na tym terenie w większości w XXV w. p.n.e. Słynne piramidy (bo o nich mowa) oddalone są o ok. 8 km od centrum starożytnej Gizy. Kompleks piramid oraz pozostałości państwa były atrakcją turystyczną już w starożytności, kiedy niektóre z budowli liczyły 2000 lat.

Zespół w Gizie to dwie największe piramidy zbudowane w starożytności oraz piramida Mykerinosa. Wszystkie mają kształt ostrosłupa na podstawie kwadratu. Największą z nich jest piramida Cheopsa - w starożytności "Horyzont Cheopsa" - jeden z siedmiu cudów świata. Ma podstawę o boku 230 m i wysokość 147 m. Piramida Chefrena, jest wysoka na 137 m, piramida Mykerinosa ma tylko 65 metrów wysokości. Wokół tych piramid pobudowano szereg mniejszych, przeznaczonych na grobowce królowych i dostojników państwowych. Piramida Chefrena wyróżnia się ustawioną obok niej, przy dolnej świątyni grobowej, monumentalną rzeźbą Sfinksa. Został on wyrzeźbiony w olbrzymim bloku skalnym. Sfinks ma ciało lwa i głowę faraona, osłoniętą szeroką chustą - nemes. Posąg ma długość 57 m i wysokość 20 m. Jest to pierwsza, monumentalna rzeźba w sztuce egipskiej. Późniejsze świątynie były zdobione potężnymi posągami władców, ustawianymi najczęściej po obu stronach wejścia. W 1979 kompleks budowli w Gizie został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2010

W dolinie Deir el-Bahari znajduje się jeden z najpiękniejszych zabytków egipskich. Jest nim świątynia królowej Hatszepsut wzniesiona w XVI/XV w.p.n.e. na trzech tarasach połączonych ze sobą łagodnie wznoszącymi się rampami, u podnóża wysokiej i stromej skały. Świątynia Hatszepsut , zwana „Świątynią Milionów Lat” jest w znacznej części wykuta w skale. Składa się z trzech, ułożonych kaskadowo, połączonych i zdobionymi rzędami posągów tarasów, które zakończone były portykami. Drugi taras ozdobiony był licznymi reliefami, przedstawiającymi sceny z życia królowej. Na górnym tarasie znajdował się dziedziniec z wejściami do Komór Odrodzenia Hatszepsut i jej ojca.

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2010

Masada jest jedną z ciekawszych, choć wciąż niedocenianych atrakcji Izraela. Samo słowo „masada” oznacza w języku hebrajskim „fortecę”. Rzeczywiście, Masada jest swego rodzaju naturalną cytadelą – umocnienia są położone na niezwykłym, spłaszczonym szczycie płaskowyżu. Dla Izraelitów to miejsce ma ogromne znaczenie. Jest symbolem patriotyzmu i walki o niepodległość. W 73 roku Masada była jednym z ostatnich punktów oporu przeciwko wojskom Imperium Rzymskiego prowadzonym przez Flawiusza Silvę. Ostatecznie oblężeni Żydzi zdecydowali się na zbiorowe samobójstwo, byleby tylko nie wpaść w ręce wroga. Przez wieki zapomniana, Masada została ponownie odkryta dopiero w 1842 roku. W XX wieku prowadzono tu liczne prace wykopaliskowe, które pozwoliły na odkrycie ruin łaźni, synagogi i zwykłych magazynów. Masada jest przepięknie położona. Fortyfikacje górują nad Morzem Martwym – widoki z góry są niezapomniane.

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2010

Matmata to zbiór zabudowań zamieszkałych przez Berberów. Coraz więcej mieszkańców zdecydowało się przenieść do położonej nieopodal Nowej Matmaty, dlatego teraz  sporo charakterystycznych, wydrążonych w skałach domostw jest opuszczonych. Chyba żadna inna miejscowość w Tunezji nie przyciąga większej liczby turystów niż Matmata (Mátmátah). Nietrudno to zrozumieć: w krajobrazie okolic jest coś surrealistycznego, co przywodzi myśl o zdjęciach powierzchni Księżyca. Z pewnością z tego powodu kręcono tu "Gwiezdne wojny". W większości przypadków tubylców nie cieszy wcale okazywane im zainteresowanie.

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2010

To starożytne miasto - państwo na wybrzeżu Morza Śródziemnego w pobliżu Tunisu, założone zostało w IX wieku p.n.e. przez Fenicjan. Przez wieki miejscowość była ważnym ośrodkiem kulturalnym i ekonomicznym starożytnego świata. Od XIX wieku prowadzone są w Kartaginie prace wykopaliskowe, a najstarsze odnalezione ślady minionej, starożytnej epoki pochodzą z połowy VIII wieku p.n.e. Miasto dzięki licznie występującym reliktom przeszłości zostało umieszczone na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
Do najchętniej odwiedzanych zabytków należą amfiteatr i teatr rzymski, starożytne wille i sklepy datowane na III lub II wiek p.n.e, punickie porty i termy cesarza Antoniusza. Warto też obejrzeć wykopaliska na wzgórzu Byrsa i przedmioty pochodzące z czasów przed Chrystusem skupione w Państwowym Muzeum Kartaginy.

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2010

Ściana Płaczu po hebrajsku zwana Kotel ha-Maarawi, to jedyna zachowana do dziś pozostałość Świątyni Jerozolimskiej. Jest to najświętsze miejsce judaizmu.  Konstrukcja została zbudowana w 20 wieku naszej ery przez króla Heroda. Niegdyś mur liczył sobie 485 metrów, ale stopniowo jego długość zmniejszała się - dziś pozostał jedynie niewielki kawałek. Nazwa Ściana Płaczu pochodzi od żydowskiego święta opłakiwania zburzenia świątyni przez Rzymian, które jest obchodzone każdego roku w sierpniu.  W użyciu jest również nazwa "Mur Zachodni". To właśnie tu wierni wkładają między kamienne ściany karteczki z prośbami do Boga.

Szczegóły

Opublikowano: 06 wrzesień 2010

Najważniejsza atrakcja turystyczna całej Jordanii, w języku greckim jej nazwa oznacza „skałę”. Petra została wykuta w skale wiele lat temu przez plemię Nabatejczyków. Aby wejść do miasta, konieczne jest przejście przez wąwóz As-Sik, długi na ponad kilometr i otoczony ścianami skalnymi wysokimi na 80 metrów. Po wyjściu z wąwozu pierwsze, co rzuca się w oczy, to Al-Khazneh (Skarbiec), wykuty w skale na początku I wieku grobowiec nabatejskiego króla. W mieście część budynków została zniszczona przez trzęsienia ziemi, ale zachowało się około 500 grobowców. Ciekawy jest amfiteatr, zbudowany w stylu rzymskim i będący w stanie pomieścić kilka tysięcy osób. Ad-Deir, czyli klasztor, imponuje pomimo XX wieków istnienia. Prowadzą do niego schody złożone z 800 stopni, których przejście może zająć nawet godzinę. Niektórzy zwiedzający decydują się przejechać tę drogę na grzbiecie osła. Petra nie pozwala zapomnieć o swoich korzeniach, dzięki czemu turyści mogą wejść do dwóch muzeów: Muzeum Archeologicznego i Nabatejskiego. Petra znajduje się na liście Nowych Siedmiu Cudów Świata utworzonej w 2007 roku. W tym roku odbywa się tutaj także maraton. Park Archeologiczny Petra obejmuje sobą cudowne krajobrazy pobliskich gór.

Szczegóły

Opublikowano: 02 wrzesień 2010

Tyr, w którym według legendy wynaleziono purpurę, był wielkim miastem fenickim panującym na morzu, założycielem prosperujących osad handlowych, takich jak Kadyks lub Kartagina. Jego znaczenie zmalało w czasach ostatnich krucjat. W Tyrze zachował się cenny zespół ruin, głównie z okresu rzymskiego. Nowsza, choć jak dla współczesnych i tak stara cześć miasta, pełna jest malowniczych, wąskich uliczek, po których warto się przespacerować, aby poczuć klimat i ducha tego miejsca oraz napić się pysznego soku ze świeżych owoców.

Szczegóły

Opublikowano: 02 wrzesień 2010

Jest najczęściej odwiedzanym przez turystów miastem. Stolica kraju, liczy ponad 2 tysiące lat, leży na starym szlaku karawanowym z Mekki do Edenu. Warto przede wszystkim zwiedzić Stare Miasto, z labiryntem wąskich uliczek, przepiękną architekturą i wyjątkową atmosferą. Jest to ogromny kompleks starych, wysokich kamienic, z których około 6,5 tysiąca zostało zbudowanych jeszcze przed XI wiekiem. Cała Starówka wpisana jest na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO Przez prawie piętnaście stuleci zamknięte przed oczami Europejczyków miasto owiane było legendą. Dla cudzoziemców otworzyło się dopiero w połowie XX wieku.

Szczegóły

Opublikowano: 02 wrzesień 2010

Czerwony Fort był pałacem w nowej stolicy Szacha Dżahana - znajdował się w jednym z siedmiu starożytnych miast Delhi - Shahjahanabadzie. Szach przeniósł stolicę z Agry, aby podnieść wagę swojej władzy i po to, by mieć okazję wprowadzić w życie swoje pomysły na wielkie budowle. Czerwony Fort znajduje się we wschodniej części Shahjahanabadu. Jego nazwa pochodzi od koloru ścian tej budowli. Mur ma długość 2.5 km, a jego wysokość waha się w granicach 16m przy rzece, do 33m w stronę miasta. Budowę fortu rozpoczęto w 1638 roku i skończono w 1648. Czerwony fort jest jednym z najpopularniejszych obiektów turystycznych w Delhi - przyciąga każdego roku miliony odwiedzających. Jest on również symbolem uzyskania niepodległości w 1947 i tym samym uwolnienia się z rąk Wielkiej Brytanii. W 2007 roku kompleks został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Szczegóły

Opublikowano: 02 wrzesień 2010

To ogromne mauzoleum z białego marmuru wybudowane w Agrze pomiędzy 1631 a 1648 rokim z rozkazu mogolskiego imperatora Shah Johan ku pamięci jego ukochanej żony. Taj Mahal jest klejnotem muzułmańskiej sztuki w Indiach oraz jednym z bardziej popularnych miejsc turystycznych w kraju. Budowa Tadź Mahalu trwała dwadzieścia dwa lata (1632-1654) i pracowało przy niej, według różnych podań, od 20 do 25 tysięcy robotników. Marmurowe powierzchnie budowli są kunsztownie pokryte tysiącem kamieni szlachetnych, półszlachetnych i dekoracji kaligraficznych z czarnego marmuru.

W latach trzydziestych XIX wieku, mający dwieście lat Tadź Mahal, był zaniedbany i zarośnięty, niemalże popadł w ruinę. Lord William Bentinck, generalny gubernator Bengalu, wysunął propozycję rozebrania tego wyjątkowego monumentu, przesłania marmuru statkiem do Londynu i tam sprzedania go. Zamiar ten nie doszedł do skutku tylko dlatego, że marmur zerwany z Czerwonego Fortu nie znalazł nabywców. W roku 1900 kolejny wicekról Indii, lord George Curzon, nakazał odrestaurować podupadłe mauzoleum.

Tadź Mahal jest przykładem szczytowych osiągnięć architektonicznych Indii w epoce Wielkich Mogołów. W 2004 roku świętowano 350. rocznicę ukończenia jego budowy, zaś niedługo potem, 7 lipca 2007 obiekt został ogłoszony jednym z siedmiu nowych cudów świata.

Szczegóły

Opublikowano: 01 wrzesień 2010

Jeden z 7 nowych cudów świata wybrany przez internautów w ogólnoświatowym głosowaniu w 2007 roku. Najlepiej zachowane miasto wchodzące w skład Imperium Inków, zapomniane na wiele wieków i przypadkowo odkryte pod koniec XIX wieku. Tutejsze zabytki pochodzą prawdopodobnie z XV wieku, miasto zostało zbudowane z jasnego granitu według doskonale opracowanego planu, a jego architekci doskonale wtopili swoje dzieło w tutejsza rzeźbę terenu. Najbardziej charakterystycznym elementem Machu Picchu są schody, których w obrębie miasta jest około 1200, co zapewniało sprawną komunikację pomiędzy różnymi jego poziomami, ważnym osiągnięciem inżynieryjnym jest również system kanałów i zbiorników wykutych w skałach, który pozwalał gromadzić niezbędne ilości wody pitnej dla mieszkańców. Dodatkowo całe założenie podporządkowane jest swoistej urbanistyce mającej powiązanie z religią, najniżej położone fragmenty zabudowy służą do celów mieszkalnych oraz żywieniowych (tarasowe pola), im wyżej natomiast tym bardziej święte są znajdujące tam obiekty – szczytową cześć miasta zajmuje Obserwatorium Astronomiczne, Świątynia Trzech Okien oraz Wieża Słońca. Miasto z nieznanych przyczyn opuszczone zostało ok. 1537 roku. Proporcje płci w odnalezionych na terenie miasta szkieletach wskazują ogromną przewagę kobiet (9:1), co pozwala naukowcom snuć podejrzenia że Machu Picchu nie było typową warownią lecz sanktuarium Dziewic Słońca.

Szczegóły

Opublikowano: 01 wrzesień 2010

Dawna stolica Imperium Khmerskiego to jeden z najwspanialszych zabytków i jedno z największych stanowisk archeologicznych świata.

Angkor pochodzi od sanskryckiego słowa nagara czyli  miasto. We współczesnym języku khmerskim angkor oznacza "stolicę" albo "święte miasto - każdy kto odwiedzi to wyjątkowe miejsce, przekona się, że nazwa ta pasuje idealnie do tego monumentalnego kompleksu. Zajmuje on obszar ponad 400 km², położony na północ od jeziora Tonle Sap, kilka kilometrów od Siem Rea. Kompleks składa się z monumentalnych kamiennych zespołów świątynnych i pałacowych, wybudowanych w unikalnym stylu i ozdobionych tysiącami przepięknych płasnorzeźb. Angkor to także ogromne tereny leśne i zbiorniki wodne, które nadają temu miejscu tak wyjątkowy charakter. Kompleks Angkor jest uważany za największe miasto na świecie w okresie sprzed rewolucji przemysłowej.

Największą, najważniejszą i najbardziej znaną świątynią buddyjską w kompleksie Angkor, jest Angkor Wat poświęcona hinduskiemu bóstwu Wisznu. Po śmierci ówczesnego króla świątynię zamieniano w mauzoleum. Przy budowie tego kompleksu pracowało około 5 tysięcy rzemieślników i 50 tysięcy robotników. Całkowita powierzchnia razem z murami zewnętrznymi i fosą to 2,08 km². Najwyższa z wież mierzy 65 metrów. Jednym z największych skarbów Angkor Wat jest kamienny "arras" ciągnący się na długości ponad 900 metrów, na którym widnieje prawie 20 tysięcy postaci przedstawiających realistyczne sceny z eposów indyjskich Ramajany i Mahabharaty, jak również życie dworu. Wszystkie reliefy wyróżniają się nad wyraz subtelnym pięknem i wielką precyzją.

Dopiero na początku XX w. w mieście rozpoczęto prace archeologiczne i konserwatorskie. Angkor został umieszczony przez UNSECO na Liście Światowego Dziedzictwa. Wizerunek świątyni znajduje się na fladze Kambodży.

Szczegóły

Opublikowano: 31 sierpień 2010

Znana jest także jako Wat Phra Chetuphon, czyli "Świątynia Leżącego Buddy" (czasem opisywana jako "Świątynia Odpoczywającego Buddy"). Wat Pho jest jedną z największych (powierzchnia: 80.000m²) i najstarszych (pochodzi z XVI w.) świątyń buddyjskich w Bangkoku. Znajduje się w niej ponad tysiąc wizerunków Buddy, w tym słynny Leżący Budda. Pozłacany posąg ma 75 metrów długości.

Szczegóły

Opublikowano: 31 sierpień 2010

Jeden z najsłynniejszych mostów na całym świecie, rozsławiony przez ekranizację książki autorstwa Pierre’a Boulle, którą nakręcono w 1957 roku – oraz oczywiście przez historię. Na rzece Kwai zbudowano most, który był częścią słynnej Kolei Śmierci. W trakcie prac śmierć poniosło wielu wziętych do niewoli alianckich żołnierzy. Aktualnie w tym miejscu znajduje się tylko odbudowany po wojnie stalowy most, podczas gdy w trakcie II wojny światowej tuż obok stał jeszcze drugi – tymczasowy most drewniany. Most znajduje się w mieście Kanczanaburi, podobnie jak ogromny cmentarz zamordowanych jeńców alianckich. Pochowano ich tutaj aż 6982. Tutejsze okolice należą do najczęściej odwiedzanych miejsc w Tajlandii.

Szczegóły

Opublikowano: 31 sierpień 2010

Pałac Królewski jest kompleksem budynków, służących od XVIII do połowy XX wieku jako oficjalna rezydencja króla Tajlandii. Po śmierci króla Anandy Mahidola w Wielkim Pałacu w 1946 roku, król Bhumibol Adulyadej zmienił królewską siedzibę na pałac Chitralada. Budowa Wielkiego Pałacu rozpoczęła się w roku 1782, gdy u władzy był Rama I. Kompleks pałacowy znajduje się na wschodnim brzegu rzeki Menam, stanowiącej naturalną granicę kompleksu. Z pozostałych stron teren Wielkiego Pałacu ogrodzony jest murem obronnym o łącznej długości 1900 metrów. Teren kompleksu zajmuje powierzchnię 218.400m². Integralną częścią Pałacu jest najważniejszy obiekt sakralny w królestwie - świątynia Wat Phra Keo, znana również jako Świątynia Szmaragdowego Buddy. Została ona wybudowana w 1902 r. Budynek mieści mnóstwo posągów Buddy ze złota, srebra i kamienia, a nad wszystkim góruje... szmaragdowy Budda na złotym cokole z baldachimem o pięciu parasolach oraz  drugi, naturalnej wielkości Budda z lanego złota, ważący 75 kg, rzeźbiony i zdobiony drogimi kamieniami. Posadzka świątyni pokryta jest w całości płytkami ze srebra, ściany zaś inkrustowane są malowidłami, przedstawiającymi oczywiście sceny z życia Buddy.

Szczegóły

Opublikowano: 17 sierpień 2010

Pałac w Hue to jedna z ciekawszych atrakcji w okolicach. Aby zobaczyć wszystkie interesujące eksponaty na zwiedzanie trzeba przeznaczyć kilka godzin. Najlepiej kompleks pałacowy prezentuje się po zmroku. Całość budynków jest wtedy efektownie oświetlona. Wewnątrz możemy zapoznać się z historią dynastii Nguyen. Zwiedzającym umożliwiono m.in. obejrzenie tronów królewskich. Bezdyskusyjnie warto też obejrzeć zakazane miasto oraz mury obronne wraz z bramami. W Hue znajdują się również grobowce cesarzy, choć żeby je obejrzeć, trzeba oddalić się od centrum.

Szczegóły

Opublikowano: 17 sierpień 2010

My Son to nazwa ruin wspaniałego niegdyś świętego miasta z czasów świetności dynastii Czam panującej w IV-XII stuleciu. Na skutek upływu czasu oraz amerykańskich bombardowań podczas w wojny w latach siedemdziesiątych XX wieku, niewiele z kilkudziesięciu hinduistycznych świątyń oraz budynków mieszkalnych przetrwało do dziś. Miejsce jest malowniczo położone, w dolinie, wśród porośniętych dżunglą wzgórz. Podobnie jak Angkor w Kambodży, My Son na został opanowany przez dżunglę i zapomniany przez ludzi. Święte Miasto zostało odkryte dopiero pod  koniec XIX wieku i ogłoszono je wielką atrakcją archeologiczną. My Son znajduje się niecałe 30 kilometrów od Hoi An i 60 kilometrów od Da Nang. Najwygodniej odwiedzić je w ramach jednodniowej wycieczki z któregoś z tych miast.

Szczegóły

Opublikowano: 13 sierpień 2010

Kościół jest największą atrakcją miasta Guanajato. Charakterystyczna sylwetka tej gotyckiej budowli o ciekawym, nieco różowym kolorze wznosi się ponad dachami domów i jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli kolonialnej architektury meksykańskiej. Kościół stoi na głównym placu w mieście i jest najchętniej odwiedzanym przez turystów miejscem. Zbudowany w 1683 roku, w 1880 został poddany gruntownej renowacji. W krypcie zlokalizowanej w podziemiach kościoła złożono zwłoki bohaterów narodowych, Felipe Gonzaleza i generała Anastasio Bustamante.

Szczegóły

Opublikowano: 13 sierpień 2010

To miejsce bardzo ważne w historii kultury i sztuki Mezoameryki. Ruiny Monte Alban są malowniczo położone w stanie Oaxaca, w dolinie o tej samej nazwie, na wysokości ok. 2000 metrów n.p.m. Niegdyś znajdowało się tu ogromne jak na swoje czasy miasto zamieszkane przez ponad 30 tysięcy mieszkańców. Ocenia się, że jak na razie udało się odkryć tylko około 10 % jego powierzchni. Najstarsze zabytki zachowane w tym rejonie to świątynie, które pochodzą z VI wieku przed naszą erą. Kunszt starożytnych budowniczych zachwyca do dziś. Turyści mogą przyjrzeć się panoramie okolic spoglądając z Wielkiego Placu, dawnego centrum miasta – swoistego rynku. Na terenie wykopalisk odkryto ponad 170 grobowców, ale także ołtarze, piramidy, pałace. Szczególnie cennym odkryciem był grobowiec numer 7, wypełniony przedmiotami ze złota, srebra i alabastru, oraz grobowiec numer 104 z ceramiczną urną przedstawiającą postać siedzącą na jaguarze. W Monte Alban można także kupić pamiątki, np. ręcznie wykonane przez rzemieślników wyroby ceramiczne.

Szczegóły

Opublikowano: 13 sierpień 2010

Palenqué to miejscowość położona w stanie Chiapas w Meksyku, i nazwa stanowiska archelogicznego, starożytnego miasta Majów położonego nieopodal. Dziś wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO ruiny odkryto przypadkiem w 1746 r. Według historyków największy rozkwit Palenqué przypadł na okres od połowy VII do końca VIII wieku. Wśród ruin największą sensacją jest tzw. Świątynia Inskrypcji. Zbudowana została na piramidzie schodkowej o wysokości 16 m złożonej z dziewięciu stopni. Podczas prac archeologicznych prowadzonych w latach 1942 – 1952 we wnętrzu świątyni odkryto przejście do krypty grobowej . Wewnątrz krypty znaleziono sarkofag z szkieletem Pacala Wielkiego, władcy Palenqué. Twarz władcy przesłonięta była jadeitową maską. W sarkofagu znaleziono także wykonane z jadeitu ozdoby (bransolety, pektorał). Ściany sarkofagu pokrywają hieroglify z datą 633. Do innych zabytków odnalezionych w tym miejscu należą Świątynia Hrabiego, Świątynie Krzyża, Słońca i Ulistnionego Krzyża, ruiny pałacu czyli kompleks kilku budynków i dziedzińców wzniesionych na przestrzeni życia kilku pokoleń, na sztucznej, szerokiej platformie (o wysokości 10 m. i wymiarach w rzucie 100 x 80 m oraz pozostałości kamiennego akweduktu.

Szczegóły

Opublikowano: 13 sierpień 2010

W Dolinie Meksyku, istniała kiedyś stolica prekolumbijskiego imperium, która w swym szczytowym momencie rozwoju liczyła najprawdopodobniej 200 tysięcy mieszkańców. Położony na północny wschód od miasta Meksyk Teotihuacan. To inaczej „miejsce, w którym ludzie stają się bogami”. Według legend zostało ono zbudowane przez olbrzymów, zwanych quinametin, którzy mieli żyć przed pojawieniem się ludzi i zostali zniszczeni przez wielką katastrofę. Budowę Teotihuacan,wielkiego prekolumbijskiego centrum religijnego rozpoczęto już w II w. p.n.e. Wokół centrum istniało miasto, którego największy rozkwit przypada na IV-VII w. W kompleksie miejskim powstały place targowe, spichlerze, teatry i boiska do gry w pelotę. W VII w. Teotihuacan został częściowo zniszczony podczas pożaru. Po pożarze miasto nie wróciło do dawnej świetności. Stopniowo opuszczane poddało się kolejnym napaściom koczowniczych plemion północy. Najsłynniejsze zabytki Teotihuacan to Piramida Słońca - trzecia co do wielkości piramida na świecie, licząca 70 metrów wysokości - oraz Piramida Księżyca - nieco mniejsza od Piramidy Słońca budowla stojąca u końca trzykilometrowej Avenida de los Muertos (Droga Umarłych). Do najciekawszych obiektów należy także Świątynia Quetzalcoatla (Pierzastego Węża) – także w formie piramidy z ścianami ozdobionymi licznymi rzeźbami wyobrażającymi głowy bogów Quetzalcoatla i Tlaloca (boga deszczu).

Szczegóły

Opublikowano: 13 sierpień 2010

To najsłynniejszy i najlepiej zachowany pomnik kultury Majów na Półwyspie Jukatan. Miasto zostało założone około 450 roku a jego największy rozwój przypada na X-XI wiek. W wieku XIII miasto straciło na znaczeniu, a w XV zostało opuszczone. Od roku 1924 prowadzone wykopaliska pozwoliły odkryć pozostałości wielu zabytków. Nazwa miasta pochodzi od dwóch świętych zbiorników, przy których zostało ono założone (nazwa Chichén Itzá znaczy Źródła Ludu Itzá). W okresie świetności miasta wzniesiono w nim min.: największe na terenach Mezoameryki boisko do gry w pelotę (o długości 150 m), El Castillo – świątynia Kukulkana (Świątynia Zamek), Świątynię Wojowników (Templo de los Guerreros), grupę Tysiąca Kolumn i Świątynię Jaguara. W 1988 roku stanowisko archeologiczne w Chichén Itzá wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO, zaś 7 lipca 2007 obiekt został ogłoszony jednym z siedmiu nowych cudów świata.

Szczegóły

Opublikowano: 05 sierpień 2010

Góry Black Hills są najwyżej wzniesionym obszarem na terenie Wielkich Równin. Położone są na zachodnich krańcach stanu Dakota Południowa. Stanowią jeden z bardziej interesujących turystycznie terenów Stanów Zjednoczonych. Główną ich atrakcją jest monumentalna rzeźba skalna przedstawiająca głowy czterech prezydentów Stanów Zjednoczonych - Mount Rushmore. W latach 1927–1941 wykuto tu pomnik o nazwie Mount Rushmore National Memorial. Pomnik to cztery głowy najbardziej zasłużonych dla kraju prezydentów USA. Każde z nich mierzy blisko 20 metrów wysokości (18,3 m). Przedstawieni tam prezydenci to (od lewej): George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt oraz Abraham Lincoln. Pomnik tworzono przez 14 lat. Jego głównym twórcą jest rzeźbiarz Gutzon Borglum (1867-1941). Borglum zmarł na 7 miesięcy przed zakończeniem prac, a rzeźbę dokończył jego syn, Lincoln.

Szczegóły

Opublikowano: 28 lipiec 2010

Widoczne niemal z każdego punktu miasta pomarańczowe wieże Golden Gate Bridge są bez wątpienia najbardziej rozpoznawalnym symbolem San Francisco. Zaprojektowanie i budowa mostu, którego długość wynosi 1280 m, zajęło zaledwie 52 miesiące. Oddano go do użytku w 1937 roku. Prace konserwacyjne na moście niemal nigdy się nie kończą. Przejażdżka pod wysokimi wieżami mostu jest wielką atrakcją, ale dopiero spacer wczesnym rankiem, kiedy wyrasta on z kłębiących się nad zatoką mgieł, pozwala docenić jego ogrom i piękno. Niestety most upatrzyli sobie głównie samobójcy. Dotąd blisko 2000 ludzi odebrało sobie życie skacząc z Golden Gate.

Szczegóły

Opublikowano: 14 lipiec 2010

Pałac wersalski został wzniesiony na polecenie Ludwika XIII w małej wiosce na południowy zachód od Paryża (Wersal). Początkowo miał on pełnić rolę pałacu myśliwskiego, ale skończona w 1690 r. rozbudowa spowodowała, że stał się jedną z najznakomitszych budowli klasycyzmu barokowego - inspiracją dla architektów i artystów późniejszych lat. W 1682 r. Wersal przejął nawet od Paryża rolę stolicy Francji, którą stracił dopiero w 1789 r., kiedy to król wrócił do Paryża po słynnym marszu przekupek na Wersal. Za panowania Ludwika Filipa I zamek został odnowiony i przekształcony w Muzeum Historii Francji, które mieści się tu do dzisiejszego dnia. Warto wspomnieć, że najsłynniejsza i najpiękniejsza wśród pałacowych fasad ma 560 m długości i wychodzi na przepięknie rozplanowany ogród, uważany za pierwowzór ogrodu w stylu francuskim, zajmujujący obszar o powierzchni 250 akrów. Stanowi on nie tylko integralną część pałacu, ale i jego dopełnienie.

Szczegóły

Opublikowano: 14 lipiec 2010

Siedziba parlamentu niemieckiego Bundestagu i magnes przyciągający rzesze turystów. Właściwa nazwa to Reichstagsgebäude, czyli Budynek Reichstagu. Gmach Reichstagu z udostępnioną do zwiedzania szklaną kopułą zaprojektowaną przez jednego z czołowych architektów świata, Sir Normana Fostera, jest symbolem Berlina jako nowej stolicy Niemiec. Kopuła została skonstruowana w taki sposób, aby ogrzewać budynek. Dzięki temu Reichstag jest najbardziej ekologicznym parlamentem świata. Wrażenie robi sala obrad. Zajmuje powierzchnię 1200 metrów kwadratowych, a wrażenia przestronności dodaje jej kolisty kształt.

Szczegóły

Opublikowano: 14 lipiec 2010

Katedra w Kolonii jest jedną z największych gotyckich budowli, jakie kiedykolwiek wzniesiono. Do 1884 roku 157-metrowej wysokości wieże stanowiły najwyższe konstrukcje architektoniczne na świecie. Przyćmiła je dopiero wieża Eiffla. Obecnie katedra jest drugą co do wysokości gotycką budowlą na świecie (po katedrze w Ulm) i trzecią co do wielkości gotycką katedrą świata pod względem powierzchni (po katedrze w Sewilli i katedrze w Mediolanie). Powierzchnia kościoła wraz z obiema wieżami to 7000 m². Budowa świątyni rozpoczęła się w 1248 na miejscu rzymskiej świątyni z IV wieku i trwała z przerwami ponad 600 lat do 1880 roku. Dziś jest jednym z najbardziej rozpoznawanych i najatrakcyjniejszych miejsc turystycznych Niemiec. Rocznie jest zwiedzana przez miliony odwiedzających; w 2001 r. było to blisko 6 mln gości. W 1996 r. została zapisana na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Szczegóły

Opublikowano: 14 lipiec 2010

To kolejna perełka architektoniczna barokowej części Drezna. Pałac został zbudowany z rozkazu Augusta Mocnego. Władca chciał, by był on jak najokazalszy – liczył na otrzymanie korony cesarskiej i chciał udowodnić tym samym swoją potęgę. Jego megalomańskie zapędy spełzły na niczym, ale Zwinger wciąż cieszy oko. Budowę rozpoczęto w 1709 roku i skończono w 1732. Podobnie jak Frauenkirche podczas nalotów bombowych w czasie II wojny światowej uległ ogromnym zniszczeniom. Odbudowę rozpoczęto w 1946 roku i była kontynuowana przez 17 lat. W Zwingerze odbywają się wystawy oraz imprezy kulturalne. Godne uwagi są zebrane tutaj zbiory porcelany i efektowna zbrojownia, w której obejrzeć można militaria z czasów elektorów saskich. Eksponaty pochodzą z różnych stron świata i tworzą imponującą kolekcję. Kompleks pałacowy kryje w sobie także Galerię Malarstwa Dawnych Mistrzów. Są w niej dzieła el Greco, Tycjana, Rubensa, Rembrandta i wielu innych światowej sławy artystów. Interesujące dla turystów może być także Nimfeum oraz Brama Koronna, przez którą wjeżdżało się do kompleksu.

Szczegóły

Opublikowano: 14 lipiec 2010

Brama Brandenburska, wzniesiona w latach 1788–1791 jako brama miejska i zarazem łuk triumfalny, wzorowana była na ateńskich Propylejach. Stanowiła wręcz zarazem wyraz aspiracji Berlina do rangi nowoczesnych Aten. Po upadku muru berlińskiego (to tutaj wzniesiono jego pierwszy fragment i i to tu pierwszy jego kawałek runął) Brama Brandenburska urosła do rangi jednego z najbardziej znanych na świecie pomników.

Szczegóły

Opublikowano: 14 lipiec 2010

Lourdes to miasto i gmina w południowo-zachodniej Francji, największy we Francji, jeden z największych na świecie ośrodków kultu maryjnego i cel pielgrzymek, odwiedzany rocznie przez 6 mln osób z całego świata (w okresie od marca do października). Według nauki Kościoła rzymsko-katolickiego 11 lutego 1858 r. przy jaskini Massabielle 14-letniej Bernadecie Soubirous objawiła się Matka Boża.

W miejscu tym w roku 1874 wzniesiono statuę Madonny z Lourdes, potem neogotycką bazylikę. Sama Bernadette Soubirous wstąpiła w 1866 roku do klasztoru Nevers, a w 1933 r. została kanonizowana. Lourdes ma bardzo rozwiniętą infrastrukturę turystyczną (kilkadziesiąt tysięcy miejsc noclegowych). W mieście jest wiele zabytków, m. in. zamek z XIV wieku, dwupoziomowy kościół z drugiej połowy XIX wieku, neobizantyjski kościół Różańcowy z końca XIX wieku, podziemna bazylika Św. Piusa X.

Szczegóły

Opublikowano: 14 lipiec 2010

Ta wielka katedra Sewilli znajduje się w miejscu meczetu poduszkowego, obok wznosi się minaret La Giralda. W katedrze znajdują się wyjątkowe dzieła dzieł, których próżno szukać w innych hiszpańskich kościołach. Katedra w Sewilli jest większa od bazyliki św. Piotra w Rzymie. Olbrzymie, pięcionawowe założenie posiada długość 42 m i mogłoby zmieścić w sobie mniejszy kościół. Na wewnętrznych południowych drzwiach katedry, Puerta de los Principes, znajduje się grobowiec najwybitniejszego żeglarza Sewilli Krzysztofa Kolumba.

Szczegóły

Opublikowano: 14 lipiec 2010

Pałac Królewski (Palacio Real) to symbol hiszpańskiej monarchii, mimo że król z rodziną przeniósł się do mniejszego Palacio de Zarzuela. Ogromny pałac jest wzorowany na niezrealizowanych planach przebudowy paryskiego Luwru. W pałacu można podziwiać m.in. kunsztowną kaplicę królewską, salę tronową z imponującym freskiem Giovanniego Battisty Tiepolo Alegoria Monarchii Hiszpańskiej, ciekawe freski oraz zgromadzone przez lata gobeliny, obrazy, meble, zegary, porcelanę czy wreszcie skrzypce A. Stradivariusa. Pałac mieści także galerią malarstwa, gdzie można podziwiać m.in. dzieła Caravaggia czy D. Velázqueza oraz Zbrojownie Królewską z bogatą kolekcją broni i pancerzy należących do hiszpańskich władców.

Szczegóły

Opublikowano: 14 lipiec 2010

Alhambra, czyli z arabskiego „Czerwona Wieża”, to dawna twierdza mauretańskich kalifów, zbudowana w XIII-XV w. Grenadzie, w andaluzyjskim regionie Hiszpanii. To prawdopodobnie najpiękniejszy zabytek arabskiego budownictwa w Europie. Składa się z pałacu z kilkoma dziedzińcami i dekorowanymi salami, Alkazaby, Generalife - letniej rezydencji z ogrodami, oraz z samych ogrodów znajdujących się na całym wzgórzu. Alhambra to imponujący zabytek, pokazujący wspaniały dorobek cywilizacji islamu.

Szczegóły

Opublikowano: 08 lipiec 2010

Zamek w Hunedoarze należy do grona najpopularniejszych atrakcji turystycznych Rumunii. Ta posępna warownia powstała w średniowieczu i jest typowym reprezentantem architektury gotyckiej. Poprzez wieki swojego istnienia należał do ponad 20 różnych dynastii, a w końcu w XIX wieku przez kilkanaście lat stał opuszczony. Choć tak naprawdę jest tylko umocnioną rezydencją szlachecką, sprawia wrażenie naprawdę potężnej fortyfikacji. Wrażenie robią także trzy strzeliste wieże i kaplica. We wnętrzu znajduje się ogromna Sala Rycerska. Aktualnie zamek znajduje się pod opieką rumuńskiego rządu jako ważny zabytek. Cieszy się też uznaniem rumuńskich filmowców. Nakręcono tu zdjęcia do wielu historycznych filmów. Na zamku odbywają się też liczne imprezy.

Szczegóły

Opublikowano: 08 lipiec 2010

Pałac w Bakczysaraju to jedna z najważniejszych atrakcji turystycznych Półwyspu Krymskiego. Jest to jeden z trzech dworów muzułmańskich jakie znajdują się w Europie (obok pałacu Topkapi w Turcji i Alhambra w Hiszpanii). Niegdyś była to rezydencja panującej tutaj dynastii Girejów. W połowie XVI wieku wybudował go Adil-Sachib Girej. Aktualnie kompleks pałacowy zajmuje 4 hektary, ale w przeszłości był o wiele większy. W 1736 roku uległ znacznym zniszczeniom przez działania armii rosyjskiej. Wart uwagi jest na pewno Wielki Meczet – od 1991 roku ponownie w użyciu. Nieopodal znajduje się cmentarz chanów, na którym pochowano 16 władców. Sporą atrakcją jest Dziedziniec Fontann, na którym znajduje się słynna Fontanna Łez. W 1960 roku rozpoczęto prace mające przywrócić pałacowi dawną świetność. W 2003 roku miała miejsce kolejna renowacja, dzięki czemu pałac robi naprawdę spore wrażenie.

Szczegóły

Opublikowano: 08 lipiec 2010

Chersonez Taurydzki to nazwa antycznego greckiego miasta położonego na Krymie. Jego początki datowane są na 528 rok p.n.e. Ruiny odkryto w 1817 roku, a w 1892 roku w pracach uczestniczyła ekipa polskich archeologów. Aktualnie pozostałości miasta zajmują powierzchnię około 1 kilometra kwadratowego. Otacza je mur pochodzący z czasu imperium bizantyjskiego. Chersonez każdego roku przyciąga rzesze turystów. Podróżni przyjeżdżają tu aby obejrzeć amfiteatr, grecką świątynię a także nagrobki i wiele innych antycznych zabytków. Ocenia się, że są tu 62 starożytne obiekty. Nowszym, ale także wartym uwagi zabytkiem jest sobór św. Włodzimierza z XIX wieku. Na terenie rezerwatu archeologicznego znajduje się też kąpielisko i plaża. W 1892 roku powstało Muzeum Chersonezu. Wystawiane są w nim najważniejsze i najbardziej efektowne znaleziska archeologiczne. Są tu zbiory numizmatyczne, rzeźby, ceramika, lampy i wiele innych.

Szczegóły

Opublikowano: 08 lipiec 2010

Jaskółcze Gniazdo jest niewielkich rozmiarów zamkiem. Zbudowany pomiędzy 1911 a 1912 rokiem nie szokuje nawet długą historią. Skąd więc bierze się jego popularność? Wystarczy na niego popatrzeć. Zamek zbudowano na wysuniętym w morze, wysokim na 40 metrów klifie Aurora. Jego rozmiary rzeczywiście nie są imponujące (20 metrów długości na 10 metrów szerokości), ale nadrabia to bogatymi zdobieniami. Autor projektu zamku, Leonid Sherwood wzorował się na najlepszych przedstawicielach architektury neogotyckiej. W 1927 roku okolice nawiedziło silne trzęsienie ziemi, ale zamek pozostał niemal nienaruszony. W zamku mieściły się już biblioteka i kawiarnia. Aktualnie znajduje się tu restauracja „Jaskółcze Gniazdo”.

Szczegóły

Opublikowano: 08 lipiec 2010

Zamek Palanka znajduje się w Mukaczewie i należy do najlepiej zachowanych warowni w Europie. Położony na wzgórzu w zakarpackiej części Ukrainy powstał w XIII wieku. Początkowo należał do Królestwa Węgierskiego i miał bronić jego granic przed najazdami tatarskimi. Zamek od zawsze słynął jako doskonałe miejsce do obrony. Poza dobrym położeniem przed zdobyciem broniły go grube na 5 metrów mury, 164 armaty i 60 beczek z prochem. Najdłużej broniono się tu przez trzy lata! Pomiędzy 1685 a 1688 rokiem wdowa po księciu Ferensie I, Ilona Zrini stała na czele obrońców naprzeciwko nacierających wojsk Leopolda I. Aktualnie przyjeżdża tu wielu turystów. Zamek jest odnowiony i uznawany za jeden z najważniejszych zabytków na Zakarpaciu.

Szczegóły

Opublikowano: 24 czerwiec 2010

Curtea de Arges to niewielkie, liczące ponad 30 tys. mieszkańców miasteczko, położone na Wołoszczyźnie. Choć aktualnie nie ma większego znaczenia administracyjnego, to w XIV i XV wieku było stolicą całej Wołoszczyzny, stąd też wiele ciekawych zabytków, jakie można tu znaleźć. Najciekawszym z nich jest monastyr Curtea de Arges, nazywany też cerkwią metropolitarną. Cerkiew zbudowano pomiędzy 1514 i 1517 rokiem. Realizację projektu nadzorował legendarny architekt Mesterul Manole. W monastyrze wrażenie robi stary ołtarz i obrazy świętych pochodzące z XVII wieku.

Szczegóły

Opublikowano: 24 czerwiec 2010

Starówka w Rydze jest stosunkowo niewielka (zajmuje tylko 0,5 kilometra kwadratowego powierzchni), ale i tak należy do najpiękniejszych we wszystkich nadbałtyckich krajach. Bez wahania można powiedzieć, że to największa atrakcja miasta. To stwierdzenia zdają się potwierdzać tłumy turystów spacerujące po wąskich uliczkach Rygi. Architektura historycznego centrum miasta jest dostojna i bogato dekorowana. Do najciekawszych zabytków sakralnych Rygi zlokalizowanych na starówce należy luterański Kościół św. Jana pochodzący z XIII wieku i katolicki Kościół św. Jakuba reprezentujący styl wczesnego gotyku. Wzrok przyciągają przepiękne kamieniczki Trzej Bracia oraz kamienice mieszczańskie, a także Dom Bractwa Czarnogłowych. Ważnym punktem na mapie starówki jest Pomnik Wolności. Statua reprezentująca niepodległość państwa trzyma w rękach trzy gwiazdy – symbole trzech regionów: Inflantów, Kurlandii i Łatgalii. Warto przyjrzeć się historycznej zabudowie Rygi, aby poznać słynny styl tzw. ryskiej secesji.

Szczegóły

Opublikowano: 24 czerwiec 2010

Zamek jest położony we wsi Blarney, 8 kilometrów od Cork. Jest potężną fortecą zbudowaną przed niemal sześcioma stuleciami podczas panowania słynnego irlandzkiego wodza, Cormaca MacCarthy. Sam zamek nie jest jednak największą atrakcją. Ten tytuł przypada raczej legendarnemu Kamieniowi Elokwencji. Ten niepozorny wapienny blok wmurowany w zamek daje podobno każdemu dar elokwencji i przekonywania. Wystarczy tylko go... pocałować! Samo słowo „blarney” oznacza zresztą po angielsku „piękne słówka”. Aktualnie zamek jest raczej w złym stanie, ale pomimo tego i tak każdego roku zjeżdżają się tutaj całe rzesze turystów. Pod zamkiem znajdują się lochy, niestety tylko częściowo udostępnione dla zwiedzających. Najciekawszy 16 – metrowy tunel jest zamknięty. Będąc w Blarney koniecznie trzeba też przespacerować się otaczającymi zamek ogrodami.

Szczegóły

Opublikowano: 24 czerwiec 2010

Rock of Cashel to po prostu Skała Cashel. Pod tą nazwą kryje się zespół średniowiecznych zabudowań o charakterze sakralno – obronnym. Jest to jedna z najpopularniejszych, najchętniej odwiedzanych przez turystów atrakcji Irlandii. Wokół tego kompleksu wyrosło miasto Cashel. Sama nazwa Cashel pochodzi od celtyckiego „caiseal”, co oznacza „kamienny fort”. Najwięcej budowli pochodzi z XII – XIII wieku, chociaż według specjalistów pierwsze zabudowania powstały tu jeszcze w IX wieku. To tutaj znajduje się najstarszy irlandzki kościół, czyli Kaplica Cormaca. Oprócz tego warto zwiedzić katedrę, okrągłą wieżę i tzw. Salon Kantorów. Historia wiąże Rock of Cashel silnie z legendą św. Patryka, patrona Irlandii. Podobno to właśnie tutaj nauczał on o Trójcy Świętej przy pomocy... koniczyny (również symbolu kraju). Także tutaj św. Patryk miał ochrzcić Irlandię.

Szczegóły

Opublikowano: 18 czerwiec 2010

Pałac Rundāle jest najważniejszym zabytkiem architektury barokowej i rokokowej na Łotwie. Jego budowa miała miejsce pomiędzy 1736 a 1740 rokiem. Autorem projektu był uznany włoski architekt, Francesco Bartolomeo Rastrelli. Pałac powstał jako letnia rezydencja Ernesta Jana Birona, księcia i hrabiego, przez pewien czas pełniącego nawet obowiązki regenta Cesarstwa Rosyjskiego. W 1991 roku został poddany gruntownej renowacji i aktualnie należy do grona najpiękniejszych rezydencji łotewskich.