Zwiedzanie Kijowa

Sobór Sofijski

Fot. sxc.hu

Ławra Pieczerska

Ten wyjątkowy kompleks świątynny jest siedzibą Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego, złączonego z Patriarchatem Moskiewskim. Historia świątyni sięga polowy XI wieku, kiedy do Kijowa przybyli fundatorzy ławry i założyciele słowiańskiego stanu zakonnego – mnich Antoni, i Teodozy. Pierwszy monastyr powstał na naddnieprzańskich stokach – w pieczarach, od których pochodzi nazwa klasztoru. Już w XII wieku klasztor był uważany za miejsce cudowne i oczyszczające z grzechów. W roku 1603 sejm Rzeczypospolitej zwrócił dyzunitom klasztor, gdzie zgodnie z tradycją jego archimandrytę miała wybierać szlachta kijowska i duchowieństwo. Zespół klasztorny dzisiejszy wygląd przyjął w wieku XVII i XVIII, kiedy to rozbudowano poszczególne zespoły sakralne. Zostały one wzniesione w stylu ukraińskiego baroku. W latach reżimu bolszewickiego wysadzono Klasztor św. Michała, a część zabytkowych elementów zrabowano do Rosji (pozostały tam do dnia dzisiejszego). Kolejny cios nastąpił w czasie okupacji hitlerowskiej, kiedy to 3 listopada 1941 roku wybuch zniszczył część Soboru Uspienskiego. Do dziś trwają spory kto był winny zniszczenia – sowieccy partyzanci, którzy zaatakowali kwaterujące tam wojska niemieckie, czy Niemcy. W 1990 r. Ławra Pieczerska została zapisana wraz z Soborem Mądrości Bożej (Sofijskim) na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Sobór Mądrości Bożej

Największa cerkiew w Kijowie, wpisana na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO, która jest dzisiaj muzeum państwowym. Pierwsze chrześcijańskie budowle sakralne miały istnieć w tym miejscu już w czasach panowania św. Olgi (945-947). Świątynię tę zbudowano za panowania Jarosława Mądrego, ok. 1037 roku. Od początku była najważniejszą cerkwią miasta, siedzibą biskupów, a w czasach litewskich - niezależnych od Moskwy metropolitów. W XVII w. została wyremontowana i przebudowana w stylu barokowym. Aktualnie na jej terenie znajduje się muzeum, a o jej przejęcie stara się Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego.
W Sofijskim Soborze zachowały się pochodzące z XI i XII wieku freski i mozaiki, stworzone przez artystów bizantyjskich i ruskich.

Cerkiew św. Andrzeja w Kijowie

Ta przepiękna barokowa cerkiew została zbudowana z inicjatywy carycy rosyjskiej Elżbiety w latach 1744-1753 według projektu Bartolomeo Rastrellego na miejscu wcześniejszej cerkwi Podwyższenia Krzyża Świętego. Według legendy wzgórze to mijał w czasie swojej podróży w 40 r. św. Andrzej i wskazał je jako miejsce, gdzie za sprawą bożą powstanie miasto i wspaniała świątynia. W 1892 uderzenie pioruna zniszczyło część cerkiewnego wyposażenia, odrestaurowanego po 1963 na podstawie oryginalnych projektów Rastrellego. Wcześniej, od 1958, obiekt zamieniono na muzeum, które to funkcje pełnił przez 50 kolejnych lat. W latach 1978-1979 miała miejsca częściowa restauracja cerkwi. W 2008 cerkiew, decyzją prezydenta Ukrainy Wiktora Juszczenki, została sprzedana Ukraińskiemu Autokefalicznemu Kościołowi Prawosławnemu.

Złota Brama

Jest to średniowieczna brama wjazdowa do stolicy Ukrainy. Nazwa ta została nadana również znajdującemu się w pobliżu teatrowi oraz stacji kijowskiego metra. Brama była jedną z trzech bram miasta zbudowanych przez Jarosława Mądrego w połowie XI w. Wzorowana była na Złotej Bramie Konstantynopola. Uległa częściowemu zniszczeniu w 1241roku podczas najazdu Mongołów pod wodzą Batu-chana. Legenda mówi, że w 1018 roku w czasie wyprawy na Ruś kijowską, Bolesław Chrobry uderzył Szczerbcem o Złotą Bramę wyszczerbiając go, choć w rzeczywistości brama została wzniesiona dużo później.

Muzeum Architektury Ludowej i Tradycji Ukrainy

Położone we wsi Pyrohiw, na południe od Kijowa, Muzeum Architektury Ludowej i Tradycji Ukrainy to duża atrakcja turystyczna. W imponującym gigantycznym skansenie (150 ha) każdemu z regionów Ukrainy poświęcono odrębny sektor. W muzeum zwiedza się wioski z kilkoma typami chat wraz z wyposażeniem, cerkwią i wiatrakiem z regionów Naddnieprza, Połtawszczyzny, Polesia, Podola, Karpat, południa Ukrainy i Wołynia.